Who is who. [ Remember ]

Haar hoeven bonkten hard tegen de grond. Bollen aarde vlogen achter haar hoeven de lucht in. Haar oren waren naar achteren gericht, en haar vacht was helemaal bezweet. In een wilde, ongecontroleerde galop stoof ze over de prairie heen. Een felle zon scheen op haar lichaam, wat haar alleen nog maar meer deed zweten. Maar het maakte haar niet uit. Ze moest de opgekropte woede eruit zien te slaan, ze moest het eruit krijgen. Al die negatieve energie moest uit haar lichaam, en daarom deed ze dit. Ze had al lang niet meer op topsnelheid gegaloppeerd, en het deed haar goed. De wind in haar manen, haar staart die achter haar aan wapperde. Langzamerhand begon ze te vertragen, totdat ze uiteindelijk in een draf uitkwam. Ze brieste eens luid, en liet haar hoofd toen tot de grond zakken.
Ze draafde nog enkele meters, voordat ze in een stap overging. Ze hijgde, en haar flanken ging snel op en neer. Ze ademde een paar keer diep in en uit, en hief toen haar hoofd weer. Ze schudde zich uit - niet dat het zou helpen tegen het zweet - en stapte toen in een langzame tred door. De prairie was bijzonder leeg - zoals altijd - en het gras onder haar hoeven was dor en geel. Ze schudde haar hoofd, om tevergeefs haar manen die aan haar natte hals plakten los te krijgen.
Ze reisde nu al een paar dagen doelloos rond. Sinds ze niet meer naar de kuddegebieden kon, had ze nog geen vaste schuilplaats gevonden. Meestal bevond ze zich in de vallei, het wilgenwoud of de bossen. Nu zwierf ze wat doelloos rond, gedrenkt in zelfmedelijden en woede. Maar die negatieve gevoelens had ze uit haar lichaam gegaloppeerd, en nu probeerde ze positief te denken: Hoe verder?
Meteen was haar humeur weer naar het diepste punt gezakt. Tsja, hoe verder? Remember zat nog lekker bij zijn broertje in de kudde. Ze was weer familie van Pearl - dat was wel een van de ergste punten. Pearl was tante van haar dochters. Ze snoof eens hatelijk: haar dochters zouden nooit binnen een straal van 50 kilometer bij haar in de buurt komen. Ze was beter in vijanden maken dan vrienden - onder andere Sunset en Sultan, die het nog niet weet. Haar donkerbruine ogen staarden voor zich uit. Ja, ze had echt een top leven!

Abrupt hield ze halt. Haar oren schoten meteen in haar nek toen ze maar een al te bekende geur rook, met een ál te bekende geur eromheen hangen. Remember met de Quiet Sparkle geur, die nu stonk naar Sultan en Pearl. Meteen maakte ze een vloeiende overgang naar draf. Ze draafde regelrecht op de geur af die in haar neusgaten tintelde. Ze had een woedende blik op haar gezicht, en haar lichaam versterkte het plaatje helemaal. Het duivelse in haar was weer omhoog geborreld.
Al snel was Remember al in zicht. Ze versnelde haar pas en ze stond al vlot voor zijn lichaam stil. Ze keek razend. Nu moest hij het haar maar eens tot in de puntjes uitleggen waarom hij nog in de Quiet Sparkle zat.
‘Waarom?’ siste ze kwaad. Haar oren lagen diep in haar nek. Hij zou drommels goed weten waar ze het over had. Ze kende hem inmiddels, en hij kende haar ook maar al te goed. Ze was wel vaker razend op hem geweest, en hij op haar. Ze priemde haar ogen in die van hem. Weinig andere emoties dan woede was er niet in haar te vinden, al was ze diep van binnen teleurgesteld. Waarom koos hij voor zijn broer, als hij een gezin had waar hij voor moest zorgen?

