It's Time to Die! (Verhaallijn: oorlog tussen de goede en kw

Dreamtime werd lichtjes wakker na een lange tijd. Ze hief haar hoofd wat op en keek wazig. Ze hoorde de hinnik van Unreal en snoof zacht. Ze probeerde op te staan en had veel pijn. Cobra had harde hoeven, dat had ze gevoelt nu. Ze stond na een tijdje eindelijk op haar benen en begon te trillen. Een vreselijke pijn stroomde door haar lichaam. Ze manktte een beetje achteruit, verder van Cobra. Ze wilde niet weer trappen al verwachtte ze deze nu wel. Ze slikte even en keek naar het bloed van haar dat zich verzameld had rond haar. Ze keek kort naar Fonta en Unreal en dan naar de rest.

[Liever niet meer bewusteloos nu, heb nog iets afgesproken xd]

Mystic Light voelde dat Felicia haar beet, maar toch ging ze verder. Ze trapte op Felicia's rug om haar te verpletteren. Even werd ze weer normaal en keek naar de hulpeloze witte merrie op de grond. Nou ja, wit, er was nu overal bloed om hun heen. Toen werd ze toch weer gewelddadig, en steigerde hoger dan ooit tevoren. Ze kwam met haar hele gewicht met een klap tegen Felicia aan. Ze schrok van zichzelf. Op de grond lag een haast levenloos paard, eerst nog vol van haat, en pijn. Zou ze nog leven? Ze dacht eigenlijk van niet. Ze liep twee stappen naar achter, dit is ze niet. Maar wie is ze dan wel?

Mars werd weer wakker door een harde schreeuw. Hij deed zijn ogen open en sprong overeind. Ondertussen had Cobra de verraadster al gegrepen. Ook Unreal was er. Vroeger zou Mars de genade klap aan Dreamtime hebben gegeven maar dat was laf en ze was het niet waard. Hij briesde kwaad en keek naar het gevecht. De goeden waren aan het verliezen al was er wel tweedracht in de slechte groep. Ik heb mezelf wel goed in de problemen gebracht,dacht Mars. Hij heeft Charming aangevallen, de goede kudde haat hem dus. Ook heeft hij Dreamtime aangevallen, waarschijnlijk haat Fontanella hem dus wéér. Hij keek woedend en zoekend naar zijn volgende slachtoffer. Opeens zag hij Felicia neergeslagen worden door een ander paard. Felicia bleef doodstil liggen. Mars' bloed bevroor, al het geluid leek te verstommen. Alles ging langzaam, iedereen verdween uit zijn gezichtsveld. Alleen zijn halfzus zag hij, doodstil op de grond. Plotseling was hij weer terug, hij hinnikte woedend en rende op de witte merrie af die Felicia had aangevallen.

[Mhaa, Cobra je pakte me vechtmaatje af Gna, Gna!!]

Rose haar ogen stonde groot van schrik, een vurige enorme friese hengst stond naast haar. Ze moest ademhappen om niet meteen flauw tevallen, deze hengst leek eccact op de hengst die haar ouders en tweeling zus heeft vermoord. Haar angst verdween, haar ogen gooide ze plat in haar nek. Ze wist niet zeker of dit de hengst was, het moest wel alles klopte zoals in haar geheugen geschreven stond. Rose twijfelde enkele secondes, maar toen sprong ze aan in een kort galop recht op de enorme hengst af. Dit was zelfmoord realiseerde ze zich, maar het was al te laat. De beelden schoten voorbij de donkere moordlustige hengst... Haar ouders én tweelingzus. Ze hinnikte schril, ze spande al haar spieren die ze had aan, dat waren er niet veel maar de kans was dan ongeveer 1% groter dat ze het zou overleven. Ze beet in de hals van Cobra, het bloed goot eruit. Ze walgde van die smaak, ze werd duizelig van. Vanuit haar ooghoeken zag ze Amiya vechten voor de kudde. Zij óok, maar nu dit moment met deze hengst voor haar ouders. Ze sprong links opzij van de hengst, in een snelle reflex draaide ze zich om en trapte ze tegen Cobra, ze hoorde de klap van haar hoef dat tegen het hoofd van de koudbloedige hengst aankwam. Ze gaf nog een kick deze keer tegen de voorbenen. Ze draaide zich om, de angst was nu van haar weg te lezen. Haar hard raaste als een gek tegen haar borstkas, waar was ze in hemelsnaam aan begonnen? Dit zou een ware hel woorden, ze richte haar blik op die van Cobra.

