When the time is ready, just die ~

Het was donker. Opnieuw was het nacht, midden in de nacht. Het was volle maan en deze verschuilde zich opnieuw achter de donkere wolken. Het gebeurde vaker als hij rondliep in de nacht. De maan leek zich voor hem te verstoppen. Het was bijna winter en het begon al te vriezen in de nacht. Elke keer als hij rondliep in een onbekend gebied gebeurden er zo'n dingen, maar voor hem was dat normaal. Hij kende rare dingen want hij was ermee geboren, in zijn hoofd. Hij had geen last van iets. Alleen een lege blik, alsof hij witte ogen heeft of de schijn ervan is wit. Hij heeft weinig emotie's en het is raar als je het ziet. Ach, raar kon je het nou ook weer niet noemen. Het was gewoon anders. Altijd zie je de hengst zonder emotie en zonder een blik. Want die is altijd leeg, altijd. Behalve als hij moordlustig was en bloed wou proeven. Dan zag je wel emotie in zijn donkere ogen. Als je de hengst kent zonder emotie, dan is het enorm raar en deels eng om hem dan opeens moordlustig te zien. Dat ook met zijn kleine zusje. Ze had wel echt iets aan haar hersenen. Ze had achterstand en gedraagde zich als een goedzak veulen terwijl ze juist puur slecht bloed droeg. Hij kende haar al. Hij wist dat ze iets in haar hoofd had. Vele paarden noemden hun dan ook freaks. De freak familie. Klonk best goed in de oren van Daper. Jup, dat is zijn naam. Daper. Zijn zus noemde Dapple. Hij sloeg met de hoeven op de grond om de stilte te doorbreken. Zijn lege blik hing in de schaduw van een boom, maar door een kleine straal licht van de maan zag je af en toe de ogen flitsen in het donker. Daper was nog niet oud en kende al veel. Veel teveel eigenlijk. Hij drukte zijn oren tegen zijn schedel en liep door het ijs. Ook sneeuw lag hier in dikke hopen. Hij liep de gletsjer op en negeerde alles om hem heen. Hij zou elk moment kunnen uitschuiven, vallen of zich verwonden. Niet erg, hij was immers niet bang. Zijn blik veranderde vijf seconden in doorzetting, maar toen hij eenmaal minder hard moest klimmen trok het weg en kwam de witte schijn weer op zijn ogen. De lege blik heerste hem weer helemaal terwijl hij stilstond. Zijn staart sloeg heen en weer. Gekraak klonk verderop in het ijs en zo wist hij dat er een paard onderweg was. Hij/zij had hem vast en zeker geroken en was nieuwsgierig. Of het was een paard dat gewoon toevallig in deze richting liep. Daper grijnsde breed, maar toen het paard dichterbij kwam verdween de grijns in een lege emotie zoals altijd.

Met haar hoofd geheven en staart in de lucht liep de witte merrie door de sneeuw. Ze was hier lang niet meer geweest en moest toegeven dat ze DH gemist had. De reden dat ze weg was gegaan wist ze niet eens. Misschien om er even tussen ui te gaan. Sage vroeg zich af wat haar moeder zou zeggen. Die zou vast boos zijn, ze was namelijk zonder ook maar iets te zeggen vertrokken en daar had ze spijt van. Maar of haar moeder haar zou vergeven? Sage zuchtte een keer diep en zag in de verte een schim. Haar oren gingen even naarvoren maar draaide snel weer naar achteren. Het was een paard dat zie niet kende, gelukkig maar. Ze had op het moment totaal geen zin om een bekende tegen te komen. Vooral niet haar moeder. Ze zou binnen kort wel een keer haar moeder opzoeken en haar excuses aanbieden en hopen dat ze vergeven zou worden. Zo was Sage wel, altijd loyaal aan aar moeder. Sage kwam al dichter bij het andere paard, een hengst. Ze bleef op een afstandje even staan en bekeek de hengst. Even overweeg ze om toch gewoon weg te lopen, maar ze had aan de ene kant toch wel behoefte om even met een ander te spreken. Hoewel ze zich afvroeg of deze hengst daar op stond te wachten. Ze besloot er op af te gaan. Toen ze vlak bij was bleef ze staan, ze keek hem even zwijgend aan, de hengst an geen enkele uitdrukking op zijn gezicht. Daar maakte Sage uit dan het waarschijnlijk geen goed paard was. 'hallo' zei ze toonloos, ze wist dat een slecht paard niet snel vriendelijk hallo zou zeggen, maar dat kon haar niks schelen. Ze wou gewoon even met een ander praten, ze was al zo lang alleen geweest dit was het eerste paard dat ze tegen was gekomen sinds ze terug was. Ze bleef de hengst zwijgend aankijken, wachtend of ze een reactie zou krijgen.

