Blind Trust [ & Tuxedo ]

--------------------------------------------------------------------------
Met voorzichtige passen liep de donkerbruine Dartmoormerrie over het strand. Ze keek niet meer op van de krijsende meeuwen, deze waren nu een soort van haar vrienden geworden. Ze gaven aan met een hoop gekrijs als ze bij rotsen kwam, of als het vloed werd en ze te ver in de zee liep om ondersteboven te worden gegolfd door een golf. Ze voelde zich op het strand meer thuis dan waar dan ook. Maar waarschijnlijk kwam dat omdat ze niet anders gewend was. Menig paard zou zeggen dat er met de merrie niks aan de hand was, maar alleen zij, haar ouders, haar broer en de meeuwen van dit strand wisten dat er wel degelijk iets aan de hand was. De merrie was blind, ze zag niks en werd gewaarschuwd door haar gehoor en reuk. Ja, het leven was niet makkelijk geweest voor de donkerbruine merrie, die de naam Adora droeg.

Na een hoop geloop over het strand en door de zee, ving ze de geur van een hengst op, tenminste als ze haar reuk mocht vertrouwen. Wat  ze desalniettemin deed, door wat ze had meegemaakt. Een beetje onrustig dartelde ze door het water heen, tot ze de geur zo sterk rook, dat ze vermoedde dat hij vlakbij stond. De meeuwen waren stil geworden en zaten op haar rug, wat haar duidelijk maakte dat ze inderdaad gezelschap had van een ander dier. Echter geen gevaar, anders waren de meeuwen echt niet – niet gaan krijsen. Zenuwachtig keken haar ooit zo blij twinkelende donkerbruine ogen naar voren, hopend in de richting van haar gezelschap. “ Kan.. ik je ergens mee helpen?” vroeg ze zacht, terwijl haar oortjes recht naar voren stonden, om elk geluid op te vangen.

Ergens was ze bang, dat het een gemeen dier was, of een gemeen paard dat haar pijn zou doen. Een golf sloeg onverwacht tegen haar aan, waardoor ze van schrik een sprongetje naar voren maakte, de meeuwen zonder gekrijs opvlogen en zijn duidelijk de aanwezigheid van een ander paard voelde. Snel zette ze weer een stap achteruit, duidelijk gefrustreerd door het feit dat ze niet kon zien wie het was. Misschien zou het wel haar broer zijn, maar zijn geur rook hij niet, evenals de geur van haar ouders niet. Het was dus een onbekende, niet dat ze daar blij mee moest zijn. Maar het waren in ieder geval geen overbezorgde familieleden die haar dwongen terug te komen naar de kudde omdat ze daar veiliger was. “ Ik ben eh.. Adora.. en jij?” Vroeg ze zacht.

De zoute geur prikte in zijn neusvleugels en hij werd gek van het onhoudbare gekrijs van de witte zeevogels. Hij drukte zijn oren fel in zijn nek en zijn hoofd had hij hoog geheven. Hij bewoog zich voort in het harde zand vlakbij de kustlijn. Steeds als er golven over het zand kwamen rollen werden hoogstens zijn hoeven nat, maar op dit gedeelte van het strand kon hij tenminste normaal lopen zonder zijn benen te breken.
De zwart-witte hengst was tevreden met wat hij tot nu toe had bereikt met zijn kudde. Inmiddels noemde hij het al echt zijn kudde, hij had al een handje vol hengsten onder zijn commando (wel 3 Hunters en inmiddels ook al 5 Guards) en een klein groepje merries. Al waren de hengsten druk bezig om meer merries binnen te krijgen. En hij kon de rest van de groep niet teleurstellen om minder merries binnen te brengen dan de rest. Hij was de leider en hij zou dus het beste zijn. Anders was hij immers geen leider, nietwaar?
Tuxedo snoof en buiten de zilte zeelucht (wat overigens extreem naar zeewier stonk) rook hij iets anders. Hij kom beter zeggen iemand anders. Hij hief zijn robuuste kop en hij vernauwde zijn ogen. Voor zich zag hij een donkerbruine pony. Hij kantelde zijn hoofd een tikkeltje naar rechts en draafde vervolgens aan; er was nog wel een afstand te overbruggen.