Zijn keuze was meer instinctief geweest, hij wist dondersgoed dat hij een gezin had om voor te zorgen. Echter had zijn instinct hem verteld voor Sultan te kiezen. Was het niet logisch dat je eerst je familie koos en dan je gezin? Maar, je gezin was je familie toch? Het bracht hem steeds meer aan het denken, had hij wel een goede keuze gemaakt? Hij wist wel wat hij nu nodig had, tijd, zoveel als hij kon krijgen. Hij hoefde geen paarden die zich met zijn keus gingen bemoeien, hij wou gewoon tijd. Met wie had hij liever ruzie? Hij wist dat als hij voor Magnifico zou kiezen hij nooit meer bij Sultan aanhoefde te komen. Als hij voor Sultan zou kiezen zou hij nooit meer bij Magnifico aan hoeven te komen. Dus was de grote vraag, wie kon hij beter missen? Hij wist het antwoord zelf wel; Sultan. Het was geen ontsnappen aan de feiten, hij wist het heel goed. Magnifico was nog nooit voor lange tijd uit Dream Horses geweest. Sultan wel, hij kon Sultan beter missen omdat hij het gewend was. Maar het was anders nu, nu Sultan in Dream Horses was, hij was er en toch kon Remember hem niet zien. Snapte ze dan niet hoe moeilijk deze keuze voor hem was? Snapte ze dan niet dat hij tijd wou en moest hebben of krijgen. Hij kon deze keuze niet zo een twee drie maken. Zijn eerste keuze ging naar Sultan, maar die moest hij snel maken en hij had zijn keuze afgeraffeld. Nu zou hij er beter over nadenken, hij wist wel dat ze altijd zeiden dat je eerste keuze meestal de goede keuze was. Dit was anders, vond Remember tenminste. Bovendien wou hij ze allebei eventjes niet zien, niet spreken, niet eens ruiken. Hij wou nu gewoon tijd voor zichzelf, hij wou niet eens in een straal van 20 kilometer bij ze in de buurt komen. Toch was het niet te vermijden, dat merkte Remember maar al te snel. Een maar al te bekende geur liet zijn neusvleugels tintelen. Zijn hart sloeg een bons over en hij stopte voor eventjes met ademen. Hij hoefde geen eens aanstalten te maken weg te gaan of naar haar toe te gaan. Ze kwam al snel in zicht. ‘Waarom?’ siste ze fel tegen hem. Hij wou ineenkrimpen, hij wou stotteren, sorry zeggen, zeggen dat hij direct uit de kudde zou gaan. Maar dan zou hij liegen en je mocht niet liegen. Dus bleef hij stokstijf staan, rechtop, hij leek vol zelfvertrouwen. Maar van binnen wou hij huilen, hij wou het uitschreeuwen. Hij wou haar sorry zeggen. ,,Magnifico ik-,’’ Hij aarzelde eventjes, hij wou de vraag stellen die hij al de hele tijd wou stellen. Een onvermijdbare vraag haast. ,,Wat zou jij doen? Wat zou jij doen als je moest kiezen tussen je broer of tussen je partner. Als je deze keuze maakt hé, zet dan eventjes je haat voor Sultan en Pearl opzij. Zeg nou zelf, wat zou jij dan, wat zou je eerste keuze zijn?’’ hij was benieuwd wat haar antwoord zou zijn. Hij verwachtte dat ze direct haar partner zou zeggen, maar hij wou dat ze tenminste deed alsof ze er goed overnaadacht.

De hengst bleef stokstijf stilstaan, toch leek hij van buiten zelfverzekerd, ze wist heus wel wat er binnen in de hengst rond zou gaan. Ze kende hem langer dan vandaag. Ze prikte haar ogen in die van de hengst. Ze was benieuwd wat hij zou antwoorden. Heel erg benieuwd. Hij had haar beledigd, teleurgesteld. Direct begon de hengst een beetje te stotteren. Voorspelbaar, ze kende de lompe hengst wel. Toen, tot haar verrassing begon hij allemaal dingen aan haar te vragen. Wat zij zou doen. Ze wendde haar ogen naar de grond. Kiezen tussen een 'broer' of 'partner'. Hij kon er beter van maken: partner met twee dochters. Ze kneep haar ogen samen. Ze voelde een steek in haar borst. Voor haar werd het woord "broer" vervangen door "zus". En toen ze terug dacht aan Amourette, deed het alleen maar meer pijn.
