Getting things ready~

Ziedend van woede vloekte ze luid, terwijl haar vloek nog weergalmde opende ze haar mond al om een nieuwe reeks scheldwoorden en beledigingen uit te laten. ’’Die verdomde zus van me.’’ Was het eerste wat ze knarsetandend zei. Waarna ze de raaf droogjes en woedend aankeek die boven haar op een tak zat. ’’Maar weet je? Ze is mijn zus helemaal niet dat kan niet, want ze is afkomstig van een dronken plee borstel.’’ Haar stem weergalmde luid door het kale gebied. Verwoed keek ze rond of er nog iemand anders was, een kleine glimlach sierde haar gezicht. Nu sprak ze verder maar dit maal met meer stem verheffing. ’’Een plee borstel zeg ik je.’’ Ze schreeuwde deze woorden bijna, wetend dat haar zus hier ergens was en haar zo dadelijk kwam affoeteren, ze haar zo juist nog gezien en tot haar grote verbazing liep ze weg, terwijl ze donders goed wist dat Ravena daar was, en dat ze haar beledigd had zoals ze haar eerder beledigd had en toen was ze ziedend geweest, dat Ravena er vreselijk van genoten had. Haar zus in een paar woorden; snel geprikkeld en op de kast gejaagd, en altijd nors. Enkel één van die twee karakterschappen had Ravena ook. Altijd nors, nou ja, zo zagen andere haar altijd altijd nors. Misschien omdat ze vond dat niemand haar mocht zien grijnzen… Enkel was Ravena totaal niet snel geprikkeld. Ze zette een paar stappen naar voren, bij die bewegingen stond haar zus stil, en weer op die beweging kwam ook Ravena tot stilstand. Haar zus keek haar met een licht schuin hoofd aan. Ravena schudde haar hoofd bijna onmerkbaar. Ze had vreselijk veel lol in het feit dat haar zus wist dat ze getreiterd was en nu probeerde kalm te blijven, maar wat vreselijk mislukt was. Ze merkte hoe haar geliefde zuster op haar lippen beet om niet gelijk te gaan schelden. Waarna ze uitdagend een stapje naar voren zette. Ravena had haar hoofd hoog geheven. ’’Dat zou ik niet doen..’’ Was het enige wat ze zei tegen haar zus. Waarna haar zus het opgaf, Ravena de huid vol schold, – ik zou geen voorbeelden geven want dat zou niet gepast zijn – en weg galoppeerde. Ravena alleen achterlatend in haar eigen ‘ik’, weg gedoken in haar gedachtes alsof ze daarin veiligheid zocht voor het gene wat ze prima aankon.


~Open~

Langzaam liep een hengst zwarter dan de nacht door de woestijn heen, hij hoorde een stem zeggen: "een plee borstel zeg ik je." Hij ging zachtjes over in draf. Hij zag uiteindelijk twee paarden, die aan het ruzie maken waren, tenminste zo leek het. Daarna zag hij één van de twee paarden weg galopperen. Hij ging over in galop, een stofwolk kwam achter hem aan, elke keer dat er een hoef neer kwam op de woestijn grond ging er een zachte trilling door de aarde heen. Hij galoppeerde naar het paard toe wat alleen achter was gebleven. Zijn zwarte manen golfden heen en weer door de snelheid waarmee hij galoppeerde. Bij het paard aangekomen stopte hij en keek hij naar het paard

