Back again - Navayo

De zwart bonte merrie liep rustig over het gras heen. De afgelopen periode was raar geweest voor haar. Sunset's geheugen was gelukkig terug gekomen en ze had zich weten te verlossen van de doek om haar ogen. De merrie liep in een rustig tempo het wilgenwoud door. Wat haar vooral opviel was het verse, omhoogstaande gras. Het was niet plat gestapt of weggegraasd. Waar waren de rest van de paarden dan? Ze zou er een moord voor doen om iemand te zien. Al was het Aaliyah. Hoewel, bij voorkeur liever niet Aaliyah. Nee. De pony zette een drafje in en zigzagde om de bomen heen. Haar staart zwiepte heen en weer bij elke pas die ze zette. Ze zag er lichamelijk ook weer beter uit. Langzaam begon ze weer op gewicht te komen. Vorige maand was haar veulen dood geboren. Dat had voor aardig wat paniek bij de merrie gezorgd, maar ook daar had Sunset zich overheen kunnen zetten. Ze vons het verschrikkelijk, maar ze kon niet ontkennen dat ze er niet ergens blij mee was. Ze hoefde geen veulen van een andere hengst op te voeden. En daar was ze blij mee.
Wat ze nu moest doen was Navayo vinden. Dat was haar eerste prioriteit. En dan andere paarden. Ze moest weten wat er van Dream Horses geworden was. Waarom iedereen weg was. Je zou haast denken dat er een ziekte was uitgebroken. Maar dat kon niet wamt de natuur groeide nog gewoon. Was gezond. De bomen kregen hun blad en verschillende bloemen staken al hun kopjes op. Vandaag was er geen wolk aan de lucht te bekennen, de zon stond hoog aan de hemel en straalde zijn warmte uit op de aarde. Sunset draafde door, tot ze bij een open plek kwam. Hier zag ze wel sporen van paarden. Zou ze gewoon eens hinniken?
En dat deed ze. Ze stak haar hoofd in de lucht en hinnikte luid naar Navayo. Ze had hem al een tijd niet gezien. Ze was benieuwd hoe hij eruit zag en hoe het ging met hem.

-alleen Naf-

Navayo was na zijn ontmoeting met Magnifico vetrokken richting het wilgenwoud. Hij wist dat er daar gras in overvloed groeide en het water rijkelijk aanwezig was. Iets wat hij echt nodig had gehad om bij te komen. Stillaan kwamen er weer vetten bij op zijn lichaam, al was hij lang niet de oude. Zijn vacht was nog dof en zijn hals was nog maar een mager ding. Zijn ribben werden wel steeds minder zichtbaar, de botten van zijn heupen staken nog maar lichtjes uit. Het deed hem goed om terug in DH te zijn. Maar 1 ding mistte hij enorm, zijn allerliefste Sunset. Al een paar jaar doolde hij rond zonder ook maar 1 geurspoor van haar op te vangen. Het had hem haast in de wanhoop gedreven. Hij had zichzelf helemaal verwaarloosd om zijn "schuld" af te lossen. Dat was toch zijn idee.
Zijn hoofd vloog omhoog, zijn oren recht naar voren. Een rilling liep over zijn lichaam heen. Was dat? Ja dat kon niet anders! Het laatste plukje gras dat in zijn mond zat dwarrelde naar de grond. Hij kon zijn oren niet geloven. Zijn neusgaten trilden, een zoete, zachte geur drong zijn neusgaten binnen en hij kon zich niet weerhouden als een mongool te flehmen. Hij zette zijn lichaam in beweging, steeds sneller. Een schraal gehinnik ontsnapte uit zijn keel, als antwoord op de roep die zijn oren had bereikt. Hij rende harder dan hij de afgelopen tijd had gelopen, het was een verademing. Na korte tijd doken er kleine straaltjes zweet op boven zijn ogen en op zijn schouders, maar het voelde goed. Hij voelde zich levend. En toch had hij schrik. Zou ze kwaad zijn op hem? Zou ze hem vergeven dat hij er niet was geweest voor haar? Veel tijd had hij niet om erover na te denken. Daar stond ze dan, in het midden van de open plek, wachtend op zijn aankomst.
Naf kwam tot stilstand voor haar neus en uit reflex boog hij zijn hals over haar heen op zijn hoofd te laten rusten op haar schoft. Hij ademde diep in en nam haar heerlijke geur in zich op. Een warm gevoel verspreidde zich door zijn lichaam. Het voelde als thuis komen, thuis komen van een lange reis.
"Ooh Sunset, ik heb je gemist" fluisterde hij terwijl hij zijn hoofd langzaam terug trok. Het voelde zo vertrouwd dat hij even vergat wat hij haar aan had gedaan. Hij was zo'n dwaas geweest.
"Het spijt me zo..." Mompelde hij dan maar terwijl hij zijn blik van haar afwendde. Zou ze hem kunnen vergeven dat hij haar haast 4 jaar geleden in de steek had gelaten? Hij hoopte zo van wel....

