The good life

Sunset stapte rustig door de vallei. De lente had zijn intrede gedaan en maakte DreamHorses weer mooi groen. Sunset hield van de lichtgroene bladeren die de beginnende lente met zich meebracht. Maar jammer genoeg wist ze dat die mooie kleuren weer zouden verdwijnen en veranderen in donkerder groen. Haar ogen gleden naar boven, naar de strak blauwe hemel. De zon stond bovenaan fel te schijnen en Sunset stond even stil om de zon haar vacht te laten verwarmen. Sunset schudde vervolgens haar manen van haar hals en draafde naar de rand van de vallei. Ze was nu wel dicht bij het gebied van de Horcrux. Gebied waar ze normaal gesproken zo ver mogelijk uit de buurt bleef. Dus ook nu voelde ze haar intuitie schreeuwen dat ze zich om moest draaien. Maar misschien kon ze dingen oppikken als er paarden langsliepen. Ze stond met de wind naar haar toe, dus ruiken zouden de paarden haar toch niet. Of ze moesten vanuit de vallei komen. Sunset zuchtte. Natuurlijk hoopte ze nu liever een goed paard tegen te komen. Maar dat had je niet altijd voor het zeggen.

[open]

I’ve stood in the dark
Been waiting all this time
While we damn the dead I’m trying to survive
I’m not ready to die

Een waterig, zwak zonnetje liet verlegen zijn eerste stralen de grond raken, terwijl de eerste vogeltjes hun intrede hielden en zich tegoed deden aan de groene besjes die aan de struiken hingen.
Gauw zou de bloesem opbloeien; de takken gevuld worden met blad, en dreamhorses zou bekend staan aan het omhoog schietende gras. Dit bracht de nodige toeristen met zich mee die maar al te graag voor een lage prijs hun buiken dik wilden eten. Zo zouden ze een goede vetlaag opbouwen en helemaal klaar zijn voor de winter. Om dan weer te vertrekken. Ze snapte het punt niet volledig.
Briesend veegde de gouden merrie haar neus af aan haar been, vervolgens liep ze naar het meest nabijgelegen boompje om haar hals er aan te schuren. Vervelende kleine muggen zwierven om haar heen, zodat haar allergie opgewekt werd en zorgde voor een jeuk om gek van te worden.
Eenmaal klaar slenterde ze doelloos door de vallei. De vallei zat tussen de gletsjers en de woestijn in, zodat Aaliyah geen keus had dan om hierdoor te lopen. Pluspunt: Gras.
Er was veel jong, niet-voedzaam gras wat alle kanten uit piekte. Hoge scheuten zagen er aanlokkelijk uit, groen, onaangetast en nog helemaal vers. Je hoefde toch geen moeite te doen om voedzaam gras te zoeken, dan kon je net zo goed je dik vreten aan jong gras.
Tevreden met het lichte zonnetje op haar rug graasde ze een groot gedeelte van de ochtend door. Enkel stoppend om de ergste jeuk te stillen.
Na een tijdje had Aaliyah er al genoeg van en besloot om langzamerhand naar de woestijn te gaan trekken. Mopperend, vloekend en met tegenzin slofte ze verder. Ze had vooral nu geen zin om naar de woestijn te gaan, met z’n temperaturen die op konden lopen tot wist-zij-veel hoe hoog. Bovendien kon Aaliyah niet snel lopen, en liep ze nog eens lichtelijk mank ook. Pijn in de kootholtes gaf aan dat de mok weer was op komen te spelen. De mok die ze afgelopen herfst had opgelopen, en niet was weggegaan. In de winter was ze er vanaf gekomen omdat ze natte gebieden vermeed, maar na een tijdje werd alles zo wit en donzig en nat en koud dat ook dat niet meer hielp. Nu zou het moeten genezen, maar dat zou helaas tijd kosten. Godzijdank was het niet meer zo ongelooflijk erg.
Een stipje iets verder in de vallei trok haar aandacht. Eerst dacht ze dat het een geit was die zich te goed deed aan het gras, maar daarna herkende ze een staart, manen, benen en een hoofd. Daarna herkende ze alles in het geheel: Sunset.
Zachtjes lachend naderde Aaliyah de kleine pony die daar stond te genieten van de zon. Dit was te mooi voor woorden. Eerst had ze Pearl op het lijf gelopen, nu Sunset. Alsof het meant to be was. Wonderbaarlijk. Werkelijk waar.
Een sinistere lach verliet haar mond, schokkend bewoog ze zich omhoog naar de plek van de rivaal. ‘Hé Sunset! Da’s toevallig!’ zei ze vrolijk. ‘Ik dacht al dat ik je niet meer zou zien, is dat even mooi.’ Aaliyah grijnsde breed, toch bloedstollend.
‘Ik had je vriend nog gesproken eerder, Pearltje. Ik had wel verwacht dat mijn taak moeilijker was, maar nu jullie beiden niet bij jullie leden zijn, vind ik dat nog mooier! Jongens dit wordt nog wel eens een makkelijke oorlog zeg! Há.’ grinnikte de merrie.
‘Meid, waar moet het toch heen met jou?’

Er drong een geur haar neus binnen die ze echt niet wilde ruiken. Ze keek achter haar, maar aangezien ze de goude merrie nog niet zag, besloot ze zich snel dieper in de vallei te begeven, zo zou het toch zijn dat zij op goed gebied zat, en dat Aaliyah hier dus niets te zoeken had. Zo liet ze de grens van de woestijn achter zich en draafde met lichte, lange passen dieper de vallei in. Toen ze het ver genoeg vond stopte ze en wachtte de gouden merrie op. Het viel haar op dat ze een beetje mank liep, wat had ze gedaan? Sunset bedacht zich dat Aaliyah haar nu iniedergeval niet aan zou vallen. Niet zonder reden. Daar zag ze de Akhal-Teke zo wie zo niet voor aan. 'He Sunset! Da's toevallig!" riep de merrie vrolijk tegen haar. Ze was dus in een goede bui, dus wat hield Sunset tegen net zo vrolijk de antwoorden. Zolang zij zelf de afstand tussen hen ver genoeg hield. "Goededag Aaliyah. Jij bent vrolijk, ook blij dat het weer lente is?" vroeg de bonte merrie rustig, al was het wel te zien dat ze niet blij was met deze ontmoeting. 'Ik dacht al dat ik je niet meer zou zien, is dat even mooi,' Aaliyah grijnsde. ‘Ik had je vriend nog gesproken eerder, Pearltje. Ik had wel verwacht dat mijn taak moeilijker was, maar nu jullie beiden niet bij jullie leden zijn, vind ik dat nog mooier! Jongens dit wordt nog wel eens een makkelijke oorlog zeg! Há.’ grinnikte de merrie. Sunset probeerde niet te schrikken. Ze wist dit al veel langer. Ze wist alleen niet wanneer Aaliyah haar plan in werking zou zetten. Nu bleek dat dat sneller was dan ze had gedacht. ‘Meid, waar moet het toch heen met jou?’ Sunset snoof. Ze wist niet goed hoe ze dit moest opvatten. "Je zei dat je me niet meer dacht te zien. Je zocht me dus. Waarom?" misschien was het een beetje een domme vraag, maar Aaliyah was zo wie zo wel in staat Sunset te doden, zij het zo dat Sunset nu sneller was. "Jij bent nu anders ook niet bij je kudde, wie zegt dat ik niet een spion op de kudde heb afgestuurt?" zei Sunset rustig. Ze schudde met haar hoofd om haar voorpluk uit haar ogen te gooien. "Aaliyah, neem niet mijn kudde, alsjeblieft. Neem mij. Mij alleen." de woorden kwamen zacht uit haar mond. Ze voelde haar hoofd weer omlaag gaan, in de onderdanige stand die ze lang niet meer had gevoelt. Nu ze Aaliyah tegen kwam, kwam de hele oorlog terug. Mischa. Nu pas merkte ze hoeveel ze de merrie miste. Aaliyah was in staat haar te breken. Waarschijnlijk wist de merrie dat zelf ook al lang. Nog langer dan dat Sunset het zelf wist. Of niet. En dan had Sunset geluk.

-Oke, rare post dit.-

Ik weet niet of jullie behoefte hebben mij hier ook te hebben, anders hoor ik het wel.

Aaliyah verkeerde zich in goed gebied. Het voelde niet goed dat iemand zoals haar zich op hun terrein bevond, de vredig uitziende grasvlaktes bevuilend met de mistige moerasatmosfeer die ze bij zich droeg. Geroken had ze de merrie nog niet, maar gezien wel. Pearl bevond zich al een uur op een verhoogd stukje - verlangend kijkend naar een groot meer op een paar kilometer afstand, maar waarvan ze de plek alleen in een rustige stap zou halen qua energie, waarover ze door deze belemmering een paar uur zou doen. Onbewust hadden haar groene ogen een silhouet opgepikt dat toen zij de schaduwen verliet en omringd werd door een krans van licht bekend werd gemaakt als de leidster van de Horcrux. Alweer een ontmoeting.
Ze had zich net zo goed aan de ogen van Aaliyah kunnen ontdoen, maar bij het zien van het fiere dier dat op Sunset afstapte (de bonte merrie was haar tot nu toe niet eens opgevallen, ook zij zat waarschijnlijk ergens verscholen waar ze niet te zien was voor haar) was de keuze snel gemaakt. Vanaf hier was het gesprek dat de twee volgden, alhoewel het in eerste instantie werd overheerst door de zogenaamd enthousiaste toon van Aaliyah, niet goed verstaanbaar. Het enige wat voor haar te horen was waren een paar woorden die net iets te hard ontsnapten. Het was haast zielig hoe Aaliyah zich tegenover anderen, inclusief Pearl zelf, opstelde. De tippelende Akhal-Teke dacht waarschijnlijk dat alles voor elkaar te krijgen was, maar van de groep van duffe samengestelde paarden was weinig actie te verkrijgen. Dit kon natuurlijk ook door een opgesteld plan komen, maar dit soort kleine details waren voor haar weer een aanwijzing. Een stap naar de betere richting. Aaliyah vormde zeker een bedreiging. Zeker. Toch was ze ervan overtuigd dat met de juiste informatie en de slimheid en misschien zelfs krachten van de goeden de strijd gelijk was. Op de manier waarop Aaliyah tegen Sunset sprak was echter af te leiden dat Aaliyah overtuigd was van eigen overwinning, en dit ook op Sunset wilde inprenten. Luister niet naar haar Sunset, dacht Pearl bij haarzelf, peinzend over het feit dat er best kans was dat de intimiderende manier van praten indruk op haar kon maken. Want ja, de sluwe ondertoon en gemeende sinistere lach betekende niet veel goeds. Wel, als je achter haar sluwe buitenkant keek, waren er genoeg zwakke plekken te vinden. Vast ook in haar kudde. Waarvan leden anderen aanspraken met een afgezaagd "witje" of wat het dan ook was. Pearl kwam uit haar stand en liep via het nabije afdalende strook groen weer naar beneden. Door de zon die de gehele middag op haar rug had geschenen waren de wat donkerdere plekken van haar vacht warm geworden. De twee bevonden zich op een afstand die - godzijdank - makkelijk in een paar minuten te overbruggen was. Nu was ze wel in het zicht van de twee gekomen, waarschijnlijk, want in het gezelschap van het felle gele licht dat als een spot op de plek scheen kwam ze op hun af in een sukkeldrafje. Ze nam, toepasselijk, naast haar kuddeleidster plaats die op een wat kleinere variant van haarzelf leek. En de ogen waren anders, maar dat deed er allemaal verder niet toe. Bij wijze van begroeting drukte Pearl haar neus kort lichtjes tegen de hals van Sunset aan, om vervolgens naar Aaliyah te kijken. Strak. Een schop in haar buik die liet weten dat er een veulentje in zat, ontdeed haar niet van haar concentratie. 'Weet je dat je jezelf op deze manier zwak opstelt? Ten eerste komt er door dat roekeloze ronddwarrelen in onze gebieden een hoop aan informatie over jullie en jullie plannen vrij, en ten tweede heb je werkelijk geen idee wat er hier gaande is omtrent het spioneren of misschien zelfs aanvallen van jou. Je bent niet onsterfelijk Aaliyah, ook al lijk je er zeer overtuigd van.'

This is now your life
Strike you from the light
This is now your life
Die, buried alive

Met plezier keek ze toe hoe de merrie verder de vallei in draafde, op zoek naar enige veiligheid tegen de driejarige. Beide paarden waren bijna even oud, ze schatte Sunset op vier, en Aaliyah zelf was drie en tien maanden. Qua leeftijd zou Sunset normaal een lichtelijke voorsprong kunnen hebben, mocht het niet zo zijn dat Aaliyah twee keer zo groot – en gespierd – was. Bovendien had Aaliyah al vanaf haar zesde levensmaand moeten vechten en trainen van de witte ex-leidster van de Horcrux. Dit had haar ook in haar voordeel gestaan.
Ze probeerde het bonte hoofd af te lezen, wat verassend goed lukte. Hoewel de begroeting ook vrolijk terug kwam, was er op het gezicht van de andere leidster geen plezier te zien. Ze was niet blij.
Weer gooide ze haar hoofd lachend in haar nek. ‘Blij? Ik?’ Aaliyah lachte weer, ‘ik ben nooit vrolijk, dat zou je inmiddels moeten weten. Maar ik heb een uitzondering gemaakt, ik verheug me. Ik verheug me ergens op, vandaar,’ legde ze rustig uit. Ontspannen kauwde ze met haar mond in de lucht. Haar oren lagen iets naar voren toe, gespitst op het stemgeluid van Sunset.
Aaliyah schudde haar hoofd van ‘nee’, ze had deze merrie niet gezocht, waarom zou ze? ‘Nee Sunset,’ begon ze serieus, ‘waarom zou ik jou zoeken? Ik had niet gedacht om je te spreken, zeker niet vóór mijn plan in werking zou gaan. Met credits naar Kay,’ zei ze nonchalant. Vervolgens liep ze iets dichterbij, keek strak de ogen in van de kleinere merrie. Sunset wist dondersgoed wie Kay was, net zoals Aaliyah dondersgoed begreep hoe Mischa dood ging. Flashback? Nee, het ging haar niet om het doden. Vermaak? Ze wist het niet, ze zou wel zien.
De woorden van Sunset lieten haar ogen even wijd worden van ongeloof. Dacht deze merrie dat Aaliyah gek was ofzo? Het duurde heel eventjes, tot haar buik krampachtig begon te schudden en ze het uitschaterde.
‘Meid, ik ben dan wel jong, maar niet gek. De Horcrux zit al maanden in de startschotten, nog nooit zijn ze zo getraind geweest, nog nooit zijn ze er zo donker uit gaan zien. Zou je denken dat jouw spionnetje überhaupt weet hoe ‘ie z’n poten moet neerzetten? Laat staan dat ‘ie weet hoe hij moet vechten? Laat me niet lachen.
Ik weet dat ik niet almachtig ben, noch mijn kudde, maar oké, één spion?! Het is zo ongeveer onder mijn niveau.’
Opnieuw openden haar ogen zich verder dan het normale punt, dit keer van verbazing. Vervolgens stampte ze nijdig op de grond. ‘Schat je me zo laag in? Wil je zo graag dood? Sorry, ik doe niet aan zelfmoord. Bovendien hoort het niet bij mijn planning. Je zal wel zien wanneer jij aan mij mag smeken of je dood mag.’ Nijdig werd er gesnoven, Aaliyah zou haar mooie kans nu niet grijpen, dat zou slecht zijn voor hun plan.
‘Maar laat het me vanmiddag maar weten, als je oog in oog staat met mijn kleine kuddetje.’ Dreigde ze.
Opeens vernauwden haar ogen zich toen ze de ándere merrie zag.
‘Oh haj Pearl,’ zei ze, niet al te enthousiast. Ze rolde met haar ogen, trok haar lip een beetje op en zuchtte diep. Blijkbaar moest Aaliyah het één en ander uitleggen.
Hoewel Pearl gelijk had kunnen hebben, kwam er al een kleine glimlach op haar gezicht. Dit was precies het soort reactie dat ze had gehoopt te kunnen uitlokken. Jongens jongens, dit werd te makkelijk. Weer grinnikte ze zacht, hopelijk kon ze deze arrogante houding houden, het beviel haar wel.
‘Tja, ik kan het zeggen in een raadsel vorm Pearl.’ Aaliyah zuchtte overdreven, moest ze dit nou écht uitleggen aan een volwassen merrie? ‘Stel, en ik zeg stel. Stel er is een zekere gouden merrie die éérst in een heel koud gebied was. Laten we die een naampje geven, oké?’ Ze strekte haar hals om vervolgens te knipogen naar haar ex-vriendinnetje. ‘Dus dit is even de Gletsjer. Maar ah oh! Het paardje is klaar met z’n bezigheden en wil verder lopen naar een ander bepaald gebied. Laten we dit de Woestijn noemen. Dus hoe komt hij daar dan? Door door de vallei te gaan!’ katte ze naar de twee paarden toe.
‘Dus Pearl, ik hoop dat het nu duidelijk is. Ik ben hier écht niet om dood en verderf te zaaien, hoe graag Sunset het ook wil.’ De gouden merrie keek Pearl op een kinderlijk-boze manier aan.
‘Daarbij, misschien weet ik precies wat ik doe. Misschien is het, – en dit is ook maar een suggestie – gepland.’ Haar ogen wijdenden zich snel, haar mond stond verschrikt open, ‘hrrrwrgh!’ rilde ze, ‘dát is een eng woord!’
Nadat Aaliyah klaar was dacht ze dat ze wel genoeg aangetoond had dat ze de spot met beiden dreef. Nu weer klaar met acteren kauwde ze langzaam op een stukje gras dat aanlokkelijk voor haar hoeven had gestaan.
Met een dodelijk verveelde blik wilde ze er nog even iets aan toevoegen; ‘Oh, en for the record… Wéét ik. Mammie.’

Klaar :3
Hij zal hier en daar niet goed kloppen, maar geef maar een gil als je iets verkeerd vindt

Sunset ving nog net de plezierige blik in de ogen van de gouden merrie op voor ze dieper de vallei in ging. Het was lang geleden geweest dat ze de merrie voor het laatst gezien had. Zeker drie jaar geleden. Toen hadden ze ook als vijanden tegenover elkaar gestaan. Alleen was dat toen nog niet zo gemeend als dat het nu was. En daar waren ze zich allebij van bewust. Aaliyah was gegroeit. Ze was nu zeker twee keer zo groot als Sunset. En ook twee keer zo gespiert. Sunset was een dun paardje, maar ze was snel. En dat had al vaker in haar voordeel gewerkt. Aaliyah gooide haar hoofd lachend in haar nek. ‘Blij? Ik?’ Aaliyah lachte weer, ‘ik ben nooit vrolijk, dat zou je inmiddels moeten weten. Maar ik heb een uitzondering gemaakt, ik verheug me. Ik verheug me ergens op, vandaar,’ legde ze rustig uit. Sunset knikte als antwoord. Ze had geen woorden om te antwoorden. Waarschijnlijk zou deze hele ontmoeting zo wie zo uit weinig woorden van haar kant bestaan. Ze was nooit zo'n prater geweest. ‘Nee Sunset,’ begon ze serieus, ‘waarom zou ik jou zoeken? Ik had niet gedacht om je te spreken, zeker niet vóór mijn plan in werking zou gaan. Met credits naar Kay,’ zei ze nonchalant. Sunset hief haar hoofd, niet helemaal onverrast, bij het horen van die naam. Aaliyah stapte naar voren en boorde haar ogen in die van Sunset. Ja, de bonte merrie wist donders goed wie Kay was. Maar ze wilde daar liever niet aan terug denken. Maar dat kon niet, het litteken van zijn bijtwond stond nog altijd in haar hals. Onzeker schudde ze haar manen erover heen. Toen ze begon over haar spion, mocht ze nog van plan zijn geweest die in te zetten, wist ze meteen dat de merrie zeker ook volwassener was geworden. ‘Meid, ik ben dan wel jong, maar niet gek. De Horcrux zit al maanden in de startschotten, nog nooit zijn ze zo getraind geweest, nog nooit zijn ze er zo donker uit gaan zien. Zou je denken dat jouw spionnetje überhaupt weet hoe ‘ie z’n poten moet neerzetten? Laat staan dat ‘ie weet hoe hij moet vechten? Laat me niet lachen. Ik weet dat ik niet almachtig ben, noch mijn kudde, maar oké, één spion?! Het is zo ongeveer onder mijn niveau.’ sprak Aaliyah. Haar ogen openden zich verbaast toen Sunset zei dat de merrie haar kudde met rust moest laten, zij het met andere woorden. ‘Schat je me zo laag in? Wil je zo graag dood? Sorry, ik doe niet aan zelfmoord. Bovendien hoort het niet bij mijn planning. Je zal wel zien wanneer jij aan mij mag smeken of je dood mag.’ Sunset wilde terug schreeuwen dat het echt wel in Aaliyah's hoofd móést zijn opgekomen. Maar ze hield haar mond. Zoals altijd. ‘Maar laat het me vanmiddag maar weten, als je oog in oog staat met mijn kleine kuddetje.’ Dreigde ze. Sunset rook een andere geur, die ze meteen wist te plaatsen. Hoe kon het ook anders; Pearl. Ze stapte dichter naar Aaliyah. "We weten allebij die die kans voor mij gaat komen, en dat ik die niet voorbij zal laten gaan. Ik ben dan geen Mischa, maar ik ben er wel voor mijn kudde. Zoals elke leider dat is." Aaliyah kon weten dat ze wilde sterven voor haar kudde, mocht dat nodig zijn. Daarna stapte ze weer naar achter en keek naar de grote bonte merrie die kwam aandraven. De merrie stopte naast haar, en drukte haar neus in haar manen. Sunset raakte even Pearl's borst met haar neus en luisterde naar wat de merrie te zeggen had. Wat Pearl zei was waar, en dat besefde Aaliyah vast ook wel. Aaliyah gaf kattig antwoord op Pearl's vraag, maar niet zonder de spot met hun beide te drijven. Sunset had hier helemaal geen zin in. Geen zin in oorlog, geen zin in ruzie. Geen zin in weer gewonde paarden. Maar ze kon er niet meer omheen. Aaliyah's plan was in werking, en no way dat zij dat stop zou zetten. Er was geen ontkomen meer aan; ze waren in tijde van oorlog!

Goed, ik wist niet echt hoe ik Sunset moest laten reageren enzo, daarom duurde het zo lang. Sorry daarvoor