Just give me a reason.

De krakende, rood getinte bladeren die als een dik bladerdek de ondergrond bedekten, werden een voor een geplet als ze toevallig op haar pad kwamen te liggen. Haar maankleurige ogen keken strak voor zich uit en met een nors gezicht stapte ze hevig door, tegen de wind in. De bomen rondom het gebied waren erg kaal en de meesten dieren waren niet meer te bekennen; alles leek uitgestorven. Waarschijnlijk zat de herfst eraan te komen en Crystall stond er niet echt bepaald op te wachten. De bontgekleurde merrie had veel liever dat het weer zonnig was met weinig regenachtige dagen, maar helaas kon dat niet het hele jaar door blijven. Doordat ze net door een kleine regenbui had getrokken was haar inmiddels iets dikker vacht vochtig geworden en waren haar vachtpunten somber naar beneden gaan staan, zich vastplakkend aan elkaar. Ze zag er zo echt niet uit en het liefste wilde ze meteen weer opdrogen, maar helaas duurde dat nog een tijdje voordat ze weer helemaal droog zou zijn. Kort stond ze stil, sperde ze haar neusgaten open en ademde ze eens diep uit, rookwolkjes die uit haar neusgaten kwamen waren lichtelijk te zien. “Hopelijk is deze tijd weer snel voorbij..” Mompelde ze toen maar, meer tegen haarzelf, om daarna weer door te stappen. Inmiddels was het zacht kabbelende water al te zien aan haar rechter hand en langzaam maar zeker verscheen er een grijns rondom haar lippen. Water. Ergens verbaasde het Crystall dat het water nog niet was bevroren zoals dat vorige herfst en winter ook was geweest, maar dat zou vast wel aan de temperatuur liggen en aangezien die niet ontzettend koud was, leek dat haar een logische reden dat het water nog stroomde.
Haar rozegekleurde tong gleed over het wateroppervlak heen en nadat haar keel niet meer zo droog aanvoelde trok ze haar hals weer omhoog. Misschien was het een goed idee om haar vader weer eens te roepen, ze had namelijk een paar goede vragen voor hem klaarliggen waarvan ze het antwoord wilde weten. Het water dan wel niet de leukste onderwerpen, maar Crystall moest het weten voordat ze het haarzelf de hele tijd af ging vragen en roekeloos zelf antwoorden begon te verzinnen. Een schelle hinnik weerklonk over het echoënde gebied van de vallei. Toen er op haar netvlies een eekhoorntje verscheen kon ze er niets aan doen voordat ze er als een wilde heen galoppeerde. Die beestjes fascineerde haar iedere keer weer op de een of andere manier. Hun staarten waren zo pluizig of iets, dat ze er maar niet op uitgekeken keek. Helaas had het beestje haar sneller gezien dan dat ze had gehoopt en was het dus snel in een van de dichtstbijzijnde bomen geklommen om daar te schuilen. Rond deze tijd van het jaar zag ze eigenlijk nooit de kleine beestjes rondlopen dus ze zou vast wel geluk hebben gehad om het laatste exemplaar nog te zien voordat er misschien wel een strenge winter aan zat te komen.
Kort zuchtte ze eens, rolde ze met haar ogen en schuurde ze met haar staart tegen een boom aan. Sultan mocht nu onderhand wel komen, hoor. Het was best wel ongebruikelijk voor hem dat hij laat was, normaal gesproken was hij altijd op tijd. Volgens haar weten tenminste. Gelukkig duurde het niet lang voor ze het zwarte gedaante aan zag komen en kon ze een lichte glimlach niet onderdrukken. “Zeg zeg, dat duurde wel een tijdje he?” Met een grimas keek ze zijn richting uit. “Grapje pap, ik ben blij je weer te zien.” Vervolgens drukte ze voor kort haar neus tegen de zijne aan en keek ze toen weer vragend zijn kant op. Misschien was het beter dat ze onder andere een van haar vragen in het gesprek gooide, dan was dat er meteen uit en wist Sultan welke kant ze op wilde gaan.”Maar wat heb ik gehoord? Uitgedaagd door Sunset?” De bonte merrie kon ze wel degelijk en het had haar verbaasd dat ze Sultan had uitgedaagd, maar ergens was het wel logisch. Crystall had immers gehoord dat ze een groot deel van haar leven al bij de Quiet Sparkle had gezeten. En ja, dan na een lange tijd begreep Crystall het wel dat ze ook een poging wilde wagen om het leiderschap te nemen. Wie weet, in haar ogen leken ze beide goede kansmakers.

