You should come my precious daughter

Met zware dreunende passen bewoog de roodbruine hengst zich voort, hij was een verschrikking om tegen te komen voor velen. En velen brachten het er ook niet levend vanaf. Hij had een half verbrande kop waardoor hij blind aan een oog was geworden, nu staarde er een blauw levenloos oog de verte in. Zijn andere oog was nog beter gaan zien dan ooit, zijn gehoor was scherper dan die van menig ander en via zijn hoeven op de grond voelde hij wanneer er weer iemand het aanging om zijn pad te kruizen. Hij snoof diep, hij was hier met een reden. De reden genaamd zijn dochter. Panarea.. Een vlaag van pure woede schoot door zijn lichaam en zijn staart zwiepte venijnig tegen zijn flanken. De laatste keer dat hij de jonge merrie sprak kon hij haar wel afmaken, met zijn blote tanden de druk kloppende ader in haar hals openbijten en toe kijken hoe ze voor zijn ogen dood zou bloeden. Zo woedend had ze hem weten te krijgen, de laatste die dat had gedaan was haar moeder, de enige die dat bij hem had kunnen doen zonder dat hij zijn moordlustige gedachtes ook echt had uitgevoerd. Van die merrie had hij gehouden, de enige die achter hem had gestaan nadat hij zijn kudde had verlaten na de brand. Hij dacht geen nut meer te hebben voor zijn kudde die vlak na zijn vertrek uit elkaar was gevallen. Hij had een hoge rang gehad, rechterhand van de leider. Hij stond altijd klaar voor hem en hij had hem gewoon laten gaan, geen poging hem bij de kudde te houden. Zijn oren schoten zijn nek in en de diep gewortelde haat stak zijn kop weer op bij het denken aan die tijd. Het was verleden tijd maar helaas kon hij niet altijd zijn verleden laten rusten. En zo dus ook niet zijn enige dochter die hem veraden had.. nou ja enige.. hij schudde wild met zijn kop. Dat moest hij haar gaan vertellen, hij had vernomen dat zijn andere dochter zich hier ook bevond. Hier in Dreamhorses.. Hoe groot was in godsnaam de kans dat zijn enige dochters zich hier op dezelfde plek op dezelfde tijd bevonden. Een zwaar geirriteerd gevoel maakte zich meester van hem. Moest hij ook nog met die problemen omgaan. Langzaam stapte hij door, doelloos was hij het gebied binnen gekomen niemand die hij tegenkwam en ook niemand die hem probeerde te stoppen. Een spottend grijnsje speelde rond zijn lippen, tja wie zou het dan ook proberen. Goed hij was hier met een reden en hij wist dat Pan vanzelf zou opduiken als ze wist dat hij in de buurt was, lang durfde ze niet uit zijn weg te gaan. En zo was het maar net, de merrie kende zijn kracht en gewetenloosheid hoewel hij een zwak had voor zijn eerste dochter. De enige die uit liefdadigheid was voortgebracht. grrrrrr ging het door zijn hoofd een stille grom die voor zichzelf duidelijk maakte dat zijn geduld opwas de merrie moest nu op komen dagen en zijn zware bulderende stem ging dwars door het woud. PÁNNNN klonken de dreigende tonen over zijn tong. Ze waren met onwijze ruzie uit elkaar gegaan en dat moest nu maar enigszins goed komen zeker nu hij zulk nieuws te vertellen had, dat zou al weer de nodige ruzie en gebekvecht opleven.

- Panarea

Haar slanke bruine hoofd wiegde zachtjes heen en weer. Haar bruine oren tegen haar schedel aan gedrukt. Ze was stukken groter als een arabiertje en toch had ze een prachtig hoofd. Ook haar bouw was breder en toch zo slank. Haar dunne droge benen had ze te danken aan haar moeder. Het voorbeeld voor haar. Pan begreep echter haar beweegredenen niet. Ze was gedoemd geweest vermoord te worden door haar veulen. Ze wist dat conans creatuur haar vanbinnen uit zou vermorzelen. Wat dan ook gebeurd was tijdens haar geboorte. Pan had geluk gehad met een zogenaamde broer als Condor. Helaas was die spoorloos verdwenen. Nochtans was hij de enige die haar ooit vrolijk en onbezonnen had gezien. Soms was ze dat nog wel eens. Kon ze lachen om domme dingen. Ze was dan misschien slecht maar daarom was ze niet gevoelloos. Zelfs haar vader had gevoelens voor haar moeder gehad. Iets wat ze heel erg had betwijfeld in het begin. Maar ze had verhalen van hemzelf gehoord toen ze nog een klein veulen was geweest. Ze zag het beeld van zijn verhaal zo voor haar...

