The same land, the same horses?

De bruinbonte indianen merrie galoppeerde met volle vaart een kant uit. Haar oren lagen in haar nek, haar ogen groot van angst. Het was een redelijk kleine merrie, net op de hoogte van een grote pony. Ze sprong over bomen op haar weg en stopte toen ze in een soort vallei terecht kwam. Verward keek ze om haar heen. Waar was ze? Angstig keek ze achter haar. De paarden waren de achervolging gestopt. Ze was uit Indian Sunset, dat was haar duidelijk. Nadat de indiaan haar had laten gaan was ze de paarden van haar oude kudde tegen gekomen, die hadden haar weer opgejaagt. Een droevig gevoel had ze, toen ze daaraan terug dacht. Ze was gewoon weggejaagt uit haar moecerland. Waarschijnlijk kon ze daar nu ook nooit meer terug komen. Dyani liet haar hoofd hangen, probeerde haar tranen tegen te gaan. Waarom had het zo gelopen? Ouders had ze niet meer, die waren dood. Nu was ook haar oude kudde tegen haar. Wie kon ze nog wel vertrouwen? Vele hadden haar verteld dat ze voor zichzelf moest opkomen, omdat ze altijd onderdanig was. Maar al haar vrienden waren slecht geworden omdat ze gedwongen werden. Zij weigerde dat, daarom werd ze getrapt in de kudde. Een jaar was ze vast gehouden. Gebruikt als martel-ding. Littekens had ze er nog van, maar een indiaan vind haar, deed veren in haar manen en verfde over haar littekens. Op het eerste gezicht zag je nu niet dat ze gewond was. Dat ze littekens had. Maar dat had ze wel degelijk. Toen ze hoefstappen hoorde hief ze haar hoofd angstig, haar oren waren nog niet uit haar nek gekomen, en ze stapte naar achter, weg van het geluid.

Tori Amos - Winter
-Open voor iedereen!-