De donkere ogen gleden over de omgeving heen. Zijn blik nog steeds zonder emotie. Geen uitdrukking op zijn gezicht. Het zou ook niet zo snel komen. Hij dacht nog een keer aan zijn zus, Dapple. Waar zat dat kreng toch? Hij wilde haar niet verliezen. Soms kon ze enorm koppig zijn. Jammer genoeg. Was het zo moeilijk om het leven te begrijpen? Zijn oren draaiden kort van voren naar achteren. Een geur drong zijn neus binnen en zijn hoofd draaide hij in de richting van de geur. Hij snoof luid en voelde warme damp uit zijn neus komen. Hij sloeg met zijn staart heen en weer en zag verderop een wit paard. Het was een jonge merrie. Ze deed hem aan zijn zus denken. Al was deze merrie iets ouder en groter. Dapple was een kleine en fijne merrie. Ze was vrolijk, altijd. Daper zuchtte toen hij aan haar dacht. Hij moest haar zo snel mogelijk vinden. Hij wist dat twee hengsten haar begeleiden, maar toch. Ze is slim genoeg om te kunnen spijbelen en weglopen. Op zoek naar vrienden of haar broer. Niet dat het mocht. Nee, helemaal niet. Ze moest bij haar begeleiding blijven of het zou fout lopen. Ze kon naar de goede kant lopen door haar vrolijkheid. De hengst sloeg met zijn hoef op de grond en richtte plots zijn aandacht op de jonge merrie. Hij keek haar strak aan en hield haar blik vast. Een hallo kwam uit de mond van haar. Daper knikte kort. Hij had niet zo'n zin om veel te zeggen. Een prater was hij immers niet op momenten als deze. Hij drukte zijn oren in zijn nek en keek naar beneden. Alsof zijn zus voor hem stond. Hij schudde zijn hoofd en keek weer strak, zonder emotie. "Wat doet zo'n jonge merrie als jij hier?" Zijn stem ijskoud, maar verder was er niets in te vinden van emotie. Hij zweeg even en een stilte brak tussen beide paarden. Hij wist niet veel om te zeggen. Hij had nog wel een idee. "Of mag ik dat niet vragen, juffrouw?"

De bruine hengst tegen over Sage keek haar nog steeds met een lege blik aan en zijn oren plat in zijn nek. Ze was nu zeker dat dit een slecht paard zou zijn. Soms vond ze slechte paarden best irritant. Het was zowat onmogelijk een normaal gesprek te hebben. Op het moment kon het Sage even niet schelen dat ze zich slecht zou moeten gedragen, ze wist zeker dat haar moeder neutraal gedrag niet goed zou keuren. Maar Sage wou gewoon doen wat zij wilde. Sage keek op van de stem van de hengst en luisterde naar zijn woorden. Ze zuchtte even. 'Ik mag gaan en staan waar ik wil' antwoordde ze een tikkeltje geïrriteerd. Wat haar het meest irriteerde aan deze hengst was dat hij totaal geen emotie toonde, dat kon toch niet? Hoe kan je nou geen emotie hebben. 'Hoe heet je?' vroeg Sage, nu wat minder geïrriteerd. Ze was toch wel nieuwsgierig naar deze hengst.

