Op een of andere manier voelde het voor hem alsof er een olifant op zijn rug zat. Het was niet de nieuwschierighied of misschien wel liefde, maar meer spijt dat hij dit gedaan had. Waarom had hij die merrie met zijn stomme kop gedekt? Waarom moest hij dat doen? Nu had hij ook nog eens zo'n klein mormel onder zijn naam staan, niet iets waar hij bepaald trots op kon zijn. Zijn ogen vlogen van links naar rechts en hij zuchte. Hij had gehoopt het nooit hoeven te horen, maar toch was er iemand naar hem toe gekomen met het goeie nieuws dat het veulen toch was geboren. Maar het was voor hem helemaal geen goed nieuws, het liefst zou hij het veulen te plekke vermoorden. En dan? Painted black, zoals die waardeloze parnter van ''Amani'' heette, was neutraal. Wat wou hij tegen hem doen? Hij was niks vergleken met hem. Pharaon vervloekte zichzelf toen hij zijn been stootte aan iets. Hij keek naar beneden en zag daar iets staan, maar wat het was. Hij zuchte even, draaide zich er om heen en merkte dat hij halucineerde. Het was geen veulen, gewoon een steen. Hij stompte zijn hoofd tegen het ding aan om de vage beelden er uit te krijgen en liep toen met een gebogen, kloppend hoofd, verder.
& Padeau.
& Padeau.