PEARL ARGHHH

Argh. Ze beende met grote passen heen en weer, heen en weer. Haar oren waren in haar nek gedraaid en haar passen waren harde stampen geworden. Ze was nu toch al boos, dus kon ze net zo goed alles er wel uit gooien. Remember, check. Nu was aan de beurt. Ah.. PEARL. Zo, die moest ze maar eventjes gaan roepen dan. Dan kon ze mooi zeggen hoe ze over dat beest dacht. Dat lelijke gevlekte poepbeest. De poepvlekken zaten op haar witte edele kontje. Ze schudde haar lange manen, waar de klitten al in zaten door het uitgezakte haar. Ze stond naast een boom en schuurde haar hoofd er langs. Ze had jeuk. Toen draaide ze zich om en schuurde ze haar kont langs de boom. Het droge schors gingen sprong spontaan van de boom af. Het haar op haar staartwortel ging recht overeind staan. Ze was in een jeuk-jeuk bui. Ze brieste toen en hinnikte toen een klagelijke hinnik. Pearl moest komen, en ze had geen geduld. Ze schudde nogmaals haar manen en snoof eens luid...
Al snel was het bonte beest in haar oogveld. Ze trok haar wenkbrauwen op en draaide haar oren nog verder naar achteren. Ze tilde haar neus in de lucht en keek het beest vals aan. Ze zocht nu naar de juiste woorden om het beest direct af te katten. Haar zwarte voorpluk viel precies zo dat ze met haar ogen ertussendoor kon kijken. Hij hing namelijk naar links. Ze zwiepte eens luidruchtig met haar staart tegen haar flank. ‘Zozo,’ mompelde ze eens. Haar wenkbrauwen gingen even op en neer en ze stapte richting de bonte merrie. Afkeurend keurde ze de merrie. ‘Nu zal ik éíndélíjk eens éérlijk zeggen hoe ik over je denk "Pearl",’ zei ze eens direct al héél vrolijk. ‘Je bent een mislukkeling, een lelijkerd, een beróérde leidster, dier, plaatsinpikster, je hebt een slecht smaak qua hengsten, beroerd. Je kiest alleen hém uit om leidster te zijn. Onbetrouwbaar. Laat iedereen stikken door slecht te worden, en poef, opeens ben je weer goed. Een misbaksel, je ouders moeten zich vreselijk hebben gevoeld dat juist jij hun dochter was. En een mislukte, barslechte moeder,’ zei ze meteen vrolijk bij de aankomst van de merrie. "Haar leidster". Maar voor hoe lang dat zou duren, was de vraag. Ze was zwaar pissig. Met Remember was het inmiddels wel over. Maar zelfs dat deerde haar niet meer.

Elke grasspriet die te vinden was tussen de witte sneeuw belandde in haar mond. Rustig kauwde ze op de lekkernij, blij zijnd het eten überhaupt gevonden te hebben. Enkele vogels kwamen neer op een grote tak die zich boven haar bevond, waardoor wat sneeuw naar beneden viel en op een haartje na haar lichaam niet raakte. Ze keek omhoog, glimlachte wat naar de kleine gevleugelde diertjes en liet haar hoofd weer zakken. Pearl schudde haar grote, bonte hoofd waardoor wat waterdruppeltjes in de rondte spetterden. Het was niet heel koud, alleen de gure wind deed het kouder aanvoelen dan dat het in werkelijkheid was. Ze was in gedachten verzonken. Het ging goed met de kudde, alleen was het jammer dat de activiteit wat gezonken is en er nog het een en ander aan gedaan moest worden. Verder was ze tevreden over het moment van haar leven. Met Sultan liep alles voor zover zij wist prima, haar kudde leden waren nog altijd van de partij. De plotselinge hinnik deden haar gedachten verdwijnen. Het kwam van het oosten. Iets waardoor ze haar lichaam een kwartslag draaide en er vandoor ging.
De bruine merrie, genaamd Magnifico, kwam al snel in beeld. Het dier zag er angstaanjagend door middel van haar gezichtsuitdrukking. Boos, vijandig misschien wel. Waarvoor ze haar geroepen had wist ze niet. Op het moment dat ze haar wou begroeten met een vriendelijke "goedenmiddag" klonk haar stem. De agressieve tonen waarop ze het uitsprak deden haar even schrikken, om het zo maar te zeggen. "Je bent een mislukkeling, een lelijkerd, een beróérde leidster, dier, plaatsinpikster, je hebt een slecht smaak qua hengsten, beroerd. Je kiest alleen hém uit om leidster te zijn. Onbetrouwbaar. Laat iedereen stikken door slecht te worden, en poef, opeens ben je weer goed. Een misbaksel, je ouders moeten zich vreselijk hebben gevoeld dat juist jij hun dochter was. En een mislukte, barslechte moeder." Vol ongeloof staarde ze vooruit. Iets terug te zeggen wist ze zo even niet, ze was letterlijk verbijsterd. Ver-bij-sterd. Sprakeloos. "Magnifico, dit stelt me heel erg van je teleur. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat is dit voor een... Rotstreek?" Vol ongeloof stond ze daar. Ze was lichtelijk beledigd, maar door haar vriendelijke geaardheid drong het niet helemaal tot haar door hoe boos ze eigenlijk op deze merrie moest zijn. "Waarom doe je zo tegen me? Wat heb ik fout gedaan dat je zo'n hekel aan mij hebt? Ik heb je nooit iets aangedaan, ik heb je altijd als een vriendelijke merrie gezien. Wat heb ik je misdaan?" De toon in haar stem was al iets gedaald naar het punt "geïrriteerd". Nog steeds niet zo boos als ze hoorde te zijn. Haar gezicht toonde een beledigende, verdrietige emotie. Wat was er aan de hand?

Al haar spieren waren gespannen. Zijzelf was een mislukkeling, maar ze maakte liever anderen wijs dat zíj dat waren. Ze schudde haar hoofd. Misschien, was het het beste om weg te gaan. Amourette te zoeken, en ergens anders gaan leven. Dit ging zo niet meer, ze moest íéts doen. Maar ach, ze was boos, en Pearl was er. Ze kon zich beter direct op haar af reageren. Ze snoof eens. Haar hoofd was hoog geheven. Daarna schudde ze die weer. Ze was erg onrustig. Daarna gooide ze haar hoofd weer op. Het was vást lastig om Parel boos te krijgen, maar het zou haar wel lukken. Ze zwiepte nogmaals met haar staart, en die bleef toen wiegen in de wind.
De merrie was aangekomen, en direct was ze sprakeloos op haar zegje. Ze keek haar toen arrogant aan en snoof nogmaals naar de merrie. Nu had ze pas door hoe een hekel ze aan de merrie had, maar dat mocht ze natuurlijk nooit laten zien. Ze was "goed," maar ach. Ze had nu haar eigen, ze was niks meer. Niks, behalve woedend op de merrie. "Magnifico, dit stelt me heel erg van je teleur. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat is dit voor een... Rotstreek?" De merrie was een beetje aangebrand. Sjezus, hoe moeilijk was het om deze merrie woedend te laten schreeuwen. Ze zwiepte nogmaals haar staart tegen haar flank. ‘Ik vertel de wáárheid,’ zei ze een beetje sarcastisch. ‘Nu heb je éín-dé-líjk door hoe ik over je denk, oftewel, beroerd. Ik vind je beroerd,’ zei ze tegen de merrie. Haar stem had een boze ondertoon, en toen stampte ze een keer met haar hoef tegen de grond. Ze stond daar een beetje, haar oren plat in haar nek, boos te zijn op Pearl. "Waarom doe je zo tegen me? Wat heb ik fout gedaan dat je zo'n hekel aan mij hebt? Ik heb je nooit iets aangedaan, ik heb je altijd als een vriendelijke merrie gezien. Wat heb ik je misdaan?" Daarna lachte ze eens. ‘Je hebt mijn plaats ingenomen, en met je overvriendelijkheid. Toen was ik bijna gedaald tot nummer nul in de kudde. En toen veranderde alles en nu ben ik weer niks. Mijn hoge rang die ik had verdiend. Nu ben ik weer niks, alles door jou. Ik kan je gewoon niet meer zíén, ik walg van je. Dief,’ zei ze met weer de oude woede die in haar opborrelde. Ze likte eens langs haar lippen. Toen keek ze het bonte geval weer aan, terwijl ze met haar hoef over de grond schraapte.

~ fluttig. maar ach.