I'm not coming back (Synthis)

De kleine hengst draafde rustig door het Wilgenwoud, de omgeving was prachtig. Hij had net het groepje jonge paarden verlaten en moest zijn gedachten even op een rijtje zetten, in zijn hoofd was het nu een grote chaos. Hij had zijn vader al verlaten.. Zijn leeftijdsgenootjes.. En nu was hij helemaal alleen.. Hij was bang dat hij een fout had gemaakt door weg te gaan. Bael was niet de dapperste en ook niet bepaald de sterkste. Hoelang zou hij het volhouden? Hoelang zou hij dit kunnen overleven? Bij elk takje dat hij hoorde breken keek hij alert om zich heen. Hij was bang, alleen en hij had het koud. Zelfs in het dichte Wilgenwoud lag een klein laagje sneeuw. Niet veel, maar het lag er wel. Hij rook een bekende geur, een geur die hij niet wilde ruiken. Hij wist dat zijn vader dichtbij was. Baelfire galoppeerde aan, hij ging steeds harder en harder. Tot hij niet meer harder kon. De hengst wilde zijn vader niet onder ogen komen, hij had hem verlaten. En zijn vader kennende.. Die zal niet bepaald vrolijk zijn met Bael's vertrek.

Baelfire was nooit echt gelukkig geweest, iedereen was bang voor hem vanwege zijn vader. Hij had geen vrienden. En hoe hard de zachtaardige hengst probeerde, het lukte hem niet om van zijn vader te houden. Bael wist dat zijn vader een gecompliceerd verleden had, hij wist ook dat hij daarom altijd zo boos was. Maar Bael was er niet blij mee. Hij had nog zo hard geprobeerd om zijn vader te veranderen, hem tegen te houden wanneer hij weer eens ging vechten. Maar hij luisterde nooit. En daar werd de hengst doodongelukkig van..

Bael's benen begonnen pijn te doen van het lange rennen, hij verminderde in tempo. De wilgenbomen schoten minder snel langs hem heen. De hengst hijgde, hij was moe en wilde niet meer rennen. Maar hij wist dat zijn vader niet ver van hem verwijderd kon zijn. Het draafde nog een stukje door en gaf het toen door, zijn vader zou hem toch wel inhalen. Hij draaide zich om en zag een paard dichterbij komen. ''Wat moet je?'' Snauwde Bael.

Synthis keek om zich heen, zijn ogen stonden nog steeds kwaad, maar irritatie vocht met bedroefdheid om de ondertoon. Beiden wonnen niet, en beiden verloren niet, waardoor ze beiden in zijn ogen te zien waren. De hengst walgde van zichzelf, had hij zijn goedaardige zelf niet achter zich gelaten, was die helft niet gestorven met zijn vrouw? Hij dacht het, hij hoopte het, hij hield zich er met heel zijn hart aan vast. Hij zou niet terugveranderen in zijn goede zelf. Het idee alleen al, bah. Een rilling trok door zijn lichaam. Hij schudde een moment zijn hoofd, en hield zijn ogen weer op het pad waar hij over liep. De omgeving was prachtig, maar Synthis schonk er geen aandacht aan. Hij wist dat als hij eraan zou denken, hij zich alleen maar misplaatst zou voelen, en hij alleen maar kwader zou worden. Geen goed idee, op dit moment.

De witte hengst verstarde toen hij een bekende geur rook. Een moment kon hij de geur niet plaatsen, tot opeens... Een beeld dat hij zo lang onderddrukt had vulde zijn hoofd. Het beeld van zijn zoon, zijn zoon die veel te goed was om zo'n vader te hebben. Waar had hij zijn zoon aan verdient? Beter nog, waar had zijn zoon hém aan verdient? En toch had hij er nog steeds geen spijt van dat hij had geprobeerd zijn zoon slecht te krijgen, ook. Misschien zou het nog wel komen. Misschien zou er van hem ook misbruik worden gemaakt, en misschien zou zijn zoon dan ook wel door woede verteerd worden en ernaar gaan handelen. Misschien zou zijn zoon dan eindelijk van hem houden. Want Synthis hield wel van zijn zoon, ondanks dat deze niet van hem hield. En daarom zou hij hem vinden, nu hij hem rook.

Synthis ging over in een snelle galop, die hij uren vol kon houden. Zijn zoon ging in dezelfde galop, maar de witte hengst wist dat de Rocky die galop niet lang vol zou houden. Misschien wel in vergelijking van andere paarden, maar Synthis zou het toch zeker langer volhouden. En dat leek de bruine hengst te merken, hij ging langzamer, en Synthis volgde zijn voorbeeld, ging ook langzamer. Als zijn zoon halt zou houden en op hem zou wachten, zou dat in ieder geval van lef getuigen, en dan zou zijn zoon in ieder geval er iets bij hebben geleerd. En ja hoor, daar stond zijn zoon. Synthis kon hem al zien, maar de Rocky kon hem nog niet zien. De witte hengst stapte tussen de bomen uit, langzamer nu. De pijn in zijn ogen was bijna niet te zien, maar was er wel. "Bael. Bael wat heb je me aangedaan?"

''Wat ik jou heb aangedaan? Wat heb jij mij aangedaan?'' Synthis liet zijn hoofd beschaamd zakken. Het erge was nog dat de jonge hengst volstrekt gelijk had. ''Heb je dan nooit doorgehad dat ik altijd doodongelukkig ben geweest?'' De hengst hief zijn hoofd weer. Wat hij zou gaan zeggen kon hem verdedigen... Of het allemaal juist erger maken. "Natuurlijk wel Bael. Ik heb ook vaak genoeg mogen voelen dat ik wel van jou houd, maar jij niet van mij. Ik hoopte dat het allemaal zou veranderen..." Zijn zoon onderbrak hem. ''Kan je niet gewoon accepteren dat ik nooit zo zal worden als jij?'' De kaak van de witte hengst verstrakte, de pezen spanden aan. Hij keek zijn zoon recht aan, zodat deze zou zien dat hij het echt meende, wat hij nu zou gaan zeggen. Hoe moeilijk het ook was en hoeveel pijn het ook deed, hij moest het zeggen. Misschien was later handiger? Hij zuchtte. "Dat heb ik moeten accepteren toen je bij me wegliep Bael. Het werd alleen maar erger. We waren alleen weet je nog? Maar ik had jou nog, al had jij mij niet. Je had niets aan me, dat weet ik. Maar toen ging je weg en had ik niets en niemand meer." De pijn in de ogen van de witte hengst was onmiskenbaar, al was die in zijn stem ook aan te wijzen als iets anders. Synthis keek een moment weg, hij schaamde zich, maar wist ook dat het misschien maar beter was dat zijn zoon nu ook hier leefde. Het was hier beter voor paarden als Synthis zelf, maar ook beter voor paarden als Bael.

"Dat heb ik moeten accepteren toen je bij me wegliep Bael. Het werd alleen maar erger. We waren alleen weet je nog? Maar ik had jou nog, al had jij mij niet. Je had niets aan me, dat weet ik. Maar toen ging je weg en had ik niets en niemand meer." Baelfire wist niet wat hij moest antwoordde, opnieuw zocht hij naar zijn woorden. De hengst staarde voor zich uit en dacht na. ,,Pap..'' Begon hij, het woord aarzelend uitsprekend. ,,Ik ben altijd al alleen geweest, in ieder geval.. Zo voelde het voor mij..'' Zijn stem sloeg over, maar hij herstelde zichzelf. ,,Gun..'' Hij aarzelde opnieuw even. ,,Gun je mij geen beter leven dan? Een leven waar ik niet alleen hoef te zijn? Of nou ja, me alleen hoef te voelen? Waar ik om kan gaan met andere paarden van mijn leeftijd, die niet bang voor me zijn vanwege jou? Die me accepteren zoals ik ben?'' Hij hield zijn hoofd vragend schuin, ook bij hem kon je het verdriet en de pijn in zijn ogen zien. '''Luister.. Ik houd echt wel van je, maar.. Moest jij vroeger niet meer aan jezelf denken? Als jij dat had gedaan was je misschien wel helemaal niet slecht geworden? Dus.. Moet ik dan niet nu aan mezelf denken? Zodat ik niet dezelfde fouten maak als jij die hebt gemaakt?'' Hij keek zijn vader bedroefd aan en hoopte met heel zijn hard dat dit alles gewoon een droom was, dat hij straks wakker zou worden als klein veulentje met een levende moeder en zijn vader die niet kwaadaardig was.

-OMG nu klinkt Syn echt als Rumple, in die aflevering dat ie Bael kwijtraakte door dat portaal waar Bael inviel weetjewel? Het erge is nog dat als ik dit lees ik als Syn praat het in mijn hoofd klinkt alsof Rumple iets zegt, ik ben echt verslaafd..-

