hold on tight to that crucial first steps

Zelfverzekerd stapte Black Rose tussen de bomen door. Er waren hier echt ontzettend veel bomen op een vreselijk groot oppervlak en daardoor had ze bedacht dat dit de bossen moesten zijn. De bossen van Dreamhorses, het gebied dat voor Rose nog totaal nieuw was. Ze had gehoord dat hier heel erg veel paarden te vinden waren. Misschien waren haar dagen van eenzaamheid hiermee dus ook wel geteld. Maar dat lag ook wel voor een heel groot deel aan haar zelf. Als ze niet meer alleen wilde zijn moest ze haar karakter toegankelijker gaan maken voor andere paarden. Ze wist dat ze heel hard haar best daarvoor zou moeten gaan doen, maar het zou ook wel de moeite waard zijn. Ze zat er aan te denken om misschien zelfs wel een kudde te gaan zoeken die bij haar zou passen. Maar voordat ze dat zou doen wilde ze eerst andere paarden ontmoeten hier in dh. Misschien stonden de paarden hier in dh haar ook helemaal niet aan en zou ze weer doortrekken naar een ander gebied. Misschien zou ze wel voor altijd blijven zwerven. Maar dat hoefde helemaal niet. Het was ook heel goed mogelijk dat ze hier leuke paarden zou ontmoeten hier voor de rest van haar leven zou blijven. Eigenlijk waren de komende paar dagen levensbepalend voor de merrie. Maar aan dat soort dingen moest ze nu niet te veel gaan denken. Zo zou ze alleen maar zenuwachtig worden en daar had ze ook niks aan.
Eigenlijk wist Black Rose bijna niets van dit gebied dat dh genoemd werd. Alleen dat het dus Dreamhorses heette, en ze had ook ooit eens ergens vaag gehoord dat in dh tussen de geaardheid van paarden hele duidelijke grenzen zaten. Maar Rose had geen duidelijke geaardheid. Ze kon zo vrolijk door het bloemenveld huppelen als een dolgelukkig goodie veulen, maar ze kon ook zo bot uit de hoek komen als een slecht paard. Black Rose was een apart paard. Dat was ze ook altijd al geweest. En hoe graag ze dat ook anders zou willen zien soms, diep in haar hart wist ze dat ze ook altijd zo zou blijven.

~Romy

Galopperend door het bos, zigzaggend tussen de bomen door kwam de hengst aan gegaloppeerd. Zoekend naar een klein meertje om wat te drinken. In de verte zag hij iets glimmen. Dat moest wel een meertje zijn. Dus versnelde het tempo een beetje. Net voor het water remde hij af. Hij strekte zijn lange nek uit en liet hem langzaam zakken naar het water. Al briesend dronk hij vele liters water naar binnen. Na een lange tijd drinken hief hij zijn hoofd en schudde de waterdruppels van zijn neus. 'Wat was water toch lekker' mompelde hij. Langzaam ging hij over naar stap om te kijken of er andere paarden in het bos waren. om een praatje mee te maken. Al even was hij aan het stappen en kon niets vinden of horen. Alleen de vogeltjes floten vrolijk door. Steeds meer kreeg hij het idee dat hij verdwaalt was maar hij gaf de hoop niet op. Hij had tegen zichzelf gezegd dat hij alleen maar rechtdoor mocht lopen, maarja iedere boom veranderde de richting van zijn weg een beetje. 'Het bos' dat was ook lang geleden dat hij hier was geweest dus ook niet raar dat hij de weg niet kon vinden. Een stukje verder zag hij een boom die hij herkende, Het was de boom met aan elke kant 2 vogel nesten. Maarja iedere boom kon natuurlijk 2 vogelnesten hebben. Hij bleef maar doorlopen tot hij iets zag bewegen. Het was een paard. Hij was door het dolle heen want eindelijk was hij niet meer alleen en misschien wist dit paard de weg wel. Hij zette de galop in en racete naar het paard toe..