& Anaïs ~ Saying Hell Yeah

En hij was er weer eens vandoor gegaan. Snakkend naar een beetje vrijheid tilde hij zijn hoeven hoog op om zich een pad door de modder te banen. Hij had nu al een hekel aan dit gebied. Hij was hier verdomme pas vijf minuten en haatte het gebied nu al uit de grond van zijn hart. Hij haatte dingen al snel uit de grond van zijn hart, maar dat deed er eventjes niet toe. Natuurlijk wou hij Anaïs vinden. De merrie was een interessant individu naar zijn mening. Maar hij wou het lang niet zo zielsgraag als die Athos. Het obsessieve, irritante, arrogante en. En.. En… ,,ARRRGHH,’’ Een woeste kreet van ergernis en irritatie verliet zijn keelgat en stoof naar buiten als een pijl punt net afgeschoten van een boog. De frustratie was bij hem van hier tot Tokio. Uit woede draafde hij zowat verder door de blubber tot hij een iets steviger stuk land had gevonden waar hij op kon staan. Naast een afgekrakt boompje. De blubber was tot net onder zijn knieën gestegen. Het was anders hier een Dream Horses dan waar hij vandaan komt. Hij miste het respect, de angst die hij rook als andere paarden alleen al de geur van zijn groep roken. Hij miste het, hier was het anders, hier hadden paarden geen respect meer voor hem, hier had hij geen reputatie meer, hier weken paarden niet aan de kant als een gat dat zich in de grond uitbreidde als hij eraan kwam lopen. Hij dacht sowieso dat het hier anders was. De goede paarden waren veel te sterk, of de slechte paarden waren te slapen. X’aryon gokte op het laatste. Terwijl hij hier pas een maand of iets was had hij al ontiegelijk veel wannabe paarden gezien. Het werd tijd dat ze eens aangepakt hadden. Alle angst voor de goede tegenover de slechte was verdwenen. X’aryon was uiteindelijk ook niet meer bang geweest, in hun plaats, als er alleen maar van die wannabe paarden waren die niks durfde en alleen maar een beetje sterke verhalen hadden. Hij had een van dezelfde kenmerken als een wannabe paard, paarden bij het minste geringste aanvallen, maar het boeide hem niet. Hij was anders dan de wannabe paarden.

Modder kwam overal terecht. Hoeven zakten door het vieze slijk terwijl de merrie voorwaarts stapte. Haar bruine ogen gleden over de omgeving. Haar buik was lichtjes dikker geworden door de dracht. Ze grijnsde bij de gedachte van de hengst waarvan ze dit veulen droeg. Het was een goedzak, maar ze had genoeg karakter om dat door te geven aan haar toekomstige veulen. Ze vond de hengst goed genoeg, van lichaam. Hij kon genoeg kenmerken doorgeven aan het veulen zodat deze heel sterk zou worden en dat was de bedoeling. Ze wist nog niet wat eruit zou komen, maar echt veel maakte het niet uit. Een hengst of merrie, allebei was goed genoeg voor haar. Haar lange staart sloeg heen en weer om wat vliegen bij haar weg te jagen. Haar oren draaiden kort heen en weer om de geluiden op te vangen. Ze luisterde naar haar hoeven die in de modder zakten. Haar spieren stonden lichtelijk gespannen doordat ze haar hoeven goed los moest trekken. Ze had er geen last van want de merrie was sterk genoeg. Haar oren gleden naar achteren en haar neusgaten vingen een bekende geur op. Ze stopte even en keek om haar heen. Dit konden ze niet menen. Hij? Ze snoof kort en wachtte even af. De geur kwam dichterbij dus de hengst kwam in haar richting. Hij had haar misschien nog niet geroken, maar ze liep in de tegengestelde richting. Ze grijnsde breed. Ze wist niet hen ooit nog tegen te komen, maar ze leken haar gevolgd te zijn. Ze rook nog iemand bij zijn geur, Athos. Al was deze hengst er niet bij. Anaïs liep alweer verder en verderop zag ze de bekende hengst. Ze stapte kalm naar hem toe met een brede grijns op haar snuit. "Welkom welkom." Haar stem kalm en duister. Haar bruine ogen richtte ze strak op de hengst. "Ik had jou hier niet verwacht, lieverd." Ja, typisch haar. Ze gebruikte altijd wel eens van die woorden. Ze had een goede band met de hengsten omdat ze veel meegemaakt hadden. De merrie keek hem aan en wachtte nieuwsgierig af op zijn reactie.

"Welkom welkom." Haar stem was kalm en duister. Een onmiskenbare grijns was op haar gezicht. Haar bruine ogen prikte in de zwarte ogen van X’aryon. Onbewogen keek hij terug. "Ik had jou hier niet verwacht, lieverd." X’aryon trok een wenkbrauw op. Lieverd, typisch haar. Typisch Anaïs. Dit was misschien een van de redenen waarom X’aryon haar interessant vond. Ze was anders, apart. Maar ze was toch slecht, ze was gewoon net als hem, anders. X’aryon had een goede band met de merrie. Maar diep van binnen beschouwde hij Anaïs nog steeds een beetje als zijn speeltje, zijn experiment. Zijn hebbetje, om het zo te noemen.
Hij was geïnteresseerd in deze merrie omdat ze anders was. Hij verdiepte zich in haar omdat ze anders was. Hij wou meer van haar weten omdat ze apart was. Omdat ze anders was. Met het omgekeerde hartje op haar hoofd, met haar bruine ogen, met haar kalme en duistere stem. Ze was anders en tegelijkertijd hetzelfde. De wereld was bijzonder saai geworden, bijzonder een geheel. Je had geen uitspringers meer, geen gevreesde vijanden. Geen geliefde vrienden, het bestond niet meer. Het was over, klaar. Je kon er niets aan doen zeiden ze altijd. X’aryon ging er echter wat aan doen, hij zou nog een kudde joinen om te zorgen dat er meer gevreesde vijanden kwamen. Meer geliefde vrienden. Wat was de wereld zonder vijanden? Zonder slechte, zonder spanning. Juist ja, saai. Saai tot in het puntje van de aarde, tot in het diepste puntje van de kern van de aarde. Saai van hier tot daar.
,,Anaïs,’’ zijn stem was sinister, kalm en met een schor of rauw randje. ,,Gek genoeg had ik jou hier wel verwacht,’’ Zei hij op zijn eigen manier gevat. ,,Dus dit is het geweldige Dream Horses van je?’’ Vroeg hij haar bars. ,,Interessant… Hoewel de angst voor de slechte hier bagger is. Maar dat komt nog wel,’’ Mompelde hij, maar wel zo hard dat Anaïs het makkelijk kon verstaan. Eigenlijk was hij wel benieuwd wat zij hier van vond. Zou ze het net zo saai vinden als hij het vind? Waarschijnlijk niet. X’aryon vond dingen als Dream Horses uit het diepste van zijn hart saai. ,,Hoe zit het met die kuddes hier?’’ Vroeg hij vervolgens. Hij keek haar aan op een manier van, vertel me alles, ik wil alles weten. Als een aasgier bleef hij haar aankijken, zijn ogen boorde zich in die van haar.