"Pap..." Synthis keek onmiddelijk op. ,,Ik ben altijd al alleen geweest, in ieder geval.. Zo voelde het voor mij..'' De witte hengst knikte spijtig. Hij wilde dat hij het allemaal over kon doen, Bael niet zo zou hebben behandeld... Maar daar was het nu allemaal te laat voor. ,,Gun je mij geen beter leven dan? Een leven waar ik niet alleen hoef te zijn? Of nou ja, me alleen hoef te voelen? Waar ik om kan gaan met andere paarden van mijn leeftijd, die niet bang voor me zijn vanwege jou? Die me accepteren zoals ik ben?'' De witte hengst hoorde zijn zoon aan. Natuurlijk had Bael gelijk, zoals altijd. "Natuurlijk wens ik je een beter leven. Had me dan verteld dat iedereen bang vor mij is en daarom vreemd tegen jou doet. Ik ben blind, dat weet je." Synthis keek treurig naar de grond. ''Luister.. Ik houd echt wel van je, maar.. Moest jij vroeger niet meer aan jezelf denken? Als jij dat had gedaan was je misschien wel helemaal niet slecht geworden? Dus.. Moet ik dan niet nu aan mezelf denken? Zodat ik niet dezelfde fouten maak als jij die hebt gemaakt?'' Ook dit hoorde de hengst aan. Zijn zoon loog voor hem. Wat erg dit. "Bael, ik weet dat je niet van me houd. Ik zie het in je ogen. Maar je hebt gelijk. En dat spijt me." Waarom kon hij niet alles opnieuw doen? Maar nee, zo aardig was de wereld niet.

-Ja, weet ik. Ik realiseer me nu pas dat we echt heel erg die lijnen aanhouden XD-

"Bael, ik weet dat je niet van me houd. Ik zie het in je ogen. Maar je hebt gelijk. En dat spijt me." De hengst wilde hier nog tegen in gaan, hij hield heus wel van zijn vader. Een beetje. Okay, hij haatte hem in elk geval niet.. Bael liet zijn hoofd een beetje zakken en wist niet meer wat hij moest zeggen. Tot hij een idee kreeg. ,,Waarom ga je niet gewoon met me mee? We kunnen opnieuw beginnen, maar dan moet je stoppen met 'slecht' zijn.'' Hij haalde zijn schouders op, als gebaar dat het maar een idee was. Hij wilde zijn vader niet het idee geven dat het hem verplicht was, puur omdat hij zich schuldig voelde tegenover zijn zoon.

-Ja inderdaad lol, maar dat is echt een geniale verhaallijn. Okay lol kom er net pas achter dat Bael 1 jaar ouder was dan Syn. Awkwardddd. Sorry korte post, heb geen inspiratie-

Bael liet zijn hoofd zakken. Synthis had gelijk, dus. Hmmpffff.... ,,Waarom ga je niet gewoon met me mee? We kunnen opnieuw beginnen, maar dan moet je stoppen met 'slecht' zijn.'' Bael keek hem aan, was het hoopvol? De witte hengst wist het niet. Synthis dacht hier even over na. Zou hem dat lukken? Maar, bedoelde zijn zoon hier een goede kudde mee? Dat zou hij absoluut niet vol kunnen houden, dat wist hij nu al. Hij wilde zo graag wat voor zijn zoon doen, zorgen dat deze weer van hem zou houden, gewoon een heel klein beetje. "Maar, wat houd dat in, met je meegaan?" De witte hengst keek hem aan, probeerde hem met zijn ogen te laten merken dat hij wilde, maar misschien niet kon. Gewoon omdat het hem niet lag, omdat hij het niet vol zou kunnen houden om goed te blijven doen tegen paarden die hij niet zou mogen.

-Muhahaha, awkward. Misschien moet Bael nog een jaartje omlaag? (Niet lullig bedoelt, maar een hengst krijgt nog geen veulen als hij 1 is...)-

"Maar, wat houd dat in, met je meegaan?" Bael zuchtte en dacht even na, hij had zelf ook nog geen plan uitgestippeld. Hij had wel ideeën.. Maar.. Zou hij ze ook uit kunnen voeren? ''Ik..'' Hij dacht nogmaals even na. ''Ik wilde me misschien aansluiten bij Quiet Sparkle..'' Hij stopte even. ''Maar.. Dat is niks voor jou? Of wel soms?'' De hengst keek zijn vader onderzoekend aan, op zoek naar enig teken van emotie. Bael hief zijn hoofd wat meer. ''Je wilt het wel,'' het paard glimlachte. ''Maar je kan het niet?'' De glimlach verdween van zijn gezicht. Het was jammer dat hij zijn vader zo goed kende.. Hij zuchtte en keek zijn vader bedroefd aan.

