Who do you think you are? (Synthis)

Clove stapte ongelukkig door de sneeuwvlakte, ze herkende deze plek maar al te goed. Dit was de plek waar haar familie was vermoord, ze bleven altijd op de sneeuwvlakte. Alle paarden in de familie waren wit, hier vielen we tenminste niet op. Nou ja, alleen de veulens vielen op. Maar die werden altijd goed beschermd.. Clove stapte stevig door, de koude wind deerde haar niet zoveel. Ze wilde hier gewoon zo snel mogelijk weg. De merrie draafde aan, bij de eerste paar passen lette het dier voornamelijk op de grond. Bang om uit te glijden. Na een paar meter begon ze wat meer vertrouwen te krijgen in de koude ondergrond, ze draafde wat vlotter en begon rustig om zich heen te kijken. Het landschap was zo mooi, maar Clove zag deze schoonheid niet. Er lag zoveel pijn en verdriet verscholen in deze omgeving. De merrie probeerde de gedachtes aan haar familieleden weg te duwen door een stukje te gaan galopperen, de koude wind sloeg nog harder in haar gezicht en het begon te sneeuwen. De sneeuwvlokjes waren amper zichtbaar op haar witte vacht. De sneeuw belemmerde haar zicht en hoe harder het begon te sneeuwen, des te minder ze kon zien. Plotseling voelde ze haar hoeven onder zich vandaan glijden, ze viel. Het paard vloekte binnensmonds en krabbelde weer overeind. De geur van een ander paard kwam haar tegemoet, ze bleef stokstijf stilstaan en keek om zich heen. Het was enkel een silhouet dat ze zag. De sneeuw bleef maar komen en ze kon nog steeds amper iets zien. ,,Wie is daar?'' Kon ze nog net uitbrengen, de koude wind deed pijn aan haar keel en het maakte haar lastig te praten. Haar gehele vacht zat nu onder de sneeuw, je zag het dan wel niet maar de merrie voelde het wel.

(Clove&Synthis)

Synthis keek grimmig om zich heen, woede golfde als een wilde zee door hem heen en had hem hier naar toe gedreven. Had er geen inspraak in gehad. Ze hadden hem uitgebuit, gebruik gemaakt van zijn goede karakter, zijn goedgelovigheid, zijn behulpzaamheid. Hij dacht terug aan vroeger. Een nacht in zijn verleden die hij had laten rusten, maar die nu de kop weer opstak, elke nacht opnieuw. Ze waren in een gebied geweest met wolven, en het was duidelijk dat er 1 de wacht moest houden. De kleinste merrie van het groepje had hem vriendelijk gevraagd de wacht te houden. Dit deed hij, hij zocht er niets achter. Toen hij later die nacht iemand ander wakker maakte, werd hij weggetrapt. Bij een ander ook. Weer een ander liet hem oprotten. En Synthis nam de wacht weer op zich. Zo was het een jaar gegaan, tot hij op een dag werd overmand door woede, en DH in kwam. Zijn woede had hem harder laten rennen, hem verblind en verder niets meer laten voelen. De wind op zijn gezicht had hem niets gedaan, de regen die langzaam over ging in steeds grotere hagelstenen had hij niet eens opgemerkt. En hij rende maar door, zijn hoeven sloegen in de sneeuw en hij zette zich krachtig af voor de volgende galopsprong.
Langzaam kwam de hengst weer een beetje bij zinnen, en het was genoeg om hem te doen stoppen en even rond te kijken. Nog steeds golfde de woede door hem heen, beukte als een storm tegen zijn huid op zoek naar een uitweg. "Wie is daar?" klonk het vanuit de wind die langzaam aanwakkerde tot stormkracht. "Hmmmpff." Was het enige dat hij uitbracht. Het paard tegenover hem had zijn beste dag gehad, de witte hengst moest zijn woede koelen, als het daar niet al te laat voor was.

