Getting stronger

De gouden vacht begon langzaam te glanzen. Zijn ribben waren al een tijd niet meer zichtbaar. Zijn bekken begonnen langzaam te vullen. Navayo briestte even gelukzalig. Hij was er een stuk beter aan toe als een tijd geleden. Ook zijn hoofd was een stuk rustiger. Hij had sunset een tijdje geleden gezien en dat had hem zeer goed gedaan. Hij had de zin in het leven terug gevonden. Hij was zichzelf weer gaan verzorgen en terug gaan trainen voor terug een betere conditie te krijgen. Zijn bespiering was nog niet top maar toch al een hoop beter dan wanneer hij terug in DH kwam.
Zijn donkere hoeven kwamen ritmisch neer op de zachte ondergrond terwijl zijn neus opzoek was naar een lekkere zoete appel.

Magnifico snoof de frisse lucht in, liet het haar longen opschonen en het gaf haar een nieuwe vorm van energie. De quarter had de laatste maanden zich in een bubbel bevonden, haarzelf tijd gegeven om niet meer te denken aan het verleden, alleen aan de toekomst. En dat had geresulteerd tot een leven in de vallei, vredig grazend in haar eentje tot ze een buik had gekregen waar je u tegen kon zeggen. Haar vacht had weer een gezonde glans en appeltjes dansten eroverheen. Je zou het bijna kunnen vergissen dat ze drachtig was, maar ze had besloten dat ze zichzelf nooit weer door die hel zou sleuren. En bovendien, wie zou nog gek genoeg in zijn kop zijn om met haar voort te planten. Remember, misschien... Hij was sowieso een idioot om van haar te houden. Maar diep van binnen wist ze dat hij ook de enige voor haar was.
Toch was Magnifico niet de dwaas die ze oogde te zijn. Ze had door dat er nieuw leven in het land was. Vage geuren van onbekenden begonnen door de gebieden te zweven en dat had haar onrustig gemaakt. Ze had zich teruggetrokken naar uithoeken en vermeed de spitsuren. Spijtig, want de plekken waar iedereen heen ging, waren haar favoriete plekken. Behalve deze plek, die altijd onontdekt scheen te zijn. Een paradijsje voor paarden met een trek naar zoetigheid. De bruine merrie rook echter een geur die haar maar al te bekend was. Navayo, één van de weinige die ze vriend kon noemen. Sporadisch kwamen ze elkaar tegen, en het was altijd weer een genot.
Al snel was de gouden vacht van de hengst in haar vizier en haar twee oren staken naar voren. ‘Hallo, oude vriend,’ sprak ze toen ze dichtbij genoeg was en duwde zachtjes een neus tegen zijn hals. ‘Je ziet er goed uit,’ sprak ze met een brede glimlach. De emotionele chaos van verdriet en wanhoop die de vorige ontmoeting nog in haar had geraasd, was nu uit haar ogen verdwenen. Magnifico had eindelijk geaccepteerd dat alles nou eenmaal was zoals het was en ze beter er het beste van kon maken. Zou wijsheid echt met de jaren komen? Magnifico had zichzelf misschien ooit slim gevonden, maar een tactisch brein had ze nooit gehad. Ze was altijd impulsief en overal te emotioneel op gereageerd zonder over de gevolgen na te denken. God, de plekken waar dat denken haar naar had gebracht. Gevechten die voorkomen hadden kunnen worden, vriendschappen die misschien niet verbroken hadden geworden. Respect dat anderen verloren hadden voor haar. Navayo wist lang niet alles over haar. Gelukkig niet,

