!a horse meet!

Daar stond ik dan. De zwarte krullende haren voor haar ogen. Ze schudde met haar hoofd waardoor het krullende haar voor haar rechter oog viel. Ze stond in een ijsgrot te kijken naar haar spiegelbeeld.Vondt ze zich zelf wel oke of wilden ze opniew beginnen, en paarden ontmoeten. Ze snoof de koude lucht in, en weer uit. Je zag de koude damp. Ze deedt haar hoofd een beetje naar beneden, en dacht aan vroeger, aan die vreselijke tijd. Ze schrok en deedt in een flits haar hoofd omhoog. Ze keek naar zich zelf en wist het, ze wilden opnieuw beginnen! Ze draaide zich om en liep door de ijsgroot heen, om de uitweg te vinden. Het leek of er duizenden dezelfde paarden naar haar keken. Silvia stond even stil, en keek om haar heen. Ze begon zwart te zien en wil flauw, in het midden van de ijsgrot. Even later kwam Silvia bij maar ze zag alles wazig. He ze dacht dat ze iets zag. Maar wist het niet meer. En ze was weer weg diep in slaap. Ze was uitgeput door het zoeken naar de uitweg van de ijsgrot. Ze dacht *dit is mijn einde*....




Silvia deedt haar ogen weer open. Ze wilden opstaan, maar er deedt iets pijn wat ze niet kon zien. Silvia proberende de kijken maar ze bleef haken. De keting was vast gevroren. *He dacht Silvia, ze lag hier tog niet zo lang of wel*. Ze trok zo hard als ze kon, maar dat mislukte. Haar hoofd knald op de ijskoude grond, waar de keting vast was. * Dit lukt mij nooit* wist Silvia. Haar haren waren over bijden ogen. Silvia snoof haar lucht uit. En weer kon je de kou zien. Ze deedt haar hoofd langzaam omhoog, zoo hard was ze neergekomen. Ze deedt haar hoofd omlaag zodat haar haren nog steedt voor haar ogen waren. Ze pakte al haar laatste energie op die ze had, en keek door haar krullende haren naar de keting. En trok zo hard als ze kon. KLAK; de keting schoot los waardoor Silvia achter over viel, op haar rug. Silvia proberen erbij te blijven en begon optestaan. Waar was ze * oh ja in de ijsgrot *. Ze begon weer te lopen met haar haar voor haar ogen. Silvia ging even schuden om de sneeuw van haar af te schuden. Terwijl ze was vlauw gevallen en in slaap was, heeft het sdus gedooid. Silvia was klaar met schudden en haar haar hing weer voor haar rechter oog en begon veder te lopen. Maar besefde niet dat ze ve verkeerde kant op liep.

Met zijn kleine hoefjes probeerde hij grip te vinden op de bevroren grond. Maar elke keer als hij een stap zette was die grip weer weg en moest hij opnieuw beginnen. Waarom was hij hier eigenlijk, ooit dacht hij dat het hier mooi en gezellig was. Mooi was het dat kon je niet vermijden, maar gezellig was anders. In deze grotten was het stil, en hij was alleen. Zijn moeder was overleden door gebrek aan voedsel, en zijn vader is haar daarna gevolgd met hetzelfde lot. Adamas was bang om hier te zijn, om net zo dood te gaan als zijn vader en moeder gedaan hebben. Bij deze gedachte zuchtte hij diep en de waterdamp steeg omhoog naar de bovenkant van de grot. Ineens drong het tot hem door dat er hoefstappen galmde door de grotten. Van schrik sprong Adamas achteruit. Toen hij weer op de grond kwam viel hij achterover op de grond. De klap op zijn rug was iets te veel voor dit teerbaren veulen, en hij bleef dan ook even op de grond liggen zoals hij gevallen was. Toen de geluiden van buitenaf weer tot hem kwamen vouwden hij zijn benen onder zich en legde zijn pijnlijke rug tegen de ijswand aan. Een groot paard kwam de hoek om en Adamas probeerde zijn hoofd te verbergen tussen zijn benen. Met zijn ogen nog steeds op het paard gericht snoof hij bang naar het paard. Hij duwde zijn hoofd nog verder tussen zijn benen, en liet dit keer een piepend gehinnik horen. En zijn hoofd zat vol vragen, was ze hier ook perrongelijk beland, of kwam ze misschien hier voor hem. Hij bedacht de meest rare redenen, maar was zo dom om de aandacht op het paard hierop te richten.

