Ready, set, run.

De donkere, samenpakkende wolken gaven haar een benauwt
gevoel. Het deed haar denken aan de oorlog, ookal betrad dat onderwerp nu al
een paar maanden haar hoofd niet meer. Ze zag het weer voor haar, hun langzame,
gespannen tred naar de Ash Valley. Mischa die dood neer viel, die bonte hengst
die haar gewoon martelde. Sunset kneep haar ogen dicht, haar oren draaiden
angstig naar achteren. Maar dat maakte de beelden alleenmaar scherper. Weer zag
ze de bloedende wonden van Mischa. Elke keer dat ze die beelden weer had werd
het scherper. De bonte merrie rukte haar ogen open en keek verward en angstig
om haar heen.

Ze zuchtte opgelucht. Ze was gewoon nog steeds bij het zilveren meer, onder de
uitgestoken rots. Geen oorlog, geen doden, geen gewonden. Maar zij was voor
altijd getekend, door de bonte hengst. Het was zo raar, zij het tegenover het
paard gestaan dat nu over de Horcrux heerste; Aaliyah. Ze was zo klein geweest,
maar alsnog was ze sterk. De akhal-teke merrie was slim geweest. En nu, nu
stond ze boven aan de kudde die Sunset vreesde. Waarom had ze nú Sultan uitgedaagt?
Waar zat ze met haar gedachten? Maar het hoorde erbij, toch? Het hoorde erbij
dat je je kudde moest beschermen, oorlog of geen oorlog. De merrie zuchtte vermoeit.
De afgelopen nachten was ze wakker gebleven door haar gepieker over de kudde.
Ze wist dat de kudde weer redelijk inactief raakte. De maandelijkse meldpunten
werden wel goed gedaan, iedereen meldde zich. Maar de activiteit liep nu weer
stil. Natuurlijk zou Sultan er ook wel alles aan doen om de kudde weer actief
te krijgen, dat snapte zij ook wel. Maar het lukte hem niet goed meer. Magnifico
had de kudde wel actiever gehad; met het levend stratego, maar dat was buiten
het kudde gebied, met nog meer paarden. Sunset zelf had daar niet aan meegedaan,
zoveel paarden, dat zou ze niet trekken, vooral omdat ze toen nog bang was van
hengsten.

Het getik van een hoef op de grond en de passen die volgden deden haar
omkijken. Even zocht ze naar het paard, maar ze vond het al snel, niet ver bij
haar vandaan. De hengst was ook aan het schuilen voor de regen. Hij liet zijn
blik op haar rusten, wat haar even een ongemakkelijk gevoel gaf, en ze verzette
haar hoeven dan ook even. ‘Rot weer buiten, niet waar?’ de stem van de hengst
was rauw. Sunset knikte. ‘Zeker. Net scheen de zon en nu komt het met bakken
uit de lucht zetten.’ Antwoorde ze vriendelijk. ‘Ik ben trouwens Ray,’ stelde
de hengst zich voor. Sunset knikte. Er was verdriet in zijn stem te horen. Ze
zuchtte even. Er waren waarschijnlijk maar weinig paarden die nog geen verdiet
in hun leven hadden gehad. Het was bijna vanzelf sprekend. Jammer, want het was
nergens voor nodig. Maar het gaf je wel levenservaring en wijsheid. Kennis om
verder te gaan. ‘Ik ben Sunset. Ben je al lang in Dream Horses?’ vroeg ze toen.
De hengst was nieuw voor haar, ze had hem nog niet eerder gezien.