Het duurde niet eens zo lang voordat de vaag vertrouwde geur door de wind meegenomen werd Sunsets kant op. Toen deze geur haar neus bereikte hief de pony haar hoofd en haar oortjes werden gespitst. Ze zette een paar stappen op haar plek en speurde de bomen af. Toen ze de schelle hinnik hoorde zette ze onmiddellijk een galop in in de richting van het geluid. Al snel kwam de goudkleurige gestalte van Navayo in haar zicht, die ook in hoog tempo op haar af kwam. Sunset zette stil toen ze dichtbij hem was. Navayo krulde onmiddellijk zijn hals om haar heen. Sunset krulde haar hals, zette haar neus tegen zijn borst aan en blies uit. Vervolgens zette ze een stap terug en bekeek de hengst.
Een bezorgde blik vormde zich in haar ogen. Wat zag hij eruit! Zijn vacht was dof, zijn heupbotten staken licht uit, zijn ribben waren te zien. En de bespiering die ze van hem gewend was, was niet te bekennen. Sunset rukte haar ogen los van zijn lichaam en keek haar partner in zijn ogen aan.
“Navayo… Wat is er gebeurd?” De schok in haar stem was hoorbaar.
“Ohh Sunset ik heb je gemist,” zei Navayo. Sunset duwde haar neus tegen de zijne aan en sloot haar ogen. “Ik jou ook…” antwoordde ze zachtjes.
“Het spijt me zo…” Navayo richtte zijn blik van haar af. Nee, nee, dit wilde ze niet. Sunset pakte voorzichtig zijn voorpluk tussen haar tanden en trok zijn hoofd naar haar toe – omdat hij zijn hals laag had kon ze erbij. “nee, geen sorry zeggen. Ik heb ook fouten gemaakt. Je had alle recht om boos te zijn,” zei ze. Ze duwde haar hals onder de zijne en zette haar voorhand tegen de zijne aan. Het was fijn om hem weer zo dichtbij te hebben.
“Maar, Naf… Wat is er gebeurd?” Vroeg ze nogmaals.