You ain't gonna take me down no way
Don't judge a thing until you know what's inside it
Don't push me, I'll fight it
Never gonna give in never gonna give it up no
If you can't catch a wave then your'e never gonna ride
You can't come uninvited

Zijn oren lagen diep in zijn nek, de glans die altijd in zijn ogen las, was verdwenen en had plaats gemaakt voor een harde blik. Sultan snoof nijdig, gooide zijn hoofd in de lucht en liet daarbij zijn voorhand meekomen. Een luide dreun was hoorbaar toen de gespierde hengst zijn voorhoeven terug op de grond plaatste. Wat deed hij toch telkens fout, waarom wilde andere paarden hem zó graag van zijn troon stoten? Was hij dan zo'n slechte leider? Telkens als hij het idee had dat het weer een beetje goed liep, werd hij uitgedaagd of gebeurde er iets waardoor hij de kudde wel op móest geven.
Ondanks dat het nog niet zeker was dat Sunset de kudde zou krijgen, voelde hij zich enorm verraden. Sultan kon de merrie goed, had haar vertrouwen gewoon en andersom was dit ook het geval, zij was wel de laatste waarvan hij het verwacht had. Gefrustreerd liet hij zijn hoef tegen een kei aankomen die zijn pad kruiste. Zijn hoofd hing laag, zijn blik was dodelijk en zijn houding was alles behalve vriendelijk en zachtaardig.
Als hij dit keer weer zijn kudde zou verliezen, zou hij het opgeven. Sultan had er jaren voor gevochten, zijn best gedaan en hij stond dag en nacht klaar voor de kuddes die hij had geleidt, maar het hield een keer op, ook voor hem. Nukkig stapte de roetzwarte hengst door, zijn ogen recht vooruit gerecht en de enigste emotie die daarin af te lezen was, was woede en frustratie. Vooral frustratie, want hij wist nog steeds niet wat hij telkens fout deed. Het bleek maar weer dat zijn vader tegen hem gelogen had, hij was geen geboren leider. Dat had hij nu wel aan iedereen laten zien en Sultan schaamde zich enorm.
Hij zou zichzelf in ieder geval nooit laten leidden. Daar was hij ook geen type voor, misschien dat het solitaire leven toch het beste bij hem paste. Maar voor nu was hij nog niet van plan om op te geven, hij wilde eerst weten wat er met de Quiet Sparkle ging gebeuren, als hij de kudde nog mocht gaan leidden, zou hij nog beter zijn best gaan doen. Meer activiteiten, meer meldpunten en tegen die tijd zou hij vast wel iets leuks hebben bedacht. Nu wachtte hij de uitslag nog even af. Wie weet wat er zal gebeuren..
Een hele bekende hinnik weerklonk in zijn oren en meteen voelde hij hoe de frustratie en woede zijn lichaam langzaam verlieten. Zijn humeur was nog niet helemaal tiptop, maar zijn dochter kon heel wat wegnemen. Sultan twijfelde geen moment, draaide zijn lichaam een kwartslag en schoot meteen in een fikse, ongecontroleerde galop. Bomen flitste voorbij en af en toe moest hij uitwijken om niet over een boomstronk te struikelen. Al snel kwam het bonte lichaam van Crystall in zijn blikveld, Sultan minderde vaart en toen hij bij zijn dochter was aangekomen, duwde hij liefkozend zijn neus tegen de hare. "Sorry lieverd. Je ouwe pa is niet meer de snelste." Reageerde hij grijnzend op haar woorden. Toen ze zei dat ze blij was hem weer te zien, krulde zijn mondhoeken omhoog. "Ik ben ook blij jou weer te zien." Na deze woorden duwde hij nog een enkele keer zijn neus tegen haar aan, ditmaal tegen haar hals.
Meteen werd hij overvallen met een vraag, die hij ergens wel had kunnen verwachtten. Sultan zuchtte eens diep, het was duidelijk te zien dat hij het er moeilijk mee had, hij wilde niet wéer zijn kudde verliezen. "Dat heb je goed gehoord. Iets wat ik nooit van haar verwacht had trouwens." Tijdens zijn woorden had hij zijn ogen even neergeslagen, maar al snel vonden zijn ogen die van Crystall.
Misschien kon ze haar ook meteen vertellen dat ze binnenkort een broertje of zusje kreeg, dan was dat er ook meteen uit en waarschijnlijk zou hij dan ondervraagd worden door de jonge merrie, haar kennende. "Oh, ik moet je trouwens nog iets vertellen.." Begon hij, zijn ogen lichtte weer iets op bij de gedachten. ".. je krijgt binnenkort een broertje of zusje." Er lag een liefdevolle ondertoon in zijn stem en ook zijn gehele houding veranderde. Het liefste had hij het nu even niet over de kudde, dat maakte hem alleen maar gefrustreerd.

Kort lachte ze zachtjes om zijn woorden. Hij was inderdaad de snelste niet meer nee. ”Maakt niet uit. Het gaat erom dat je bent gekomen.” Waarna een liefkozende glimlach haar snuit sierde. De woorden die Sultan sprak deden haar goed. Was er tenminste nog iemand blij met haar aanwezigheid. Ze wist het niet maar.. Soms voelde ze haarzelf nog wel eens ongewenst. Vooral doordat ze zoveel dingen vroeg, ze té nieuwsgierig was en daarbij nogal hyperactief kon zijn. En ook al wist ze dat dat bij haar leeftijd hoorde, Crystall merkte gewoon soms aan het gedrag van anderen dat ze haar maar raar vonden. Op de een of andere manier. Maar gelukkig kon ze haarzelf dan wel een beetje gedeisd houden, gelukkig hoefde dat bij Sultan niet. De neus van hem tegen haar hals liet haar in een fractie van een seconde weer bij bewustzijn brengen en kort knikte ze naar hem, als dank dat hij was gekomen.
Of Crystall het had verwacht van Sunset? Nee, eerder van iemand anders. Maar daarbij maakte het overigens niet uit. Het leek haar heel wat om het lef te hebben om een kudde uit te dagen en daarbij te weten dat als je verloor, je uit de kudde moest. Ook al zat Crystall nu nog in de kudde van haar vader, als ze in een gewone kudde had gezeten, had zij het lef vast niet gehad. Tenminste.. Met de gevolgen die er aan vast gebonden waren. Daarbij leek het haar een hele grote taak. Misschien kon ze zelf ooit wel een kudde leiden? Hm, het was niet bepaald haar hoofdplan, maar als ze misschien wat wijzer was kon ze het altijd eens proberen een kudde te veroveren. Maar nu nog niet, haar hoofd stond er totaal niet naar en ze moest dan echt nog veel te veel leren. Haar vader zou haar daar overigens goed bij kunnen helpen, hij had – volgens haar weten – meerdere kuddes geleid, eveneens haar moeder. Zat het kuddeleven soms in haar bloed? Het kon, al wist ze niet wat ze moest doen als Sunset de alfa van de kudde werd. Moest ze dan in de Quiet Sparkle blijven, of bij haar vader en moeder? Lastige keuze aangezien ze iedereen mocht. ”Iedereen had het kunnen doen, verwacht of onverwacht. Niet geschoten is toch altijd mis?” Je kon altijd een kans hebben, hoop, moed. Zonder iets te proberen kwam je er namelijk echt niet.
"Oh, ik moet je trouwens nog iets vertellen.." De woorden trokken abrupt haar aandacht en met twinkelende ogen keek ze richting haar vader. Een vlaag nieuwsgierigheid gierde door haar lichaam heen en haast stuiterend bleef ze hem aankijken. Sultan’ ogen hadden opgelicht toen hij het begin van zijn zin had uitgesproken, dus het moest vast iets leuks zijn voor haar! ".. je krijgt binnenkort een broertje of zusje." Een broertje of zusje? Meteen verscheen er een brede glimlach op haar gelaat zonder dat ze het door had en verzonk ze in gedachten. Ze zag het al helemaal voor haar hoe een klein pluizenbolletje naast haar sprong en ze de meest briljante plannetjes met hem kon uithalen. Of dingen leren. Dingen.. Die niet mochten. ”Duurt het nog lang voor het veulen komt dan?” Was het enigste wat ze echt uit kon brengen. Sultan wist waarschijnlijk toch wel dat ze het hartstikke leuk vond, aangezien ze niet echt echte broers of zussen had en ze ook nog nooit had gezien. Best wel jammer eigenlijk..
Ineens schoot het weer een vraag in haar hoofd. Vorige keer met het onweer was ze een groep paarden waaronder Navayo, Sunset, Remember en een onbekende merrie tegen gekomen – van wie ze de naam nu nog steeds niet wist – en had ze gehoord dat ze blijkbaar niet in haar buurt mocht komen van haar ‘pappie’. Hoog tijd dat ze wist waardoor dat kwam. Als Sultan het liever niet wilde vertellen, prima, maar ze was volgens haarzelf nu wel oud genoeg om alles een beetje te kunnen begrijpen. ”Vorige keer met het onweer trouwens.. Die bruine merrie.. Was het de partner van Remember? En waarom werd mij verteld door haar dat ik niet in haar buurt mocht komen? Ik vroeg wie ze was maar.. Ik kreeg enkel te horen dat jij het verboden had voor mij om met haar om te gaan; geen antwoord op mijn vraag dus. Ik weet immers nog steeds niet wat haar naam is.” De vraag had ze vloeiend uitgesproken en had geen enkele seconden gehakkeld bij een woord. Ze was er erg benieuwd naar. Het was trouwens ook een tijd geleden dat ze eens een op een bij haar oom was geweest, misschien werd dat maar weer eens tijd.. Als het mocht van haar vader, natuurlijk. Wat er tussen hen speelde was voor haar immers een raadsel. De merrie had haar zelfs verafschuwd aangekeken. Zo had het voor Crystall gevoeld tenminste. Niet dat het haar veel had uitgemaakt, ze was toen sowieso al in paniek geweest door de onweer. Gelukkig was dat door de goudkleurige hengst weer verminderd, waarvoor ze hem erg dankbaar was.

Het was dus duidelijk dat de merrie het niet erg vond dat ze wat langer moest wachtten. Sultan begon wel te merken dat naarmate hij ouder werd, zijn conditie niet alles meer was. De woorden van Crystall trokken zijn aandacht en hij glimlachtte even dankbaar naar haar. Sultan was blij haar weer eens te zien, het was immers een hele tijd geleden en nu hij haar zo even bekeek, was ze weer een heel stuk gegroeid. Wat ging het toch ook snel..
Sultan luisterde aandachtig naar de woorden die Crystall uitsprak. Ze had gelijk, het had inderdaad iedereen kunnen doen, maar Sunset was de laatste waarvan hij het verwacht had. Ze was altijd zo onzeker en bang geweest, die twee dingen moest je juist níet zijn als je een kudde wilde leiden, je moest voor je leden opkomen, voorop staan in een gevecht en absoluut niet terugdeinzen als er een paard voor je stond dat twee keer zo groot was. Ook dán moest je doorgaan en als Sultan eerlijk was, twijfelde hij of Sunset daar wel het geschikte paard voor was. Maar hij zou het allemaal wel zien, de uitslag was immers nog niet bekend.
"Daar heb je inderdaad gelijk in. Maar Sunset was echt de laatste waarvan ik het verwacht had, aangezien ze absoluut niet zelfverzekerd is." Hij wilde de merrie absoluut niet afkraken en dat was ook niet zijn bedoeling, hij was gewoon eerlijk. Sultan mocht de merrie graag, maar twijfelde gewoon enorm of ze het leiderschap wel aankon. Ze was immers ook nog erg jong.