Ray had gehoord dat er twéé paarden van drie jaar aan ‘de macht’ waren. Hij wilde het nou niet perse macht noemen, omdat hij ook had gehoord dat de kuddes behoorlijk inactief en klein waren. Maar toch, twee paarden van drie aan de macht? Van de drie kuddes. De ander interesseerde hem minder, de merrie was ouder, had hij gehoord. Ray interesseerde zich meer in die twee jonge paarden. Ene Sunset en ene Aaliyah. De ene goed en de ander slecht. Een kleine grinnik verliet zijn mond, dat ging nog eens wat worden in dit land van ‘de jonge paarden.’ Hij zelf was rond de zes jaar, hij wist het ook niet precies. Welk paard hield zijn verjaardag nou bij? Dat was onmogelijk. Zeker omdat ze geen kalender of zoiets hadden. Hij sloot zijn ogen een paar keer, om te wennen aan het duister in de grot, maar het werkte niet. Alsof het duister er heerste, er altijd zou heersen. Een kleine glimlach zwierde rond zijn mond; misschien moest hij de boel hier maar een beetje opwekken. Hij sloot zijn ogen, dacht eventjes na over Palmolive, wanneer überhaupt niet? Hij opende zijn ogen. Dit herhaalde hij behoorlijk vaak voordat hij erachter kwam dat de glimlach nog steeds op zijn gezicht gevroren zat, als ijs.
De merrie leek behoorlijk bang toen hij haar aanstaarde. Hij zou het niet meteen aanstaren noemen, maar wie weet dat de merrie het wel zo zag? Dus gleed zijn blik als vanzelfsprekend weg tot ze zijn vraag beantwoorde. ‘Zeker. Net scheen de zon en nu komt het met bakken uit de lucht zetten.’ een kleine grinnik verliet zijn mond na haar vriendelijke antwoord. `Welkom in mijn wereld. Waar we vier seizoenen in een week hebben,’ grapte hij vrolijk. De merrie stelde zichzelf voor als Sunset. Eventjes bekeek hij deze Sunset snel, ze was klein. Echt klein. Hij was zelf al niet erg groot. Gespierd, misschien iet wat gezet, maar niet groot. Hij was zelfs verrassend klein voor een Campolina. Wat zou deze merrie voor ’n ras hebben? Hij had zoiets nog niet eerder gezien. Ook stelde ze de vraag die zijn vermoeden deed bevestigen, hij zag er inderdaad uit als een ‘newbie.’ `Sunset… Die naam komt me bekend voor-‘ eventjes stopte hij met praten en dacht diep na. Wie was deze kleine merrie? `-Maar natuurlijk! Ben jij niet de leider van de Quiet Sparkle?’ klein én jong, wat kon er nog meer bij? Was ze onervaren, zenuwachtig? Wie weet het? Maar ach, hij mocht haar niet op buitenkant beoordelen. `Nee, ik ben inderdaad niet zo lang in Dream Horses.-‘ hij wachtte eventjes om zichzelf kritisch te bekijken. `-Is dat echt zo goed aan me te zien?’ vroeg hij, een beetje te beledigd. Met een nieuwe glimlach keek hij de merrie aan, een glimlach van nieuwsgierigheid. `Misschien kan jij me wel iets over dit wisselvallige land van je vertellen!’



ooc;

Beetje flut en sorry voor het late antwoord :\

'Welkom in mijn wereld, waar we vier seizoenen in een week hebben,' zei de hengst. Sunset lachte. "We delen dezelfde wereld hoor, alleen verschillende streken." zei ze. Toen ze zich voorstelde zag en voelde ze de blik van de hengst even over haar heen gaan. 'Sunset... Die naam komt me bekend voor-' hij stopte met praten om na te denken. Een grote grijns kwam op haar gezicht. De hengst was nieuw voor haar, maar als hij al wist dat zij de nieuwe leidster was van de Quiet Sparkle, dan was dat in haar voordeel! '-Maar natuurlijk! Ben jij niet de leider van de Quiet Sparkle?' vroeg de hengst. Sunset knikte. "Klopt helemaal!" zei ze ter bevestiging. Ze ging er niet op zitten rammen dat de hengst in haar kudde ging, dat moest hij zelf weten. 'Nee, ik ben inderdaad nog niet zo lang in Dream Horses-' hij stopte even en bekeek zichzelf. 'Is dat echt zo goed aan me te zien?' vroeg hij een beetje beledigt. "Nee, nee! Ik had je alleen nog niet eerder gezien, dat is alles." zei ze. 'Misschien kan jij me wel iets over dit wisselvallige land van je vertellen!' zei hij toen. Ze lachte. "Dat ligt er maar net aan! Ik ben hier ook nog niet zo lang hoor, een jaartje ofzo. Of minder. Wat wil je weten? De gebieden, de kuddes? Het weer weet je al..."