De donkerbruine merrie voor zijn neus was ergens merkwaardig. Ze keek straal langs hem heen, niet naar zijn gezicht gericht en de witte zeevogels zaten op haar rug genesteld. Hij haalde een wenkbrauw op en schudde vragend zijn hoofd.
“ Kan.. ik je ergens mee helpen?” vroeg de merrie. Ze zag er gespannen uit en haar stemgeluid was zacht. Hij zat echter met zijn gedachten er nog steeds bij dat de merrie gewoon langs hem heen keek. Hij draaide zijn oren onwennig in het rond; hij wilde ze wel vriendelijk naar voren steken, maar het gekrijs van die meeuwen op haar rug hoefde hij niet recht in zijn oren horen schallen.
Hij wilde net zijn mond open doen om te antwoordden, toen een grote golf tegen het lichaam van de merrie voor zich sloeg. Het zag er idioot uit en hij had er geen last van - hij had de golf zien aankomen en was alvast een paar stappen zijwaarts gegaan - dus hij kon het niet onderdrukken om een sadistisch grinnikje door zijn keel te laten gaan. De merrie kwam dichterbij, en toen zette ze opeens wel een stap weg. Even had hij gedacht dat ze hem gewoon niet zag, maar nu twijfelde hij weer. Die golf niet zien aankomen kon ook gewoon een foutje zijn geweest.
Ze stelde zichzelf voor, op dezelfde zachte toon. 'Mijn naam is Tuxedo,' stelde hij vervolgens zichzelf voor. Om niet te groots over te komen gebruikte hij een diepe, warme en vriendelijke stem en hij sprak ook iets zachter als hij gewoonlijk deed. Hij liet zijn hals een beetje zakken en keek de doorweekte merrie met een iets gekanteld hoofd aan. 'Aangenaam Adora,' sprak hij vervolgens op dezelfde wijze en hij spitste zijn oren - die vervelende zeevogels waren inmiddels verdwenen. 'Gaat het wel?' vroeg hij vervolgens op een beetje bezorgde toon en keek de merrie nieuwsgierig aan.

[Haha, flut]

Door de golf was Adora naar voren gesprongen, maar mee dat ze de aanwezigheid van het andere paard voelde (Waar ze inmiddels achter was gekomen) stapte ze meteen naar achter. Haar hoofd omhoog, zodat ze er niet uitzag als een zielig hoopje ellende. 'Mijn naam is Tuxedo,' stelde het andere paard zich voor, wat haar duidelijk maakte dat het een hengst was. Hij sprak zacht en warm, iets wat haar hem gelijk aardig liet vinden. Andere zouden hard praten, en niet warm.  'Aangenaam Adora,' sprak hij vervolgens op dezelfde wijze. "Aangenaam, Tuxedo." Sprak ze, warm, zacht en bovenal aardig. 'Gaat het wel?' vroeg hij vervolgens op een beetje bezorgde toon en keek de merrie nieuwsgierig aan. Ze knikte, waardoor haar dikke bos met manen. "Het gaat inderdaad." Zei ze, haar stem zo zacht dat ze nauwelijks te horen was.

Haar ogen probeerde hem te vinden, echter keek ze hem recht aan. Wat zijzelf natuurlijk niet merkte, maar waarschijnlijk niet zo fijn voor hem. "Waarom ben je hier eigenlijk? De meeste paarden houden niet van de zee." Haar hoofd kantelde zich iets, en keek nu dus schuin naar hem. "Maar waarom praat je uberhaubt tegen me, ik zie je toch niet." 

Tux schudde zijn robuuste hoofd en keek de zwarte IJslander. Haar ogen leken dof en tuurden nog steeds in de verte. Of ze was helemaal getikt, of ze was gewoon blind. Hij kon nog steeds niet concluderen wat nou precies het geval was. Al was een blind paard in haar eentje zeer kwetsbaar, dat het beest nog niet allang een ravijn in was gelopen.
De merrie zei zacht dat het ging. Hij geloofde haar simpelweg niet. Hij hief zijn hoofd en keek haar achterdochtig aan. Maar waarschijnlijk zou ze dat toch niet zien. Tuxedo stond stijf op zijn plek. Hij wist even niet hoe hij om moest gaan met dit soort merries. Zou zij überhaupt wel nuttig zijn? Vast wel. Merrie was een merrie. Een veulen was een veulen. Er was altijd 50 procent kans op een hengstenveulen. Hij ging de strijd maar aan.

De merrie staarde uiteindelijk recht naar zijn gezicht. Voorzichtig bewoog hij zijn hoofd heen en weer. Haar ogen volgden niet. Ja, ze was blind. Daar gokte hij dan maar op. "Waarom ben je hier eigenlijk? De meeste paarden houden niet van de zee." Tuxedo keek de merrie aan. Haar hoofd was schuin gekanteld. Hij draaide zijn kop enthousiast mee. "Maar waarom praat je überhaupt tegen me, ik zie je toch niet." Zijn vermoedens werden hiermee bevestigd, maar hij deed alsnog alsof hij verbaasd. was.
'Ik vind de zee wel rustgevend. Het ruizen van de golven en de zilte lucht,' loog hij. Hij vond de zee eigenlijk inderdaad verschrikkelijk, maar dat wist zij toch niet. 'En, bedoel je daarmee dat je blind bent?' vroeg hij, alsof hij het nog niet helemaal doorhad. Zijn oren draaiden iets naar achteren en hij keek de merrie aan. 'Dan moet je hier weggaan, straks grijpt een golf je helemaal. Ik weet wel een goede schuilplaats, niet ver van hier,' zei hij vervolgens. Zo, kat in het bakkie. Allemaal koek en ei. Tuxendo kreeg een grijns op zijn gezicht en keek afwachtend naar de merrie.

- Ah, flut.