Synthis hoorde een hoefslag zijn kant op komen, maar was niet snel genoeg van begrip om te beseffen dat hij uit moest wijken. Een hoef raakte zijn rechterflank, en de razernij stak weer de kop op. Hij keek haar woedend na, hij kon horen dat ze een stukje verder pas omdraaide. Heel slim van haar, dacht hij snerend. Razernij vulde zijn hoofd, nam zijn gedachtegang over en liet zijn oude zelf vastgebonden achter in een hoekje van zijn brein. Synthis deed geen moeite zijn oude zelf te bevrijden, wat hem betreft had hij hem achtergelaten bij de kleine groep paarden buiten DH, om te verrotten in zijn liefdadigheid en goede humeur. Door de trap had de witte hengst een moment moeite om te blijven staan waar hij stond, hij was op een stuk ijs gaan staan en hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. De storm in zijn binnenste was weer opgestoken, terwijl de storm buiten hem juist ging liggen. Nog enkele eenzame sneeuwvolkjes dwarrelden door de lucht, en toen deze zich bij de witte deken onder hem hadden gevoegd was de lucht weer leeg. Hij kon de merrie tegenover zich nu bekijken, en hij bestudeerde haar met enige spot in zijn ogen, hoe ze hier voor hem bleef staan en met haar witte oortjes in haar nek steigerde. Ze was klein, en hij keek haar een moment aan. Niet iemand waar hij ook maar een hoef voor om zou draaien normaal, maar de gevaarlijke mix van woede, irritatie en ergernis maakte dat hij het geen probleem vond om spottend op zijn achterbenen te gaan staan en bijna speels met een enkel voorbeen naar haar te slaan.

- mijne is ook flut dus maak je geen zorgen -

De merrie nam de steigerende hengst in zich op, dit was de eerste keer dat ze zich afvroeg of ze het paard wel aankon in een gevecht. Ze had nog nooit verloren, maar een ongeluk zat in een klein hoekje. En daar moest ze rekening mee houden. ,,Als je nu denkt dat ik een of ander klein tutje bent die je zo kan doden, waarschuw ik je maar alvast. Denk de volgende keer wat beter na over wie je als tegenstander neemt. Als er ooit nog een volgende keer komt tenminste.'' Ze keek de hengst spottend aan en stormde nogmaals op hem af. Ze hapte in de richting van zijn hals en bokte vlak daarna tegen zijn achterhand aan. Clove was altijd al heel wendbaar geweest. Ze galoppeerde nog even een stukje door en draaide zich opnieuw om. Ze hield er net van als paarden een vooroordeel over haar hadden, meestal dachten zee dat ze zwak was. Al hoewel zo'n vooroordeel wel handig was bij gevechten, ze zagen haar kracht nooit aankomen. De merrie zuchtte toen het weer begon te sneeuwen, dit maakte zo'n gevecht niet bepaald makkelijk. De koude wind begon haar keel weer te irriteren. De kuchte en kromp ineen door de stekende pijn in haar keel. Ze ging vast weer verkouden worden.. Plots kwam een nieuwe geur haar tegemoet, het duurde een tijdje voor ze de geur herkende. Wolven.. Ze vloekte binnensmonds. Clove had een enorme hekel aan wolven, dat had ze altijd al gehad. Hun oude kudde was een keer aangevallen door wolven, ze was altijd bang gebleven voor die beesten. Wolven waren haar enige zwakke punt als het gaat om angst..

-Haha flutpostboks *boks*-

De merrie keek hem spottend aan. ,,Als je nu denkt dat ik een of ander klein tutje bent die je zo kan doden, waarschuw ik je maar alvast. Denk de volgende keer wat beter na over wie je als tegenstander neemt. Als er ooit nog een volgende keer komt tenminste.'' Haar toon was spottend, haar hele houding tegenover hem was spottend. "O, maar dat dacht ik niet. Schijnbaar heb je een vooroordeel over jezelf." Was het enige wat in hem opkwam, en wat hij haar nu bijtend voor de voeten wierp. Hij moest het bekopen met een flinke trap tegen zijn achterhand, maar hij bleef nog steeds staan, uiterlijk nog redelijk rustig. Eigenlijk voelde het goed dat zij hém aanviel, dan kon hij zonder schuldgevoel rustig terug aanvallen. Binnen een enkele galopsprong had hij al een flink tempo te pakken, en hij stormde op haar af. Hij beukte met zijn schoft tegen haar aan, en galoppeerde iets door tot hij omdraaide. En toen bleef hij als bevroren staan. De geur die zijn neus binnenkwam beet, alsof het een waarschuwing was. Alsof de geur van de beesten alleen al hem aan wilde vallen. Toen krulde zijn lip op in een sadistische grijns.

