Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » N O O R D E N » De Geisers » The reason (KAAL)

The reason (KAAL)

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1The reason (KAAL) Empty The reason (KAAL) ma 8 jul - 8:10

Kay

Kay

No matter, no matter
No matter what we're facing
It don't matter, don't matter
'Cause the reason that I'm here
Is the same through all these years

Een tijd geleden was de lente weer aangebroken in het pittoreske Dreamhorses. Enige ergernis speelde op in het smalle hoofdje van de bonte pony. Lente werd geassocieerd - door de goeden, vanzelfsprekend - met nieuw leven, geurende bloemen met felgekleurde kroonbladeren, vers gras; een betere tijd. De lente werd met hem slechts geassocieerd dat hij zijn gladde zomervacht terugkreeg, en er niet meer uit zag als een harige teddybeer.
Kay snoof. Hun plan verliep te traag, er was te weinig actie in Dreamhorses. De goeden hadden het nog altijd te goed en vraten hun dikke buiken vol, genoten van het verse gras. Ze hadden het te goed, en de slechten werden alsmaar schaarser en kregen de afdankertjes die de goeden voor hun achterlaten. Hij liep gewoon de vallei in, niet bekommerend omdat het een goed gebied was, en verschafte zichzelf van zijn dagelijkse maaltijd. Geen haan die er naar kraaide.
Al had hij vernomen dat er al enkel geroddel rond ging. Aaliyah had haar werk goed verricht, hij kon ook niet aan haar twijfelen. Zijn mondhoeken krulden onwillekeurig iets omhoog als hij aan de goudkleurige merrie voor hem zag. Haar smalle, puntige oortjes. Haar vacht die zonlicht weerschitterde als geen ander, je verblindde in haar eeuwige glanzende gewaad. De reebruine ogen die spraken als geen ander. De dunne, piekerige maantjes die volledig in contrast stonden met haar glanzende blonde staart. Hij kon haar beeld zo voor zich opwekken. Het herkenbare getintel in zijn buik kwam al snel tevoorschijn. Hij kon het niet onderdrukken, hij had eindelijk door waarom de woorden in zijn keel stokten als hij tegen haar praatte. Hij was immers altijd redelijk goed met zijn woordenschat, maar tegen haar kwamen er geen zinnige woorden over zijn lippen. Hij probeerde indruk op haar te maken, en waarom. Hij had een oogje op haar.
Kay schudde zijn kop verwoed bij het idee. Hij was meer dan 4 jaar ouder dan de merrie. Zij was een groen blaadje, hij wilde niet de oude bok zijn. Het kon gewoon niet. Hij zuchtte, ergens was het teleurstellend. En wat zou Aaliyah ooit in hem zien? De kleine Welsh pony, ouder maar kleiner dan formaat dan die merrie. Het enige wat de gemeen hadden, was hun passie voor doem en verderf. Het uitbreiden van hun levensgebied en de macht overnemen voor het gebied. De goeden van de wereld te vegen. Ja, en wat had hij eraan? Er waren zovelen.
Kay werd verrast toen een geiser slechts enkele centimeters voor zijn gezicht, uitbarstte. Hij deinsde als een reflex achteruit, het gloeiend hete water ontwijkend. Hij vloekte, schudde verwoed met zijn hoofd. Hij zat weer eens niet op te letten, te dromen. Een zacht gegrom kwam uit zijn mond, zijn gelige tanden ontbloot. Hij hief zijn hoofd en sloot zijn mond. Hij moest zich vermannen, hij was geen goedzak die ging janken als het even tegenzat. En bovendien, hij had geen liefde nodig van een merrie. Als hij iets nodig had dan kreeg hij het wel. Hij snoof en keerde zijn achterhand naar de geiser, waarna hij een hoef op rust zette. Het zou een tijd duren voordat de geiser opnieuw zou uitbarsten, zo'n natuurverschijnsel had tijd nodig. Nors keek hij voor zich uit.
Na een tijdje, vlogen zijn ogen opeens naar voren, zijn hoofd veerde overeind en zijn ijsblauwe ogen staarden geschokt voor zich uit. Daar in de verte, waar hij zopas ook vandaag was gekomen, verscheen zijn leidster. De gouden schoonheid. Hij klapte zijn mond dicht en schudde automatisch met zijn hoofd om zijn licht geklitte manen een beetje fatsoenlijk op zijn hals te leggen. Hij wachtte, licht ongeduldig, tot zij naar hem kwam. Zou zij hem al opgemerkt hebben?
'Aaliyah...' prevelde hij haar naam zachtjes.


Deze is natuurlijk voor Aaliyah.
En wat is mijn badass toch een poepie, soms. (:

2The reason (KAAL) Empty Re: The reason (KAAL) ma 8 jul - 18:25

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Een hoog schaterlachend geluid vulde de de leegte van de ijsvlaktes.
Zelfvoldaan rende ze in een kwieke draf wat rond in de kale, koude ijsvlakte. Een grijns van oor tot oor was te zien op haar smalle gezichtje, een sinistere glinstering was meer dan aanwezig in haar bruine ogen. Oh wat was ze blij, oh wat was ze geslaagd.
Beter dan ooit waren de roddels verspreid over de Horcrux. Geruchten over een oorlog gingen rond. De cliché van enkel drie jaar terug was gedoemd zich te herhalen.
Of was dit enkel schijn?
Weer gooide ze lachend haar hoofd in de lucht. De plezier die ze had, alleen al door de angst van de kleine bonte merrie, was groter dan had moeten zijn. Ze hadden nog helemaal niet gewonnen, noch hadden ze ook maar iets uitgevoerd om dat te bereiken, toch?
Er was echter nog helemaal niets veranderd aan dreamhorses. De goeden vraten zich vol, leken zich niet druk te maken over de roddels, de oorlog. Het was dom, hoewel het enkel en alleen op roddels gebaseerd was, de Horcrux zou hun slag slaan. En wel spoedig, dat was zeker.
Nog steeds in haar nopjes over deze bijzondere ontwikkeling galoppeerde ze aan. Met een hoog tempo scheurde ze over de sneeuw heen, achter zich liet ze een wolk van stuifsneeuw achter. Speels gooide ze haar hakken in de lucht, schudde haar hoofd en lachte nog een keer, deze keer was het een duistere, onvoorspelbare lach. Absoluut dat dreamhorses moest oppassen.
Aaliyah wist zeker dat de Nagini van de Horcrux allang iets vernomen zou hebben over een opkomende oorlog. Haar grijns werd bescheidener, doch trots. De bruine hengst was haar trouwste lid in haar kudde, met de eer dat hij een hoge rang mocht hebben. Er kwam altijd bewondering in haar ogen als ze over hem sprak of dacht. Hij was de maker van deze geniale meesterplan, toen hij het kwam voorstellen – samen met het feit dat hij absoluut niet meer in het moeras wilde zitten – had Aaliyah hem enthousiast gepromoveerd tot het hoogste wat een lid kon halen, op de rang van Basilisk na.
Haar oortjes waren blij naar voren gespitst toen ze aan de hengst dacht, wie ze iets beschaamd weer naar achteren drukte. Haar achterbenen dwong ze abrupt te stoppen, en met een kleine sliding kwam ze zacht hijgend tot stilstand. Verward liet ze haar hals iets zakken terwijl ze op adem probeerde te komen, waarmee de koude sneeuw onder haar hoeven voor afkoeling zorgde. Aaliyah brieste zacht, verbaasd dat deze hengst meer voor haar kon betekenen dan alleen een lid. Zuchtend kneep ze haar ogen stijf dicht op elkaar, dwong zichzelf om er niet meer aan te denken.
Rustig draafde ze aan en kwam tot ontdekking dat er een overgang was van ijsvlakte, tot een ruigere vlakte, waar hier en daar heet water uit spoot. Blijkbaar moest ze via de Geisers verder. Ze vond het maar best. Even een leeg hoofd krijgen. Zacht briesend draafde ze verder.
Geërgerd door het trage pas galoppeerde ze even later weer aan, voorzichtig oplettend waar ze haar hoeven zette.
Abrupt stopte ze toen ze de bruine hengst naar haar zag kijken. Ze had de hengst nu pas gezien, wie weet hoelang hij keek.
Haar oren gingen naar voren en ze hinnikte laag ter begroeting. ‘Kay!’ fluisterde ze zachtjes.
In een rustig looptempo liep ze naar de hengst toe. Daar aangekomen knikte ze rustig ter begroeting, op haar mond stond een speelse grijns.