De reactie die zijn dochter gaf op zijn nieuwtje, verbaasde hem lichtelijk. Hij wist wel dat ze blij was dat ze een broertje of zusje zou krijgen, maar had een hele andere reactie verwacht. Het bleek maar weer dat ze langzaam volwassen aan het worden was. "Ik denk het wel ja, maar als het geboren gaat worden dan laat ik het je weten." Na zijn woorden verscheen een trotse glimlach op zijn gelaat. Hij wist zeker dat Crystall haar broertje of zusje allerlei streken aan ging leren, dus daar was hij alvast op voorbereid.
Toen hij naar Magnifico vroeg, sloeg zijn humeur meteen om. Het liefste had hij het daar niet meer over, maar Crystall had recht op een uitleg, dus hij had geen andere keus dan het uitleggen. "Ja. Het was inderdaad de partner van Remember, jou tante dus. Ik wil niet dat je bij haar in de buurt komt, ik, mama en Magnifico hebben namelijk ruzie met haar gehad en ik vind het een fijner idee als je bij haar weg blijft. Die merrie is namelijk voor geen meter te vetrouwen." Maakte hij de jonge merrie duidelijk. Hopelijk zou ze naar hem luisteren, want de bruine merrie zou haar niet vriendelijk behandelen, dat had ze immers ook niet gedaan bij hun eerste ontmoeting. "Haar naam is Magnifico, maar blijf alsjeblieft uit haar buurt."
Normaal gesproken zou hij nooit zo overdreven reageren op een ruzie, maar die merrie was écht te ver gegaan. Sultan wilde geen enkel veulen van hem bij haar in de buurt hebben, aangezien hij al wist hoe ze dan zou reageren. Lichtelijk geërgerd zuchtte hij een enkele keer. Hij snapte dat Crystall het graag wilde weten, maar het onderwerp had er wel voor gezorgd dat zijn humeur aardig verpest was. Niet Crystall's schuld, absoluut niet. Ze wist immers niet eens wat er gebeurd was. Sultan haalde even diep adem, om vervolgens zijn volledige aandacht weer op zijn dochter te richtten. "Hoe gaat het eigenlijk met jou? Nog wat interessante paarden ontmoet toevallig?" Hij was helemaal vergeten te vragen hoe het met haar was, aangezien ze hem meteen overviel met vragen.

Niet zelfverzekerd? Eerlijk gezegd wist Crystall het niet echt heel erg goed. Ze had de bonte merrie dan wel een keer of meerdere keren gezien, maar ze had haar nog niet echt gesproken dus ze wist het niet. ”Zelfverzekerdheid komt vast wel met de tijd.” Niet dat Crystall ervaring ermee had, maar alles zou met tijd kunnen komen. Of ze was te veel met wijzere paarden opgeschoten die uitspraken en gedachten over het leven hadden, dat kon natuurlijk ook, maar ze had van die korte tijd wel veel van die paarden geleerd. Kort friemelde ze met haar neus door zijn manen heen en trok ze na een tijdje dat te doen haar hoofd weer terug, een glimlach rondom haar lippen staand. ”Het komt wel goed.” Of haar vader nou van de troon afgestoten zou worden of zou winnen wist ze niet, maar ergens wist ze wel dat het wel weer goed met hem zou komen. En wie weet als ze ooit een gekke gedachten had en het waagde om een kudde uit te dagen of er zelf een te beginnen, was haar vader daar vast en zeker een lid van. Zoals ze wist had hij een echt leidersleven gehad en dat leek haar wel interessant, maar het weerhield haar ervan om echt alles zelf te moeten doen. Het leek haar zoveel werk en er zaten zoveel verplichtingen aan, verplichtingen die ze op deze leeftijd misschien beter niet kon doen. Alhoewel.. Kennelijk was Sunset ook even oud als haar, dus leeftijd maakte geen verschil.
