Story Of My Life [Open]

Een windvlaag deed zijn manen even kort opwaaien. Zijn bruine ogen waren naar de grond gericht, terwijl zijn hoeven zich voorzichtig voortzette. Het pad onder zijn voeten was modderig van de regen die de afgelopen dagen gevallen was, af en toe zette Sultan een stap opzij om grote water plassen te ontwijken. Koud was het niet, de temperatuur was de afgelopen dagen gestegen, maar doordat er af en toe nog een bui viel, was het overal nog drassig en nat. Inclusief de vacht van Sultan, want met dit vochtige weer kreeg het niet de kans om op te drogen.
Sultan hief zijn hoofd iets in de lucht, sperde zijn neusgaten, spitste zijn oren en sloot zijn ogen voor een seconde. Hij genoot van de rust en stilte die dit gebied met zich meedroeg, enkel het geluid van de wind die door de takken blies was hoorbaar. Een glimlach krulde de donker gekleurde mondhoeken van de hengst omhoog, zijn ogen opende zich langzaam en al snel klonk er een ontspannen zucht. Sultan was nooit dol geweest op dit gebied, maar in deze tijd van het jaar was het hier prachtig en erg rustig, wat voor hem nu het belangrijkste was. Ondanks hij dit gebied niet vaak bezocht, waren er toch herinneringen aan verbonden. Hij was hier een aantal keer geweest met Pearl, die hij stiekem toch wel weer miste. Sultan had haar alweer een tijdje niet gezien, misschien dat hij haar toch maar weer eens op zou moeten zoeken. Hij had zichzelf een tijdje op de achtergrond geplaatst, overigens was er ook niet heel veel bijzonders gebeurd in Dream Horses. Het enigste wat hij wist, was dat er weer een aantal nieuwe kuddes waren bijgekomen. Niet dat hem dat veel interesseerde, want hij had voor zichzelf toch al besloten dat hij solitair wilde leven. Ondanks dat hij eigenlijk altijd in een kudde had geleefd, beviel dat solitaire leven hem wel. Geen verplichtingen, hij kon gaan en staan waar hij wilde en had met niemand iets te maken. Hij genoot aanzienlijk van zijn vrijheid en liet dat door niemand meer afpakken.
Overigens vond hij dat zijn 'tijd' nu wel was geweest, hij wilde nu gaan genieten van het leven en dat lukte alleen het beste. Natuurlijk had hij Pearl nog en wat vrienden, maar daar wilde hij het ook bij houden. Zo voelde het goed. Nu kon hij eindelijk van dag tot dag leven, hij hoefde niet meer vooruit te kijken.
In een rustig tempo volgde hij het pad richting het meer, eenmaal daar aangekomen liet hij zijn hoofd zakken. De weerspiegeling in het heldere water trok even zijn aandacht. Toch miste hij zijn jongere jaren ergens wel, de tijd waarin hij nog onbezorgd was en waarin hij niets zelf hoefde te regelen, er werd voor hem gezorgd en hij hoefde zich nergens druk over te maken. Niet dat hij dat nu wel moest, maar toch, hij was alweer een paar jaar ouder geworden en niet meer zo fit als vroeger. Misschien was hij daar wel gewoon bang voor.. dat hij telkens dichterbij het einde kwam.