3The reason (KAAL) Empty Re: The reason (KAAL) di 9 jul - 9:33

Kay

Kay

Ze vloog met brede passen over de vlakte. Haar tempo lag hoog, en haar beweging was een opeenvolging van dezelfde, elegante beweging.
Abrupt stopte de gouden merrie, zijn hoofd veerde geschrokken op. Had hij haar opgemerkt. Zou zij hem hebben zie staren naar haar. Zou zij nu omdraaien en hem alleen achterlaten. Onzeker liet hij zijn hoofd iets zakken, zijn oren draaiden iets naar achteren, maar tot zijn grote geluk hinnikte zij naar hem. Zijn oren sprongen vliegensvlug weer naar voren en zijn hart maakte een sprongetje toen zij dat deed. Haar lippen vormden een woord, maar hij kon niet verstaan wat zij had gezegd. Ergens vond hij dat jammer, graag had hij willen weten wat zij zei. Was ze enthousiast, verveeld of geërgerd? Hij snoof zacht, hij werd ook gek van zichzelf!
Hij hinnikte nog laag terug, om haar begroeting te beantwoorden. Kay wachtte tot zij bij hem was gekomen, waarna hij zijn hals met respect voor zijn leidster even liet zakken. Hij keek daarna omhoog, zijn kenmerkende grijns op zijn gezicht. Daarna keek hij haar maar aan, niet wetend wat hij exact moest zeggen.
Hij wilde geen cliché, hij haatte dat. Hij moest zich normaal gedragen. Hij moest zich realiseren dat het gewoon niets zou worden tussen hen. Hij was nou eenmaal te oud, en te klein. En trouwens, welke paarden die slecht waren, deden nou aan zoiets?
'Goedemiddag, Aaliyah,' zei hij uiteindelijk. De woorden stokten een beetje in zijn keel. Was dat het enige wat hij eruit kon brengen, een simpel "goedemiddag"?  
Zijn ijsblauwe ogen keken iets omhoog, en vonden die van Aaliyah. Alsnog vonden zijn lippen de woorden niet. Hij zei niets, waarom stopte altijd alles vanaf dit moment. Het moment dat hij probeerde met haar te praten? Maar wat moest hij tegen haar zeggen, iets zakelijks, iets over de kudde?
'Hoe staat het ervoor met de kudde?' vroeg hij daarna. Een stomme vraag, hij wist het antwoord al. Toch ontstond er een tevreden grijns op zijn gezicht. De roddels. Het moest Aaliyah zijn geweest die tegen de leidster van de goede kudde had gezegd dat er oorlog op komst was. Geniaal! Wat een duivels genie was ze ook.
'Wacht, ik weet het al: Uitstekend, niet waar. Was jij nou diegene die tegen dat huppeltje dat zich leidster van de goede kudde noemt dat er oorlog komt?' lachte hij. Dat paardje geloofde ook simpelweg alles. 'Wat een domper voor haar als ze erachter komt dat alles anders zal gaan verlopen,' lachte hij. Puur leedvermaak was het, de goedgelovigheid van de merrie. Ze was te naïef voor woorden.
Hij keek weer op in de ogen van Aaliyah, en meteen herinnerde hij waarom de woorden net zijn mond niet uit kwamen. Een luttele seconde had hij ergens anders aan gedacht, waarna de woorden uit zijn mond stroomden. Nu keek hij de merrie enkel aan, dezelfde grijns nog een beetje op zijn lippen, al was het nu een beetje geacteerd.