Navayo's bruine ogen richtte zich op een mooie rode appel die aan een tak hing. Hij duwde zijn voorhoeven af, opende zijn mond en greep met zijn voorste tanden de appel vast. Door zijn gewicht brak het steeltje af en kwam de appel mee naar beneden. Zelfvoldaan beet hij een stuk van de appel af dat hij met smaak op at. Wat genoot hij van dit gebied. Eten en drinken in overvloed, en bijna geen paarden. Dat was toch wel iets waar hij naar gestreefd had. Niet teveel andere dieren waar hij rekening mee moest houden. Enkel zichzelf voedden.
Navayo spitste zijn oren, draaiden een kwartslag om een geluid op te vangen. Zijn zwarte snuit ging al snel in de richting van het geluid waarna hij een zachte hinnik uit stootte. Zijn oorpunten gericht op de bruine gedaante dat tussen de bomen verscheen. Hij wachtte geduldig op haar komst. Zijn bruine ogen die elke beweging van de merrie volgden stonden rustig. Haar zachte neus raakte zijn hals aan. Haar manier van begroette. Navayo brieste kort. Daarna duwde hij zijn neus tegen haar hals. Hij glimlachte eens bij haar compliment.
"Jij ziet er ook een stuk beter uit. Je lijkt rust te hebben gevonden." Merkte hij op. Magnum zag er een stuk beter uit als de eerste keer dat hij haar had gezien bij zijn terugkeer in DH. Al moest hij zelf niet veel zeggen, hij was bijna zijn oude zelf weer na een periode van lichamelijke verwaarlozing.
"En waar heeft Magnum overal rond gereisd sinds onze laatste ontmoeting?" Vroeg Navayo aan haar. Hij was benieuwd wat ze te vertellen had. Meestal was Navayo wel van gewoon vragen stellen, moest hij niet teveel over zichzelf vertellen.

Een vrolijke glimlach sierde haar gezicht toen ze zijn stem hoorde. Navayo was een van de weinige paarden die ze écht mocht. Hij was eerlijk, vriendelijk en oprecht goed. Maar toch was hij niet perfect. Ook hij maakte fouten, kon zo nu en dan opvliegend zijn. En dat was datgene wat haar tot hem aantrok. Zijn imperfecties. Magnifico wist dat zijzelf een grote lijst meedroeg, waarschijnlijk tientallen meer dan ze zelf kon bedenken. Soms begon ze te twijfelen of ze nog wel onder de verzamelnaam "goed" paste. Ja, ze had dan ooit een goede kudde geleid, maar sinds die tijd had ze zoveel stomme dingen gedaan. Ze had uit pure wraak iemand vermoord (iets wat had geleid tot de eerste breuk van velen tussen haar en Remember), uit zelfmedelijden anderen beledigd, geweld gebruikt, geschreeuwd, gescholden. De lijst was eindeloos.
Maar desondanks dacht ze dat Navayo haar ook mocht. Hoe? Tsja, hoe haar vrienden bij haar bleven wist ze ook niet. Navayo, Sunset, Dygur, waar dat kleine stuk ongedierte ook uithing. Een korte lijst, maar wel de paarden die haar aan het hart stonden.
Magnifico knikte toen Navayo sprak. ‘Ik heb eindelijk het verleden een beetje los kunnen laten.’ Was dit een nieuwe start. Waarschijnlijk niet, dat zou ze haar thuis wel verlaten hebben. Er was altijd een sprankje hoop dat ook haar familie ooit terug zou keren hierheen.
De valk vroeg al snel waar ze was geweest. ‘Hier, voornamelijk. Af en toe geprobeerd de grenzen op te zoeken, maar Dreamhorses lijkt me altijd hard terug te roepen,’ sprak ze rustig. Of ze daadwerkelijk ook innerlijke rust had gevonden, was maar de vraag. Magnifico kon doorslaan als de omstandigheden daartoe waren. En nu ze weer wat gewicht op haar botten had hangen was ze ook niet meer zo hulpeloos als enkele maanden geleden. Magnifico was vroeger echt een sterke merrie geweest. Nu was haar lichaam nog voornamelijk vlees en geen spieren. Als ze een doel had kon ze misschien helemaal tot haar oude glorie herstellen, maar ze zag het punt op dit moment nog niet. ‘En heb jij nog mooie avonturen beleefd sinds onze vorige ontmoeting?’ vroeg ze met oprechte interesse.