Ze wendde toen haar hoofd weer naar Remember. Alle razernij was uit haar ogen vervangen door verdriet. Met een gebroken stem antwoordde ze toen Remember zijn vraag: ‘Je zou niet weten wat ik zou doen om mijn zus terug te krijgen, die ik nota bene zeven jaar niet meer hem gezien..’ Dit gesprek ging een hele andere kant op dan ze wilde, maar het moest maar. Toen begon haar onderlip te trillen. Ze had al heel lang niet meer om haar zus getreurd. Toen ontstonden al snel de tranen in haar ogen. Ze kon het niet langer meer aan en vloog naar Remember toe, om haar gezicht onder zijn manen te beschermen.
‘Is mis haar zoohooo!’ jammerde ze toen luidkeels. Ze drukte zich tegen zijn lichaam aan, terwijl haar tranen vermengden in zijn witte manen. ‘Ik heb haar zo lang gezocht, maar ze is er gewoon niet meeheer,’ snotterde ze vervolgens. Ze durfde niet in de ogen van Remember te kijken. Hij had een ander verhaal, zijn broer was gezellig hier in Dreamhorses. En hij moest kiezen tussen die ene broer, of een heel gezin.
Ze bleef een tijdje geruisloos snikken, het verdriet moest uit haar lichaam. Blijkbaar nam het de woede met zich mee, want erna voelde ze zich eindelijk weer vredig. Ze snikte nog eens, en haalde diep adem. Toen pas durfde ze onder zijn manen vandaan te komen. Toen keek ze hem indringend aan. ‘Remember, je hebt keuze tussen je broer - die zo weer uit Dreamhorses weg kan glippen, zoals hij je wel vaker heeft geflikt - en tussen je gezin. Mij, en je twee dochters. Je familie..’ zei ze zo rustig mogelijk als ze kon, zonder weer in tranen uit te barsten. Ze probeerde zo zeker mogelijk in zijn ogen te kijken, zo indringend mogelijk. ‘Ik weet wat mijn keuze zou zijn, en jij ook,’ zei ze toen rustig. Als ze moest kiezen tussen een onbetrouwbare broer, en een gezin die je zelf had gevormd, en die jou lief had, en jij hen lief had. Ja, dan wist ze zeker wie ze zou kiezen.

Hij wist wel dat hij de merrie had beledigd, hij had haar teleurgesteld. Maar om heel eerlijk te zijn was hij ook teleurgesteld in haar, ze had het allemaal wel iets sportiever op kunnen vangen. Waarom kon hij het niet gewoon combineren? Wat was het probleem als hij in de kudde bleef, maar toch bij Magnifico bleef. Of andersom, als hij uit de kudde ging, maar nog wel contact kon blijven houden met Sultan. Hij snapte het niet en waarschijnlijk zou hij het ook nooit snappen. Hij besefte nu pas dat zijn woorden niet heel slim waren geweest en voor hij het wist vloog Magnifico op hem. ‘Is mis haar zoohooo!’ Begon ze te jammeren. Haar gezicht was onder zijn manen verstopt. Remember maakte sussende geluidjes, hij stapte weg en keek haar recht in haar ogen aan. Magnifico was kleiner, maar veel verschil had het niet. Zijn zwarte ogen keken haar lief aan. Hij glimlachte geruststellend. ’Je hoeft je er niet overheen te zetten, je mag best huilen, huil maar. Je ziet haar vast ooit nog wel een keertje. Je mag de hoop best opgeven hoor, als je maar onthoudt dat je haar ooit wel een keertje zult tegenkomen. En misschien is het wel beter zo. Ik bedoel, als je kijkt naar de band tussen Sultan en mij, die is best goed, maar ik zie Sultan bijna nooit, ik weet het soms niet eens als hij uit Dream Horses is. En dan is er nog Arwen een zus