Love and cold-peace. [&Ravena]

Morfine liep steeds heel voorzichtig een stukje verder de ijsgrot in. Het was hier vredig kalm. Haar hoeven maakten een galmend geluid. Bij elke stap schoot Morfine's hoofd omhoog. Stilletjes lopen was hier niet mogelijk. Haar hoofd schoot weer omhoog toen ze een gekraak hoorde, niet haar voetstappen maar juist boven haar. Een ijspegel viel met een oorverdovende klap naast haar in splinters op de grond. Gelukkig had ze nog net op tijd een stap opzij gedaan, anders was ze gespiesd geweest. Rillend van angst liep ze door. Haar valk-bonte vacht glinsterde. Ze was klein van stokmaat en ook niet zo dapper maar als ze iets in haar hoofd had zou het moeten met welk gevaar dan ook. Ze koos er ook voor om noch goed of noch slecht te zijn. Als er iemand in nood was zou ze niet echt twijfelen om het paard te redden maar ze kon ook erg gemeen uitvallen. Meestal was ze gewoon kalm en dromerig. Ze stond even stil. Morfine hield haar adem in. Wat was het hier mooi. Ijskristallen vormden vreemde patronen voor haar voeten en boven haar hoofd. Een koude vrede werd meester van de grot. Toen hoorde ze in de verte een galmende stap. Ze snoof, een paard. Rillend stond ze heel heel stil om niet opgemerkt te worden. Maar als de voetstappen luider werden kon ze het niet laten om iets te fluisteren. "Wie is daar?", Morfine haar stem klonk vast maar ze stond te trillen op haar benen. Er viel een doodse stilte.

Daar liep ze dan, al rillend bracht ze zich vooruit. Haar hoeven weergalmde iedere keer weer met een luide tik op de grond. Dit was de tweede keer dat ze hier al rillend door heen liep, voor zover ze zich kon herinneren. De eerste keer was omdat een of andere domoor haar hier had geroepen, SnowSpider of zoiets. De merrie was uiteindelijk de kudde niet eens ingekomen. Eindelijk liep de kudde weer een beetje goed, ze stond op het punt om Black Night eruit te schoppen, maar dan had ze daarna nog altijd drie actieve leden die tenminste wel hun best deden voor de kudde. Ze had al getwijfeld aan die Black Night, die in eerste instantie doodleuk de Utopia gebieden was binnen gekomen, ze had haar met hakken over de sloot weer terug in de kudde gelaten. Painted Black had in het begin niet aan haar getwijfeld, waarom zou Ravena dat dan wel doen? Omdat ze anders was dan Painted Black? Vast wel, misschien omdat de hengst – Black Night - gewoon echt om over te twijfelen was en geen waardig lid was. Het galmende geluid van andere paardenhoeven klonken in de verte. Zou dat dan eindelijk betekenen dat er daar ergens een uitgang was uit deze hel? Deze koude hel. "Wie is daar?" Ravena grinnikte heel zachtjes, zo zachtjes dat de merrie het niet zou horen. `Banger en banger. Banger en banger,’ fluisterde Ravena weer net zo zachtjes als dat ze grinnikte. Ze antwoordde de merrie niet en liep rustig door, het enige geluid wat hoorbaar was, was het getik van haar hoeven op de ijzige ondergrond. Een valk bonte New Forest pony verscheen in de verte. Ze was kleiner dan Ravena, die ook niet bijzonder groot was. Zelfverzekerd kwam ze voor de merrie te staan. Een trotste houding. Het was aan haar te zien dat ze het koud had, maar ze trilde niet op haar benen zoals de merrie voor haar. `Ravena, leidster van Utopia,’ het was duidelijk dat het hier om een nieuweling ging, dus had ze bedacht dat ze voor alle duidelijkheid er wel bij kon zeggen dat het hier een leidster van een van de drie kuddes beging. `En met wie heb ik vandaag het…- ze trok haar wenkbrauw een beetje spottend omhoog. `-genoegen?’ zei ze vertwijfelend terwijl ze de merrie met haar paarse priemende oogjes bekeek.

Een mooie parelwitte merrie kwam trots voor haar staan. "Ravena, leidster van Utopia", zei Ravena. Morfine knikte verdoofd. Ze was nog altijd onder de indruk van die mooie merrie die zo trots leek. "En met wie heb ik vandaag het…- Ravena trok spottend haar wenkbrauw op. Morfine zag dat als een teken: 'met mij moet er niet gesold worden.' "-genoegen?", vervolgde de merrie vertwijfelend verder. Morfine keek even onzeker maar boog daarna haar hoofd. "Ravena, u hebt het genoegen om met Morfine te praten.", hinnikte ze beleefd. Haar hoofd ging terug omhoog. Onder de blik van Ravena begon ze te zweten. Morfine rilde niet meer. Ze rechte haar schouders. Nu ze Ravena wat beter kon bekijken zag ze dat ze klein was. Maar ze mocht daar eigenlijk niets over zeggen want ze was zelf heel klein. 'Petit Morfine', noemde haar moeder en vader haar, maar ze wilde liever gewoon 'Morfine' genoemd worden. "Mijn echte naam is Petit Morfine maar ze noemen me meestal Morfine.", zei ze een beetje verlegen. Morfine begon te blozen bij haar vraag: Euhm.. ik weet niet zo veel van je kudde af, Uto-dingen. Wil je me er iets over vertellen? Geduldig wachtte ze op een antwoord.

