A simple call

Zijn gespierde roetzwarte benen denderde over de asvlakte van Dream Horses, beter bekend als De Ash Valley. Dit gebied kwam hem zeer bekend voor en was altijd al één van zijn favoriete gebieden geweest, nu had hij een andere reden dan een simpel bezoekje aan dit dorre gebied vol met dode plantjes. Zijn vaart minderde na verloop van tijd en hij belande niet veel later in stap en vervolgens naar stilstand. Hij keek rond, snoof een keer en schraapte met zijn hoef over de grond. Geen teken van andere paarden, en er was ook geen paard geweest, althans kortgeleden. Hij had geen zin om zich te vervelen. Hij snoof nogmaals en dit keer was er dus wel een andere geur te bekennen, kluns. Hij had het paard de 1e keer niet geroken, toch hoefde hij zich niet te vervelen nu. Terwijl er een jong bruin paard op hem afkwam hief hij zijn hoofd omhoog en stelde zich dominant op. ,,Yo! Wat denk jij wel niet dominant tegen mij te zijn?!" Dom paard, heel erg dom dat hij zo tegen hem sprak. ,,Hikaru, nou dat ben ik. En denk maar niet dat je zo gemakkelijk van me afkomt" sprak hij kill en uitdagend. ,,Waar heb je het over? Niemand verslaat mij!" hij rolde met zijn ogen en stormde op de hengst af en trapte vol tegen zijn achterbenen waardoor de hengst omviel, toch stond hij niet veel later weer op en gaf hem een harde schop tegen zijn buik en vervolgens voelde hij de druk van tanden in zijn romp en voelde langzaam een wond vormen. Hij duwde de hengst van zich af en beet hard in zijn keel in hoop hem te laten stikken, vervolgens gaf hij hem een harde trap terwjil hij doorbeet. Hij voelde de hengst hoeste en niet veel later zwaar worden, hij liet los en keek naar het leveloze hopeloze hoopje op de grond. Het had iniedergeval de tijd gedood net als de jonge hengst. Bloed stroomde langs zijn kin en enkele hoefafdrukken waren op zij romp te zien, dat krijg je ervan. Maargoed, nu enkel nog wachtte op de witte Arabier Segué.

[& Hurricane]

Een woeste storm had over het land geraasd. Paarden trokken weg om zich te verschuilen tegen de huilende wind die als messen langs je lichaam leken te strijken. Nee te snijden. Regen viel kletterend neer op zowel het grote wateroppervlak als het zand dat modder werd. Starend vanuit de schaduwen stond ze. Hurricane. En zo als haar naam al deed vermoeden hield ze van zulke stormen. Genietend en met een valse grijns rond haar zwarte lippen keek ze toe. Naar de vernietigende krachten van de aarde. Wat als zij over zulke krachten zou bezitten? Dan zou ze de hele wereld onderwerpen aan haar wil. Want haar wil zou wet zijn. Iedereen zou voor haar buigen en de enige kleur die te zien was zou zwart zijn. Alleen maar dood en verderf. Dat zou ze brengen. En dat was meteen de dag dat ze uit haar ouderlijke gebied weg trok. Waarom? Er zat voor haar simpelweg geen uitdaging meer in. De meeste paarden waren weg getrokken nadat het gebied keer op keer door zware stormen geteisterd werd. Dan werd het al meteen zo saai. Twee donkere ogen gleden van links naar rechts. Alsof ze een of ander evil plan aan het bedenken was. Haar ogen waren hard en ijskoud. Het leken de ogen van een veel oudere geest. Iets wat dus niet overeen kwam met haar lichaam. Haar passen waren elegant en krachtig en haar lange zwarte manen golfden sierlijk mee langs haar gespierde hals die ze voor haar borst gekruld had. Dit gebied kende ze niet maar ze werd aangetrokken door het prettige gevoel dat het haar gaf. Het gevoel van dood en verderf. Iets wat ook erg overeen scheen te komen met de geur die haar neusgaten binnen drong. Bloed. Dood. Haar lippen krulden zich in een valse grijns terwijl in de verte twee schimmen aftekenden. De een stond. De ander lag, ze vermoedde dood. Iets wat ze kon bevestigen terwijl ze dichterbij kwam. Haar donkere ogen kneep ze tot spleetjes terwijl ze de Friese hengst op nam. Niet zwaar gewond. De elegante merrie knikte eens en snoof toen zacht. De grijns verdween van haar gezicht en daarna liet ze haar blik over het levenloze lichaam van de bruine hengst gaan. Rolde toen met haar ogen en keek de hengst daarna luchtig aan. ”Jammer dat het voorbij was. Ik had graag nog even van het gevecht genoten.” Haar blik bleef onderzoekend op hem rusten. Hij was wel interessant te noemen. Jeetje dat was nog eens geluk hebben. Kwam ze net in een nieuw gebied kwam ze al meteen een paard als hij tegen. Dat beviel haar wel. Haar houding was dominant, trots. Ze zou zich door niemand laten krenken. Ook door deze hengst niet. Niemand zou dat kunnen breken. Vroeger. Vroeger was ze gepest op de witte vlekken op haar achterhand. Tot ze de pestkoppen koelbloedig afgeslacht had. Daarna was iedereen angstvallig stil geworden. Enkel al de blik in haar ogen zorgde er voor dat ze zich niet twee keer hoefden te bedenken om op de vlucht te slaan.