4The reason (KAAL) Empty Re: The reason (KAAL) di 9 jul - 10:19

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Trots zwaaide ze met haar dunne staart toen ze realiseerde dat Kay echt wel de geruchten had onderschept. Hij was slim en pienter genoeg om het af te luisteren, hij zou vrienden genoeg hebben met informatie. Dreamhorses was een klein land, roddels gingen snel. Roddels over oorlogen daarentegen gingen niet alleen snel, maar groeiden uit tot een feit. Een weet. De paarden dachten veilig te zijn, omdat er nu nog geen oorlog was, het zou komen, de dreiging was misschien pas morgen, of overmorgen, zodat ze vandaag nog hadden om lui te zijn.
Haar negatieve gedachtes werden onderbroken toen hetzelfde begroetende geluid terug naar haar kwam. Met gespitste oortjes beluisterde ze het geluid opnieuw in haar hoofd, een grote glimlach kwam op haar toch al grijnzende hoofd.
Eenmaal aangekomen bij de kleine Welsh, knikte hij respectvol naar haar toe, keek dan weer met zijn typische grijns op. Ze merkte een stilte op, een soort aarzeling, alsof hij niet wist wat hij kon zeggen. Nieuwsgierig keek ze naar zijn mond toen die eenmaal resoluut openging. ‘Goedemiddag, Aaliyah,’ vertelden zijn stembanden.
‘Een goedemiddag terug, Kay!’ sprak ze speels, haast vrolijk. Zijn ogen zochten de hare, zodat de ijsblauwe ogen eindelijk de hare vonden. Ze bleef hem eventjes aankijken, stil, ze wist niets te zeggen.
De vraag die kwam liet de gouden merrie ontspannen, zacht lachen. Met plezierige ogen keek ze in de zijne, geweldig leken haar ogen te zeggen.
Toen de hengst begon te raden werd haar grijns nog breder, haar staart ging wat trotser omhoog staan. Ze lachte mee met de hengst, voelde zijn aanstekelijke vermaak.
‘Ik wist wel dat jij het snel zou horen! Het klopt inderdaad. Ik kwam Pearl tegen en in een wip had ik het geniaalste idee bedacht, waarmee Pearl een soort van de boodschapper kon spelen. Totdat ik de leidster in kwestie zelf tegenkwam,’ sprak ze enthousiast, ‘en die was makkelijker te overtuigen. Je had Pearl’s gezicht moeten zien, ze waarschuwde me dat ik stom bezig was, zo rondbanjeren in hun gebieden, met al onze plannen zo rondslingeren. Ze waarschuwde me dat ik niet almachtig was, en terwijl ik de spot met hen twee dreef, gedroeg ik me arrogant als de pest. Het was nogal geloofwaardig. Je had erbij moeten zijn, het was te grappig.’
Aaliyahs grijns was blijven zitten terwijl ze praatte, de pretlichtjes waren in haar glimmende bruine ogen te zien.
‘En nu ineens is er wel interesse in ons. De hele tijd, hele generaties was Horcrux nog minder dan een naam. Nu zijn we echt, we zijn een dreiging,’ sprak ze zachtjes, met meer ernst dan voorheen.
Bedachtzaam keek ze naar de grond, nu was zij niet meer in staat iets te verzinnen. Alle vreugde die ze had had ze gedeeld met Kay, en het zou… nou ja… ze wist het niet.
De palomino hief haar hoofd weer naar Kay, spitste haar oortjes naar hem. ‘Maar hé,’ begon ze rustig, ietwat aarzelend, ze keek hem eventjes aan, voordat ze besloot dat dat niet hielp om iets nuttigs te zeggen, maar dat het alleen maar afleidde. ‘Misschien dat je zin hebt om me te vergezellen soms als we aan de slag gaan?’ Ze kantelde haar hoofd vragend. Ze grijnsde naar hem, schudde haar hals en keek hem weer aan in zijn blauwe kijkers. ‘Ik weet bijna zeker dat we samen veel plezier kunnen beleven dan,’ sprak ze rustig, met een dreigende ondertoon. Ja, zij zouden lol hebben, lol met het bloed, de hersenen, de darmen. Ze stapte iets dichterbij, keek naar de geisers rondom hen. In de verte spoot heet water omhoog.
Weer grijnsde ze kort, ze was nog steeds ongelooflijk blij, Kay had gelijk, het zou een domper zijn als de merrie erachter kwam dat ze.. ze genaaid was. Des te meer lol voor iedereen in de Horcrux.
Het was ook bijna niet te geloven, zij, met haar arrogante houding, alsof ze almachtig was, even plannetjes doorgeven aan de leidster.
Hoe dan ook, er zouden gewonden vallen, Sunset, of degenen rondom haar, konden nog steeds dood. Dood.
‘Het was echt een verschrikkelijk goed plan Kay,’ complimenteerde ze de hengst nogmaals. Ja, ze had bewondering voor de hengst, en wie weet nog wel wat meer.



Haha, het is wel echt moeilijk :'D
Hopelijk kan je er wel wat mee (:

5The reason (KAAL) Empty Re: The reason (KAAL) ma 15 jul - 7:16

Kay

Kay

Aaliyah leek haast vrolijk te zijn, hij kon raden dat het plezier van leedvermaak door haar ziekelijke brein gierden. Het was aanstekelijk, een brede, sadistische grijns sierde zijn donkerbruine lippen. Zijn ogen lachten onheilspellend mee.
Het ging steeds beter met hun kudde, het was echter een beetje jammer dat alleen zij twee echt actief met de kudde bezig waren. Hij zou die miezerige Dementors wel een schop onder hun kont geven als hij de kans ervoor kreeg. Zij zouden er spijt van krijgen dat hij niet genoeg doden en gewonden had gezien en gehoord, hun plan verliep traag als dikke stroop.
Haar vrolijke groet kwam aan in zijn smalle oorschelpen. Hun gesprek tot nu toe leek alsof er een stel goedzakken langs kwam om even te babbelen. Het enige wat ontbrak was het een kopje thee in een typisch, kitscherig kopje, die je eigenlijk zo snel als je kon in de afvalbak moest gooien. Maar als je de grijnzen op hun gezichten kon zien en hun duistere verlangens wist, dacht je wel even twee keer na voordat je hun gesprek zou verstoren.
Haar ogen vonden zijn ogen, en hij smolt bijna weg bij hun oogcontact. Het was doodstil en geen van hen wist iets te zeggen. Hij keek lichtjes omhoog, zij iets naar beneden.
De merrie begon te lachen toen hij zijn vraag stelde, de kraaienpootjes rondom zijn ogen verraden al dat hij ook een sadistische grinnik zou laten horen. Kort, niet heel luid.
Toen hij zijn verhaal vervolgde, zag hij dat de merrie met hem mee lachte. Zij twee samen hadden de meeste lol van dit leedvermaak. Haar loze roddels waren geniaal, het zorgde zeker voor angst bij die miezerige kudde die zich goed mocht noemen. Zij waren dan kleiner, zij waren sterker, beter getraind, klaargestoomd op alles. Maar zij zouden aanvallen, sluw, op de manier die alleen echte Horcruxes deden. Zijn gedachtes werden weer bij Aaliyah weggetrokken, terug naar de kudde. Maar Aaliyah stond aan het hoofd van die kudde, en zo gingen zijn gedachten weer terug naar de prachtige gouden merrie. Hij keek weer op, in Aaliyahs bruine ogen waarin duidelijk de pretlichtjes waren te zien.
Hij luisterde naar haar woorden, waarbij ze de ontmoeting met haar en Pearl naschetste, waarna ook de leidster van de Quiet Sparkle in het licht kwam. Ze grinnikte, haar enthousiaste woorden vrolijkten haar op. Hij moest onthouden dat ze nog jong was, de speelsheid zat nog in haar jonge ziel. Zelf had hij dat ook meegemaakt, maar hij als jonge hengst had wel ergens anders interesses in gehad.
‘Serieus?’ lachte hij met haar mee. De pretlichtjes begonnen ook in zijn ijsblauwe ogen te schijnen. ‘Alsof jij dat niet weet. Ze zijn zo slordig, gaan ze wel naar je roepen dat je niet almachtig bent en niet in hun gebied moet zitten. Maar wat doen zij eraan? Helemaal niets. Wat zijn ze ook hypocriet.’ Kay schudde lachend met zijn hoofd. ‘Geloof me, ik had niets liever gewild dan erbij te zijn,’ zei hij terwijl hij bleef lachen.
Het onderwerp van de kudde bleef een beetje erin zitten. Dat was het enige waar zij het over hadden, de kudde dit en de kudde dat, nooit hadden ze het over iets anders. Ergens wilde hij wel meer over Aaliyah weten, maar eigenlijk wist hij een groot deel van haar verleden, toen ze een veulen was. Uiteindelijk waren hun beide wegen gescheiden toen hij een tijd uit Dreamhorses was vertrokken. Zij bleef nog een tijd, maar later was zij ook vertrokken. Ergens was hij benieuwd wat ze had meegemaakt in de tussentijd. Waar was ze geweest? Wie was ze tegengekomen? Zat daarginds iemand op haar te wachten?
Hij werd uit zijn gedachten getrokken door de woorden van de gulden merrie. Hij duwde de gedachte in een duister hoekje, achterin zijn hersens. Iets kleins om vergeten te worden. Maar hij wist nu al dat hij dat niet zou vergeten en het steeds weer terug zou komen. Het zou aan hem blijven kleven als een etterende wond. Ooit zou het over zijn, bij de juiste verzorging en genezing. Hij wist echter het juiste medicijn nog niet.
‘Dat klopt, Aaliyah.’ Hij merkte hoe ze haar stem dempte. ‘Je hebt goed werk verricht, zonder jou hadden wij – de Horcrux – nooit zo ver kunnen komen.’ Hij gaf haar een beetje gericht complimenten, ergens probeerde hij een indruk op haar achter te laten. Maar het lieve, complimentjes gevende goedzakje wilde hij absoluut niet worden.
Achter hen barste een geiser uit, verder weg in het met gaten bedekte veld. Hij schonk er geen aandacht aan, maar hij onthield alle kleine details van zijn tijd met Aaliyah. Hoe haar dunne plukjes manen over haar oren vielen tot de raven die over het veld vlogen, en krassend naar hun schreeuwden.
Toen ze haar zuivere stem weer liet horen, spitsten hij zijn oren en veerde zijn hoofd onwillekeurig weer een stuk omhoog. Haar stem klonk ietwat onzeker, waarna ze zich weer snel herstelde. Ergens bloeide iets in hem op, het bruiste in zijn maag en kietelde in zijn keel. Haar vergezellen op haar rooftocht, een hengst als hem mocht niets liever wilde. Hij knikte – misschien iets te enthousiast – toen ze beaamde dat ze samen veel meer lol zouden beleven. Hij kon net onderdrukken dat hij gelukzalig zou zuchten. Samen.
‘Ik zou niets liever willen, Slytherin,’ sprak zijn stem zoetjes, de sinistere ondertoon was echter duidelijk te horen. Hij grijnsde vals en keek de merrie aan. ‘Ik verheug me erop.’
Nu hadden ze een soort van “date” zoals dat ook wel werd genoemd. En hij meende oprecht dat hij zich erop verheugde.
Toen Aaliyah hem complimenteerde, knikte hij nederig. ‘Het was een kleine moeite,’ wuifde hij het compliment rustig weg. Het bedenken van dat plan was in een korte golf van inspiratie gekomen, toen hij alweer nadacht over de kudde, de kudde met aan het hoofd Aaliyah. Aaliyah.
Hij twijfelde, wat zijn volgende zet moest zijn. Hij keek naar de punten van zijn hoeven, kort, maar daarna herstelde hij zich en keek op, in de bruine ogen van Aaliyah. Hij zette een stap dichterbij haar, zo dat hij haar wimpers bijna één voor één kon tellen. Hij keek haar aan, geen woorden zei hij, waarna hij een beetje een grijns liet zien. Dit keer niet sadistisch of sarcastisch, maar enigszins charmant. Hij hief zijn hoofd nog een beetje, zodat hun ogen op gelijke hoogte stonden. Zijn lange plukken manen vielen misschien net iets over zijn ijsblauwe kijkers, maar goed zichtbaar. Ze stonden iets zachtaardiger dan ze normaal stonden. Zijn hoofd was korter dan die van Aaliyah, maar toch stonden hun neuzen redelijk dichtbij. Hij wist niet wat hij moest zeggen, of wat hij moest doen. Hij wist alleen dat hij verlangde naar de warmte van haar lichaam.
Abrupt zette hij een paar passen weer naar achteren. Dit was niet goed, zij konden samen niet iets krijgen. Hij schudde met zijn hoofd, een verwarde blik tekende zijn ogen. Hij was in strijd met zijn gevoel en zijn verstand. Ze was te jong, hij was te oud. Ze waren te verschillend, niet qua karakter, maar uiterlijk en simpele feiten. Hij was haar rechterhand, niet haar partner. Hoger op de ladder van rangen kon hij niet klimmen. Dit was het einde, alleen Aaliyah stond boven hem en een tree was vrij, voor de toekomstige Basilisk die haar partner zou worden. Zij verdiende beter dan hem.
‘Sorry,’ mompelde hij tussen zijn tanden door. ‘Ik zie je wel aan het einde van de maand.’
Hij maakte zich klaar om zich om te draaien en weg te rennen van haar. Al voelde het alsof hij zelf een doorn in zijn hart had gestoken.


44. Romantiek
De zielepiet, hij is zo in de war. Wel een beetje cliché, sorry. (Je moet hem wel tegenhouden!!!)
Een mooi verjaardagscadeautje, vind je ook? Renske had een beetje een inspiratie boost ghehe.