Haar zwarte ogen staarden in de verte. Haar slanke oren tegen haar schedel aan gedrukt. De kudde stond rustig te grazen in het donker. De jonge veulens lagen te slapen bij de voedsters. Kharrea had een strak plan voor elke merrie in haar kudde. Enkel een pion ontbrak nog in de kudde. De zo gevreesde Conan waarbij haar hart behoorde. De gigantische hengst die zo machtig was. Maar helaas tot de verkeerde kudde behoorde. Ze had hem nog niet kunnen overhalen tot haar kudde te treden. Maar ze regeerde met ijzeren hand. Geen enkele merrie kreeg een veulen zonder haar goedkeuring. Meestal waren het dan ook de paarden die niet meer konden dienen voor de oorlogen maar nog goed genoeg waren voor sterke veulens groot te brengen en ze te verdedigen.
Een snuit gleed over haar kont heen. Ze spande haar spieren op, deelde een trap uit. Een o zo bekende lach galmde over de vlakte heen. Voor heel even keken een aantal paarden op. Kharrea's slanke hoef raakte zijn brede voorhand. Ze begon zachtjes te grinniken. Ze veranderde net in een dartel veulen als ze bij hem was. Voor even konden ze zachter zijn als normaal. Haar gitzwarte ogen keken het prachtige dier aan. Zijn ogen keken in de hare. Zachtjes gleed ze met haar snuit langs zijn kaak tot ze met haar hoofd tegen zijn hals aan lag.
'Conan' Fluisterde ze zachtjes. Hij maakte een licht geluid als teken dat hij het wel werkelijk was. Binnen enkel seconden stonden ze alweer een meter van elkaar verwijderd.
'Ik moet zo gaan, de grote strijd gaat beginnen.' Sprak de hengst. Kharrea knikte eens.
'Ik stuur je een paar paarden mee. Niet de beste maar jonge dieren die nog wat moeten leren. Je krijgt Condor, mijn zoon, en Ruffian mee.' Sprak ze rustig en nadenkend. Condor zou het vast en zeker overleven. Hij was slim genoeg om alles te ontwijken. Conan knikte eens. Hij hinnikte laag en dreigend naar de twee jonge dieren die af kwamen gedraafd. Kha gaf haar zoon nog snel een neus tegen zijn kaak en keek hem gebiedend aan. Hij zou moeten luisteren en vechten. Het trio draaide zich om en vertrok. Kha ging de grote hengst achterna. Ze hapte in zijn staart zodat hij halt zou houden.
'Wees voorzichtig. Het is bijna tijd.' Sprak ze zachtjes. Kharrea wist dat ze nog maar pas drachtig was maar het veulen moest een levende vader krijgen. Conan grinnikte met zijn domme lach in Kha's oren.
'ik kom terug, belooft.' Sprak hij kort terwijl hij zich omdraaide en voor de laatste keer zag Kharrea zijn prachtige levendige blik.

Dat verhaal had ze zo vaak gehoord. Het bleef in hem voort leven. Iedereen wist dat hij nooit was terug gekeerd naar haar. Dat ze op hem had zitten wachten. Dat haar gewonde zoon haar had moeten vertellen hoe zwaar verminkt de hengst was geweest. Kha had hem opgezocht, zijn geuren weken achtervolgt. Uiteindelijk had ze hem gevonden. Blind aan een oog, half verbrand gezicht. Zijn ene been voor eeuwig kreupel door de vlammen die het zo hard hadden verminkt. Op dat moment kon hij amper lopen. Dit was dan wel stukken beter geworden. Vandaag was eigenlijk een erg pijnlijke dag voor hen beiden. Het was pan's 6de verjaardag maar ook 6 jaar geleden was haar moeder gestorven. Ze betreurde het enorm. Ze vierde deze dag dan ook met gemengde gevoelens. Nu had ze behoefte aan haar vader. Ze wist niet of hij het zich nog herinnerde maar dan nog. Bij haar familie kon ze wel haar eigen zijn. Gewoon even de emoties laten gaan om er daarna weer tegen aan te gaan. Ze wist nog van de laatste keer dat ze hem had gezien. Hij had haar verminkt voor het leven. Gedoemd om door het leven te gaan als haar moeder. Alleen dan nog erger. Het litteken was groter als dat van haar moeder. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, ze was hem eerder dankbaar dat hij haar niet gewoon koud had gemaakt.

Zijn bulderende stem weergalmde over het moeras heen. Panarea keek op. Alsof hij het wist dat ze hem nodig had. Ze ging over in een soepele galop doorheen het moeras. Langzaamaan werd haar lichaam bedekt met modder. Zijn donkere vacht in zicht. Haar achterhoeven slippend onder haar lichaam. Ze kwam tot stilstand. Ze buigde lichtjes voor hem. Met respect. Zodra die plechtige zooi achter de rug was verstopte ze haar gezicht onder zijn dikke bos manen. Ze snoof zijn o zo bekende geur op. Waar waren de momenten dat ze samen onder de oude bomen lagen pratend over vanalles en nog wat? Soms praatte ze zelfs over de beste moordtechnieken. Of over de succesvolle veldslagen die hij had geleverd. Uiteindelijk kwamen ze altijd terug op Kharrea. Alsof ze haar beiden niet konden los laten.
"Papa?" Vroeg ze toen zacht terwijl ze haar hoofd weer tevoorschijn toverde. Zou hij het nog weten dat het vandaag die dag was?
"Waarom is alles veranderd tussen ons? Vroeger waren we onafscheidelijk en nu vechten we als kat en hond." Sprak ze met een lichtte teleurstelling. Toch leek haar stem hem het te verwijten dat er dingen veranderd waren. Ze vlogen als messen op hem af en de liefheid van haar eerste woord was al erg snel verdwenen.