Een lange zucht verliet zijn mond.
De grijze hengst bekeek zijn omgeving met kritische ogen. Hij was hier al zo vaak geweest in de jaren dat hij hier leefde, maar toch leek het iedere keer weer anders te zijn geworden.
Falcon draaide zich een stukje weg van het pad dat hij had gevolgd en begon dwars tussen de bomen door te lopen.
De lange, buigzame takken van de wilgenbomen trokken vochtige sporen over zijn wollige vacht. Ondanks dat het voorjaar al enige tijd geleden haar entree had gemaakt had Falcon zijn wintervacht nog niet verloren. Slechts een gedeelte van de lange haren waren pas aan het loskomen.
De hengst duwde zijn oren mokkend naar achteren. Amiya kon er maar niet over ophouden. Nu was hij ineens haar “teddybeer” geworden.
Natuurlijk had de karamelkleurige merrie haar dikke wintervachtje al helemaal ingeruild voor de hippe, strakke zomerlook. Het voordeel van Arabier zijn, had ze hem verteld.
Daar Falcon zelf voor de helft van Arabische afkomst was, kon hij het er niet anders als oneens mee zijn.
Met enige moeite duwde hij de gedachten aan de merrie naar de achtergrond van zijn gedachten en focuste zich op het hier en nu. Hij was verder afgedwaald dan oorspronkelijk zijn bedoeling was geweest en stond nu aan de oever van het goed verscholen meertje.
‘Hmm..’ brieste hij zacht. Vochtige lucht slingerde in dunne flarden mist over het wateroppervlak, Falcon liet zijn hoofd zakken en dronk met langzame teugen van het verkoelende water.
Pas na een paar minuten merkte hij de aanwezigheid van het andere paard op. Hij was zo in zichzelf opgegaan dat hij geen oog had gehad voor zijn omgeving. Falcon knarste licht met zijn tanden en gaf zich innerlijk een schop onder z’n hol om zo onoplettend te zijn. Merkend dat het andere dier zich al even niet had bewogen hief hij zijn hoofd weer op. Het duurde even voordat hij door een opening in de mist het paard beter kon bekijken. Falcon kneep zijn ogen samen en tuurde naar een voor hem zeer bekend silhouet.
‘Verdomd, het zal toch niet waar zijn.’ Mompelde hij bijna onhoorbaar. Daar, slechts gescheiden door het water, stond zijn oude vriend en een van de weinige paarden in de wereld die Falcon met zijn leven zou toevertrouwen.
‘Sultan!’ Riep hij uit, zijn stem echoënd over het kleine meertje en in de omliggende bossen. ‘Ouwe reus, waar heb jij uitgehangen dan?’ Vroeg hij wat zachter.
Falcon zette zich in een vlotte stap rond de oever van het meertje en bereikte de zwarte hengst al snel.
Het deed hem goed om de warmbloed hengst levend en wel te zien. Hij had de laatste tijd steeds vaker aan zijn oude vrienden gedacht en afgevraagd waar ze waren en wat ze deden. Dit was een ontmoeting die hem veel plezier deed.

[ik moet weer even inkomen hoor...]

Zijn weerspiegeling in het water werd verstoord door zijn ademhaling die het water licht deed golven. Sultan sloot voor een kort moment zijn oren, hief zijn hoofd op borsthoogte om vervolgens luidkeels een enkele keer te zuchten.
Sultan was in zijn zinloze gedachten verzonken, meer gericht op zichzelf dan op de omgeving. Nog steeds waren zijn ogen gesloten, zijn oren hingen ongeïnteresseerd naar achter, terwijl zijn lippen in één strakke lijn waren getrokken. Niet omdat hij zich niet voelde, puur om het feit dat hij zo diep in zijn gedachten was verzonken.

Sultan schrok op toen een luide stem zijn naam riep. Zijn ogen schoten open en een lichtte fonkeling verscheen in zijn reebruine ogen. Sultan spande zijn spieren, zette zijn hoeven strak in de grond toen een grijze silhouet naderde.
Op het moment dat het paard beter zichtbaar werd, ontspande hij zijn gehele lichaam weer en een brede glimlach tekende zijn lippen. Sultan spitste zijn oren naar voren en hinnikte kort, waarna hij van blijdschap zijn hoofd even kort omhoog gooide. "Falcon!" Klonk zijn ietwat schorre stem, die desondanks zijn warme klank nog met zich meedroeg.
Sultan was aanzienlijk blij om hem te zien. "Ik heb precies dezelfde vraag voor jou, wat is het lang geleden dat ik je gezien heb!" Na zijn woorden kantelde hij zijn hoofd lichtjes. "Maar waar ik uitgehangen heb? Laten we het houden op overal en nergens." Grinnikte hij. Nog steeds stond dezelfde, brede glimlach op zijn gezicht.
Het was fijn om weer eens een goede oude vriend te zien. Dat deed hem écht heel erg goed, zijn gedachten verlieten zijn hoofd en het enigste waar hij nu nog aandacht voor had, was het grijze paard voor hem. "Hoe is het met je?! Vertel!" Geïnteresseerd keek hij richting Falcon, hij was erg benieuwd wat de hengst allemaal had meegemaakt. Sultan had vrij weinig meegekregen van de gebeurtenissen in Dream Horses.
Eigenlijk was er vrij weinig gebeurd of veranderd, in zijn geval dan. Hij was ouders geworden, maar daar bleef het ook bij. Hij kon nog steeds met trots zeggen dat Pearl zijn partner was en hij had nog een prachtige dochter, Crystall, rondlopen. Twee paarden die hem meer waard waren dan zijn eigen leven.
"Wat ben ik blij je weer te zien! Om überhaupt een paard te zien trouwens, het is de laatste tijd wel heel erg stil hier." Bij zijn laatste woorden schudde hij een enkele keer afkeurend met zijn smalle hoofd. Iets was hij heel erg jammer vond, want hij zag een hele hoop van zijn vrienden niet meer, Ook zijn broer niet meer helaas, wat hij ergens toch wel dwars zat, want hij wist nog steeds niet of het alweer goed zat tussen hen.

Falcon grinnikte zachtjes bij het zien van Sultans reactie.
Het was zeker veel te lang geleden beaamde hij. Een glimlach trok zijn mondhoeken omhoog. Kleine dingetjes bleven hem opvallen, zoals hoe Sultan zijn hoofd iets kantelde en er gelijk een stuk jonger uitzag.
Dit was een moment die zijn leven weer inhoud gaf.
Natuurlijk had hij nu Amiya en was hij diep gelukkig met haar, maar er miste altijd iets. Een soort leegte, die –nog ontstaan, nog gevuld kon worden door de liefde voor de merrie. Dit besef kwam vooral de laatste tijd steeds vaker naar boven. Eerst had hij gedacht dat het aan hemzelf lag, hij was immers zo lang weggeweest.
"Hoe is het met je?! Vertel!" Klonk de enthousiaste stem van Sultan.
Falcon blies zijn adem uit en dacht even na over de vraag. Hij wist dat een simpel “prima en met jou dan” niet voldoende zou zijn, Sultan vroeg het niet alleen uit beleefdheid.
Na zijn ziekteperiode ging het steeds weer een beetje beter met hem. Hij voelde zich nog regelmatig zwak en had zo goed als geen conditie. De wintervacht verhulde het feit dat zijn ribben duidelijk zichtbaar waren. Maar het leven in zijn ogen was er weer, zoals Amiya het noemde.
“Steeds weer een beetje beter. Zoals je misschien mee hebt gekregen ben ik een tijdje buiten beeld geweest.” Zeg maar gerust een jaartje of anderhalf. “Maar ik ben teruggekomen, en niet van plan om weer er van tussen te gaan.” Hij glimlachte in zichzelf, denkend aan zijn reden om te blijven.
“Je kent Amiya nog wel, toch?” Vroeg hij terloops. Er waren nog niet veel paarden die van zijn relatie met de merrie afwisten. In vroegere tijden had het niet lang stil kunnen blijven, maar nu Amiya en hij geen kudde meer hadden konden ze het rustig aan doen.
Falcon liet zijn blik over de zwarte hengst gaan en nam hem kritisch in zich op. Sultan was ouder geworden, er zaten grijze haren in zijn flanken en om zijn snuit, maar voor Falcon was hij nog altijd de sterke en betrouwbare vriend die hij al jaren was.
"Wat ben ik blij je weer te zien! Om überhaupt een paard te zien trouwens, het is de laatste tijd wel heel erg stil hier." Sultan schudde zijn hoofd.
Falcon knikte instemmend, “Het is inderdaad steeds rustiger. Ik denk dat de tijden zoals wij ze kenden nooit meer terug zullen komen..” verzuchtte hij. Waar je nog bij iedere tien passen een paard tegen kon komen en overal wel een praatje mee begon. De tijden dat vriend en vijand je passeerden en gebeurtenissen plaatsvonden waar heel Dream Horses in meegetrokken werd.
Die prachtige, lang vervlogen tijden behoren tot het verleden.
Misschien maar goed ook. Er was tegenwoordig veel minder drukte en het was waarschijnlijker dat je een vriendelijk gezicht tegenkwam op je tocht dan dat je je leven moest beschermen door het vergieten van bloed. Oh, hoeveel wonden hij wel niet had gelikt in die jaren.
Toch, bleef een gedeelte van zijn wezen altijd op de hoede. Het zat in zijn karakter om anderen te willen beschermen, en dat zou altijd zo blijven.

Sultan betrapte zich later pas op een stomme gewoonte; het kantelen van zijn hoofd wanneer hij iets té enthousiast was. Af en toe leek hij net een jong paard, die alles nog moest ontdekken.
Geduldig wachtte de zwarte hengst af op een antwoord van Falcon, hij wist vast wel dat hij er met een 'prima' niet vanaf zou komen, Sultan wilde dolgraag weten wat hij allemaal had gedaan en meegemaakt. Logisch, Falcon was een goede vriend van hem en hij had hem al een tijd niet meer gezien. Wat ook aan Sultan zelf lag, hij was immers weer even weg geweest, niet uit Dream Horses, maar hij had zich een tijdje niet laten zien. Wat hem toch wel goed had gedaan, soms had hij dat gewoon even nodig; tijd voor zichzelf.
Al snel werd het wachtten beloond en beantwoordde de grijze hengst zijn vraag. Af en toe knikte hij een enkele keer, om aan te tonen dat hij aandachtig naar zijn woorden luisterde. Sultan wachtte netjes tot Falcon uitgepraat was, om vervolgens even begrijpelijk te knikken. "Ik heb je inderdaad een hele tijd niet gezien, maar ben zelf ook een tijd weggeweest." Antwoordde hij.
Ergens was hij wel benieuwd wat Falcon in die tijd dan allemaal had gedaan, maar hij besloot er niet verder naar te vragen. Hij was allang blij dat de hengst aangaf dat hij niet meer weg zou gaan.
Bij de vraag van Falcon keek hij even bedenkelijk. Amiya.. tuurlijk kende hij haar! Hij had haar nooit echt ontmoet, maar ze was voorheen leidster van de Eagles, Sultan had vele verhalen over haar gehoord. "Ja, die ken ik nog wel. Hoezo..?" Bij zijn laatste woorden kneep hij zijn ogen even lichtjes samen. Falcon die over een merrie begon.. hmmz, vreemd.
Zou hij dan eindelijk, na al die jaren, een partner hebben gevonden? Een stiekeme glimlach verscheen op zijn gezicht en Sultan liet zijn hoofd een beetje zakken, kantelde hem lichtjes en keek vanuit zijn ooghoeken richting Falcon? "Heeft Falcon nou eindelijk een partner gevonden?" Sprak hij plagend, waarna de glimlach rond zijn lippen alleen maar groter werd.
Sultan had in de afgelopen jaren heel wat partners gehad, maar was uiteindelijk terecht gekomen bij Pearl. Hij had eindelijk zijn levenspartner gevonden en ze hadden een prachtige dochter samen. Sultan had niets te klagen, maar toch zou hij altijd één ding blijven missen.. Zijn kudde. Ondanks dat hij het solitaire leven wel fijn vond, het leiderschap zat erin gehamerd en zou nooit meer verdwijnen.