Ow, yeah. Synthis was nog net niet zo ver dat hij een dansje zou doen. Dat zou ook wel heel maf overkomen natuurlijk, dus dat was niet slim. Hij grijnsde nog steeds zijn sadistische grijns, hij was eigenlijk veel te vrolijk nu hij de wolven rook en zag. Zijn vreugde betrof maar één, enkel ding; hij had eindelijk iets om zijn woede op te koelen. ''Ik heb geen vooroordeel over mezelf, ik heb een vooroordeel over wat mensen denken over mij.'' Sprak de dwerg naast hem toen, een angstige ondertoon was in haar stem te horen, en de merrie keek angstig naar de wolven. Ze was er bang voor, besefte de hengst nu. Hij was naast haar gaan staan, maar niet zo dicht dat ze hem weer zou kunnen verrassen, hij had zijn lesje nu wel geleerd. "Wat jij wilt, het komt op hetzelfde neer naar mijn idee." Hij draaide even spottend met zijn ogen, het maakte hem niets uit. "Eindelijk." Fluisterde hij toen de wolven langzaam dichterbij kwamen. "Kijk en leer dwerg." Zijn stem was spottend, met een geamuseerde ondertoon. HIj vond dit maar wat leuk. Met een zelfverzekerde houding liep hij op de dichtstbijzijnde wolf af, een stevig gebouwde reu. Adrenaline schoot door zijn aderen, danste als vlammetjes over zijn huid en verwarmde hem. Het voelde heerlijk.

''Kijk en leer dwerg.'' Klonk zijn stem spottend. Clove keek de hengst boos na. ''Dwerg?'' Haar stem klonk enorm verontwaardigd en ondanks haar angst voor wolven, wilde ze niet zwak overkomen. Ze ademde een keer diep in en uit en galoppeerde achter de hengst aan. De merrie trapte een wolf hard neer, deze leek niet meer te bewegen dus galoppeerde de merrie verder. Clove voelde het plotselinge gewicht van een wolf die op haar rug was gesprongen, zijn nagels stonden naast haar schoft. Ze hinnikte angstig en probeerde de wolf van haar rug af te bokken. Zonder enig succes. Ze keek boos naar de hengst, die geen enkele moeite had met de wolven. Clove besefte dat haar angst haar op dit moment fataal zou kunnen worden, ze moest zich over deze angst heen zetten. Ze galoppeerde door en sloeg nog wat andere wolven neer, de merrie voelde dat de wolf zijn evenwicht verloor en van haar rug afviel. Een straaltje bloed druppelde over haar flank. Clove was zich amper bewust van de pijn, ze was te druk bezig met de anderen wolven.

-brb, moet ff Engels maken-

"Dwerg?" De stem van de merrie klonk verontwaardigd, en de hengst grinnikte geamuseerd. Hij sloeg een paar wolven neer, misschien had hij haar niet moeten beledigen, het was veel grappiger om haar te moeten redden, maar ach. Jammer dan. Hij kon tenminste eindelijk zijn woede koelen, en daar was hij ook wel blij om. Elke wolf die hij raakte, raakte hij midden op de kop. Hij verbrijzelde hun schedel, en de beesten waren meteen dood. Het was heerlijk om de schedels onder zijn hoeven te voelen versplinteren en verbrijzelen, sommige wolven lagen jankend op de bosgrond, te erg verwond om nog wat te doen, ze waren deels of helemaal verlamd. Door zijn presciecie liep hij zelf niets op.