6The reason (KAAL) Empty Re: The reason (KAAL) wo 14 aug - 7:52

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Haar vrolijkheid werkte aanstekelijk toen ze de hengst ook zag grijnzen, niet alleen zijn snuit, maar ook zijn ogen lachten mee met de hare. Ze had nooit verwacht dat ze zo vriendschappelijk was met de hengst, dan bedoelde ze geen zakelijke vriendschappelijkheid, maar een echte vriendschap, Kay was haar vriend. Ze moest zacht grinniken om het idee. Wie weet zou Kay nooit zo denken. Misschien praatten ze niet uit vriendschap, maar omdat Aaliyah Kay’s leidster was, en hij zich gedwongen voelde.
In de knoop met haar eigen vraagtekens richtte ze zich weer op het gesprek en de hengst die nog steeds een brede grijns rond zijn gezicht voor haar stond. Zo stonden de twee paarden met een sadistische, valse, toch vrolijke grijns voor elkaar, lachend om dezelfde dingen, lachend om hetzelfde leed.
‘Serieus?’ Lachte hij mee. Aaliyah knikte, nog steeds een glimlach van oor tot oor houdend. Met interesse luisterde ze naar de volgende woorden. Ze beaamde dat ze hypocriet waren, het was ook te dom voor woorden, niet te geloven dat ze die twee zó makkelijk om de tuin had kunnen leiden, het had haar geen moeite gekost om de twee er heilig van te overtuigen dat er zodadelijk een ware oorlog kwam. Maar geen zorgen, oorlog konden ze krijgen, al was het dan anders dan het in het boekje genoteerd kon worden.
‘Geloof me, ik had niets liever gewild dan erbij te zijn,’ kwam er uit zijn mond, en hij bleef lachen. Met een glimlach knikte ze, haar ogen bleven stralen. ‘Nou, dan de volgende keer als er iets leuks gebeurt, dan kom jij ook gewoon, afgesproken?’ Plagend richtte ze haar blik op de hengst, voordat ze het oogcontact verbrak en naar de grond keek.
Graag wilde ze iets meer weten dan wat er in de kudde speelde, de kudde kwam later wel, de meeste leden waren trouwens toch niet zo interessant, met hun boe, en hun bah, en hun óngelofelijke loyaliteit. De Horcrux was blijkbaar gedoemd om het buitenbeentje te zijn. Maar niet voor lang meer.
Wat ze deed was eigenlijk fout. Zij was de leidster, en wist dat de leden enkel leden waren, maar met tegenzin bekende ze dat Kay véél meer dan alleen maar een simpele member was van haar crew. De merrie wilde het verbannen naar een klein hoekje in haar ziel, maar tijdens haar tocht naar dat hoekje, was ze opeens verdwaald in haar binnenste, waar ze altijd al de weg had kunnen vinden, waardoor ze nadacht of ze die gedachte eigenlijk wel wilde verbannen.
Nauwelijks had ze door dat Kay haar gedachten beaamde, waardoor ze zich voornam om niet al te veel aan ingewikkelde dingen te denken, en om naar degene die tegen haar sprak – Kay – te luisteren. Zijn compliment verwarmde iets binnen in haar. Als paarden konden blozen had ze dat gedaan, bescheiden stapte ze iets achteruit, plakte een scheve grijns op haar lippen. ‘Nou helemaal alleen kon ik het vast niet,’ sprak ze zacht. ‘Ik denk dat het meer door jou komt, jij bent absoluut een groot gedeelte van de mastermind die de Horcrux draaiende houdt,’ glimlachte ze. Aaliyah besloot de afgenomen afstand weer op te vullen met een stap vooruit. Haar hoeven maakten daarbij gedempt geluid op de sneeuw.
De hengst liet een indruk op haar achter, al vanaf het moment dat hij naar haar hinnikte ter sollicitatie voor haar kudde. Opeens was ze blij dat hij inderdaad naar haar had gehinnikt, naar de Horcrux. Ze was blij dat hij hoog op de ladder stond van haar kleine nest, ze had er geen problemen mee om hem hoger te zetten, al had ze er geen goede redenen voor. Hoger kon de hengst niet komen.
Haar gespreksvoer raakte bijna op, ze had teveel tijd om over dingen na te denken, dingen die ze niet begreep. Nog even en ze kwam in een lastig pakket.
Een jolige, spontane lach kwam uit haar keel toen ze de hengst gretig zag knikken op haar verzoek, haar binnenste kriebelde, ze moest zich ervan weerhouden dat ze niet zenuwachtig zou giechelen en zou springen op haar plek. De naam Slytherin had hij even in zijn mond gehouden, had de mysterieus klinkende klanken omgedraaid in een zoete naam, met alleen een spoor van absolute duisternis.
Vrolijk trok ze haar wenkbrauwen op, grijnsde ietwat spastisch, trok haar mond open om iets te zeggen; ‘natuurlijk, Kay. Ik verheug me er ook ontzettend op.’ Dit keer sprak ze de woorden ondeugend uit, geheimzinnig.
De bonte hengst knikte nederig naar haar, wuifde haar compliment rustig weg met de boodschap dat het maar een kleine moeite was. Nog voordat ze er tegenin kon gaan stapte de hengst nog wat naar voren, haar ogen gingen naar zijn mond, die een kleine glimlach met charme liet zien. Haar bruine kijkers gingen naar de zijne, niet verrast dat ze onmiddellijk contact kreeg, dat ze onmiddellijke toegang had tot zijn blauwe ogen. Ze stonden warmer dan ze eerder had gezien. Even was ze verward, ze werd overweldigd door een gloeiend gevoel dat zich langzaam verspreidde over haar gehele lichaam. Niet zeker wat ze nu nog moest zeggen bestudeerde ze zijn lange manen die over zijn ogen vielen, die geweldige blauwe ogen.
Ze slikte, hief haar hoofd een beetje verschrikt toen hij abrupt naar achteren stapte. Boos op zichzelf deed zij ook een stap naar achteren, verward door de gevoelens die door haar heen speelde.
‘Sorry,’ hoorde ze hem zachtjes mompelen. Teleurgesteld drukte ze haar oren iets naar achteren, liep iets naar voren, probeerde een ‘nee’ te schudden, voordat ze onderbroken werd door iets wat verdacht veel leek op een ‘gedag’. Haar ogen volgden zijn spieren, die werden aangespannen om weg te rennen, alles leek erop dat hij weg ging. Dat wilde ze niet.
Als verstijfd liet ze toe hoe hij zich omdraaide. Opeens, als in een reflex, stond ze binnen een paar grote galopssprongen voor hem, haar schuin geplaatste lichaam versperde zijn uitgang. Haar ogen stonden niet-begrijpend, haar kijkers staarden de zijne indringend aan. De merrie onderzocht zijn gezicht even voordat ze wat meer naar voren liep.
‘Ga nog niet weg. Ik zou het jammer vinden als je nu al zou vertrekken, Kay.’ Ze snoof zachtjes, draaide haar oren naar voren. Haar lange hoofdje werd licht gekanteld, een kleine, verlegen glimlach verscheen op haar gezicht. Aarzelend keek ze naar haar hoeven, voordat ze besloot dat ze hem echt niet weg zou willen hebben. Hij mocht niet gaan, althans nu nog niet, dus zij zou hem nog even tegenhouden.
‘Blijf,’ fluisterde ze zachtjes en indringend, ‘alsjeblieft?’
Nu keek ze hem nieuwsgierig in de ogen. ‘Vanwaar de poging tot je plotselinge vertrek?’ Het liefst wilde ze zijn vraag zelf beantwoorden; zij was te jong, hij was te oud, zij was de leidster, hij was het lid.
Een grote stap naar voren liet gebeuren dat haar neus die van de hengst aanraakte, verschrikt van de plotselinge aanraking stapte ze terug.
Voorzichtig bestudeerde ze zijn gezicht weer, een beetje bang dat de aanraking hem meer zou aanmoedigen om weg te gaan, wat Aaliyah niet leuk zou vinden.