`Ja, daar heb je gelijk in, natuurlijk. In mijn gebied hadden ze maar vier seizoenen in een maand! Dat is natuurlijk een hélé verbetering! Sunset keek de hengst semi-beledigd aan. "Ja nou. En kijk, een paar seconden gaan voor bij, en daar is de zon weer. Verwelkom de lente!" zei de bonte merrie met een glimlach. De grijns op het gezicht van de hengst ontging haar niet toen ze zich verdedigde tegen zijn woorden. `nah, ik zie eruit als een ‘newbie,’ ik bedoel kijk naar me. Ik heb immers nog niet die vrésélijke stank van Dream Horses om me heen,’ hij keek bloedserieus toen hij deze woorden uit sprak. Sunset keek hem nu strak aan. Maar het was te zien dat ze wist dat hij een spelletje met haar speelde. "Nou zeg. Dus je vind dat ik stink. Durf je wel, een merrie beledigen." na haar woorden liet ze haar hals omlaag gaan en deed alsof de woorden van de hengst haar heel erg geraakt hadden. Maar lang hield ze dat niet vol. Ze hief haar hoofd weer, schudde zich kort uit en lachte. Toen ze zei hoelang ze hier was ging ze het zelf even in haar hoofd na. Nee, ze was hier al veel langer. Hoe lang zat ze al bij de Quiet Sparkle voordat Mischa... Ze slikte even. Mischa had de kudde een hele tijd geleidt, daarna Magnifico, toen Sultan. Ze moest hier al minstens 2 jaar zijn. "Of ik ben hier wel al langer. Ik hou het niet bij, sorry." zei ze lachend tegen de hengst. `Zou je me misschien iets kunnen vertellen over de kuddes en de gebieden? Ik zal het prettig vinden om mijn voorlopige thuisland te leren kennen,’ vroeg hij vriendelijk, iet wat voorzichtig, wat Sunset verbaaste. "Natuurlijk wil ik dat. Nou goed, er zijn drie kuddes. Een goed, een neutraal en een slechte. De goede, de Quiet Sprakle staat dus onder mijn leiding. De neutrale kudde, Utopia, staat onder leiding van Juno. En de slechte kudde, de Horcrux, staat onder leiding van Aaliyah." ze stopte even om haar woorden bij Ray binnen te laten komen. "Nou ja, de gebieden, daar kom je zelf nog wel achter. In het noorden is het koud, in het zuiden is het warm. En de rest is niet heel bijzonder. Pas wel op voor het moeras, daar kan je makkelijk weggezogen worden. De Gletsjer is ook gevaarlijk als je niet uit kijkt." ze dacht even na. "Oh! En de woestijn. Dat is het gebied van de slechte paarden." zei ze tegen hem.

De hengst had haar niet verstaan, en toen ze op keek, in zijn ogen, zag ze wat ze net ook al had gezien; het verdriet wat hij bij zich droeg. "Lente!" zei ze, en ze wenkte met haar hoofd naar de zon, die de wolken verdreven had. Sunset glimlachte toen het leek dat de hengst haar echt had willen troosten toen ze haar hals had laten hangen. Ach wat, ze was pas 4, dat maakte toch niet uit? 'Bedankt Sunset' zei de Ray toen ze klaar was met haar verhaal over de kuddes en de gebieden. Tja, misschien had ze de gebieden nu een beetje mysterieus over doen komen. Maar zij had ook alleen dream horses verkent, en het was gewoon leuker om zelf te kijken wat voor gebied het was, dan dat je alles al wist en nog alleen moest zien of je het goed genoeg vond. Hij zei iets over dat hij niet in de buurt van de gebieden zou komen die ze net had opgesomt. 'Nog gebieden die je me aanraad?' vroeg hij. Sunset knikte. "Natuurlijk. De bloemenvelden, die liggen in het zuiden. De heuvels daarvoor. Deze plek, het zilveren meer." ze keek even naar het water. "En, als je besluit om bij een kudde te gaan, zullen die gebieden je thuis worden." ze glimlachte even naar hem. Toen ze nog steeds het verdriet zag zuchtte ze. "Ray, wat is er?" vroeg ze voorzichtig.