Navayo voelde Sunset's zachte neus tegen de zijne aan komen. Hij sloot genietend zijn ogen, hij had haar zachte aanrakingen gemist. Als hij zich niet zo schuldig had gevoeld had hij zelfs een glimlach rond zijn lippen gehad. Die was nu helaas niet zichtbaar. Hoe had hij zo stom kunnen zijn om haar in de steek te laten? Hoe had hij überhaupt kwaad kunnen zijn op haar. Hij had gefaald als een partner.
Navayo schudde zijn hoofd, nee Sunset had geen fouten gemaakt. Zij kon er niets aan doen.
"Sunset, ik zou niet weten welke fout je gemaakt hebt. Ik ben zo achterlijk geweest boos op je te worden om iets waar ik je voor had moeten beschermen. Ik had niet mogen vertrekken toen je mij nodig had, ik zat fout." Navayo was verbaasd van zichzelf hoe volwassen hij wel niet was geworden. Vroeger had hij zich best kunnen neerleggen bij het feit dat hij niet verkeerd was geweest ookal was hij wel fout geweest. Nu kon hij best de schuld op zich nemen. Navayo ging met zijn voorhand tegen die van sunset staan en legde zijn hoofd weer op zijn schoft.
"Ik laat je geen seconde meer alleen mijn liefste." Mompelde hij zachtjes. Dat was een belofte die hij zichzelf had voorgenomen. Hij zou zorgen dat ze zich nooit meer zorgen hoefde te maken om haar veiligheid. Hij was vroeger veel te laks geweest in het vertrouwen in anderen. Hij had het zich niet voor mogelijk gehouden dat zelfs in DH hengsten waren die als primitievelingen leefden. Ondanks dat hij zelf deze levenstijl had gehad zou hij er nooit meer naar terug willen keren. DH had zijn ogen geopend over hoe het zou kunnen zijn. Hij had even kunnen proeven van een prachtig leven, en dat had hij vergooid. Navayo wist dat hij in zijn eigen gedachten hier nog lang voor zou moeten boeten.
Navayo schudde nogmaals zijn hoofd. Hij wou niet dat ze zich zorgen maakte om hem.
"Ik had tijd nodig om mijn hoofd leeg te maken" Legde hij simpel uit. Hij ging haar niet eerlijk zeggen hoe hij had zitten rond zwerven in de hoop dat hij er gewoon niet meer zou zijn. Hij zou niet vertellen dat hij voor de fun zijn kracht had gemeten met andere hengsten, uit frustratie voor wat dat monster Sunset had aangedaan.
"Waar heb jij al die tijd gezeten? Gaat alles goed met jou? Waar..." Navayo zijn woorden stokten. Hij kreeg het gewoon niet over zijn lippen om te vragen waar het veulen van haar was.

Navayo schudde zijn hoofd en Sunset keek hem niet begrijpend aan. "Sunset, ik zou niet weten welke fout je gemaakt hebt. Ik ben zo achterlijk geweest boos op je te worden om iets waar ik je voor had moeten beschermen. Ik had niet mogen vertrekken toen je mij nodig had, ik zat fout."
Sunset duwde haar neus tegen de zijne aan. "Wel, ja, ik vond het inderdaad vervelend dat je weg was..." zei ze zachtjes. "Maar dat maakt niet uit. Je had alle reden om boos te zijn. Echt. En daarbij, Je bent nu terug." En ze meende het. Ze had hem alles allang vergeven, vergeten. Het maakte haar niet meer uit. Hij was er nu en daar was ze blij mee. Ze had zijn aanwezigheid gemist. Ze had zijn aanwezigheid nodig.
"Ik laat je geen seconde meer alleen mijn liefste." Zijn stem maakte haar week vanbinnen. "Dank je lief," het was de eerste keer dat ze hem 'lief' of iets in die richting noemde. Het voelde nog apart. Ze was niet zo klef. Maar dit voelde wel goed. Vertrouwd.
Toen ze hem bezorgd aankeek schudde hij opnieuw zijn hoofd. Sunset keek hem wat sarcastisch aan. Ja ja, zij mocht zich geen zorgen om hem maakte? "Ik had tijd nodig om mijn hoofd leeg te maken" luidde het antwoord. Het was geen heel antwoord, maar ze accepteerde het. Voor nu.
"Waar heb jij al die tijd gezeten? Gaat alles goed met jou? Waar..." zijn stem stokte bij de laatste vraag. Sunset had al door wat hij wilde vragen. Ongemakkelijk keek ze naar de grond.
"Nou... Ik weet het niet. Ik ben DH uit gegaan om jou te zoeken.. En... Het schijnt dat ik terug ben geweest. Ik had mijn geheugen verloren. Ik herinner me niet veel van die periode. Alleen maar geuren. Het was vreemd. Daarna ben ik DH weer uitgeweest, en kreeg ik mijn geheugen weer terug. Ik geloof dat mijn lichaam inmiddels weer vet aan het opbouwen is, maar ik voel me nog steeds niet fit..." ze wachtte even tot ze op de laatste vraag ging antwoorden.
"Een maand terug ben ik bevallen... Alleen... Het veulen was dood... Het was heel raar, ik had er helemaal niet bij nagedacht dat dat zou kunnen. Het was eng, Naf... Het hele ding bewoog gewoon niet..." Haar ogen waren strak op de grond gericht en haar hals was gespannen. Ze zag het levenloze bonte dier weer voor zich. Hoe het nog nat was van de vruchtzak. Hoe zij zelf als een bezetene het toch afgelikt had, het vlies van de neus had gehaald in de hoop dat het toch zou gaan ademen. Ze was compleet in paniek geraakt. Na een aantal uur had ze zich omgedraaid en was weggelopen.
Sunset trok haar ogen van de grond, keek even opzij en duwde toen haar hoofd weer tegen Navayo's borst.