Ravena bekeek de kleine merrie eens goed, ze was beleefd en had respect, dat viel in ieder geval mee. Respect was ver te zoeken de laatste dagen. Stomme slechte paarden die dachten dat ze de hele wereld aan konden. Ravena werd er al geërgerd door als ze er alleen al aan dacht. Ravena knikte eventjes. `Dat genoegen weet ik nog zo een twee drie niet. Maar als jij het zegt,’ en als ze het kon had ze nu haar handen hopeloos in de lucht gegooid. Maar ze deed het niet aangezien het zo goed als onmogelijk was voor haar. De merrie vertelde haar naam, Morfine. Ze vertelde ook direct, compleet overbodig, haar echte naam. “Petit Morfine.’’ Ravena knikte eventjes statig. Ze liet niks van haar gedachte merken; Ja dus? Wat maakt het mij nou uit wat je echte naam is, zeg gewoon alleen zoals je wilt dat ik je moet noemen. Alsof ik morgen of overmorgen niet allang al vergeten ben wat je echte naam is. Als ik je roepnaam nog niet al vergeten bent. Dat waren haar gedachtes, maar Ravena was slim genoeg om dit niet hard op te zeggen. Een kleine glimlach kwam rond Ravena haar lippen te staan toen de merrie vroeg om iets te vertellen over de Utopia. Al snel was de glimlach verdwenen en peinsde ze haar hersenen. Wat wou de merrie dan vooral weten? `Natuurlijk,- begon ze maar, haast een beetje formeel. `Mijn kudde is neutraal. Dit houd in dat we ons buiten het geflik flooi tussen goed en slecht houden. Natuurlijk een klein conflict waar maar een of twee leden te maken mee hebben dat is goed. Maar als het aankomt op goed en slecht zullen wij geen kans kiezen. Je kan in de kudde altijd, ook al ben je aardig, ook al ben je bot en emotieloos, ook al ben je er tussen in. Als je maar geen kans wilt kiezen. Dat houd de kudde zo ongeveer in, nog meer dat je wilt weten?’ zei ze vriendelijk tegen de merrie. Ze vond het altijd leuk om iemand iets bij te brengen over Dream Horses, het land dat ze inmiddels al zo goed kende. Ze kende het als haar broekzak, net als de ‘gewoontes’ en ‘culturen’ in Dream Horses.

OOC;
Flutje sorry

"Natuurlijk, mijn kudde is neutraal. Dit houd in dat we ons buiten het geflik flooi tussen goed en slecht houden. Natuurlijk een klein conflict waar maar een of twee leden te maken mee hebben dat is goed. Maar als het aankomt op goed en slecht zullen wij geen kans kiezen. Je kan in de kudde altijd, ook al ben je aardig, ook al ben je bot en emotieloos, ook al ben je er tussen in. Als je maar geen kant wilt kiezen. Dat houd de kudde zo ongeveer in, nog meer dat je wilt weten?", zei Ravena. Morfine knikte. In zo'n kudde wou ze weel heel graag. Een goede of slechte kant kiezen, was niet zo in de smaak bij haar. Ze grijnsde breed. Ach wat kon het haar ook schelen, ze wou gewoon een kudde waar ze trouw aan was. De leader die hier voor haar stond had haar veranderd. Niet van buiten of van binnen, maar van gedachten. Ze had ze mooie merrie eerst niet zo gemogen; omdat ze zo bot deed. Maar als je het van een andere kant bekijkt is ze oké. Gewoon oké, meer moet dat niet zijn toch? Toen besefte Morfine dat ze stom had zitten grijnzen wat belachelijk overkwam. "Stom stom, stom., mompelde ze boos. "Sorry dat ik zo dom overkwam. Zullen we maar tot terspraken komen? Euh... Ravena, wat je zij over je kudde bevalt me wel. Wat zou ik moeten of kunnen doen om me bij je kudde aantesluiten? Morfine knipperde even met haar ogen. Ze briesde van de kou. Rusteloos begon ze te ijsberen. Wat ze had gezegd was pure waarheid. Ze zou dolgraag in Utopia willen zitten, echt heel graag. Maar ze durfde niet zeggen: 'Ravena, ik wil zo graag in jou kudde, het lijkt met super leuk. Nu ja leuk, het kan er ook bruusk aan toe gaan maar dat is niet erg.' Dat kon Morfine onmogelijk zeggen. "Alstublieft!", flapte ze er opeens uit. Ze merkte dat dat nog dommer overkwam en vervloekte zichzelf. Boos stapte ze heen en weer voor Ravena's neus. Ze briesde bijna elke stap. Elke keer vervloekte ze zichzelf. Uiteindelijk stopte ze, want ze werd er zelf gek van. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek Ravena schattend aan. Wat zou ze zeggen?

Die van mij, ook.
Flut(je)