Home Sweet Home ~ Ninjo Und Navayo

Met rustige passen liep de jaarling met de melksnuit door het woud. Dit was niet de geboorteplek, maar wel een van de plekken waar hij zich het meeste thuis voelde. En hij was niet alleen, hij was samen met zijn moeder, Ninjo. Zijn vader? Die kende hij niet. Zijn moeder had het nooit over hem, hij wist niet of hij broertjes of zusjes had, misschien een andere moeder? Vrolijk draafde hij aan en begon rondjes om zijn moeder te draaien. "Máááááááám , wanneer zie ik papa eens?" Hij bleef onophoudelijk rondjes draaien, hij deed niks anders. Hij zag bijna geen andere paarden, dus had hij van zijn moeder klieren zijn werk gemaakt.


------------------------------------------------------------------------------------

Flutje, sorry.

Dear Ninjo Und Navayo

Navayo struinde rustig door de gebieden heen. De onrust was nog niet uit zijn lichaam verdwenen. Zijn oren vlogen van links naar rechts. Hij moest maar eens iets van Sunset gaan opvangen. Dan zou hij zijn neus maar al te graag eens achterna gaan. Iets wat Navayo normaal nooit meer deed. Hij had gezworen om een aardige hengst te zijn en geen monster meer. Dit lukte hem aardig in DH. Niemand kende zijn verleden bij de primitieve hengsten. Naf wist dat er ook moderne versies bestonden, allemaal stuk voor stuk monsters die merries gebruikten. Bah, vuil was het. Waarschijnlijk zouden ze hem ook zo'n aanbod durven te geven als ze hem herkenden van via via verhalen. Ze zouden weten dat hij die enorm gebouwde hengst was die een bende roekeloze hengsten op zijn plek kon houden zonder te vechten. Iets wat je amper of nooit zag. Naf was dan ook geen hengst dat wou vechten. Hij had ook geen enkel dood paard op zijn naam staan. Dat zou ook niet gaan gebeuren, nooit. Navayo wou niet moorden, nee, hij wou in vrede leven. Ook geen stommiteiten meer met merries. Dat was allemaal voorbij.
Zijn neusvleugels trilden. Zijn benen wouden niet meer verder. Zijn ogen groot. Nee! Het moment dat je verleden en je heden samen kwam leek voor Navayo werkelijkheid te worden. De geur van de zwarte merrie die hij had gedekt kwam zijn neusgaten binnen. Ver weg rook hij zijn geurkenmerken. Dat kon gewoon niet. Ze had een veulen van hem!

Vrolijk was de jonge hengst van zijn moeder afgedwaald met de medendeling dat hij op zou passen. Vrolijk gallopeerde hij door het woud heen, sprong over takken tot hij, - tot zijn grote verbazing tegen een andere hengst opbotste. Hij torende hoog boven het nog jonge hengstje uit, wat hem bang maakte. En snel deed hij een paar stappen achteruit, terwijl zijn heldere blauwe ogen naar de grond keken. "Sorry..-" Sprak hij zachtjes. "- ik keek niet goed uit." Gaf hij als verklaring en keek voorzichtig op. Waarna hij zijn hoofdje kantelde en naar de grote hengst voor hem keek. Hij leek op de beschrijving die zijn moeder hem had gegeven. De beschrijving van zijn vader, een grote hengst, met een lichte kleur, een bles in de vorm van een streep en een sierlijk uiterlijk. Hijzelf was al te groot voor zijn leeftijd : 1,89 M, met een donkerbruine vacht, vier witte sokken waarvan ze allemaal tot boven zijn knieën kwamen en een bles, die bijna zijn gehele hoofdje in beslag nam. " U lijkt op de beschrijving die mijn moeder me over mijn vader gaf." Zei hij zacht, en zet een stapje naar voren, zijn oortjes staan vrolijk naar voren gericht. "Bent u mijn papa?" Het klonk blij, oprecht blij.

Nintje keek even geïriteerd naar de jongen hengst.Ze had het erg druk met hem.Ze zuchtte even en stapte verder."Máááááááám , wanneer zie ik papa eens?" Vroeg hij opeens.Meteen stond Ninjo helemaal stil."G-g-geen i-i-idee"zei ze versuft en sotterend.De hengst dwaalde rustig van Ninni af en met de mededeling dat hij ging oppassen.Ninni had er geen problemen mee tot ze een bekende geur op snoof.Meteen spande ze haar spieren.Dit was de geur van de hengst die haar ooit gedekt had! Navayo! Die naam schoot als een meteoor haar hoofd in.Zonder erbij na te denken galoppeerde ze achter Amor aan.