-ohja mss wel handig ja lol-

''Ik..'' Zijn zoon dacht na. ''Ik wilde me misschien aansluiten bij Quiet Sparkle..'' Het gezicht van de witte hengst vertrok onwillekeurig bij het horen van de naam van de goede kudde. Nee, dat was niets van hem, en dat speet hem heel erg... ''Maar.. Dat is niks voor jou? Of wel soms?'' De bruine hengst keek hem echt te goed. Synthis knikte, de hengst had gelijk. Hij was eigenlijk benieuwd of het in zijn ogen te lezen was wat hij dacht en vond. Hij was bang van wel, en wist dat Bael nog verder zou gaan.''Je wilt het wel,'' Bael keek hem aan, en Synthis keek naar de grond, beschaamd. Het was zo. Hij wilde het op zich wel, al was het alleen om zijn zoon blij te maken. Maar het ging gewoon echt niet. Dat moest Bael begrijpen. Maar hij deed het niet. ''Maar je kan het niet?'' Bael had geglimlacht voor hij dit had gezegd, maar de glimlach verdween nu van zijn gezicht. De witte hengst ging met zijn hoef over de grond en keek naar zijn hoef, hij wist niet wat te zeggen. "Ik kan het niet." Antwoordde hij toen bevestigend.

-Hahah loll-

''Ik begrijp het..'' Synthis schudde zijn hoofd, zijn zoon begreep het niet, en dat snapte hij op zich wel... "Nee, je snapt het niet Beal. Maar ik kan me niet zo lang goed houden om in een goede kudde tegaan. Je weet dat ik me niet zo lang goed kan houden..." Het klonk smekend. Nee, het klonk niet alleen smekend, het wás smekend. Synthis smeekte zijn zoon om begrip. Moet je je voorstellen, Synthis nog wel, schoot het grimmig door zijn hoofd. Maar ja, hij deed het echt. En dit zou echt alleen zijn zoon van hem voor elkaar krijgen. "Kunnen we niet... Kunnen we niet af en toe afspreken, ergens?" Een smekende blik vulde de ogen van de hengst. Hij zuchtte diep.

Synthis keek naar zijn zoon, die ongeloofwaardig zijn hoofd schudde. "Natuurlijk." Hij snapte het niet, en dat begreep de witte hengst maar al te goed. Hij wilde Bael mee nemen, proberen om het hengstje te laten zien dat je ook gelukkig kon zijn met hém. Maar dat ging allemaal niet. Dat zag de witte hengst nu ook wel in, het was niet iets waar hij zijn zoon gelukkig mee kon maken, en dat was absoluut wat hij wilde - zolang hij daar zelf dan ook nog een kleine rol in zou spelen. Hij zou om dingen smeken als dat nodig was, als Bael hem maar zou willen blijven zien was het allemaal goed. Allemaal. En alleen al met dat kleine antwoordje was de hengst eigenlijk al zielsgelukkig. ''Dus.. Je laat me gewoon gaan? Je neemt me niet mee terug?' Synthis hoorde de verbazing in zijn stem. "Als jou dat gelukkig maakt Bael, dan laat ik je gaan. Dan laat ik je je eigen leven leiden. Daar ben je oud genoeg voor. Maar let op. Ik zal er altijd in blijven." De hengst glimlachte scheef. "Bael, als jij dat graag wilt, zal ik voor jou proberen om elke keer dat ik bij jou ben, goed te zijn. Om plezier te maken, de wereld om me heen even te vergeten. Maar ik weet niet of dat lukt." Waarschuwde hij de zweetvos. Tranen welden op in zijn ogen, maar hij keek snel weg. Al zou dat voor Bael natuurlijk niet uitmaken, die zou het toch wel merken...

-O, meer dan awkward als je Syn's eigenlijke gedachtes zou weten. Wacht, ik verwerk ze er wel in. Arm beest.

"Als jou dat gelukkig maakt Bael, dan laat ik je gaan. Dan laat ik je je eigen leven leiden. Daar ben je oud genoeg voor. Maar let op. Ik zal er altijd in blijven." De hengst glimlachte scheef, Bael glimlachte terug en speurde naar emoties in de ogen van zijn vader. "Bael, als jij dat graag wilt, zal ik voor jou proberen om elke keer dat ik
bij jou ben, goed te zijn. Om plezier te maken, de wereld om me heen even te vergeten. Maar ik weet niet of dat lukt." Zijn vader keek weg, maar niet snel genoeg. Baelfire kon de tranen in zijn ogen zien. Het jonge paardje zuchtte, hij glimlachte. ''Pap..'' Hij aarzelde nu minder met de benaming. ''Bedankt dat je me accepteert zoals ik ben, dat waardeer ik echt.'' Hij voelde een brok in zijn keel zitten, ook de zilverappel hengst moest nu moeite doen om zijn tranen tegen te houden. Die op wilde komen in zijn ogen. Ondanks de tranen die bijna opwelden in zijn ogen, bleef de glimlach op zijn gezicht. Dit was dan het 2e moment waarop hij echt werkelijk van zijn vader hield. ''En pap..'' begon hij, vechtend tegen de brok in zijn keel. ''Ik houd echt wel van je.''

-Dit is awkward o.o