Clove merkte opgelucht op dat alle wolven weg waren. Ze nam de hengst voor zich in haar op. ''Hoe heet je trouwens? Reus'' Het laatste woord kwam er spottend uit, ze glimlachte sarcastisch. Toen pas voelde ze de pijn bij haar schoft. Het prikte, maar ze was wel eens erger verwond. Clove keek de hengst aan, ergens mocht ze hem wel. Hij was niet zwak, niet bang om te vechten. Hij was iemand die haar misschien kon helpen door wraak te nemen op degene die haar familie heeft vermoord. Tenminste, als ze er ooit achter zal komen wie het was.. Ze glimlachte zwakjes naar de hengst.

Synthis voelde iets dat hij al lange tijd niet meer gevoeld had, hij had het al té lang niet meer gevoeld en het voelde heerlijk. Tevredenheid golfde door hem heen, vulde zijn maag, zijn hoofd... En hij joeg een deel ervan weg. ''Hoe heet je trouwens? Reus'' De woorden werden spottend uitgesproken, maar veel beter dan de hengst verwacht had. Hij had verwacht dat er in zijn gezicht gespuugd zou worden dat ze zijn hulp niet nodig had gehad, dat hij weg had moeten rennen als de lafaard die hij van binnen was. Wat overigens niet waar was. En hij kreeg enkel wat spottends naar zich geroepen. Des te beter. Hij antwoordde haar met een scheve lach, eigenlijk mocht hij haar wel. "Synthis. En jij dan Dwerg?" Hij laatste woord werd nog steeds met een spottende toon uitgesproken, maar al lang niet meer zo erg als het eerst was geweest. Er klonk genoegen in door. Genoegen dat hij eindelijk met iemand had kunnen vechten. Met iemand, in plaats van tegen iemand. Al konden dingen toch wel raar lopen. En hij hield nog steeds in zijn achterhoofd dat ze bang was voor wolven. Dat zou hij niet snel vergeten en ze zou het nog vaak horen, als hij haar vaker zou blijven zien. Waar hij eigenlijk automatisch van uit ging.

,,Ik heet Clove. Zullen we samen verder reizen? Er zitten hier vast wel meer wolven..'' Man, wat sloeg die merrie snel om. Hij hoorde een wolf huilen, prachtige timing, schoot het grimmig door zijn hoofd. Happig, dat was ze. Heel erg. Maar waarom eigenlijk niet? De witte hengst knikte kort, hij vond het prima voor zo lang als het zou duren. Zodra ze ook maar enige vijandigheid zou tonen, zou hij haar bloed drinken. Hij was niet langer vegetariër, hij had al meer dan alleen planten gegeten. Een keer een eekhoorn toen deze hem irriteerde. Hij zou er niet voor terugdeinzen deze merrie te eten. Maar misschien was het beter haar dat niet te vertellen. ,Als je meereist kunnen we het beste nu een schuilplaats gaan zoeken, het wordt snel donker.'' Sprak de sneeuwwitte merrie, en Synthis knikte, ze had gelijk. Al zou hij waarschijnlijk liever op een open veld slapen, dat was misschien makkelijker. "Misschien kunnen we ergens anders heen trekken, ik heb het niet zo op deze plek." Hij keek om zich heen, en onderdrukte de neiging om afkeurend zijn neus op te halen of een klodder spuug in de sneeuw te spugen.

''Ik ken deze plek goed, dus laten we hier anders eerst even schuilen..'' Weifelend keek de hengst de vlakte rond. Er waren geen plekken om te schuilen, helemaal niets. "Zeker weten? Ik zie niet waar we hier zouden kunnen schuilen." Het laatste klonk weer sarcastisch, en dat speet hem. Maar dat was op dit moment maar even pech voor het kleine paardje. Haar bloed zou er vast niet slechter door smaken, dacht hij grimmig. Maar hij zette de gedachte meteen weer uit zijn hoofd, het sloeg nergens op, waarom zou hij háár bloed drinken? Precies, hij had er geen enkele rede voor. Daarom sloeg het nergens op. Met een zucht sloot hij zijn ogen. Hij had ergens last van, maar wist eigenlijk niet eens waarvan. Iets deed hem pijn, heel veel pijn. Alsof er vanbinnen iemand zichzelf een weg naar buiten scheurde. Vreselijk.