'Lente!,' zei de merrie alsof hij een klein kind was waarbij je maar een paar woorden per keer kon gebruiken omdat hij het anders niet snapte, misschien was dat ook wel zo. Ray was behoorlijk een dromer geworden en lette de laatste tijd veel minder op dan vroeger. Maar ja, wat deed hij niet minder dan dat hij het vroeger deed? Hij was saai geworden, vroeger kon je nog wel wat plezier met hem maken, nu kon je lekker filosofisch met hem praten, wat wou een mens nog meer? `Aha,' murmelde hij begrijpend. Hij gniffelde zachtjes, blijkbaar vond de merrie het grappig dat hij in haar grapje trapte, dus glimlachte hij ook maar wat sukkelig, lachend om zijn eigen stommiteiten. Blijkbaar wou de merrie echt dat hij zelf achter de gebieden van Dream Horses kwam, nou ja, dan zou hij snel genoeg op onderzoek gaan. Beginnend in het noorden, misschien kon hij daar nog wel een paar dagen van de kou genieten. Het zou hem, nou ja... goed doen.  'Natuurlijk. De bloemenvelden, die liggen in het zuiden, de heuvels daarvoor. Deze plek-,' Hij knikte, dit was inderdaad een mooie plek. '-, het zilveren meer,'['/i] hij knikte nogmaals, als teken dat hij het begreep. Het verbaasde hem niet dat de kuddes gebieden hadden, hij was nog nooit lid van een kudde geweest, het solitaire leventje paste hem waarschijnlijk beter. `Ray, wat is er?,' de vraag kwam onverwachts en zeker niet gewild voor hem. Zijn adem stokte in zijn keel en het voelde alsof er een steen op zijn maag viel. Hij draaide zijn hoofd weg en keek gewetenloos tussen de bomen door. Daarna staarde hij een tijdje naar de grond, maar hij herpakte zich weer, keek weer vrolijk en glimlachte vriendelijk naar haar. Hij wou iets zeggen maar vertrouwde zijn eigen stem niet. `Ni-Niets,' stamelde hij een beetje zachtjes, nog steeds overdonderd door de plotselinge vraag. `Ik.. Er is niets,' Herhaalde hij. Kom op zeg, niet liegen, waar zie je die kleine voor aan? Ze is echt niet zo stom, de stem in zijn hoofd irriteerde hem en hij schudde wild met zijn hoofd. Hou je erbuiten, dacht hij terug. `In elk geval niets waar gelukkige merrie's zoals jijzelf je mee bezig zouden moeten houden,' hij kon bevelen van Pal gewoon niet tegen gaan.
 

 

'Ni-Niets,' zei de hengst. Sunset trok kort haar wenkbrauwen op en bleef Ray aankijken.  `Ik.. Er is niets,' Herhaalde hij. Hij schudde ineens wild met zijn hoofd, alsof hem iets dwarszat.  `In elk geval niets waar gelukkige merrie's zoals jijzelf je mee bezig zouden moeten houden,'  Sunset keek hem wat verbaast aan. Hij dacht dat ze gelukkig was. Was ze gelukkig? Ze wist het niet. Aan de ene kant wel, ze had een kudde, een veulen, en vrienden. Er was genoeg eten en drinken in dreamhorses. Maar aan de andere kant, er zat een oorlog aan te komen, waarschijnlijk. En hoe meer ze daar aan dacht, hoemeer ze dacht aan Mischa. Maar dat hoefde Ray niet te weten. Dus ze besloot maar mee te spelen en te doen alsof ze inderdaad gelukkig was, wat dus niet helemaal gespeeld was. "Nou, gelukkige paarden hebben niets aan hun hoofd. Dus waarom zouden zij andere niet helpen om ook gelukkig te worden?" het was een kleine hint, maar Ray moest zelf weten of hij zijn probleem tegen haar wilde vertellen. Ze keek kort naar de wolken, misschien toch omdat ze hoopte Mischa ergens te zien, ookal sloeg dat nergens op. Maar Mischa leefde nog altijd voort in de Quiet Sparkle. Sunset glimlachte, zuchtte zachtjes en keek de hengst toen weer aan. Ja, ze wilde hem graag helpen. Als ze dat kon.