&& Pearl

Shh..
Be quiet, you might piss somebody off
Like me motherfucker
You've been at it for too long
While you feed off other's insecurities
You stand here in front of me and bite the hand that feeds

De winter was gearriveerd in het kleine landje, tevens ook plaatsje, dreamhorses. Het was al een tijdje koud, koud als in winter, koud als in dood en dor, koud als in bitterkoud. Toch was dit geen moment om te gaan treuren over wat er allemaal dood was, want dit was pas het begin van de dode tijd. En dat nog niet eens. Hun plan kon pas over een paar weken uitgevoerd worden, geduld dreamhorses, geduld.
Er waren echter al veel geruchten verspreid over mogelijke plannen in de Horcrux. Dat de jonge gouden merrie niet stil kon zitten voordat ze alles had uitgewerkt, dat ze iemand tot Nagini had gekozen, dat dit het keerpunt zou kunnen zijn van alles wat lief en leuk was. Het was moeilijk te bereiken, maar het was mogelijk. Alles was mogelijk.
Aaliyah probeerde een diepe zucht te onderdrukken, probeerde haar zachte grijze lippen ervan te weerhouden om een grote stroom lucht uit te ademen en daarbij een onelegant, verveeld geluid maken. Tevergeefs.
Nadat de diepe zucht het van haar lippen had gewonnen werden dezelfde lippen gedwongen een koud, dun takje te omarmen en de verbinding tussen de boom te verbreken. Langzaam kauwend liep het gouden paard verder, op zoek naar meer eetbare spullen.
Eyes was gisteren nog bij haar geweest, Aaliyah had in een kleine ijsgrot gelegen met een klein voorraadje mos, en Eyes had heel knap haar geur gevolgd naar de grot. Ze had het niet erg gevonden en had toegelaten dat Eyes haar de hele dag plezierde met zijn vertoning. Het hert was zo groot en majestueus geworden, één brok spieren, met een gewei om jaloers op te mogen zijn – als hert dan.
De volgende dag waren de twee dieren weer een geheel eigen kant op gegaan, zodat Aaliyah nu alleen door de vlaktes van de Gletsjer zwierf.
Alleen zijn had haar niet gehinderd, ze vond het juist fijn. Al het contact tussen haar en de buitenwereld verbrekend was ze in staat om na te denken over haar kleine kudde, die snel genoeg toe mocht slaan. Aaliyah had gedreigd zware straffen uit te delen als er vanaf nu niet gedaan werd wat ze opdroeg, en het hielp goed.
Sunset en haar kudde waren voor Aaliyah een verleidelijk doel geworden naarmate ze over haar slachtoffers na was gaan denken. Als leidster zou ze de wat meer belangrijke paarden nemen, de paarden hoger in rang. Alles. En het kon daarom ook geen toeval zijn dat Sunset een tijdje geleden de Quiet Sparkle had overgenomen, net voordat Kay’s, plan werd voorgedragen aan de kudde.
Het had geen toeval kunnen zijn, want de twee leidsters hadden al een keer eerder oog in oog gestaan in een gevecht. Aaliyah als jaarling, Sunset ook als vrij jong paard. Dit was oorlog geweest van dezelfde twee kuddes. Aaliyah had het opgenomen tegen de bonte, en ze was er zelf nog vrij goed vanaf gekomen, tevens Sunset ook.
Denkend aan de oorlog gingen haar gedachtes uit naar Pearl, en een specifieke tijd van voordat ze de leeftijd van één had bereikt. Ze had Pearl ontmoet omdat ze onzeker was over hoe Deina zou reageren als Aaliyah Eyes als vriend had. Aaliyah had gezegd dat ze de goeden nooit zou haten omdat ze zichzelf dan ook zou haten, maar dat was naïef geweest, en kinderlijk. Ook had ze gezegd dat ze respect belangrijk vond, en dat vond ze nog steeds wel een beetje, enkel voerde ze het beleid niet meer uit. Maling hebbend aan de meningen van een ander, had ze geen respect voor de goede paarden, en ook niet voor de neutrale paarden, en tenslotte stond Aaliyah hoger in de rang bij de Horcrux, waarbij ze echt niet haar leden ging belonen met een portie warm respect. Nee, ze was erg veranderd naarmate ze ouder werd en begon op te groeien. Aaliyah leerde de harde wereld kennen buiten dreamhorses, en leerde woede en afgunst te hebben voor goede paarden. Goede paarden verdienden het niet om het goed te hebben. Het was een cliché. Goed was altijd goed. Goed had het altijd goed. Slecht was altijd de Outcast. De buitenstaanders, die moesten vechten om te overleven. Dat terwijl die vrolijke konijnen hun buiken rond konden vreten. Gatverdamme.
De wind rukte haar weg van haar gedachtes en liet haar rillen van de kou. Haar oren waren diep haar nek in gedrukt, en ze pikte de geur op van een ander paard. Pearl. No doubt dat ze die geur kon vergeten. Het was hardnekkig, en bleef als een mierzoete geur van hengstigheid om je heen kleven.
‘Wat moet je, Pearl.’ zei ze koud, de naam even tussen haar lippen proevend, voordat ze die ietwat onbeleefd op de grond gooide.