[Lala,]

Unreal zijn oegn flitste naar twee witte merrie's de een kon hij zich nog vaag herinderen en de ander zat bij de goede. Hij snoof en zag hoe felicia wedt neergehaald. Die zou niet lang meer leven, wist Unreal. Hij stijgerde hoog en hinnikte nogmaals. Hij rende op volle galop op de witte 'goede'merrie af en beukte met volle galop tegen haar aan, hij was nét voor mars. De merrie viel om en hij gaf met zijn hoef een stoot tegen haar hoofd.hij knikte naar mars. 'Stom om dreamtime aan te vallen maatje' zei hij half teleurgesteld. Hij liep verder, de merrie mocht verder leiden in dr bewusteloosheid. Hij snoof. Kom maar op beestjes! dacht hij bij zich en hij hinnikte. Hij wou moorden, honderden moorden. De goeden uitroeien! ze moesten en zouden dood zijn nar de oorlg!. Hij draafde verder. op naar de volgende!

Beetje late reactie op Cobra, maar goed :3

Vol nieuwe kracht - zonder te weten waar het vandaan kwam - vergrootte ze haar passen. Ze kon het niet nalaten te grijnzen toen ze Cobra's magere peptalk hoorde. 'Dat hoorden ik, Cobra.' Kwam er wat ondoordacht uit haar mond. Toch vond ze het lef hebben als ze hun póny's noemde, maar dat zou ze hem nog wel eens goed duidelijk gaan maken. Sneller dan ze gedacht had de hengst haar gepasseerd. Kort verbluft staakte ze haar passen en keek om, om te kijken waar de zwarte hengst heen was. Na die éne luttele seconden waarin dat allemaal gebeurde, draaide ze zich razendsnel om; terug naar de kudde de hengst achterna. Helaas verpestte de plots opdoemende stofwolk haar plan om Cobra een duidelijk te maken dat ze niet waren om mee te spotten. Allemaal paarden van goed en slecht liepen door elkaar heen. Maar die angsthaas liep er verdorie niet tussen. Ze moest hem vinden voordat hij een van haar kuddegenoten serieus zou verwonden. Púúr uit frustratie ontsnapte er een licht gegrom tussen haar tanden en haar oren leken wel versmolten met haar hals door het continu naar achter houden. Net toen ze van plan was gewoon dwars door de stofwolk heen te rennen, kreeg ze de palomino kleurige hengst in het vizier. Als één of ander hysterisch paard begon hij op haar af te rennen. Overdonderd door de hengst was ze te laat met reageren waardoor ze de hengst de kans had gegeven haar eens een paar mooie amateur-verwondingen te bezorgen. Ze klemde haar kaken stijf op elkaar toen ze haar huid voelde openscheuren in haar hals. Eenmaal losgelaten trok de kou als een bezetene door de wond... net als de plotselinge adrenaline. Met een snelle beweging wist ze zich los te rukken waardoor de wond hevig begon te prikken, maar ze negeerde het. Net als hoe ze de rest van haar opgelopen verwondingen negeerde. Tegelijkertijd zette ze zich af met haar achterhand en beukte ze zich met aardige kracht tegen de gestoorde hengst aan. Ergens achter haar hoorde ze een hengst iets roepen over een verrader. Misschien had ze toch meer volgelingen dan ze oorspronkelijk dacht. Of in ieder geval; Cobra mocht zich zorgen gaan maken. Met nieuwe kracht schopte ze, zonder te weten of ze raakte of niet, nog eens naar achter.

Een harde schop in haar rug, even kon ze zich niet meer verroeren. Ze voelde ineens veel pijn, maar die stopte bijna meteen weer. Haar hele vacht zat onder het bloed. Ze hoorde vaag iets van het gevecht maar was in haar eigen droomwereld. Flashbacks schoten door haar hoofd. Het spelen met de andere merrie veulens, drinken bij de beek en dan die afschrikwekkende gil weer. Haar hoofd viel op de grond, ze keek verdwaasd om zich heen. De hele oorlog van haar vroegere kudde schoot weer door haar hoofd. De merrie die haar had aangevallen keek haar onderzoekend aan. Er gingen wat pijnscheuten door haar lichaam. Haar broer Mars had haar eindelijk in de gaten en rende op hun af. Hij jaagde de merrie weg met een hoop lawaai. Mars... Take care!''fluisterde ze zacht. Ze voelde dat ze dood ging. Een laatste hevige pijnscheut ging door haar lichaam, ze verkrampte. Daar hoorde ze weer het gehinnik van de merrieveulens van vroeger. Ze stonden op haar te wachten in een prachtige weide. ''Vrijheid''fluisterde ze. Haar hart stopte en het leven in haar ogen was weg. Felicia was dood!

(veel te veel posten.)
Toen ze Cobra zijn woorden hoorde en hem zag vertrekken verstarde ze. Die woorden die vastberaden blik. Ze had het allemaal al meegemaakt. Ze bleef aan de grond genageld totdat ze Cobra dreamtime zag aanvallen. Ze wierp even een kwade blik op Dreamtime. Fonta begon te galloperen en stond toen stil in het slachtveld. "Wie durft?" Vroeg ze uitdagend. Fonta was niet van plan zelf beginnen te vechten. Uitdagend zwiepte ze met haar staart. Haar neusgaten breed. "Ik doe niets hoor. Verraders moeten worden gestraft ookal is het mijn eigen dochter." Zei ze tegen Unreal. Fonta keek elk goed paard uitdagend aan.

(mooi gedaan :) )

Mystic Light werd plotseling opgefokt door Mars. Ze liep verder naar achteren, en kreeg een paar trappen van vechtende paarden. Ze liep nog verder, totdat ze uit het gevecht was. Ze draaide zich om, ze wilde hier niks mee te maken hebben. Ze zag de hengst achter haar aankomen, snel galoppeerde ze zo hard als ze kon weg. Zou ze nog gaan helpen? Ze voelde de stekende pijnen, overal. Ze voelde zich alleen, in de steek gelaten, niemand die haar ooit hielp...

Dreamtime zag de kwade blik van haar moeder. Ze snoof even en het interesseerde haar eigenlijk niet. Ze haatte haar moeder en vader toch al. Haar vader moest haar niet en zij hem niet, net als zijn stomme veulens. Ze negeerde ze en keek even naar Cobra. Ze manktte verder en keek rond. Ze dacht even aan een paar dingen en lette dus ook niet op. Ze had spijt voor wat ze gedaan had maar ze wilde Charming niet dood hebben. Ze zuchtte diep en keek naar het slachtveld.

De hengst zag dat ze niet had opgelet en grijnsde vals. Hij voelde haar tegen zich aan en viel bijna. Hij bokte hard tegen haar aan en keek even naar de twee anderen. Een verrader dus. Hij snoof even en richtte zich op Amiya. Hij gaf haar een trap en beet haar in haar borst. "Niet slim als je niet oplet" zei hij vals en steigerde hoog. Hij liet zijn voorbenen tegen haar aanslaan en landde weer. Hij stapte even achteruit en schraapte met zijn hoef over de grond. Hij had zin om te doden. Al ging hij zelf ten onder, hij zou vechten. Vechten met zijn leven voor Cobra! Hij grijnsde bij die gedachte en zette de aanval in. Hij rende weer op de merrie af en bukte nu zijn sterke lichaam tegen de hare.

Mars keek naar zijn dode zus. Hij huilde niet maar in zijn hart voelde hij diepe steken. Opeens laaide zijn woede weer op. Hij draaide zich om en schopte Dreamtime zo hard als hij kon. Hij wilde wraak, de merrie die Felicia had vermoord was al weg, daar zou hij later wel wraak op nemen. Nu eerst eerwraak voor de slechte kant en de Black Rose/Dark Star. Ookal hoorde hij niet bij een kudde, Charming had de kudde niet mogen verlaten en Dreamtime had hem niet moeten verdedigen.

Dreamtime schrok toen ze opeens een harde trap voelde. Ze schoot achteruit en snakte naar adem. Ze trilde op haar benen en bloed gleed over heel haar lichaam. Haar ogen stonden dof en ze slikte even. Ze snoof zacht en wilde niet weer trappen van Cobra voelen. Ze wilde Mars niet meer aanvallen maar als hij haar nog eens trapte zou ze dat wel doen. Maar dan om haarzelf te beschermen. Ze keek even rond en richtte haar kwade blik weer op de witte hengst. Wat was hij nu van plan?

Opnieuw ontsnapte er een lichte grom tussen haar tanden toen hij haar raakte, maar toen hij voor de tweede keer naar achter bokte, sprong ze tijdig naar achter. Ze had geleerd van haar fouten. Voortaan zou ze bij de les blijven. Ze kneep haar ogen lichtjes samen toen ze die van hem ontmoette, en trok een vragende wenkbrauw op. ‘Hmm..., haarbal,’ was het enige dat ze zei; meer als afleiding, dan oprecht bedoeld als een echt inhoudelijke zin. Terwijl ze het zei maakte ze tevens van de gelegenheid gebruik om ongehinderd haar hoeven even aan de zwaartekracht te laten ontsnappen. Ondertussen opende ze haar mond en beet ze al steigerend richting de neus van de pallomino. Eenmaal weer veilig met alle vier de hoefjes op de grond zette ze zich af om vlak langs de hengst heen te sprinten, maar als hij had gedacht dat ze er vandoor ging had hij het mis. Als een plotselinge ingeving besloot ze dat het een goed punt was om een flinke trap naar achter te geven wat ze na een abrupte sliding-stop dan ook deed. De merrie voelde dat ze wat raakte, al had ze geen idee wát precies.

Spaceball keek haar deigend aan en snoof. Hij keek haar kwaad aan en hoorde de woorden. Hij stamptte eens hard op de grond en zag dat ze naar hem wou bijten. Hij sprong achteruit en grijnsde even. "Mis.." zei hij kalm en zag dat ze langs hem heenrende. Hij snoof en wilde zich omdraaiden maar opeens voelde hij een harde trap tegen zijn achterbeen. Even zakte hij een beetje in maar hij herstelde zich en meteen draaide hij zich om. "Je gaat eraan merrie" siste hij kwaad en rende naar voren. Hij steigerde hoog en zette zijn voorbenen rond haar nek. Hij klemde zich vast en zette zijn tanden net naast haar oog. Hij grijnsde vals en beet erg hard, ook al kreeg hij niet veel vel te pakken.

Een jonge tinker merrie galopeerde rustig over de vlakte. Ze had zin om de leider van de dark star te vermoorden. Ze had gehoord dat zei de moordenaar van haar kudde was. Wat sterre niet wist was dat het de vorige leider Charming was. Ze zag de bruine arabische merrie staan. 'wie durft' Hoorde Sterre haar nog net zeggen. Sterre vond haar misselijkmakend. Een draadje in haar brak. De stinkende merrie stond gewoon iedereen uit te dagen. Sterre rende hard op haar af. Ze sloot haar ogen en knalde op haar voorhand. Ze opende haar ogen en stijgerde. Ze gaf de merrie een klap op haar hals. Ze draaide haar om en stampte tegen haar achterhand. "Jij zut boeten! Ik zal vechten tot de dood." Zei ze boos. Sterre zou Amiya dienen.

Fonta keek nog steeds om haar heen. Niemand durfde blijkbaar. Fonta lette 1 seconde niet op toen er een tinkermerrie op haar af denderde. Ze voelde een harde klap tegen haar voorhand. Even raakte haar knie de grond maar fonta herstelde haar snel. Ze ontweek de volgende klappen en stijgerde hoog. "Ik boet nergens voor! De enige die zal boeten ben jij!" Zei fonta dreigend. Fonta gooide haar voorhoeven de lucht in en een brede grijns verscheen op haar gezicht. Je zag nu overduidelijk dat haar tanden zo scherp waren als messen. De merrie had haar blijkbaar geraakt want een klein straalde bloed liep van haar voorhand. Fonta gooide haar hoeven tegen de hals van de merrie. "Je zult pijnleiden, Sterven en rotten." Zei ze ijzig koud. Fonta liet haar hoeven weer de grond raken en duwde met haar lichaam de merrie om. Met haar voorhoeven stond ze op haar schouder.

(Speel ook even sterre dus kan ook beslissen wat ze voor krijgt.)

Ondanks het vieze aroma van bloed, transpiratie en wel meer, moest ze toegeven dat het strijdveld een gezellige boel was. Slechte paarden leken het bijna gebruikelijk te vinden te praten onder een gevecht, concludeerde ze uit meerdere vlagen van gesprekken die haar uitstekende gehoor ontving. Hmm. Ze moest weer denken aan de woorden van Rain. Misschien had het wel meer weg van een breiclub dan ze eerst dacht. ‘Toe maar weer.’ Zei ze om de gezelligheidsfactor wat omhoog te schroeven. Terwijl hij vastbesloten was haar oogbal eruit te rukken, zag ze haar kans schoon...- of eigelijk zag ze meer de gestrekte hals vanuit haar ooghoek. Terwijl de adrenaline met elke seconde toe leek te nemen, hapte ze naar de vrije hals van de hengst en greep hem op de plek waar zijn luchtpijp hoorde te zitten. Vlakbij haar oor hoorde ze de op elkaar klappende tanden van de hengst, als teken dat haar oogbal gespaard was gebleven. Blij dat ze de tanden van de hengst had ontweken door de echter minuscule beweging van haar hoofd, rukte ze nu – met enige afschuw – aan de hals van de hengst. Ze was klaar met hem. Ze wou het afronden. Nu, hier en ter plekke.

Kharrea stond rustig toe te kijken op de oorlog. Goede en slechte paarden waren aan het vechten. Ze keek hoe Cobra een zwarte merrie aanviel die een hengst beschermde. Kharrea zag haar kans en denderde op de hengst af. Ze Stijgerde en hinnikte luid. Met haar hoeven raakte ze zijn hals. Ze wou haar hoeven voeden met bloed. Ze raakte het aan de onderkant van zijn buik toen ze naar hem bokte. Ze zocht Cobra. Ze diende hem en wou een verrader vermoorden. Ze wou zijn bloed proeven en haar hoeven voeden met zijn bloed. Ze zocht nog andere paarden om mee te vechten. Ze wou zovele paarden vermoorden of bewusteloos slaan.

Spaceball beet hard en liet los toen ze hem bij zijn hals greep. Nét op de plek waar zijn luchtpijp zat. Hij snoof en snakte naar adem. Hij probeerde zich los te rukken maar doordat hij weinig adem kreeg zakte hij in. Hij voelde nog steeds de tanden van haar in zijn hals. Ze was bij zijn luchtpijp en deze werd nu dichtgebeten. Hij legde zich neer van pijn en bloed liep over zijn lichaam. Hij snoof en snakte nog steeds naar adem. Langzaamaan sloten zijn ogen en stopte zijn hart. Hij was gestorven, dood. Dood op het vreselijke slachtveld. Gestorven met een gevecht..

[AAAhww xd]

Een bruine merrie kwam aangegaloppeerd. Ze schrok en merktte het slachtveld op. Ze keek toe en merktte dat het oorlog was tussen goed en slecht. Ze zag de witte merrie die dood op de grond lag net als de palomino-hengst. Ze snoof en zag een zwarte merrie die zwaargewond was. Ze zag paarden vechten en grijnzen. Genieten van de pijn, het bloed en andere dingen. Ze snoof de vreselijke geuren even op en slikte. Ze zag de bruine merrie en rende ernaartoe. Ze was nieuw maar zijzelf was goed en zou dan ook helpen. Ze rende naar Amiya. Ze zag aan haar dat ze de goede leider is. "Sarita aangenaam, ik ben nieuw maar zal helpen" zei ze rustig en grijnsde even zacht. Ze zag een bruine merrie een prooi zoeken en rende meteen op haar af. Ze hinnikte dreigend en beukte haar tegen de merrie aan. Ze steigerde en sloeg met haar voorbenen naar de merrie. Haar oren lagen in haar nek en haar ogen stonden woedend. Ze schraapte even later met haar hoef over de grond en snoof vals. Ze zwiepte met haar staart woedend en geirriteerd heen en weer. Ze gooide haar hoofd in de lucht en steigerde weer. Let's fight schoot er door haar gedachten en meteen zette ze de aanval weer in. Ze gooide haar gewicht op de merrie en beet in haar hals. Ze trapte naar haar benen en beet nog eens.

Sterre zag dat de merrie haar eerste trap net niet had kunnen ontwijken maar de 2de wel. Er liep een straal bloed over de merrie haar voorhand. Ze voelde de harde hoeven van de merrie tegen haar hals komen. Sterre verloor even haar evenwicht en direct daarna kreeg ze ook nog het gewicht van de merrie tegen haar aan. Met een harde klap viel ze op de grond. Bloed liep over haar hals. Ze voelde toen de hoeven van de merrie op haar schouder. Ze kon niets meer doen met haar benen. Sterre hief haar hals op. Een straaldje bloed liep langs haar oor af. Ze had iets geraakt toen ze de grond had geraakt. Ze beet de merrie in haar hals. Ze zag de scherpe tanden en ze rolde met haar ogen. Ze proefde een beetje bloed in haar mond. Ze merrie kon nu zo bij haar luchtpijp en haar vermoorden. Het schrammetje dat de merrie op haar been zou hebben zou ze niet eens gaan voelen.

Fonta keek grijnzend de merrie aan. Daar lag die dan op de grond. Geen kans op overleven. Fonta ging triomfantelijk met 1 van haar hoeven op de grond staan. Ze voelde een lichte beet in haar been. Ze liet de merrie rechstaan. "Vecht!" Zei ze dreigend. Fonta zag de merrie stijgeren en op dat moment deed fonta net hetzelfde. Ze nam de merrie beet bij haar hals. Haar tanden sneden als messen in haar nek. Ze wist dat ze de luchtpijp zou gaan raken. Fonta liet los en stapte naar achteren. 'Op naar de volgende.' Dacht fonta in haar eigen. "Je sterft eervol en ze zullen je herdenken als 1 van die dappere vechters die stierven hier op het slachtveld. Moge god je zegenen." Fluisterde fonta in de oren van de merrie. Haar geest zou hier gaan zwerven. Fonta was toch altijd zo beleefd om de stervende te zeggenen. Ze galopeerde weg toen de merrie dood op de grond lag. Ze rende naar de zus van mars. Ze stapte er langs en zei zachtjes. "Moge god je zegenen. Je bent in eer gestorven." Ze deed hetzelfde bij spaceball. De slechte paarden verdienden zo iets. Fonta wachtte op een nieuw slachtoffer.

(wie val je aan sarita?)

Sterre voelde hoe het gewicht lichter werd. Even daarna kon ze opstaan. 'Vecht!' Riep de merrie uit. Sterre stijgerde hoog in hinnikte luid. De merrie greep haar bij de keel. Sterre hinnikte zo luid dat het over heel het slachtveld te horen was. Haar tanden waren als messen in haar keel. Haar luchtpijp was geraakt. Sterre zakte langzaam op de grond. Ze hoorde de woorden van de merrie. Happend naar adem zag ze hoe de merrie bij haar bleef staan. Toch toonde de merrie respect voor haar. Fonta was blijkbaar erg godsdienstig want ze sprak over een god. Sterre sloot langzaam haar ogen en ze stopte met ademen. Haar hart stopte met kloppen. Het was over. Ze had nu geen pijn meer. De dood was vredig. Zij zou 1 van de zovele paarden zijn die hier dapper stierven en al vechtend. Haar geest zou over de gebieden ronddwalen en haar lichaam zou rust vinden. Sterre was vrij van de pijn. Vrij van het verdriet.

Unreal verveelde zich en zijn oog viel op een donkerbruine merrie(sarita) Hij girjnste en zag dat ze een van de slechte paarden aan viel, de merrie die werdt aangevallen léék op fonta. nou het maakte hem niet uit wie het was hij zou de merrie aanvallen. Hij stijgerde hoog en rende in rengalop naar de merrie toe . Hij raakte haar in voole gang en de merrie viel op de grond. Met zijn hoef dooboorde hij haar huid bij haar nek en hij grijnste. Hij beet haar en voelde het naar ijzer smakende bloed in zijn mond lopen. Zijn ogen werden roder en hij merkte kharrea op. Ze was van plan cobra aan te vallen , dat zag hij aan dr. hij grijnste, hij liet het toe.. hij mocht cobra niet echt.. Hij gaf de merrie nog een trap en draafde weg naar fonta 'en hoe gaat het met jouw?'