”Ho ho ho. Nu ik dit weet houd ik jullie geuren scherp in de gaten mocht ik ze ruiken. Nee, ik zorg wel dat ik er optijd bij ben. En aangezien ik heb gemerkt dat mijn conditie toch wel beter is dan de jouwe..” Ze maakte haar zin niet verder af en duwde plagend haar neus tegen Sultan’ neus aan. ”Grapje. Zo’n slechte conditie heb je niet. Maar zoals ik al zei; ik weet vast wel op tijd te komen.” Een korte knipoog volgde naar haar woorden en haar lichaam was kennelijk geheel ontspand. Sultan was geen bedreiging voor haar en in zijn buurt wist ze wel dat ze veilig was. Haar rechter achterhoef zette ze op rust en haar lichaamsgewicht kantelde iets naar haar linkerhelft. Kort sperde ze haar neusgaten toen ze brieste en keek ze weer met een kleine twinkeling in haar maanogen naar haar vader.
Het rustgevende geluid van het kabbelende water zorgde ervoor dat ze haar lichaam – voor zover het nog kon – nog meer ontspande en ze in de stilte die er tussen hen was gevallen elk klein geluid oppikte. De woorden van Sultan brachten haar weer bij bewustzijn als het ware en trokken haar aandacht. “Geloof me, mij overkomt niets. Maar ik zou opletten voor haar en als ik haar zie, zo snel mogelijk vertrekken.” Ondanks dat ze nu toch al wel drie jaar was luisterde ze op sommige momenten nog wel naar haar ouders, dat moest soms gewoon. Zoiets als dit. Als haar vader liever niet wilde dat ze bij de bruine merrie in de buurt kwam, oké, dan niet. Magnifico was immers op hun eerste ontmoeting toch niet vriendelijk geweest en als ze altijd zo zou doen, zou ze haarzelf toch nooit fijn voelen bij haar. ”Ome Remem, tante Magni..fico.” Remember was vroeger voor haar altijd te lange naam geweest, vandaar dat ze maar meestal Remem zei en hem zo meestal automatisch nog steeds zo noemde. Magnifico daarentegen kende ze niet en daarom had ze maar besloten haar naam volledig af te maken. ”Maar pap.. Remember leek gelukkig.. Waarom mag je haar dan niet? Ik zou als ik Remember was, me niet prettig voelen als mijn broer mijn partner niet mocht. Ik zou het.. Ik zou het niet fijn vinden en ik zou me dan net voelen dat ik tussen twee dierbaren voor mij zou moeten kiezen. Zou jij zo’n keuze kunnen maken?” Het leek haar een behoorlijke beslissing die haast niet te maken was. En ze begreep wel dat ze haarzelf niet met de ruzie tussen hen moest bemoeien, maar misschien moest haar vader daar maar eens over nadenken. Niet dat als Magnifico de partner van Remember was ze alles kon maken, maar ze konden hooguit toch wel een keer normaal doen, al was het maar voor Remember? En iemand moest een keer beginnen, dus hopelijk had ze haar vader erop geattendeerd. Het was ineens niet meer raar waarom de bruine merrie haar met zoveel afschuw had aangekeken, na haar vaders uitleg was dat allemaal logisch voor haar geworden. De merrie had ruzie gehad met haar vader en moeder en aangezien Crystall hun veulen was, was dat vast de reden waarom ze haar meteen zo raar had aangekeken. Maar het deerde haar niet. Net of ze iets te maken had met hun ruzie.
Interessante paarden.. Hm.. ”Nee eigenlijk niet. Behalve een goudkleurig paard met de naam Navayo! Wist je dat hij helemaal uit Brazilië komt en dat aan de andere kant van de zee is? En hij heeft zooooooo’n mooie vacht. Ik ben jaloers.. Waarom heb jij mij niet zo’n goudkleurige vacht gegeven? En tot slot heeft hij ook nog een brandmerk op zijn wang wat er niet afgaat en is hij heel erg aardig. Kortom; een bijzonder paard in mijn ogen. En voor de rest ehm.. Nee. Niet echt interessante paarden ontmoet.” De vlaag over hoe geweldig ze Navayo eigenlijk wel niet vond vloog over haar heen. Als ze wilde kon ze wel uren over zijn geweldige vacht praten, maar dat bespaarde ze Sultan maar. Haar tanden werden lichtjes ontbloot bij het glimlachen en nog kort dacht ze na over wie ze precies allemaal tegen was gekomen de laatste tijd.. Nee, geen enkel ander bijzonder paard had haar gedachten voor de rest kunnen beheersen dat ze het nu nog wist. “En jij?”