Verward schudde hij zijn donkere hoofd. Zijn zachte, donkerbruine snuit rimpelde zich voorzichtig, alsof hij voorzichtig was om meer rimpels te krijgen rond zijn mond. Het waren vooral rimpels van ouderdom, maar dat nam niets weg van het feit dat paarden standaard een gerimpelde snuit hadden. De oorzaak van zijn verwarring was vooral gericht op de kuddes, of eerder het verhaal eromheen. Hij was al bekend met de Quiet Sparkle en als hij het goed wist was het een best stabiele kudde, enkel hier en daar een verwisseling van leider. Echter had hij verhalen gehoord over zijn beste vriendin Magnifico. Ze was drachtig van haar tweede veulen, ze was ergens in het eindstadium, maar was ook de kudde in deze periode kwijtgeraakt. Nu was ze op oorlogspad, banjerend van het ene blijvend lid naar het andere, niet bang om ze te zeggen dat ze verraders waren, waardoor ze op haar beurt veel heisa over zich heen kreeg. Nu was hij bang dat, als hij de merrie wilde zien, ze hem voor hetzelfde uit zou maken. Of het hem iets zou schelen was de tweede vraag, maar het zou hem zeker teleurstellen als hij een boze vriendin over zich heen kreeg, want, hoe ‘verraderig’ het ook was: Hij zou hinniken naar Sultan, en hij wilde per sé in de kudde komen.
Dygur had zijn donkerbruin/grijze oren naar voren geplaatst, de afgelopen jaren was hij donkerder geworden, hij had een lichtbruine snuit, met een hele donkere vacht en vaste plekken waar de grijze haren het voor het zeggen hadden. Het was een moeilijk negerende feit: Hij werd oud, en eerlijk gezegd beviel het hem helemaal niet. Goed hij was tien en een half, maar hij was altijd een actief paard geweest met een best positieve uitstraling. Dat was hij, eerlijk gezegd, in de loop der jaren kwijtgeraakt. De hengst kon nog wel eens een uitschieter hebben, ‘oude brombeer’ hoorde hij ook wel vaak, toch, voor de paarden waarvan hij hield was hij een toffe peer.
De bloemen die hij zag reikten tot een groot gedeelte van zijn lichaam. Voor een kleine pony was hij nog wel eens extra klein, altijd geweest, zou hij altijd blijven. Hier hoopte hij Sultan te kunnen spreken. In het verleden was hij al zijn eerste lid, en daarvoor had hij een belofte gelegd dat hij hem zou steunen. Dat was weliswaar ver in het vroeger, maar hij hield zich aan zijn woord. Waarschijnlijk was hij ook de eerste die zou hinniken naar de hengst die niet al te veel lof kreeg op het moment. De oude hengst hoopte op een paar spannende jaartjes voordat hij dit leven mocht verlaten. Hij was wel gelukkig, hij had een tijd geleden een beste vriend gevonden, waar hij veel van hield. Vriendschappen zouden niet door hem verbroken worden. Tenminste niet bij degene waar hij sterke bonden mee had gesloten.
Dygur grijnsde zijn versleten tanden bloot en hief zijn oude hoofd krachtig de lucht in, waarbij een schor geluid uit zijn keel schoot, luid genoeg voor de zwarte hengst om het te horen.
Sultan & Pearl
Dygur had zijn donkerbruin/grijze oren naar voren geplaatst, de afgelopen jaren was hij donkerder geworden, hij had een lichtbruine snuit, met een hele donkere vacht en vaste plekken waar de grijze haren het voor het zeggen hadden. Het was een moeilijk negerende feit: Hij werd oud, en eerlijk gezegd beviel het hem helemaal niet. Goed hij was tien en een half, maar hij was altijd een actief paard geweest met een best positieve uitstraling. Dat was hij, eerlijk gezegd, in de loop der jaren kwijtgeraakt. De hengst kon nog wel eens een uitschieter hebben, ‘oude brombeer’ hoorde hij ook wel vaak, toch, voor de paarden waarvan hij hield was hij een toffe peer.
De bloemen die hij zag reikten tot een groot gedeelte van zijn lichaam. Voor een kleine pony was hij nog wel eens extra klein, altijd geweest, zou hij altijd blijven. Hier hoopte hij Sultan te kunnen spreken. In het verleden was hij al zijn eerste lid, en daarvoor had hij een belofte gelegd dat hij hem zou steunen. Dat was weliswaar ver in het vroeger, maar hij hield zich aan zijn woord. Waarschijnlijk was hij ook de eerste die zou hinniken naar de hengst die niet al te veel lof kreeg op het moment. De oude hengst hoopte op een paar spannende jaartjes voordat hij dit leven mocht verlaten. Hij was wel gelukkig, hij had een tijd geleden een beste vriend gevonden, waar hij veel van hield. Vriendschappen zouden niet door hem verbroken worden. Tenminste niet bij degene waar hij sterke bonden mee had gesloten.
Dygur grijnsde zijn versleten tanden bloot en hief zijn oude hoofd krachtig de lucht in, waarbij een schor geluid uit zijn keel schoot, luid genoeg voor de zwarte hengst om het te horen.
Sultan & Pearl
VIP