Het was moeilijk te bereken hoelang hij al in dit gebied was, in totaal was het zeker 5 jaar maar hij lette er niet op. Toen hij rond de 9 maanden was kwam hij in het gebied genaamd Dream Horses en heeft hij veel dingen meegemaakt. Hij had ook zijn moeder teruggevonden; Rain en de hengst die hem weggehaald had bij zijn moeder en bijna vermoord. Charming, de dag van de oorlog, het bloedblad was Charming vermoord door hem, Rain en vele andere paarden. Charming stond ook bekend als de grootste verrader in de geschiedenis van Dream Horses, althans voor de meeste paarden. Maar voor sommige was hij een held, die titel verdiende de hengst dus écht niet! Hij gromde wat uit zijn keelgat en een tweede geur viel hem op, een geur die niet van bloed was of van het zielige hoopje paard op de grond. ,,Jammer dat het voorbij was. Ik had graag nog even van het gevecht genoten" hij verwachtte al rond deze tijd dat de stem klonk, de geur was sterk en zelfs het paard was zichtbaar. Zelfs, was eigenlijk te hoog geschat. Hij nam de merrie van top tot teen op, zwart.. Appaloosa? Vreemd, maar tegelijkertijd zeer interessant. ,,Het was nou niet echt een 'gevecht' te noemen." verlieten de woorden kil zijn mond, langzamerhand draaide hij zijn blik naar de merrie en vervolgens naar het zielige paardje op de grond. Maar hield zijn blik gevestigd bij het onbekende paard. ,,Wat is je naam? Mijn naam is Hikaru" sprak hij koeltjes en volledig kalm uit terwijl hij zijn staart heen en weer zwiepte tegen zijn flanken waar irritante vliegen op zaten, waarschijnlijk dankzij het dode paardje. Toch ongeveer een minuut later stopte hij met zwiepen, het had geen zin, ze kwamen toch weer terug. Ondanks het gekriebel op de wonden van zijn lichaam en andere plekken veroerde hij geen zet. Zijn oren waren naar achteren gedraaid, niet in zijn nek. Waarom zou hij? Het maakte toch niet uit, en hij had nóg niets tegen dit paard. Bovendien had hij meer zin om veel dingen te horen, waaronder dit paards bewegingen. Dan dingen maar half te horen..