Argh, hij klopt denk ik niet helemaal, en heel goed is 'ie niet echt, maar hopelijk kan je er wat mee :'D

7The reason (KAAL) Empty Re: The reason (KAAL) vr 16 aug - 7:33

Kay

Kay

De relatie die ze hadden was anders. Een normale leidster en haar rechterhand zouden nooit zo lachen. Misschien was het zo omdat Aaliyah nog relatief jong was, en iets jongs raakte nooit zijn speelsheid kwijt. Ze ontwikkelden een ware vriendschap, eentje die misschien ongepast was. Leider en rechterhand, ergens klopte deze ontmoeting, dit gelach en deze vriendschap niet in dat plaatje. Mocht hij het wel een vriendschap noemen? Misschien zag Aaliyah dat wel heel anders. Ergens hoopte hij van niet maar hij zou het wel begrijpen. Desondanks, Aaliyah was een onvoorspelbaar iemand, uniek in haar soort.
Aaliyah keek hem aan met vrolijke ogen, sprankelend. Daardoor begon iets in hem te sprankelen bij het zien van de vrolijke bruine kijkers van de merrie. Het aanblik van de gouden merrie die plezier had, daárvan kreeg hij nou plezier. Het was raar. Hij moest deze strijd van zich af zetten. Hij zou dat niet winnen, hij zou haar nooit winnen. Hij moest dat nou eenmaal vergeten. Zij was zijn leider, en niets meer. Maar hij wilde zo graag meer.
Opnieuw nodigde Aaliyah hem uit. Hij grijnsde vals en zijn oren drukte hij naar voren. Een speelse twinkeling in zijn ogen was te zien. ‘Afgesproken,’ beaamde hij met dezelfde grijns nog op zijn gezicht. Zo'n grijns was ook te zien op dat gezicht van Aaliyah. Ze hadden duidelijk dezelfde interesse: Het zien van anderen die pijn leden. Mentaal of fysiek, dat maakte hen niet uit.
Aaliyah stapte achteruit nadat hij haar een compliment had gegeven. Ergens knapte iets in hem. Wat had hij fout gedaan? Wilde ze nu weg. Kay keek haar strak aan, proberend geen emotie te laten zien. Ze praatte snel weer, zijn oren vlogen naar voren nadat die kort onzeker naar achteren waren gericht. Haar stemgeluid was zacht, maar het klonk als een mokerslag in zijn brein.
‘Nou, je moet de eer niet aan mij geven. De mastermind die de kudde draaiende houd? Dat is vast wat overdreven,’ sprak hij op dezelfde manier die zij had gedaan. Zacht, maar dat maakte zijn stemgeluid enigszins rauw. Aaliyah zette een stap naar voren, en dat deed hem een grote deugd. Hij wilde de afstand liever miniem maken, nihil. Maar dat was nou eenmaal simpelweg onmogelijk, hoe erg hij ook naar haar warmte verlangde.
‘Natuurlijk, Kay. Ik verheug me er ook ontzettend op.’ Zijn hart maakte een salto en een vrolijke grijns ontstond als een reflex op zijn smoel. Hij wist niet wat hij hier op moeten antwoorden, hij was helemaal verdoofd. Enkel een stomme grijns op zijn gelaat hield hem staande. Zijn benen voelden als spaghetti sliertjes. Aaliyah verheugde zich erop om met hem samen tijd door te brengen.
Aaliyah deed geen stap naar achteren toen hij de afstand verkleinde. Ze bleef staan en staarde hem intens aan. Hij smolt bijna weg, het voelde zo goed. Maar het was verkeerd. Een stemmetje achterin zijn hoofd, elke keer wees hij erop dat wat hij wilde verkeerd was. En hij wist dat het zo was, en hij wilde dat het stopte wat hij voor haar voelde. Alles was zo verwarrend. Hij zou het niet veel langer meer kunnen verdragen.
Aaliyah zette ook een stap achteruit. Ja, nu had hij het dus compleet verkloot. Hij zuchtte en liep zijn hoofd verslagen hangen. Nu had het allemaal al helemaal geen zin meer. Eigenlijk was het ook maar beter zo. Het kon ook niet anders, het had zo moeten eindigen.
Hij sloot zijn ogen en spande zijn spieren aan om weg te galopperen, tot hij opeens hoeven over de grond hoorde gaan. Hij opende zijn ogen en veerde zijn hoofd overeind, zijn oren gingen instinctief wat naar achteren. Toen hij de gouden merrie zag, draaiden die weer naar voren. Ze versperde zijn weg en Kay keek haar verward aan. Wat deed ze? Hij zette onzeker een stap naar achteren.
‘Ga nog niet weg. Ik zou het jammer vinden als je nu al zou vertrekken, Kay.’ Opnieuw maakte zijn hart een sprongetje. Wilde ze dat hij bleef? Maar waarom, voelde zij dan hetzelfde als hij? Nee, dat was onmogelijk, toch? Nogmaals zette hij onzeker een pas naar achteren. Een brok stokte in zijn keel, hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij was totaal overdonderd.
Ze vroeg hem om te blijven. Langzaam knikte hij met zijn hoofd. ‘Oké,’ fluisterde hij schor. ‘Ik blijf.’
Haar blik brandde in zijn ogen, en ze stelde de vraag die hij niet zou kunnen ontkomen. Ook niet als hij vertrokken was, die vraag zou hem achterna blijven gaan. Ooit zou hij moeten antwoorden. Hij zuchtte en liet zijn hoofd opnieuw verslagen hangen. Hij sloot zijn ogen. Hij moest nu moedig zijn, ook al waren de woorden misschien nutteloos en zouden ze alles wat tussen hen was ontstaan meteen verwoesten. Het kon niet anders.
Plotseling tikte de neus van de merrie zijne aan. Zijn ogen vlogen wagenwijd open en hij keek haar verward aan. Nogmaals zette hij een pas achteruit, hetzelfde deed de merrie. De aanraking tintelde nog hevig na op zijn bovenlip, de merrie had in die luttele seconde een sterke indruk achtergelaten. Was het per ongeluk gebeurd, of.. Of deed ze het om de reden die hij zo vurig hoopte. Hij was helemaal betoverd, slechts door een kleine aanraking.
‘Ik maakte een fout, Aaliyah,’ zei hij plotseling. Hij zuchtte een beertje geërgerd en begon heen en weer te ijsberen. Hoe moest hij dit nou verwoorden. ‘Kijk, nou.. uhm,’ stamelde hij. Hij schudde verwoed met zijn hoofd, waarna hij weer voor Aaliyah ging stilstaan. ‘Ik mag jou, en meer dan gewoon "mogen", Aaliyah. Ik denk - neem ik aan - dat ik je leuk vind..’ Hij schudde met zijn hoofd. ‘En ik weet dat het niet kan, ik ben veel ouder, en kleiner en het hoort gewoon niet zo, snap je? En ik wordt gek van mezelf. En dan doe jij weer van die dingetjes en..’ Hij stopte abrupt met praten en keek Aaliyah in haar ogen aan.
‘Ik maakte een stap, ik wilde iets doen maar kwam er op tijd achter dat het niet juist was. Ik schaamde me, daarom wilde ik gaan.’
Hij keek Aaliyah aan en keek vervolgens weer naar de grond. Hij wist niet meer wat hij moest doen, dit gevoel had hij nog nooit gehad en het was moeilijk om aan haar uit te leggen.
‘Het is beter dat ik ga, Aaliyah. Zo kan ik niet meer normaal met je werken, al helemaal nu je het weet. Ik zal wel uit de kudde gaan, het spijt me. Je zal het plan met anderen moeten vervolgen. Ik denk dat het het beste is als ik Dreamhorses wederom verlaat.’
Opnieuw wendde hij zijn blik van Aaliyah af en wilde omdraaien.