ALLEEN PEARL

Een irritant, gesloten gevoel drukte op haar lichaamsdelen en deed het doen voelen alsof haar lijf door een luchtbel was ingesloten. Niet dat dat gevoel linkte aan een ongelukkig gevoel, maar ze had hiervoor een aantal kilometers op volle snelheid gerend. Terwijl haar lichaamstaal een duidelijke vorm van leegte uitstraalde (op het moment waren er verrassend weinig emoties van haar gezicht af te lezen), gingen er in haar hoofd een hoop dingen rond. Op het moment bevond ze zich bij de gletsjers. Ja inderdaad: het iets gevaarlijke maar toch aantrekkelijke, interessante gebied. Het was een schitterende plaats, overdag zonnig maar beschut tegen de wind, op slechts enkele stappen van een meertje waar grote vissen zwommen, en hoog genoeg gelegen om kwaadwillende roofdieren te zien aankomen.

Een simpel wijsje speelde zich af in haar hoofd, die ze tegelijkertijd zachtjes over haar lippen wimpelde. Een aantal plaatsen rondom haar gewrichten brandden. Het voorafgaande brandende gevoel had al genoeg aan moeten duidden dat zelfs het meest lichte schrijntje van inspanning teveel zou kunnen zijn. Toch had ze - voornamelijk om even in beweging te blijven en een frisse neus te halen in een bloeiende omgeving - het op een galopje gewaagd, maar zoals duidelijk was het punt van overbelasting behaald.
Er was momenteel niet veel fascinerend te beleven, het enige wat zo nu en dan haar aandacht trok was het vallen van een losgeraakt blad. Ook wel eens lekker, trouwens. Niet dat haar leven een grote sleur van beweging en drukte was, want dan zou ze zeker overdrijven. Meer het feit dat wanneer ze druk in de weer was, ze gelijk net iets te druk in de weer was, was de reden voor de af en toe uitgeputte periodes. Niet dat dit haar stemming verpestte of iets dergelijks.
Wat was de status van Dream Horses nu nou eigenlijk? Ja, Pearl was een gigantische perfectionist en moest alles op een rijtje hebben, belangrijk of niet. Voor Pearl was Dream Horses belangrijk. Of tenminste, de manier van zaken. Het stond er in haar ogen goed voor, alhoewel ze weinig drachtige merries aangetroffen had. Dit betekende weinig veulens, dus. Verder liep alles op orde, er hadden zich de laatste tijd geen bijzondere dingen afgespeeld waarvan iedereen op de hoogte moest zijn. Zolang alles in de vredige staat bleef zoals hij nu was, was het voor haar prima. Alsnog belde er zo nu en dan een rinkeltje in haar hoofd, zichzelf eraan doen herinneren dat er nog altijd ene Aaliyah en haar kudde rondliep die misschien zonder voortekens toe kon slaan. Een tijd geleden in de periode van hun laatste gesprek maakte ze zich dagelijks nog zorgen om de problemen die veroorzaakt konden worden door de slechte paarden die niet in waren te schatten. Nu, na zo'n lange tijd zonder verrichtte daden, had ze zich er ietsjes bij neergelegd. Nog steeds was ze oplettend hoor. Oh, zeker. En alsof het denken aan de naam van de goudkleurige Akhal-Teke de duivel meteen opwekte, kwam ze in haar zichtsveld. Totaal onverwachts. Zie je nou wel? Die dieren zijn onvoorspelbaar. 'Ik heb niet eens om je aanwezigheid gevraagd Aaliyah. Ik had niet gedacht jou hier aan te treffen. Ik ben hier puur voor de rust.' Geen sterk antwoord, maar de behoefte om haar persé op haar punten te zetten met een ijzersterkte reactie had ze ook niet. De kans was groot dat dit opnieuw uit zou lopen tot een nutteloos gesprek dat beide geen extra goeds deed.

You can't break me
Crush the fears of yesterday
You can't save me
Barriers of trust wil fade

Met een kleine, niets betekenende grimas rond haar lippen bekeek ze het bonte gevaarte dat hier voor haar stond. Het was koud, en beide paarden hadden een dikke wintervacht zodat ze wat beter tegen de kou zouden kunnen.
Pearl was in het voordeel met haar lange manen die tussen haar oren en over haar hals vielen. Dit zou tot nog meer warmte zorgen op de hals, de bofkont. Ze brieste, wachtte af op het antwoord van de merrie.
Scherp lachend gooide ze haar hoofd hoog de lucht in toen ze het antwoord hoorde. De gletsjer was opeens vol met het echoënde gelach.
‘Als je hier puur voor de rust bent, dan is die nu over,’ zei ze geamuseerd tegen haar vroegere vriend.
De laatste keer dat ze Pearl had gesproken was toen ze nog maar net een paar dagen de Horcrux had overgenomen. Nu, met meer ervaring, kon ze niet indenken waarom deze merrie op dit moment een gevaar voor haar plannen zou kunnen zijn. Eindelijk kon Aaliyah van Pearl zeggen dat ze naïef was, naïef om hier rond te slenteren in de Gletsjers. De Horcrux wás op zogezegd oorlogspad, het was een kwestie van tijd voordat de bewoners van dreamhorses dat zouden merken.
‘Dus Pearl…’ Haar grijze muil bewoog verveeld op en neer terwijl ze de klanken goed proefden alvorens ze de klanken de koude wereld in stuurden. ‘Grappig, hoe je me eerst nog als vriendin beschouwde, om vervolgens die titel weg te smijten. Ik zou bijna denken dat je aan vooroordelen deed? Of gewoon jaloers was, in plaats van teleurgesteld.’ Aaliyah moest oppassen dat dit geen herhaling of zelfs vervolg zou zijn van wat er in het moeras speelde, maar ze wilde alvast haar werk doen als leidster om wat onschuldige roddeltjes te laten verspreiden. Hiervoor was deze merrie voor haar de beste kandidaat. Ze grijnsde.
‘Weetje wat míj teleurstelt? Dat je niet eens eventjes sorry zei toen.’ De ogen van de gouden merrie hielden die van Pearl eventjes vast, voordat ze ze weer liet afdwalen naar de ruimte rondom hen. ‘Ik had geen intentie om ook maar iemand pijn te doen, en opeens deed je mij pijn?’ Quasi verontwaardigd trok ze haar lippen op en trok ze haar oren naar achteren in haar nek. ‘Wat zou jou laten denken dat ik geen wraak zou willen nemen? Dat ik al vaak genoeg pijn was gedaan? Dat ik het zat was en iedereen om jou heen wil pijn doen? Wie is nu bij de Quiet Sparkle om je vrienden te beschermen? Ik zou maar oppassen Pearl, nog even en iedereen kent de Horcrux. Nog even en het is oorlog!’ Siste ze zachtjes, bloedstollend. Een kwaadaardige blik kwam tevoorschijn in haar ogen. Pearl zou er nooit klaar voor zijn. Tegen die tijd waren ze al lang en breed overrompeld.
‘Je ervoor behoeden heeft geen zin, wij hebben ons de laatste tijd klaargestoomd, rustig gehouden. Wij zijn klaar.’
Nu jij nog! daagden haar ogen uit.

(: