Here I'm. ~ &Juno // Mijn liefste gekke Sophie <3

---

Ventus stond op vanonder een grote dikke boom. Hij twijfelde of hij een kudde zou in gaan. Ooit was hij zo slecht geweest en nu. Nu was hij niet goed maar ook niet slecht. Als zijn vader hem zo zag… Hij zou kwaad geweest zijn. Maar hij was oud, hij zal vast wel dood zijn of zoiets. Hij zuchtte, het kon hem niet meer schelen. Hij was de laatste tijd zo afwezig geweest. Zo zwak. Zo lui. Er was iets met hem gebeurd. Iets had hem veranderd. De zon scheen fel op hem wat hem precies actiever maakte. Hij was ziek geweest door de kou maar het was ondertussen lente geworden dus hij voelde zich een stuk beter. Als hij nu gewoon op nieuw begon? Als, als een.. neutraal paard. Het was vreemd voor hem, die gedachten. Maar toch slecht was hij niet meer. Als hij nu hinnikte was het officieel en kon hij niet meer terugkeren. Hij nam een hapje gras. Het deed hem goed dus na even wat te grazen draafde hij een stuk verder. En toen schoot hij in galop. Even liet hij zich helemaal gaan tussen de bomen. Tot hij op een open veld kwam. Recht in het midden stopte hij. Dit was een goede blek om te hinniken. Maar toch liet hij zich door zijn benen zakken en ging op zijn zijvlak liggen. Een kreun verliet zijn mond. Hij ging meer recht liggen. Hij was nog steeds niet 100% beter maar eerst kon hij amper opstaan dus het was verbeterd. Toen hij weer kreunend opstond en naar de zon keek verliet een hinnik zijn mond. Tot zijn verbazing klonk hij niet schor maar krachtig. Dat deed hem goed. Hij klonk dan niet als een seut als de leider van Utopia kwam. Hij zag misschien wel een beetje uit als een seut.. hij schudde zichzelf eens goed. Zijn manen lagen beter en de strootjes waren uit zijn haren, dat was al goed.  Maar zijn ogen glinsterde niet meer zoals vroeger. En daar kon hij niks aan doen. Hij liet zijn hoofd zachtjes zakken. Misschien moest hij de blik van de leider ontwijken? Dat zal vast niet lukken.. Hij zuchtte en keek naar het noorden. Zijn blik dwaalde af naar het hoge gras dat tot zijn knieën  kwam. Hij hief een hoef op en zette hem weer neer. Dan deed hij het zelfde bij de andere. Goed, ze deden geen pijn. Voorzichtig ging zijn mond naar het gras en nam wat te eten. Lekker.
Op dat moment hoorde hij iets. Zijn oren schoten naar voor en zijn hoofd omhoog. Er naderde een paard, dat was niet moeilijk om te ruiken en horen. Zou het de leider zijn?
Hij deed een pas naar achter en zuchtte. Nu of nooit. Voorzichtig  zette hij zich steviger op zijn benen. En keek strak voor zich uit. Hopelijk zag de leider niet dat hij veel had geleden de laatste tijd. En dat hij een doffe blik in zijn ogen had. Maar daar kon hij niks aan doen. Het eerste had hij al goed verborgen maar de blik kon hij niet verbergen. Hij slikte even en zag toen een schim tussen de bomen opdoemen. Hij was er.

---

Een hengst liep naar Ventus toe. Hij was precies veel actiever dan hem en iets groter. Hij was tenslotte nog maar 4 en een half om precies te zijn. De hengst was 6 of 7. De hengst stond nu voor hem en zei op een vriendelijke toon tegen hem: ‘Hallo daar, mijn naam is Juno, je hinnikte voor de Utopia neem ik aan?’ Ventus keek hem aan en liet zijn blik lager zaken om toch de blik van Juno te ontwijken. Zodat hij zijn ogen niet kon zien. “Mijn naam is Ventus. Ja, ik hinnikte voor de Utopia” zei hij met een zachte ondertoon. Terwijl hij zijn hoofd helemaal liet zakken om, zeg maar, een buiging te maken. Een kleine glimlach was op zijn snoet tevoorschijn gekomen. Hij moest zijn best doen momenteel. Als hij in Utopia wou. Hij bedacht al wat hij kon zeggen maar eigenlijk had hij niet veel te bieden.’ Ik ben een slecht baard geweest, maar nu ben ik neutraal. Ik heb een moeilijke tijd achter de rug. Ik ben enorm lang erg ziek geweest en nou, ik zie er vast niet uit.’ Zou hij dan moeten zeggen.  Ja, het gaat lastig worden om dit allemaal in iets goed te veranderen. Dit klonk eerder als een zielig paard dat aandacht zocht. Zo wou hij helemaal niet overkomen maar toch zijn blik was vast al zielig. Hij slikte en wist niks meer te zeggen. Niks dat zijn kleine kans, om in de Utopia te mogen, te vergroten. Enkel te verkleinen. En vooral het gedeelde dat hij slecht geweest is zal Juno waarschijnlijk niet aanstaan. Hij keek de hengst heel even recht in zijn ogen aan. Hij was helemaal wit of beige-achtig iets. Ventus liet zijn blik weer lager zakken en zette zich recht. Maar wat zou de hengst kun vragen om Ventus te testen? Waarschijnlijk zou hij vragen waarom hij erin wou. ‘Nou, omdat ik zielig ben.’ Dacht hij zelf. Nee dan zou hij dit antwoorden. ‘Nou, weetje ik ben niet slecht noch goed. En alleen rondlopen doe ik al te lang. Ik ben erg ziek geweest en niemand die me kon helpen of zo. En momenteel heb ik niemand meer om te praten want ik ken enkel slechte paarden, die me een lange tijd onder een slechte greep, zeg maar, hebben gehouden. Daarom dus.’ Maar toch dat ziek gedeelte klonk zo zielig. Maar als hij het zo zegde klonk het wel minder erg.

De hengst stelde zich voor als ‘Ventus’, Juno knikte vriendelijk en glimlachte even.
‘Wel, Ventus, aangenaam je te ontmoeten.’ Sprak hij en bekeek de hengst nog één maal voordat hij een keer diep in zijn ogen keek.
Het dier was kleiner dan hem, en jonger, zo’n twee of drie jaar, hoogst waarschijnlijk, de Utopia had jonge hengsten nodig, alleen zag deze er niet super sterk en levendig uit.
‘Mijn vraag aan jou is, waarom Utopia?’ Juno hief zijn hoofd licht en liet het toen een beetje naar links hangen.
‘Maar ook, wat is neutraal zijn volgens jou?’ Normaal vroeg hij alleen waarom de Utopia, maar dit maal wilde hij meer weten van de hengst.
Het liefst had hij hem met honderden vragen gebombardeerd. Waar kom je vandaan? Wat betekent de blik in je ogen? Heb je ooit al eens in een kudde gezeten? Heb je je familie daarvoor achtergelaten? Wat heb je allemaal mee gemaakt?
Niet de gewoonlijke vragen, nee, hij wilde dieper gaan, hij hoefde geen leeftijd, hij hoefde zijn partner niet te kennen, dat wilde hij niet weten, hij wilde alles wat hij heeft meegemaakt leren kennen. En zoiets had hij nog maar één keer gehad, nog maar één keer had een paard of laat staan een dier hem zo geïntrigeerd; zijn Ceres.
Zijn leven, zijn wereld, gebroken hart of niet, Ceres betekende alles voor hem, dat heeft het altijd al gedaan en zal het altijd doen. Hij hield van hem.
En dat drong nu pas tot hem door, deze hengst had daar voor gezorgd, en ook al wilde hij het niet vertellen, ook al zou de hengst er nooit achter komen, Juno was hem dankbaar.
Afwachtend en geduldig rustte Juno zijn blik op Ventus en wachtte op het juiste antwoord, het antwoord dat ervoor zou zorgen dat hij nog een lid zou krijgen.
Het ging goed, en daar was hij heel blij mee.

Damn, me so sorry

‘Wel, Ventus, aangenaam je te ontmoeten.’ zei Juno.En zowat direct erna sprak hij weer ‘Mijn vraag aan jou is, waarom Utopia?' Een glans verscheen in Ventus zijn ogen. Hij hief zijn hoofd op en sprak: "Nou, weetje ik ben niet slecht noch goed. En alleen rondlopen doe ik al te lang. Ik ben erg ziek geweest en niemand die me kon helpen of zo. En momenteel heb ik niemand meer om te praten want ik ken enkel slechte paarden, die me een lange tijd onder een slechte greep, zeg maar, hebben gehouden. Dat verleden wil ik achter me laten. ik wil opnieuw beginnen. Daarom dus. " Het klonk dom en zielig maar het was zijn enigste reden. Met het laatste bedoelde hij vooral zijn vader. Hij wou hem slecht hebben. Toen de hengst ‘Maar ook, wat is neutraal zijn volgens jou?’ vroeg verdween de glans. Damn. Zijn eerste gedachte was hierop: 'Slecht noch goed.' en dat is waar. Maar toch. "Het standpunt tussen goed en slecht." sprak hij. Dat was het enige wat hij momenteel kon verzinnen. Het klonk misschien slim maar het waren maar domme woordjes voor Ventus. Misschien was dit totaal niet wat Juno bedoelde en ging hij hem zo uitlachen. Maar Juno leek even totaal in gedachte verdwenen te zijn. Ook Ventus zijn gedachte gingen even weg. Naar het verleden. Toen hij zo hard probeerde slecht te zijn. Hij was gemeen. Ooit was hij zomaar gemeen tegen een merrie omdat hij een slechte dag had. Hij liet zijn hoofd zakken. Dat wilde hij niet meer. Zo wil hij niet meer zijn. Hij wil anders zijn en het verleden achter hem laten. En dit was zijn enige kans.

‘Eu… Wanneer zijn die bijeenkomsten dan?’ Juno wilde net zijn bek open trekken toen de hengst weer sprak.
‘Dankjewel.’ De klank in zijn stem gaf Juno de zekerheid dat deze hengst Utopia nodig had, misschien wel meer dan dat Utopia hem nodig had..
Wat gebroken was, moest geheeld worden. Deze hengst was gebroken, dat wist Juno wel zeker, en deze hengst verdiende het- volgens Juno- om geheeld te worden.
‘Er zal binnenkort nog wel een bijeenkomst gehouden worden, je hoort het op de dag van de bijeenkomst als hij begonnen is.’
Juno knikte een keer naar de hengst. ‘Bescherm de Utopia, en de Utopia zal jou ook beschermen. Je zou veel voor deze kudde kunnen betekenen, dat voel ik als ik naar je kijk.
Succes.’
Nog eens knikte hij en keerde zijn achterste toen naar de hengst, langzaam weg wandelend. Hij had een goed gevoel over het dier, en nog een lid was altijd beter dan geen lid.
Hopelijk was de hengst net zo zeker over zijn plaatsing als dat Juno was, zo niet, dan zou hij het niet lang vol houden.

Snorry voor de kortheid x'3