Niet geweldig maar muh.
[ 24. 1111 woorden ]

8The reason (KAAL) Empty Re: The reason (KAAL) zo 18 aug - 6:56

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Er was iets speciaals aan de kleine Welsh hengst, Aaliyah had in de loop van de tijd gemerkt dat hun vriendschap steeds verder was gaan groeien tot iets bijzonders. Van Kay had ze opgemerkt dat hij uitzonderlijk zijn best deed voor de kudde, meer dan in de tijd dat Aaliyah nog een veulen was, meer dan dat ze gewend was van hem, later was ze gaan denken dat hij het misschien alleen voor haar deed. Hij deed zijn best voor haar. Een lange tijd had ze het genegeerd, ze dacht dat ze misschien alleen zag wat ze wilde zien, hoorde wat ze wilde horen. Maar nu ze hem in de ogen keek, die diepe put aan emoties, realiseerde ze dat ze de waarheid niet meer kon onderdrukken, ze kon niet negeren wat er allemaal om haar heen gebeurde, wat er in haar binnenste speelde was ook niet te negeren. Aaliyah was verliefd.
In zoveel manieren was dit niet goed: Kay zou nooit.. En wat als..? Wat als hij haar gewoon had geholpen met de kudde, gewoon voor de kudde, en niet voor haar. Dit was niet wederzijds, niet met de Kay die zij kende. Het kon niet gebeuren.
Onder haar wimpers, tussen de conversatie door, gluurde ze naar de hengst. Ze peilde zijn reacties. Licht verward nam ze zijn lach in zich op, was dat heerlijke geluid gespeeld? Speelde hij een spel? Hoe kon dat hij met haar mee deed, als het onmogelijk wederzijds was? Was het maar verbeelding, of begon hij te glunderen, als zíj ook begon te glunderen? Teveel vragen spookten door haar hoofd, met ernstig gebrek aan antwoorden.
‘Afgesproken,’ grijnsde hij vals. In zijn ogen was dezelfde grijns te zien; hij meende het.
Giechelend hief ze haar hoofd, ‘is dat dan een date?’ vroeg ze ondeugend, haar ogen stonden nog altijd vrolijk.
Toen ze achteruit was gestapt bij het compliment, leek het net alsof er een zweem van teleurstelling over Kay’s gezicht trok. Zo snel als dat kwam, vertrok die trek ook weer, zodat Aaliyah zich afvroeg of ze het had verbeeld. Bijna versteld keek ze naar zijn zorgvuldig opgetrokken pokerface, alsof er niets was gebeurd. Als hij zich herstelde, kon Aaliyah dat ook, ze grijnsde naar hem, afwachtend op wat hij te zeggen had.
Alweer wimpelde hij een van haar complimenten af, een licht uitdagende blik verscheen in haar ogen, ze grijnsde nog breder. ‘Goed dan, de helft van een mastermind dan, beter?’ plaagde ze, waarbij ze haar hoofd kantelde. ‘Maar het valt niet te ontkennen dat je een ontzettende hulp bent geweest.’
Tot haar vreugde kwam er gelijk een grijns op zijn smoel toen ze had gezegd dat ze er zin in had. Ze moest er zachtjes om lachen.
Aaliyah wijdende haar ogen verbaasd toen de hengst opeens zijn hals verslagen liet hangen, hij wilde bijna wegrennen, Aaliyah had hem dus op het nippertje tegengehouden. ‘…?’ Aaliyah zei niets, een verbaasde stilte heerste voor een paar seconden.
Vertwijfeld beet ze op haar lip toen hij een pasje naar achteren zette, zou hij, ondanks haar smeekbede, toch vertrekken?
Blijkbaar was het antwoord ‘ja’ toen hij nog een stap naar achteren had gezegd. Bijna wilde ze zelf ook weglopen toen ze schor hoorde; ‘Oké. Ik blijf.’ Blij kwam er weer een glimlach op haar gezicht, hij bleef nog even!
De hengst zag er niet zo blij uit, zijn hoofd was weer gezakt, hij had een zucht laten horen. Ze keek hem ongerust aan, waarom was de stemming opeens zo drastisch gezakt?
Na hun aanraking krabbelde de hengst achteruit, en Aaliyah wist dat ze het had verziekt. Nog steeds peilde ze zijn uitdrukking op zijn hoofd, maar hij zag er zo verward uit dat ze haar blik afwendde, bijna teleurgesteld. De merrie maakte geen kans bij de hengst.
‘Ik maakte een fout, Aaliyah.’ Nieuwsgierig ging haar blik weer naar die van hem, welke fout? Haar bruine ogen volgden zijn gehaaste bewegingen toen hij begon te ijsberen in de sneeuw. De hengst stamelde iets. Nog altijd keek Aaliyah hem nieuwsgierig aan, indringender dan net. Kay bleef voor haar neus stilstaan, in zijn ogen waren allerlei emoties te zien, zoveel dat Aaliyah ze niet kon onderscheiden van elkaar.
‘Ik mag jou, en meer dan gewoon "mogen", Aaliyah. Ik denk - neem ik aan - dat ik je leuk vind..’
Haar tanden klapten op elkaar, haar ogen waren gefixeerd op het kleine lichaam dat daar voor haar stond. Een stortvloed van woorden kwamen naar haar toe gedreven, ze luisterde ernaar, vervormde de woorden in haar hoofd. Hij vond haar leuk.
Kay vertelde haar dat hij zich schaamde voor een nooit-gemaakte zet.
Opeens deelde hij mee dat hij maar beter kon gaan, hij kon nooit meer normaal met haar werken, zeker niet nu ze het wist. Als verdwaasd luisterde ze ernaar. Hij beëindigde zijn zin met zijn plan om Dreamhorses te verlaten. Daarmee wilde hij zich omdraaien en weggaan. Waarschijnlijk.
Aaliyah werd in de realiteit getrokken en was in staat om haar blik weg te rukken van de grond, om hem aan te kijken, om alleen maar te zien hoe hij zich had omgedraaid, voor de tweede keer van plan om weg te gaan.
‘Ho!’ prevelde ze zachtjes.
‘Ho! Kay wacht!’ zei ze harder.
In een grote sprong blokkeerde ze – alweer – zijn uitweg. Er stond een grijns op haar gezicht, ze lachte nerveus. ‘En wat als ik niet wil dat je weggaat?’
Ze snoof zachtjes, zocht met haar donkerbruine ogen naar zijn diepblauwe kijkers. ‘Kay luister even,’ fluisterde ze. ‘Je moet weten,’ ze lachte weer nerveus, ‘dat ik ook al een tijdje een oogje heb op jou..’
Nu maakte ze zich wat groter, zette een zelfverzekerdere grimas op haar lippen. ‘Lengte en leeftijd heeft nog nooit iemand afgeremd van een relatie. Je zou eens moeten kijken naar mijn ouwe vader, die merries hadden mijn leeftijd wel kunnen hebben!’
Nog altijd keek ze hem indringend aan. Ze stapte naar voren, zodat ze recht voor zijn neus stond, ze kon zijn lichaamswarmte haast voelen.