Silvia liep verder het leip dood, maar ze zag dat ze een hoek om kom en ging die richting in. Ze keekt op en zag iets bruins en zacht liggen. Ze liep er voorzichtig naar toe en hoord gehinik, ze spitse haar oren, en deedt haar hoofd een beetje schuin. Zo liep ze voorzicht er naar toe. Ze zag dat het zich probeerde te verbergen. Hey wees maar niet bang klijntje ik doe je niks . Ze liep naar het bang veulentje toe, en keek het heel lief aan met haar blauwen ogen. Ze ging er 2 meter van daan liggen en ademde uit. En weer zag je de koude damp. Silvia dacht * dit is mijn 2 kans voor een beter leven * Silvia stond op en zij He je hebt het vast koud he, kom maar bij me liggen Ze liep naar het veulen toe en ging erbij liggen, waardoor het veulen de vacht kon voelen en de warme adem. Je bent nu veilig, we komen hier weg oke. Je kan me vertrouwen . En ze deedt haar ogen dicht en ging slapen.

"Hey wees maar niet bang kleintje ik doe je niks." Het paard liep op hem af ging liggen en zei "He je hebt het vast koud he, kom maar bij me liggen." Ze liep naar hem toe en ging erbij liggen. "Je bent nu veilig, we komen hier weg oke. Je kan me vertrouwen." Zonder wat te zeggen sukkelde het paard in slaap. Een rare ontmoeting was dit, hij voelde zich wel vertrouwt maar hij bleef liggen op zijn plek. Maar eigenlijk wou hij wel slapen en vooral met een warme vacht tegen zich aan. Hij was bang, maar toch op een rare manier vertrouwt. Hij legde zijn hoofd neer op het ijs, maar hield zijn ogen wakend open. Een rilling ging over zijn lijf, en hij blies warme adem in zijn benen. Maar toen hij de warme vacht van het paard zag raakte hij verleid. En beetje bij beetje kwam hij dichterbij. Hij legde zijn hoofd neer op een been. Met nog altijd zijn ogen open probeerde hij lekker te gaan liggen om daarna stil te liggen opwarmen bij het grote paard. Maar ook hij liet zijn ogen dichtvallen, nog steeds met een bang gevoel in zijn lijf.

-Je had wat spellingfouten gemaakt, heb dit gelijk even verbeterd. -

Silvia voelde het kleine hoofdje tegen haar benen. Ze deedt haar hoofd omhoog met haar ogen dicht, en legde het op de hals van het veulen. En weer viel ze in slaap. Maar dat kon ze niet. Ze bleef maar denken * hoe komen we hier uit *. Tenmisnte dacht Silvia dat ze het veulentje warm moets houden. Ze zag dat het veulentje rilde. Hij had het koud. Ze brobeerde wat van haar manen over het veulen neer te leggen. Met sucses, Even later werdt Silvia wakker. Ze kon niet zien of het veulen sliep, maar als het sliep liet ze hem slapen. * Was het eigenlijk een meisje of een jongentje*. Ze besloot toch maar niet te kijken. Silvia deedt haar hoofd voorzichtig omhoog, zodat de keting geen geluid maakte. Haar maag knorde, ze keek naar haar buik die kleine kronkels maakte. Ze had nog niks gegeten toen ze bij de spiegel kwam. Het maakte niet uit, ze dacht aan het veulen dat ze belangrijker vondt dan zich zelf. Sivia fluisterde Als je het goed vindt gaan we eten zoeken. Ze wist nog steeds niet of het veulen wakker was, maar wachte af. En kreeg geen antwoord. Was het dood? Ze legde haar hoofd zachtjes op het buikje van het veulen. Gelukig het veulentje leefde nog. En nu wachten tot het antwoord gaf.

Dankje zal er beter op gaan letten

"Als je het goed vindt gaan we eten zoeken." Hij schudde zijn hoofdje door elkaar, en deed langzaam zijn ogen open. Toen hij de warme vacht van het paard naast hem voelde deed hij geschrokken zijn hoofd omhoog. Maar toen hij zag dat het paard niks ergs had gedaan liet hij zijn hoofd ontspannen en gaapte luid."Ja goed" zei hij slaperig. Zijn benen probeerde hij onder zich te krijgen. Maar de gladde grond zorgde ervoor dat ze steeds weer weggleden. De voorbenen ging heen en weer langs elkaar en gekruisd, en zijn achterbenen lagen nog plat op de grond. Toen 1 van zijn benen tegen de zijkant van de grot bleef staan gooide hij alles op en vond de grip om te blijven staan."Zullen we dan maar gaan?" zei hij toen hij toen hij omkeek naar het paard.

-kort-