van me, haar zie ik ook nooit meer,’ probeerde hij haar zachtjes gerust te stellen. Een tijdje lang bleven ze zo staan. ’Ja, ik weet hoe je je voelt,’ mompelde hij zacht. Uiteindelijk was het Magnifico die onder zijn manen vandaan kwam. Ze sprak hem haast streng toe. Hij wou wegkijken, weg van haar indringende ogen. Maar hij bleef kijken, hij kon niet wegkijken, niet vandaag. ‘Remember, je hebt keuze tussen je broer - die zo weer uit Dreamhorses weg kan glippen, zoals hij je wel vaker heeft geflikt - en tussen je gezin. Mij, en je twee dochters. Je familie..’ Hij knikte eventjes, dat wist hij ook wel. Hij wist ook wel wat haar keuze zou zijn, maar toch, hij twijfelde. Hij keek nu toch van haar weg, naar het prachtige landschap om hem heen. Hij hoopte dat Magnifico geduld had en dat ze nog eventjes tijd had om te wachten op zijn keuze. [color=indigo]Ik weet het wel, ik weet het allemaal wel. Toch is het een lastige keuze. Als ik voor jou kies hoef ik nooit meer bij Sultan aan te kloppen, als ik voor Sultan kies hoef ik nooit meer bij jou aan te kloppen,’[/indigo] hij keek eventjes haar kant op. Eigenlijk was het belachelijk, waarom kon hij het niet gewoon combineren? ’Waarom kan ik het niet gewoon combineren? Waarom kan ik niet gewoon uit de Quiet Sparkle gaan maar contact houden met Sultan? Of andersom, dat ik in de Quiet Sparkle blijf maar gewoon partners blijf met jou?’ vroeg hij lukraak in het wilde westen. ’Het is geen keuze die ik een twee drie kan maken. Ik weet wel dat jij me nodig hebt, Daesha heeft me misschien nodig. Het toekomstige veulen heeft me nodig. Sultan heeft me niet nodig. Sultan is onbetrouwbaar, hij kan zo weer uit Dream Horses verdwijnen zonder iets te zeggen, zonder iets te melden, zonder een reden te geven. En dan plots is hij er weer en verwacht hij dat ik meteen als een schoothondje in de kudde blijf. Ik weet haast zeker dat jij in Dream Horses blijft. Nu ik er zo over nadenk vind ik Sultan haast egoïstisch. Een lafaard. Ik denk dat mijn keuze wel duidelijk is, maar ik vraag het nog een keer. Is het niet te combineren? Want dat zou ik het liefste van allemaal hebben,’ hij keek haar gebroken aan.

Remember probeerde haar gerust te stellen. Over wat hij had meegemaakt met zijn broer en zus, en dat ze Amourette nog wel eens zou tegen komen. Maar waar? Wanneer? Kon ze nog langer wachten op haar komst, of moest ze weer uit Dream Horses gaan, om naar haar te zoeken? Zou zij naar haar op zoek zijn? Ze zou haar toch niet vergeten zijn? Nee dat kon niet, dat was onmogelijk. Ze drukte haar hoofd stevig tegen Remember zijn warme hals. Ze had met haar mee moeten gaan toen ze weg vluchtte. Ze moest met haar meegaan, haar ouders meenemen en ergens anders hun leven verder leven. Hier, in Dreamhorses. Ze zouden een gelukkig gezin kunnen zijn, bij elkaar. Dan zouden haar ouders nog leven...
‘Maar.. maar..’ Ze was sprakeloos, ze kon niets meer zeggen. Ze moest even die emotie kwijt, met de woede die ze in zich had, ebde uit haar lichaam.
’Ja, ik weet hoe je je voelt.’ Nu had ze medelijden met zichzelf en met Remember gekregen. Wat waren ze ook weer een stel oude zeikerds samen. Ze kreeg een waterig glimlachje op haar gezicht. Ze waren tenminste samen twee oude zeikerds.