Navayo bleef op slag staan. Het jonge dier liep naar hem toe. Hij was een jaar of 2,5 en bijna uitgegroeid. Toch was hij nog kleiner als Navayo. Dat kwam misschien omdat Ninjo kleiner was als hem ofwel omdat hij echt kleinere veulens gaf. Wat maakte het ook uit? Zijn verleden was hier, het had hem ingehaald. Je kon duidelijk niet vluchten ervoor want het achtervolgde je altijd. Een belangrijke les die Naf had geleerd. Onwillekeurig zette hij een paar passen naar achter bij de woorden van het jonge dier voor hem. Zijn neusgaten nog steeds wijd open en zijn ogen wild, foxwild. Het veulen vroeg of hij zijn vader was. Navayo knikte lichtjes, niet nadenkend. Dit moest zijn zoon wel zijn. Hij had gewoon een zoon! Of dit goed was of niet wist hij niet. Wat hij wel wist was dat hij het zou opvoeden als het moest. Hij kon zijn eigen bloed toch niet in de steek laten? Enkele tellen later kwam Ninjo er ook bij. Navayo snoof luid en zette zich breder. Zijn staart ging de hoogte in en zijn oren naar voren. Zijn neusvleugels trilden nog even na. De metamorfose van zijn houding was enorm. Hij zag er als een dominante hengst uit met een bevelende blik zijn ogen. Hij leek te zeggen dat ze hem moest gehoorzamen; haar hoofd laag houden. Niet dat het gevolgen zou hebben deed ze het niet maar dat moest de merrie niet weten.
"Ja kleine ik ben je vader. Hoe oud ben je?" Vroeg hij aan de jonge hengst. Niet dat hij zijn leeftijd niet wist maar om echt zeker te zijn dat het echt zijn veulen was. Ookal liep Ninjo erbij, het kon nog altijd van een ander zijn.

Ze spande al haar spieren."Amor,kom"zei Ninni streng.Ze wasnog lang niet vergeten wat er gebeurd was.Uitdagend keek ze naar de hengst die nu dominanter en groter leek.Nin was zelf al een pak groter geworden maar de hengst leek duidelijk ook groter geworden te zijn.Gevoeloos bleef ze de hengst aan kijken.Waarom was Navayo hier opeens? Waarom moest hij er nu zonodig zijn? Had hij dan niet genoeg ellende veroorzaakt? Nin snoof en haar neusgaten trilden.Haar ademhaling ging sneller."Wat d-d-doe j-j-jij hier i-in hem-m-melsnaam?"Zei Nintje gespannen en boos.Nin vond het volkome normaal dat haar veulen zo klein was.Zelf was ze vroeger ook zo klein geweest.Ze keek naar haar zoon."Amor we gaan"zei Nin met een scherpe ondertoon.

Zijn moeder zei dat hij mee moest komen, maar zelf schudde hij zijn slanke hoofdje. "Nee mamaaa, ik wil hier blijven." Zei hij, en zette zijn hoeven stevig in de grond, vlakbij zijn vader.  Hij keek naar hem omhoog en keek zijn vader zeer zielig aan. "Papa, ik wil hier blijven." zei hij zeurderig en liet zich neerzakken, met de duidelijke boodschap dat als ze vondt dat hij meemoest, dat ze hem mee moest trekken. Zijn witte gezichtje lag tussen zijn hoeven, en zijn ijsblauwe ogen keken onschuldig naar zijn beide ouders. "We kunnen toch ook even hier blijven?" stelde hij voor

"Amor we gaan nu! En ik wil geen gezaag horen!" ze had een scherpe ondertoon in haar stem.Ze keek strak naar de grote hengst voor zich.Ze keek strak naar hem."E-en wat d-doe jij nog hi-ie-er?"vroeg ze strak aan de grote hengst.Ze bleef strak naar hem kijken.Haar spieren waren gespannen.Ze had haar oren in haar nek gelegd en haar staart zwiepte heen en weer.Ze schudde even haar manen uit.Ze haalde even een diepe zucht en keek dan weer strak en uitdrukingsloos naar Amor.