''Vertrouw me nou maar, als je hier eenmaal 2 jaar hebt gewoond ken je alle geheime plekken wel..'' Had de merrie gezegd, en hij had getwijfeld toen ze wegdraafde. Hij was blijven staan en keek haar na, moest hij meegaan? Ja, antwoordde hij voor zichzelf. Ja, hij moest gaan. Waarom zou hij niet gaan? Ze was redelijk aardig, en leek misschien wel een beetje op hem. Genoeg redenen om met haar mee te gaan, als ze hem niet vermoordde in zijn slaap dan. Straks deed ze het wel en werd hij morgen niet meer wakker. Geen denken aan. Misschien werd zij wel niet meer wakker. Hij grijnsde sadistisch. Toch wist hij dat hij het niet zou kunnen flikken. Hij mocht haar, zou waarschijnlijk een zwak voor haar krijgen als het zo door ging. Dat was geen goed teken, absoluut niet. Hij zuchtte. De merrie merkte dat hij niet meekwam. ,,Kom je nog, Reus?'' Riep ze hem nors toen, en 'Reus' knikte. Hij galoppeerde achter haar aan, en haalde haar binnen no-time in.

-Ja, dat was me al opgevallen ja...-

Synthis haalde haar al weer in, de merrie rolde met haar ogen en galoppeerde rustig verder. De grot was niet ver weg. Ze lette goed op waar ze haar hoeven neerzette, het was erg glad vandaag. Clove versnelde nog wat en zo kwamen de twee binnen no-time aan in de grot. De witte merrie voelde dat ze weer verdrietig werd en probeerde het gevoel van zich af te schuiven. Ze wilde niet dat Synthis achter nog meer van haar zwakke plekken kwam, hij wist het al over de wolven. Maar no way dat hij ooit achter het verhaal van haar familie gaat komen. Dat was niet voor andermans oren bestemd.
Clove zuchtte en keen naar de hengst. ,,Het is niet groot, maar wel veilig.'' Verzuchtte ze. Ze wendde haar hoofd weer af en keek rond, de grot was werkelijk niets veranderd. Niet dat het haar verbaasde. Toch was de grot een gevoelig plekje, ze was hier vaak geweest met haar familie..

Synthis keek rustig rond terwijl hij achter de merrie aan galoppeerde. Ze leidde hem zoals afgesproken naar de grot, en hij keek rond terwijl hij haar voor liet gaan. ,,Het is niet groot, maar wel veilig.'' zuchtte de merrie, en hij keek haar onderzoekend aan. Er was iets mis, dat merkte hij, voelde hij, en hij zag het. "Wat is er aan de hand?" Hij probeerde haar met zijn stem te overtuigen dat hij het aan haar merkte. Hij wist niet zeker of het lukte, maar goed, dan wist ze in ieder geval dat hij het goed bedoelde, hoopte hij. Hij zuchtte, en liet zich zo dicht mogelijk bij de ingang van de grot op de grond zakken, maar wel weer zo ver eraf dat hij het niet direct koud kreeg door de wind. Hij keek naar haar.

''Niks hoor.'' Synthis geloofde haar niet, hij bleef haar met verholen nieuwsgierigheid aankijken. ''Er is echt niets aan de hand, echt niet.'' Verdedigde Dwerg zich. Reus zuchtte, het zou ook wel. "waarom vertel je het niet gewoon?" HIj wist nu toch al dat ze hier had gewoond, dus wat dan nog? Hij had ook zo veel achter zich gelaten.

De merrie keek hem aan, wilde een eerlijk antwoord. Hij kon het zien in haar ogen. ''Geef toe, je bent er niet echt geïnteresseerd in? Of wel soms?'' Hier dacht hij een moment over na. "Als erover praten voor jou zorgt dat je je weer op andere dingen kunt concentreren, dan interesseert het me." Begon hij. Hoe moest hij dit nu weer uitleggen? Met een zucht ging hij wat gemakkelijker liggen, wat moest hij nu zeggen zodat ze het zou begrijpen? Stiekem was hij eigenlijk best wel nieuwsgierig, maar dat hoefde ze niet te weten, als ze dat zo irritant vond.