Remember was duidelijk in een tweestrijd. Hij wist echt niet wat hij moest doen. Daarom vroeg hij of hij het niet kon combineren. Het was eigenlijk wel raar, toen Remember bij haar in de kudde zat, konden Sultan en Remember het nog prima vinden. Dus waarom konden ze de rollen niet draaiden, dat zij en Remember niet in de kudde zaten, maar toch kon Remember dan toch nog wel best met Sultan praten. Dat hadden ze immers altijd gedaan, ook al zaten de twee in verschillende kuddes. Ze snapte ook niet wat nu het probleem was. Maar omdat Sultan en zíj nu elkaar niet mochten, konden ze best samen gaan. Maar het was simpelweg logisch dat Remember zijn gezin voorop stond. Iedereen zou voor zijn partner en dochters kiezen, dat was gewoon logisch. Alleen stom dat Sultan dat niet kon inzien.
Voordat ze antwoord kon geven, begon Remember weer te praten. Hij vertelde veel, erg veel. Maar het kwam erop neer dat hij voor haar koos, wat haar een zielsgelukkige glimlach op haar gezicht deed toveren. Zacht drukte ze haar neus tegen die van Remember. Met haar neus nog tegen die van hem gedrukt keek ze hem aan. ‘Ik weet het niet. Mij lijkt het van wel, maar Sultan mag míj niet, en ik mag hém niet. Dus ik zie geen reden waarom jullie elkaar dan niet zouden mogen,’ prevelde ze zachtjes. Ze voelde Remembers zachte adem tegen haar profiel aan blazen. ‘En jij houdt nog zielsveel van Sultan, dat weet ik.’ Ze keek een beetje verward. Ze liet wendde haar blik van hem af en keek toen naar de grond. Toen stapte ze een paar stappen naar voren, en legde ze haar hoofd over de rug van Remember. ‘Jullie moeten tenminste even gaan praten, jij bent een ster in dingen goed maken, Sultan zal vast ook wel wat spijt voelen.’ Ze sloot haar ogen, terwijl ze met haar hoofd op zijn rug leunde. Ze dacht na, ze leefde wel met Remember mee. Ze snapte dat hij nog met zijn broer wilde zijn, natuurlijk. En Sultan reageerde ook wel kinderachtig, hij was immers de oudste van het stel.
Ze haalde haar hoofd van zijn rug, en zette een paar passen naar achteren om hem in de ogen te kijken. ‘Maar blijf alsjeblieft bij mij?’ vroeg ze toen, enkele wanhoop in haar stem te horen.

Hij kon Magnifico haar gedachtes haast horen. Hij grinnikte eventjes, heel eventjes en zachtjes maar. `Je hoeft niet altijd te weten wanneer je iets gaat gebeuren. Dat zou bijzonder saai zijn,’ zei Remember geruststellend. Remember spitste zijn oren bij het horen van haar stem. `Ja? Is er iets?’ vroeg hij haar nieuwsgierig. Hij was in de war, hij was vooral boos op Sultan. Hij wist dat hij precies hetzelfde had gedaan, nou ja, daar ging Remember vanuit. Hij ging er vanuit dat Sultan voor Pearl zou kiezen in plaats van voor Remember. Natuurlijk verkoos je je dochters en je partner boven je broer. Dat was toch meer dan normaal? Voor Remember in elk geval wel. Voor Magnifico blijkbaar ook. Remember knikte eventjes bij haar woorden. Het was wel waar, natuurlijk was het waar. Alles wat Magnifico zei was in de oren van Remember waar. Nou ja, bijna alles. ‘En jij houdt nog zielsveel van Sultan, dat weet ik.’ Remember keek haar vriendelijk aan, een kleine glimlach rond zijn gelaat. `Natuurlijk hou ik nog zielsveel van Sultan, het kan ook niet anders. Hij is of was mijn beste vriend en is nog steeds mijn broer,’ zei Remember zachtjes. Het was niet dat Remember bijzonder veel vrienden had, dacht hij met een grimmig glimlachje, Sultan was wel zijn beste vriend. Ach, je hoefde ook niet veel vrienden te hebben. Tot zijn grote verbazing noemde Magnifico hem een ster in dingen goed maken. Een zuinig lachje verliet de mond van Remember. `Dat valt op zich nog wel mee,’ zei Remember bescheiden. `En als Sultan geen spijt voelt is dat zijn probleem. Ik heb het tenminste geprobeerd,’ mompelde Remember, weer meer tegen zichzelf, maar Magnifico kon het vast wel horen. Hij keek eventjes verward toen Magnifico plots bij hem weg stapte. `Maar blijf alsjeblieft bij mij?’ vroeg ze toen. Remember fronste zijn wenkbrauwen en keek haar verbaasd aan. Was dat nog steeds niet duidelijk? Was hij echt zo onduidelijk geweest of had Magnifico niet goed opgelet? `Natuurlijk blijf ik bij je, ik zou niet zonder je kunnen gek. En, ik zal met Sultan gaan praten,’ vertelde hij haar liefhebbend. Hij legde een sarcastische nadruk op het woord ‘gek.’ Plots schoot Remember iets te binnen. Hij keek de kleinere bruine merrie nieuwsgierig aan. `Wat is er nou eigenlijk allemaal tussen jou en Pearl gebeurd?’ vroeg hij nieuwsgierig. Hij mocht Pearl graag en vond het eigenlijk niet echt fijn dat zij en Magnifico ruzie hadden. `Wat is het toch dat Magnifico mijn familie haat,’ mompelde hij zichzelf, nu zo zacht dat hij betwijfelde of Magnifico hem nu kon horen.

Ze knikte minimaal onder zijn manen toen hij haar weer een beetje probeerde op te vrolijken. Toch voelde ze wel een steen in haar maag zitten. Ja, wat als? Als je de tijd terug kon spoelen en dingen kon veranderen in het verleden, zou het dan allemaal mooier zijn geweest? Toch wist ze dat iedereen wel een beetje tegenslag moest hebben, want na regen kwam zonneschijn. Al vond ze dat ze in haar leven al meer dan genoeg regen had gehad in tegenstelling tot sommigen anderen - Pearl.
`Ja? Is er iets?’ Ze lachte eens waterig. Ze had woorden gezocht, geprobeerd ertegenin te gaan. Maar dit keer had ze eens geen woorden klaarliggen, en ze voelde zich er een beetje hopeloos door. `Nee, er is niets,’ mompelde ze zachtjes, haar woorden werden gedempt doordat ze haar neus in zijn zachte manen had gedrukt. Ze sloot haar ogen. Haar borstkas ging langzamerhand weer ritmisch in zijn oude tempo op en neer, in tegenstelling tot het schrokkige van een aantal minuten geleden, en haar hartslag werd even als haar ademhaling weer rustig en beheerst, waarna het weer in zijn standaard ritme viel.
Even was het stil. Je hoorde enkel het razen van de wind over de prairie, waarbij in een zeldzaam geval een blad mee werd gesleurd, en daarbij het kenmerkende geruis bij hoorde. In die stilte nam ze de tijd om even snel alles op een rijtje te zetten, en beheerst adem te halen en volledig tot rust te komen.
Toen reageerde Remember op wat ze zei. Haar oren stonden naar voren gespitst toen ze de kenmerkende klank van zijn warme stem opnieuw hoorde, toch zei het het een beetje zacht, misschien gebroken. Ze knikte een paar keer met haar hoofd. Deze twee waren heel close geweest, dat kon ze niet ontkennen.
Remember gaf bescheiden antwoord op haar vraag. Ze keek hem een beetje streng aan, met een blik van wees-eerlijk-Remember. Als zij twee ruzie hadden gehad, was hij altijd degene die het met haar uit had weten te praten. Het was ook dat ze gewoon simpelweg niet zonder hem kon. Ze kreeg een flashback van toen ze in het moeras had gelegen, onder gedrenkt in verdriet en medelijden. En toen kwam hij langs. Het leek allemaal zo eenvoudig, zo simpel. Maar ze was blij dat hij was gekomen immers, ze had hem amper durven aan te kijken. Toch was het goedgekomen, door toedoen van allebei en Remember. Remember had haar immers die dag ook kunnen ontwijken.