Met plezier zou ze je vertellen hoe ze haar slachtoffers allemaal gedood had. Het was welliswaar een beste lijst maar ze zou haar tijd daar best in willen steken. Het deed haar plezier het te vertellen. Gewoon omdat ze het dan zo nog een beetje opnieuw kon ervaren. Ze kon dan wel niet meer de laatste woorden en de angstige blikken horen en zien. Dat waren toch zeker wel de mooiste momenten in het leven. Die waarop je het leven van het ander nam en daarna weer vrolijk weg wandelde alsof er niets gebeurd was. Haar donkere ogen bleven op hem gericht en ze zag hoe hij naar haar keek. Naar haar kleur. Ja ze wist wel dat ze een aparte verschijning was. Maar liet die hengst één verkeerde uitspraak over haar gevlekte achterhand maken en ze zou er voor zorgen dat hij een toontje hoger zou zingen. Met andere woorden. Ze zou zijn mannelijkheid verwijderen. Hoe? Dat wilde je niet weten. Maar het zou haar lukken hoe het ook wend of keert. En ach, je moest je grenzen blijven verleggen hé. Simpel iemand neer slaan ging ook al snel vervelen. Net zoals de strot van die ander doorbijten. Een zucht verliet haar keel en als ze haar schouder op had kunnen halen had ze dat gedaan. De hengst voor haar was overduidelijk een volle fries. Dat was te zien aan alles. Zijn bouw, lange, dikke manenbos en staart en de sokken onder aan zijn benen. Ze had eigenlijk altijd een hekel gehad aan Friezen. Gezien haar pestkop ook een Fries geweest was. Wat was ze altijd jaloers geweest op zijn zwarte velletje. Hurricane wist nu wel beter. Ze was trots op haar kleur. Het maakte haar uniek. Speciaal. Zo bleef ze tenminste in de gedachte hangen van die andere paarden. Zelf vond ze zichzelf een zeer bijzondere combinatie van twee zeer verschillende rassen. Haar vader was een ravenzwarte Engels volbloed geweest. Aan hem had ze haar lange benen en elegante uiterlijk te danken. Evenals zijn vermogen om binnen een korte tijd een zeer hoge snelheid af te leggen. Van haar moeder had ze de krachtige achterhand gekregen en haar kleur. Echter was haar moeder helemaal wit geweest met zwarte vlekken. Hurricane was ook zeer groot. Zeker voor een merrie en deed dan ook niet veel onder voor de hengst die zich voor stelde als Hikaru. De ravenzwarte merrie knikte naar hem. Zijn stem was aangenaam dat kon ze niet ontkennen. ”Wel. Dat is zeer spijtig. Dan zal ik mij ook maar voorstellen. Hurricane is de naam.” Een naam die haar eer aan deed. Zelfs in haar donkere ogen leek een storm te woedden. Ondertussen was ze er echter wel uit dat ze meer over de hengst wilde weten. En wie zal het zeggen misschien kon hij haar wat wijsmaken over dit gebied. Zolang hij maar niet de baas over haar ging spelen vond ze alles best. En niet alleen zijn stem en manier van spreken had haar bevallen maar ook zijn houding en zijn goedgevormde lichaam natuurlijk. Dat viel gewoon niet te ontkennen.

Kill keken zijn zwarte ogen rond het gebied, wachtend op een reactie van de Appaloosa merrie, een kleur die hij zeker niet had verwacht. Het was speciaal en zeker niet lelijk, het gaf haar een krachtige uitstraling die niet van zich af liet bijten. Maar speciaal zal hij haar niet behandelen, dat was onzin. Al wekte die 'aparte' kleur toch zo zijn interesse's op. Hij bleef als versteend naar de merrie kijken, ze was slank gebouwd en had lange gespierde benen, en een sterke achterhand. Het moest hem iniedergeval denken aan een Appaloosa, de kleur en achterhand. maar de rest moest hem denken aan een Volbloed, specifieker kon hij niet zijn dan dat. Engels Volbloed misschien nog, maar wie weet is het een heel ander ras. Het was de eerste keer dat hij een paard als haar had ontmoet, een zwarte appaloosa met een beeldige bouw. Zou zeker prima veulens krijgen, zoveel merrie's trouwens. maar voorlopig had hij niemand nodig voor zijn veulens. En een partner wachte hij zoiezo al niet op sinds Bailey, die verraadster. Zelfs al was dat verleden tijd had hij een belangrijke les geleerd, niemand kon liefhebben. Hij had dat nooit gehad tot Bailey, en toch was hij verraden. Idioot die hij was, nu was hij anders.. Althans hoopte hij. ,,Wel. Dat is zeer spijtig. Dan zal ik mij ook maar voorstellen. Hurricane is de naam." Hij grijnsde, hij wist dat ze slecht was. Toch was het geen één of andere wannabe die gelijk dingen uitschreeuwde als een idioot. Eindelijk. Hurricane was de naam van de Appaloosa merrie. Hij vestigde zijn blik op de ogen van haar, ze waren donker en het leek alsof er donderslagen in haar ogen zatten. Een echte storm, hij kon het niet laten zijn intresse voor haar te laten uitbereiden. ,,Toepasselijke naam, Hurricane. Ben je nieuw hier? Trouwens, er zijn hier wel meer van die wannabe's die je zo kan pakken als 'maaltijd'" Hij wist nog niet zeker of het geen wannabé was maar was ze er één had ze niet lang meer te leven. Maar in dit geval leek het er niet op, de manier waarop ze sprak was geen wannabé-taal.