Sunset vertelde over de tijd dat hij weg was geweest. Ze vertelde dat het veulen dood was geboren. Naf kon zich weinig inbeelden hoe de merrie zich had gevoeld. Al kon hij zich wel iets bij voorstellen hoe een merrie onvoorwaardelijke liefde kon voelen voor haar veulen. Hij wist nog goed hij zijn moeder hem in zijn eerste weken enorm had beschermd tegen alles wat bewoog. En arme naf, die zelfs als heel jong veulen al avontuurlijk was aangelegd had vaak proberen weg sluipen uit het beschermend oog van zijn moeder om kennis te maken met andere paarden. Helaas stond zijn moeder altijd wel optijd tussen hem en een ander paard. Zijn moeder moest vast een monster zijn genoemd door anderen, haar veulen was alleen van haar en van niemand anders. Zelfs Navayo's vader had dagen moeten wachten voor hij had mogen kennis maken met zijn zoon. Het moet vast haar hart hebben gebroken toen hij na 3 jaar vertrok uit de kudde om zijn eigen pad te bewandelen. Ze had het nooit laten zien, maar ergens diep vanbinnen besefte hij nu pas hoe zwaar hij de prachtige palomino merrie gekwetst moest gehad hebben.
Navayo voelde sunset's hoofd tegen zijn borst. Door haar aanraking werd hij in het heden gebracht. Hij kromde zijn hals om haar heen en bleef zonder woorden staan. Hij wist niet hoe hij haar kon troosten, hij kon alleen maar herhalen dat hij haar nooit meer in zo'n scenario zou laten belanden. Ondanks dat hij blij was dat er geen mormel achter haar aan huppelde kon hij niet anders dan haar pijn voelen. Hij moest gewoon een goede partner voor haar zijn.
"Ik zorg ervoor dat je zoiets nooit meer hoeft mee te maken. Geen enkel monster komt nog bij jou in de buurt." Fluisterde hij haar toe. Navayo zetten een paar stappen naar achteren, draaide half om haar heen en nam haar voorpluk voor een paar seconden vast. Een open vlakte was niets voor hem, hij wou de beschutting van de bomen opzoeken, misschien uitrusten dicht aan een meer, samen met haar verdwijnen van de wereld. Samen in hun cocon voor een tijdje vertoeven, zonder dat ze zich zorgen hoefden te maken om iemand anders.
"Alles is hier zo veranderd." Sprak hij verwonderd. DH leek zo leeg, er zwerfden geen geuren rond van andere paarden. Het gras was nog nooit zo groen geweest als nu. Ergens had hij er wel vrede mee, ze konden hier zonder zorgen leven.

Navayo krulde zijn hals om haar heen. Hij antwoordde niet, wat haar ergens onzeker maakte. Maar ze besloot niets te zeggen. Ze wist dat hij het moeilijk vond, en ze snapte dat hij blij was dat er geen veulen achter haar aan liep. Maar Sunset kon het niet van haar af zetten. De pijn was weer voelbaar van wat ze had gevoeld toen ze door had gehad dat het kleine ding gewoon niet leefde. Ze had het hele gebied bij elkaar gegild, had wanhopig rondjes om het kleine veulen heen gelopen. Ze meende te herinneren dat er een ander paard was aangelopen, maar die had ze aangevallen. Maar dat wist ze niet meer zeker. Haar herinneringen van het veulen waren door elkaar gelopen.
Navayo zei dat hij zou zorgen dat ze zo iets nooit meer hoefde mee te maken. De hengst draaide half om Sunset heen en pakte haar voorpluk even vast. Voor Sunset was dat genoeg om te weten dat hij weg wilde, beschutting zoeken. Dus Sunset begon te lopen richting het bos waar ze net nog doorheen was gedraafd. Ze luisterde naar de woorden van haar partner en knikte vervolgens.
"Ja... Ik weet niet wat ik ervan moet vinden... De natuur heeft zich prachtig ontwikkeld, dat ten eerste... Maar ik mis de geuren, ik mis de sporen in het gras. Ik mis de paarden..." zei ze met een zucht.