Ze hoorde hem in zichzelf mompelen, hij was kennelijk wel een beetje boos op Sultan. Ze knikte opnieuw naar hem dat ze ermee eens was. Ze wist dat Remember wel zijn hart op de goede plaats had zitten, Sultan daarentegen niet. Maar ze durfde er haar leven op te verwedden dat Sultan opeens wél spijt van zou hebben. Ook al had hij tegen haar gezegd dat Remember nooit meer bij hem aan hoefde te kloppen. Sultan hield zich immers nooi aan beloftes. Maar ze hield haar mond. Ze wilde dat Remember gelukkig was, en als hij en zijn broer weer samen konden leven, dan was zij ook gelukkiger.
Remember keek haar verbaasd aan, waardoor ze wist dat hij bij haar zou blijven. Aan zijn uitdrukking was dat alweer duidelijk. `Natuurlijk blijf ik bij je, ik zou niet zonder je kunnen gek. En, ik zal met Sultan gaan praten,’ Ze glimlachte gelukzalig, en duwde nogmaals liefdevol haar neus tegen die van hem. ze knikte toen goedkeurend dat hij met Sultan zou gaan praten. Ze waren immers broers, dus ze moesten wel een keer praten met elkaar. Of het nou positieve of negatieve invloed zou hebben.
`Wat is er nou eigenlijk allemaal tussen jou en Pearl gebeurd?’ Ze liet zuchtend haar hoofd hangen. Dit was nu al de tweede keer in korte tijd dat iemand die vraag aan haar stelde. Dus mompelde Remember nog iets, ze zag enkel zijn lippen bewegen en hoorde niet wat hij zei. 'Hmm?' Haar toon was vragend. Ze wist niet of hij bedoelde het aan haar te vragen.
'Maar ja, ik en Pearl.' Ze nam een hap adem en begon het verhaaltje te vertellen die ze kortgeleden ook aan Sunset had verteld: ‘Het begon dat Sultan was 'gevlucht' uit de kudde, Eternal Guardians, en jij kreeg van hem de leiding, ik was dus daarna natuurlijk leidster. Maar, Sultan kwam na een maand alweer vrolijk aangehuppeld en stal de kudde weer van jou - echt laag trouwens, waarom zou je direct weer terugkomen na een maand, om lekker weer de kudde terug te eisen, maar ja, je kent dat verhaal. Dus, het kwam erop neer dat Pearl leidster werd, en ja. Dat zag ik niet zitten, want van hoogste rang ging ik naar laagste. Sultan en Pearl waren de boosdoeners, al was ik steeds boos op Pearl geweest, terwijl Sultan dat ook verdiende. Zeker wat hij jou had aangedaan realiseer ik me nu.’ Ze keek eens rond. Ja, waarom was ze niet boos geweest op Sultan? Achteraf was het wel raar, maar haar woede zou niet voor Pearl stoppen, helemaal niet wat ze haar nu weer geflikt had. ‘Maar ach, telkens als ik Pearl zag, groeide die haar. Want ze is zo perfect, en zo urrgh, ze is gewoon niet om aán te zien snap je. Ik ben een keer laaiend op haar geworden, en toen hadden we ruzie. En al helemaal wat dat stel me nu weer geflikt heeft. Pearl heeft ruzie met mij gezocht, en ja. We kunnen gewoon nu helemaal niet meer met elkaar opschieten.’ Daar kwam het op neer. Zij had al die tijd Pearl gehaat, Pearl haar zozeer niet. Maar nu waren ze echt vijanden met elkaar. Remember zou waarschijnlijk wel het een raar verhaal vinden, zij vond het ook een raar verhaal. Maar nu omdat Pearl flink ruzie met haar had gezocht. Ze konden elkaar gewoon nu niet meer uitstaan.