De blik gleed naar de schimmel merrie die voor zijn neus stond. Hij snoof eens luid en ongeïnteresseerd. Haar blik stond hem niet aan. Ze keek alsof hij een gestoorde gek was. Alsof hij niet bestond omdat hij zo raar reageerde en deed. Dat moest zij dan maar weten. Hem interesseerde het niets wat ze van hem dachten. Hij wist dat hij een bijnaam kreeg na een tijd en hij kende hem ook vanbuiten. Hij drukte zijn oren plat tegen zijn schedel aan. Het leek wel of hij het voelde aan zijn hoofd. Hij grijnsde kort, niet breed ofzo. Hij keek recht naar de merrie en hield haar blik vast terwijl hij de grijns van zijn snuit afveegde. Hij sloeg met zijn staart heen en weer terwijl hij afwachtte op enige reactie van het jonge ding. De merrie leek ergens over na te denken waarna ze eens zuchtte. Daper keek kort met een kleine geïnteresseerde blik naar haar. Wat dacht ze nou weer? Hij rolde met zijn ogen en de blik verdween weer naar de leegte terwijl hij haar woorden aanhoorde. Hij knikte kort en als het kon, zou hij zijn schouders ophalen. "Ach, als jij mijn woorden zo wil opvatten is dat geen probleem voor mij. Ik bedoelde het heus niet zo, maar dat is nou jou keuze." Hij hield haar blik nog steeds stevig vast terwijl hij een grijns moest onderdrukken. Hij zweeg weer over en tegen de merrie. Hij had geen zin in een onaangenaam gesprek of enige zin van ruzie. Nee, nu even niet. Hij was meer aan zijn zus aan het denken dan aan wie dan ook. Niemand anders interesseerde hem enorm op dit moment. De hengst schudde verveeld de gedachte weg en luisterde naar haar vraag. "Als jij dat zo graag weten wil. Mijn naam is Daper, maar als je een bijnaam zoekt. Dé freak is goed genoeg voor me." Zijn stem klonk leeg, ijskoud maar toch hoorde je een tikkeltje irritatie. Ja, hij haatte het als ze hem zo noemden. Hij vond het irritant. Belachelijk hoorde er ook bij. Hij zuchtte luid waarna hij zijn laatste vraag stelde: "En wat is jou naam?"

Even zag Sage een klein beetje interesse in de blik van de bruine hengst tegenover haar. Maar die blik verdween al snel en hij keek haar weer met een lege blik aan. Sage reageerde niet op de woorden van de hengst, ze had daar even geen zin in. Zijn naam interesseerde haar echter wel, ze knikte toen hij zijn naam zei, Daper. Sage vroeg zich af waarom hij zei dat zijn bijnaam de freak was. Ze hoorde wel wat irritatie in zijn stem toen hij dat zei. 'Waarom word je de freak genoemd?' vroeg ze zonder aarzeling. 'Mijn naam is Sage trouwens' voegde ze er nog aan toe.

De grote hengst staarde naar voren. Hij dacht kort aan vroeger toen hij de vraag van het jonge dier hoorde. Het was nu eenmaal zo. Hij wilde gerust het hele verhaal aan haar vertellen. Ze leek er enorm in geïnteresseerd. Zijn donkere ogen gleden naar de merrie. "Je lijkt enorm geïnteresseerd in mijn oude leven. Mij best als je het zo graag wil weten. Als het saai word, val gerust in slaap." Zijn stem was licht veranderd dan daarnet. Een kleine grijns sierde zijn lippen, maar toen hij begon aan het verhaal verdween deze al snel. "Ik ben niet volledig normaal. Al merk je er niets van. Ik ben in een doodnormaal gezinnetje geboren. Mijn ouders waren normaal. Ik niet. Ik was zoals ze noemden gehandicapt. In mijn hoofd. Er was iets mis met mijn hersenen. Ze noemden mij een freak of een gevoelloze gozer. Ik ben daarom niets veranderd. En dat is de reden. Zelfs mijn zus is zoals mijn een freak. Al is het bij haar vele erger dan bij mij. Ik weet hoe het leven eruit ziet tussen goed en kwaad. Zij niet. Dat is mijn verhaal. Niets boeiend zoals ik al zei." Hij keek strak en met dezelfde lege blik naar de merrie. Hij was benieuwd wat ze ervan vond. Hij hoefde niet zielig te lijken met dit gedoe. Het was nu eenmaal zo. That's life. Hem kon het niets schelen, behalve over zijn zus. Ze was belangrijker. Ze kende niets, snapte niets en was in gevaar. Hij snoof luid en keek kort om zich heen. Hij dacht nu pas aan de merrie die zich allang had voorgesteld, maar hij moest perse aan zijn verhaal beginnen. Sage heette ze. Hij moest die naam zeker onthouden. Daper knikte even naar de merrie. "Aangenaam trouwens, Sage." Het moest er gewoon uit. Hij was misschien slecht en leeg vanbinnen. Hij was in sommige dingen beleefd. Hij schudde met zijn hoofd en wachtte weer op enige reactie van de jonge merrie die voor hem stond en enorm stil was.

Sage luisterde naar de hengst zijn verhaal, ze had niet verwacht dat hij zoveel erover zou gaan vertellen. Toen hij klaar was knikte ze. 'Aangenaam' zei ze ook maar. Sage was best nieuwsgierig naar deze hengst, ze vond hem behoorlijk interessant. Vooral omdat hij zo'n lege blik had, alsof hij geen emotie had. Sage wist zeker dat dat niet zou kunnen. Hij kwam niet echt over alsof hij slecht was, deze hengst leek haar eigenlijk wel aardig. Maar misschien had ze dat wel verkeerd. 'Is je zus ook hier in Dream Horses?' vroeg Sage de hengst. Even vroeg ze zich af of ze niet te veel doorvroeg, maar als de hengst niks meer zou willen vertellen hoorde ze dat vast wel. Sage zelf was niet zo'n pratertje, ze luisterde liever naar een ander. Nu ze erover nadacht kende ze eigenlijk niet zo heel veel paarden hier, vond zij zelf dan. Ze keek de bruine hengst weer aan en wachtte wat hij zou zeggen.

Zijn donkere ogen gleden over de merrie heen. Zijn blik bleef hangen bij de verte. In de verte zag je een grote berg. Dat was het. Hij grijnsde breed en lette helemaal niet op de merrie. Daar zouden ze haar vast naartoe brengen. Een berg. Het beste om af te spreken. Hij wist het gewoon zeker dat ze daar waren. Hij drukte zijn oren kort wat naar voren toen hij de merrie hoorde mompelen. Niet dat het mompelen was, hij luisterde gewoon niet omdat hij in gedachten verzonken was. Hij schudde zijn hoofd, drukte zijn oren plat en richtte zijn blik op de merrie. Leegte was nog steeds te vinden. Hij knikte heel even. "Ze zouden haar brengen. In veiligheid houden tegen andere paarden. Haar bij mij brengen zodat ik op haar kan letten." De stem van de hengst veranderde langzaamaan. Zijn leegte veranderde nu wél in emotie, maar géén goede emotie. Woede, haat, walging, moordend. Zijn ogen werden zwart, leeg. Hij keek weer naar die berg en snoof luid. "Ik zweer het. Als iemand haar iets aandoet, maak ik hem of haar af." Zijn donkere ogen schoten enorm snel naar het veulen. Het was angstaanjagend. Daarom noemden ze hem ook de freak. Daarom. Hij begon soms meteen te freaken alsof hij elk moment kon ontploffen. Niet elk slecht paard vond het eng, maar goede paarden wel. Daper haalde diep adem, zette een stap achteruit en stond nu in de schaduw. Hij keek naar het veulen. "Ik heb geen zin meer om verder te praten. Zéker niet over mijn zus." Zijn stem klonk ditmaal: Bedreigend. Ja, het voelde alsof hij elk moment het dier vast kon hebben. Ook al was ze slecht. De hengst was razend. Hij was een soort psychopaat of een freak zoals ze hem dus noemden. Hij schudde kort de gedachte weg terwijl zijn oren plat lagen. Hij sloeg met zijn staart als een zweep heen en weer. Hij probeerde te kalmeren, maar het werkte niet meteen. Hij wilde zijn zus, en wel nu!