Never trust a demon

Simpel doordat ze niet zag – en nooit van haar leven ook de mogelijkheid tot zien had gehad – waren haar andere zintuigen sterker ontwikkeld dan die van de meeste anderen. Hierdoor was het ook mogelijk dat ze zich verplaatste en voortbewoog zonder echt in problemen te komen, wat natuurlijk niet betekende dat ze in staat was zomaar ergens te galopperen. Het maakte niet uit of het een bos of open vlakte was, het was simpelweg niet mogelijk om op tijd van eventuele gevaren op de hoogte te zijn als je niets kon zien. Dit betekende ook dat Nëya zich meestal of in stap of in draf voortbewoog, met natuurlijk uitzonderingen van toen ze nog echt een stuk jonger was en aan de zijde van haar vader leefde. Als hij, een van haar halfbroers of de ‘schimmen’ van haar vader in de buurt was en haar de weg kon laten zien kon ze hen feilloos volgen, maar een stukje galopperen als ze op zichzelf was zat er niet in. En om eerlijk te zijn, het was niet iets wat ze miste in het leven, net zoals zicht. Nooit had ze de kans gehad te ervaren hoe het was om te zien, Nëya wist niet eens wat ze miste. Echt bij stilstaan deed ze ook niet, als ze daar aan zou beginnen zou de rest van haar leven alleen maar in het doel staan van denken aan hoe het had kunnen zijn, en dat was eigenlijk iets waar de gitzwarte merrie te nuchter voor was.

Ondanks dat het knisperen van het kleine laagje sneeuw onder haar hoeven duidelijk weerklonk had ze ook de gesproken woorden gehoord. Woorden die duidelijk niet tegen haar gericht waren, nee, het klonk meer alsof iemand tegen zichzelf sprak. En dat iemand was welteverstaan een hij. De geur die haar neusvleugels binnendrong kondigde dat haar duidelijk aan. Al met al was de half Friese merrie er van op de hoogte dat iemand haar kant op kwam even voordat hij haar tussen de bomen opmerkte – en dat terwijl zij diegene van hen twee was die niets zag. Dat betekende dat ze of te maken had met iemand die geen oog had voor zijn omgeving, of dat hij in zijn gedachten was verzonken en aan het piekeren was.

Haar ogen staarden nietsziend zijn richting uit, of meer, ze dacht haar hoofd gericht te hebben in de richting dat hij stond, haar beide oren in zijn richting gedraaid. Niet dat Nëya een van die happy-go-lucky-pony’s was, maar simpelweg omdat ze haar gehoor nodig had de ander in de gaten te kunnen houden. Af en toe verlieten ze die positie om rond te draaien, om te kijken of er nog andere in de buurt waren die haar probeerde te benaderen van achteren. De zwoele zoete stem die vervolgens klonk zorgde voor een haast spottende grijns op haar lippen. Lichtelijk schudde ze haar hoofd, zachtjes zuchtend. “En waarom denk je dat ik die zomaar aan een vreemde zou geven?” vroeg ze met een kalme toon terwijl ze haar hoofd iets draaide, zodat een van haar paarsblauwe blinde ogen recht op hem gericht was, alsof ze hem wou laten zien dat ze blind mocht zijn, maar zeker niet gek of zwakjes was. Echter zorgde zijn volgende woorden ervoor dat de grijns verdween, en er verscheen zelfs een kleine frons. Lichtelijk geïrriteerd snoof ze en gooide haar hoofd ietsjes de lucht in waardoor haar lange zwarte en zilveren manen door de lucht vlogen. “Geërfd van mijn vader” sprak ze uiteindelijk als een kortaf en zelfs een beetje koud antwoord ondanks de ander zijn vriendelijke toon. Niet dat Nëya daar wat om gaf, haar leven draaide om haarzelf, niet om anderen, wat was anders het nut van haar bestaan als ze het enkel zou gebruiken om anderen te plezieren? Dat was ook dé reden waarom ze niet langer met haar vader leefde. “Heeft Avanti je achter me aangestuurd om me terug te halen?” vroeg ze vervolgens op een haast eisende toon, duidelijk aangeven dat ze totaal niet happy zou zijn als dat de reden was waarom Toran zich hier bevond, haar confronterend.