Een hengst zwart als de nacht, waarin dingen gebeurde, zo slecht, zo duivels, zo zwart, dat het niet te omschrijven viel. Dingen als moorden. Het waren sluipmoordenaars stuk voor stuk. Ze verstopte zich in de bosjes, en ieder paard dat langs liep overvielen ze met hun kracht en onverwachte aanval. Niemand die er iets tegen begon, en als je zo'n schrik begin was het enige wat je doen kon stijf stil staan, en langzaam vermoord te worden. Ravena walgde van dat soort types, die altijd rekende op de onverwachte aanvallen. Want als het er eenmaal op neer kwam, en ze niet onverwacht aanvielen, dan werden ze binnen drie tellen afgeslacht door wat dan ook. Ravena zelf wist dat je altijd als eerste aan moest vallen, nooit de tegenstander de kans geven om te kunnen aanvallen. Als je dat deed verminderde je de kans om te winnen met een groot aantal procenten. Ze keek de hengst op haar manier van, laat-ik-net-doen-alsof-het-me-interesseert manier. Ze keek de zwarte hengst nors aan. Ravena was klein, kleiner dan de hengst, kleiner dan het gemiddelde paard in Dream Horses, maar vele onderschatte haar precisie en snelheid, de twee elementen die haar de beste verdediging gaven die ze maar kon wensen. En aanvallen kon ze ook goed met die twee elementen. Haar manen plakten aan haar huid door de inspanning van de woede die ze net had, en die ze overigens nu nog steeds had. Ze bekeek de hengst eerst zorgvuldig, en nam daar zeker de tijd voor, terwijl ze de hengst duidelijk maakte dat hij haar eventjes niet moest storen, priemde haar ogen uiteindelijk in de zijne. Alsof ze zeiden; Niet onder de indruk. En zelfs als ze dat was dan liet ze het niet merken. Een zekere zelfverzekerdheid straalde ze uit. Net als de serieuze kalmte want zei was niet van de grapjes en de spelletjes. ''Wat moet je?'' Snauwde ze na een tijdje bars. Ze werd gestoord en nors van de snikhete woestijn.

Hij stond stil bij het kleine paardje, hij keek naar de merrie, stofwolkjes kolkten om zijn hoeven heen, Zijn manen golfden zacht heen en weer in de zachte warme wind. Hij bleef naar de kleine merrie kijken. hij hoorde haar snauwen: 'wat moet je?' hij snoof even, en bleef even zwijgen, de hengst zwarter dan de nacht bleef met zijn zwarte ogen naar de merrie kijken. 'ik moet niks, ik kijk alleen maar' zei hij daarna. Zijn antwoord leek nergens op te slaan, maar het sloeg wel degelijk ergens op. Hij voelde het warme woestijnzand onder zijn hoeven, hij voelde de warmte van de woestijn, maar toch bleef hij stil staan, alsof hij er niks van merkte. De zachte warme wind bleef met zijn lange manen spelen, de stofwolkjes gingen liggen, Hij bleef staan, terwijl de zon op zijn vacht scheen, waardoor zijn vacht nog iets donkerder werd, en hij helemaal niet meer in dit plaatje thuis leek te horen.

Ze was rond de 1.60, niet al te groot dus. Maar snel en behendig, en ook nog eens slim. Droogjes keek ze in de ogen van de grote hengst voor haar, ze was niet geïntimideerd door de grote van de hengst, ze was sowieso niet snel geïntimideerd door een ander, en zelfs niet nu ze zo dicht bij bij de hengst stond dat ze maar twee meter van elkaar verwijderd waren. Haar tong gleed eventjes langs haar lippen in een mislukte poging deze minder schaal te krijgen. Maar nu maakte ze het alleen maar erger. Vreselijk on dame achtig vloekte ze binnensmonds. Ze snoof eventjes verveeld. Haar houding nog steeds zelfverzekerdheid en kalm trok nu lichtelijk dominant op tegenover de hengst. Haar ogen trokken zich tot spleetjes, de hengst was haar aan het uitproberen, en dat kon hij beter niet doen. En áls ze zou glimlachen, wat ze bijna nooit deed, zou het een geniepige speelse glimlach zijn. Eventjes mepte haar staart heen en weer. Ze was vreselijk geërgerd door het feit dat de hengst niet gewoon haar vraag in een keer beantwoorde, zoals de vraag luidde. ''Laten we het zo stellen; waarom kwam jíj naar míj toe?'' Ze legde een duidelijke nadruk op Jíj en míj. Ze tuitte haar lippen eventjes, en zette een enkele stap naar achteren, om de afstand wat groter te maken. Niet dat ze bang was voor de hengst, nee in tegendeel zelfs. Maar gewoon om de afstand te bewaren die zij nodig vond om zijn vreselijke stank niet te ruiken. Een geur van bederf en duivelsheid. Een geur die ze haatte, en ze had heus wel wat beters te doen dan met slechtzakjes praten. Maar goed, dit gesprek kon nog alle kanten op gaan, en wie weet werd het wel heel leuk. Maar misschien, zoals in vele gevallen, ging Ravena zich weer vreselijk ergeren, doordat de hengst haar wellicht uit ging proberen.

Hij bleef met zijn zwarte ogen naar de kleine merrie kijken. Hij zag dat ze lichtelijk dominant zich opstelde, Hij was er niet van onder de indruk. Hij hoorde haar binnenmonds vloeken en merkte dat de merrie zich ergerde. Hij hoorde haar zeggen: 'laten we het zo stellen: waarom kwam jij naar mij toe?' Hij zweeg even. toen zei hij: 'ik heb eigenlijk geen idee. Ik zag je ruzie maken met een ander paard, en nouja ik ging dus maar op onderzoek uit' Hij keek even naar de vlakte van de woestijn, en zwiepte met zijn staart heen en weer, Nog steeds stond de hengst zwarter dan de nacht stil op dezelfde plek als waar hij was gestopt. Het was helemaal niet zijn bedoeling geweest om de merrie boos te maken. Hij was gewoon een beetje nieuwsgierig geweest. Maar blijkbaar mocht dat dus niet. Hij keek weer naar de merrie.

De hengst begon haar op haar zenuwen te werken. Vooral het feit dat hij zo lang nadacht over zijn antwoord en dus eventjes moest zwijgen. En vervolgens kwam er werkelijk niks nuttigs uit. Ze liet een duidelijk en verveelde zucht horen, de zucht zelf was vreselijk uitgerekt. Alles werkte vandaag op haar zenuwen, de hengst, de vreselijke hitte van de woestijn. Ze moest hier weg en snel. Amenia de raaf die blijkbaar de stress van haar beste vriendin opmerkte vloog op de hengst af en pikte hem in zijn schoft. Ravena schudde half glimlachend haar hoofd. Eigenlijk vond ze dat Amenia nog wel eventjes door mocht gaan. Maar goed, dan zou de hengst niet bepaald heel erg blij worden. Want Amenia had immers een vlijmscherpe snavel, waarmee ze zo je huid kon doorboren. Ravena ging er eens goed voor staan. ''Amenia!'' Haar stem was bars en luid, haar raaf die geleerd had op die naam te reageren vloog gepikeerd weer naar de schoft van Ravena. Waar ze tevreden ging zitten. ''Och ja. Bij de eerste de beste discussie is er natuurlijk een wereldramp gebeurd en moet jij op onderzoek uit gaan?'' Zei ze nors, haar stem net als toen ze Amenia haar naam geroepen had. Ze bekeek de hengst eventjes spottend. ''Zeg eens... Ben jij neutraal of niet?'' De hengst was nu in haar ogen neutraal. En zo zou hij misschien ook altijd blijven...

Hij voelde heel even de raaf landen op zijn vacht en een scherpe steek in zijn schoft maar hij reageerde er niet op. Hij had al te veel pijn meegemaakt om dit nog te kunnen voelen. Hij hoorde de merrie de naam van de raaf noemen. De raaf vloog op en ging op de rug van de merrie zitten. Hij hoorde haar spottend zeggen: 'och ja. bij de eerste de beste discussie is er natuurlijk een wereldramp gebeurd en moet jij op onderzoek uit gaan?' Hij wou er al op reageren toen hij haar vervolgens hoorde zeggen: 'zeg eens... Ben jij neutraal of niet? Hij keek naar de merrie en antwoordde toen: 'ik word gezien als een slechte, mijn naam alleen al laat paarden op de vlucht slaan' Hij blufte niet, het was gewoon de waarheid. Zelf wist hij niet of hij nu slecht of neutraal was, daar had hij nooit de kans voor gehad. Hij bleef naar de merrie kijken.