-Blergh

In een rustige tred stapten beide paarden doorheen het gebied. Navayo genoot duidelijk van zijn terug gewonnen geluk en de prachtige omgeving. Sommige bomen hadden zo'n grote kruin dat het enkele paarden droog zou kunnen houden. Sunset bleek de geuren van andere paarden te missen. Navayo knikte instemmend op haar opmerking. Het was inderdaad maar stilletjes. Een klein glimlachje krulde rond zijn lippen.
"Betekend wel meer tijd voor ons samen zonder andere paarden om ons heen." Hij streek met zijn hoofd langs haar hals terwijl ze rustig verder stapten. Hij had nood aan een verfrissend bad. Ondanks dat zijn lichaam aan het herstellen was, was hij toch nog een lelijk beest. Zijn vacht zat onder het vuil en dat mocht er wel eens uit spoelen.
De geur van een sprankelend meer, en vooral dan de planten dier erin groeiden, naderden de twee paarden. Navayo trok zijn bovenlip op en stak zijn neus de lucht in. Hij versnelde zijn tred tot een sukkeldrafje. Het verse water lokte hem steeds dichter. Net voor het meer vertraagde hij. Voetje voor voetje ging hij het water in. Toen hij met zijn knieën in het het water stond strekte hij zijn hals om een paar slokken te drinken. Navayo liep wat meer terug naar de rand om met een plons in het ondiepe water neer te komen. Zijn rug stond maar net onder water, zo kon hij rustig liggen weken. Hij draaide zijn hoofd om te kijken waar Sunset was. Een zachte hinnik verliet zijn mond, waarna hij recht stond en naar haar toe stapte. Navayo duwde zijn hoofd tegen het hare en zuchtte. Wat wou hij dit moment voor altijd vast houden.

"Betekend wel meer tijd voor ons samen zonder andere paarden om ons heen." De merrie voelde de neus van de hengst over haar hals heen en sloot haar ogen even ontspannen. Daarna liep Navayo naar voren, naar het meertje wat ze hadden bereikt. De hengst ging in het water staan, dronk een paar slokken. Sunset's gedachten dwaalden af. Waar waren alle paarden? Had iets iedereen weggejaagd? Waarom was het gebied leeggestroomd? Sunset wist het niet. Maar feit was dat ze de paarden miste. Ze miste Magnifico, Sultan. Remember, toen hij nog normaal deed. Ze miste Mischa. Ze miste de kudde, het veilige gevoel wat het haar gaf. De kudde... Wat zouden ze van haar denken? Zij was ook ineens weggegaan, en had niets gezegd! Zouden ze haar stom vinden? Ja, natuurlijk. Ze zouden haar idioot en waardeloos vinden. Wat had ze gedacht toen ze Sultan uitdaagde?! Ze wist het niet.
Ze werd uit haar gedachten gehaald door een zachte hinnik. De merrie keek geschrokken op, maar toen ze doorhad dat het Navayo was ontspande ze weer. Ze zag de hengst opstaan uit het water en hij kwam naar haar toe. Navayo duwde zijn hoofd tegen de van Sunset. Sunset keek naar de grond en zuchtte. Wat zou hij van haar vinden? Hij deed wel lief, maar was dat echt hoe hij voelde? Was hij niet boos? Teleurgesteld?
Sunset wist het niet. Zoals ze veel dingen niet wist. Maar één ding wist ze wel. Haar zelfvertrouwen had aardige klappen gekregen de afgelopen periode.