Same here (:
[44. Romantiek]

9The reason (KAAL) Empty Re: The reason (KAAL) za 14 sep - 0:53

Kay

Kay

‘Is dat dan een date?’ vroeg de gouden merrie voor hem. De toon waarop ze het zei was moeilijk voor hem te peilen, giechelend, ondeugend. Wat wilde deze merrie nou eigenlijk van hem? Hij werd gek van haar! Desondanks was werd hij wel enthousiast. Een date met Aaliyah, enkele bijzondere uren samen met haar om rond te hangen op een duistere rooftocht. Dat was iets waar hij geen nee op kon zeggen. Onwillekeurig voelde hij hoe de knoop in zijn maag zich probeerde te ontwarren en hij knikte met een jolige grijns op zijn gezicht.
Hoe lang was deze verliefdheid al in stand. Het voelde als jaren en elke minuut zonder haar aanblik was een kwelling geweest. Hij wilde die tijd goedmaken en hij hunkerde naar haar. Dit zou een kans voor hem zijn, maar toch voelde het zo fout. Hij wilde haar fluweelzachte neus betasten en haar lichaam naast de zijne. Was dat fout om te denken? Vooral bij een merrie die zijn dochter had kunnen zijn?
Aaliyah was lastig te peilen, haar onafgebroken grijns en de vrolijke twinkeling in zijn ogen vertelde hem niets. Hij wist dat de merrie naar hem keek, hem onderzocht zoals zij bij iedereen deed. Waarom konden zij niet gewoon de standaard blijven, zoals bij elke kudde. Zij de leidster, hij de trouwe rechterhand. Daar hoorde geen affaire tussen te zitten. De enige partners die zij waren, waren zakenpartners.
Opnieuw sprak Aaliyah hem complimenterend toe, terwijl hij al duidelijk had gemaakt dat hij niet "de mastermind" was. Hij lachte vervolgens en keek de merrie voor hem aan. 'Met de helft neem ik dan maar genoegen.  Maar jij moet weten dat jij de motor van dit alles bent.' Kay schudde daarna lachend zijn kleine hoofd.
Hij genoot ervan als ze haar lach liet zien. Als zij zich prettig voelde, voelde hij zich dat ook. Hij kon wel tijden naar haar sprankelende gezicht staren.

Hij was nou eenmaal erg verward bij dit alles. De stemming tussen hun tweeën was ijzig geworden en het vrolijke was verdwenen. Hij durfde niet op te kijken om haar gezicht te kunnen zien, bang dat ze boos was, of teleurgesteld. Hij wilde zichzelf niet met die pijn kwellen.
Ergens was hij boos op zichzelf dat hij zich zo aanstelde. Hij leek wel een goedzak die gewoon sneu was dat hij gewoon niet een merrie voor zich kon winnen. Wat dacht hij wel? Waarom kon hij zich er simpelweg zich niet eroverheen zetten. Nog nooit had een merrie zijn leven zo in een dieptepunt kunnen krijgen. Alsof hij in een diepe put zat, en er geen uitweg meer was om eruit te komen.
Maar waarom had hij dit dan verteld aan de merrie. Hij kneep zijn ogen dicht en voelde een brok in zijn keel. Hij ging niet janken, dan zou hij verdomme nog dieper zinken dan dat hij al was. Hij wilde niet dat Aaliyah hem zo zag. En hij meende wat hij zei: Hij kon maar beter vertrekken. Dan hoefde hij haar niet meer te zien en kon hij opnieuw beginnen. Ergens anders, zoals hij altijd deed. Als veulen vertrok hij, als jaarling en later als een volwassen paard. Hij leek altijd weg te rennen van zijn problemen en nooit zat hij ooit comfortabel op zijn plaats. Hij had ontelbaar veel dingen meegemaakt. Hij had zelfs een zoon gekregen, maar destijds betekende hij en de merrie die het kind had gebaard niets. Vandaar dat ze beiden hun ziel waren kwijtgeraakt.
Zij oren draaiden naar achteren toen hij meende dat Aaliyah wat zei. Hij schudde zijn hoofd, waarschijnlijk was het niets. Daarna hoorde hij zeker de merrie spreken en hij waagde het erop om naar achteren te blinken en de gouden merrie te zien. Wacht? Waarop zou hij moeten wachten?
Hij hoorde hoe de merrie in beweging kwam en ze stond opnieuw voor zijn neus, waar ze hem ervan probeerde te verhinderen om weg te gaan. Kay stopte en besloot naar haar te luisteren. Hij wilde zijn laatste minuten met haar niet verspillen.
Verward keek hij haar aan. Wilde ze dan niet dat hij wegging? Nee natuurlijk niet, dan verloor ze haar enige kuddelid die nog een beetje tijd in de kudde stopte.
Hij moest luisteren. Hij knikte voorzichtig, haar blik probeerde de zijne te vinden maar hardnekkig keek hij steeds weg, proberend zich te concentreren op het punt tussen haar oren. Wat desondanks mislukte omdat hij haar donkerbruine ogen te aanlokkend waren. Maar waar doelde ze nou op? Wat moest ze weten. Allemaal vraagtekens ontstonden in zijn hoofd en hij hield zijn kaken stevig op elkaar. Haar humeur was ook al zo.. vreemd. Haar spanning sloeg al gauw over op hem. Maar van de laatste zin viel zijn mond open. Zij? Hem? Vanbinnen bloeide iets nieuws op. Een gevoel dat hij nog nooit gekend had en het ging door zijn hele lichaam. Zijn hoofd was in de wolken en hij kon wel gillen van geluk.
Wat ze daarna vertelde hoorde ze niet meer. Hij zag alleen haar lichaam vervaarlijk dichtbij. Hij zette nog een stap voorwaarts en zachtjes maakte hij met haar contact, zijn neus tegen de hare en haar warmte tintelde door zijn lichaam. Hij sloot zijn ogen en snoof eens zacht in haar neusgaten. Hij was thuis


Sorry voor het extreem lange wachten voor zo'n sullige post. Het spijt me.
but I hope you'll like it! <3.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » N O O R D E N » De Geisers » The reason (KAAL)

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum