A new start

Een nieuwe start en een nieuw begin. Een nieuwe dag en een nieuwe plek.

Veel te lang was het geleden. Dat verleden. Al was het nog erg makkelijk om te bedenken. Om er nog aan te denken. De beelden terug zien. Alles ging nog perfect. Want het begon op een normale dag. Een gezin bestond er maar er kwam een grote oorlog. De goede paarden wilden weer lastig doen en daar kwamen vele gezinnen mee in de problemen. Vreselijk kon je het noemen. Ouders werden vermoord of zagen hun kleine veulen dood liggen. Helemaal verwon en overal lag bloed. Een vreselijke oorlog was het. Slechte paarden moesten nooit denken dat ze sterker en beter waren. Want ook met hun gebeurden er slechte dingen. Gezinnen werden vermoord maar er werden er ook gered. Rami, het zwarte veulen werd gered door een gezin. Ze waren gevlucht van die vreselijke oorlog, bang hun gezin kwijt te raken. Of hun prachtige dochter die ze gebaren hadden. Ze waren gevlucht naar een mooi gebied. Ze waren misschien wel een slecht gezin maar ze hielden soms wel eens van prachtige gebieden. Ze bleven er erg lang wonen, tot beide ouders stierven. De twee veulens bleven alleen achter. Maar ze hadden geluk dat Rami de oudste was. Het dochtertje was nog maar een week oud toen ze de jonge zwarte hengst gered hadden. Nu bleven beide veulens over, alleen. Rami zorgde erg lang voor zijn pleegzus en samen groeiden ze op. Ze zijn nu prachtige paarden geworden. Rami begon een kudde met wat vrienden. Ook zijn pleegzus kwam erbij. Maar de regels luidt: Alle merrie's van de kudde worden gedekt door de leider. Ze wilden niet dat iemand wist dat ze broer en zus waren. Het enige geluk dat ze nu hadden is dat ze nooit dezelfde ouders of familie gehad hebben.

Het was een mooie zonnige dag in Dream Horses. De zon scheen en was best warm voor de lente. Deze dag was er geen wolkje aan de lucht te vinden. Lente. De zon kwam weer terug en liet eindelijk die koude sneeuw verdwijnen. De bomen en planten stonden weer in bloei. Ook de Wilgenbomen in het wilgenwoud. Een mooie merrie liep door het wilgenwoud die dag. Af en toe scheen de zon op haar donkere vacht en liet deze glanzen. Het was heerlijk warm. Ze briesde even en keek om haar heen. Ze was nieuw hier in het gebied. Ze was alleen vertrokken van het oude gebied. Ze had met haar broer veel besproken en had gezegd dat ze af en toe eens alleen wilde zijn. Ze kon niet zo goed tegen de kudde. De hengsten mochten nooit in haar buurt komen. Ze haatte hengsten. Buiten haar broer natuurlijk want die had voor haar gezorgd. Ze snoof even bij de gedachte en drukte haar oren in haar nek. Ze had slanke benen en best wel een aantal spieren. Ze sloeg met haar dunne staart heen en weer tegen haar flanken. Ze zette rustig en sierlijk stappen verder en zette haar onder een boom. Ze schudde de lange takken en bladeren van haar zwarte lichaam af. Ze ging eronder staan en keek omhoog. Ze vond deze bomen wel mooi. Verder had ze er niets mee. Ze sloot haar ogen even en zette haar op rust. Ze was moe van de lange reis. Maar dat wilde niet zeggen dat ze echt sliep. Nee, ze hield alles goed in de gaten. Als er iets zou gebeuren zou ze meteen aanvallen. Ze snoof even en bleef rustig staan.

[Iedereen is welkom]

Lala liep rustig tussen de wilgen, en dacht aan haar droom ,je zal je plaats vlug vinden'', Had haar vader gezegt, wat bedoelde hij daarmee. Lala liep al tijden rond te struinen in Dream horses. Ze zou altijd moeten reizen, af en toe kwam ze andere paarden tegen. Sommige waren goed, andere slecht. Maar het maakte Lala niet uit, wat voor paarden ze tegen kwam. Het was even een ontmoeting, maar meestal kwam ze de paarden niet meer tegen. Opeens zag ze een paard staan, het leek alsof het paard sliep. Maar toen Lala dichter bij kwam, zag ze dat het paard wakker was. Het was een pikzwarte merrie, die Lala nog nooit had gezien. Ze liep er naar toe, en stelde zich zelf voor, Hallo, ik ben Lala. En jij?'', zo stelde ze zich altijd voor. Wachtende op antwoord, begon Lala wat gras te eten.

De pikzwarte merrie liet haar ogen rustig toe. Haar manen bewogen lichtjes samen met de lange takken en bladeren door de wind. Ze snoof heel even en plots drong een onbekende geur haar neus binnen. Haar ogen schoten open en meteen zag ze de witte merrie. De merrie leek rond haar leeftijd te zijn. Ze drukte haar oren in haar nek en bleef staan waar ze stond. Ze keek naar de merrie met haar ijsblauwe ogen. Haar blik was emotieloos zoals altijd. "Hallo, ik ben Lala. En jij?'' De zwarte merrie keek naar het witte paard dat zich voorstelde als Lala. Ze bekeek de merrie en merkte dat deze ging eten terwijl ze op antwoord wachtte. "Lala he?" herhaalde de merrie rustig. "Seneca, onthoud die naam goed" zei ze emotieloos en keek de merrie strak aan. Ze snoof even de geuren op en sloeg met haar staart heen en weer. Ze keek om haar heen en daarna weer naar de witte merrie. Ze had haar voorgesteld als Lala. Rare naam vond ze dat, maar goed. Ze schudde haar even uit en stapte rustig weer tussen de lange takken en bladeren van de boom. Ze schudde haar daarna uit en keek weer emotieloos naar de merrie. Haar blik en houding waren niet vriendelijk. Maar ze had nu even geen zin om uit te vliegen, iemand weg te jagen of wat anders. Ze zou zeker niet veel doen en zeggen met de witte merrie Lala in haar buurt. Ze dacht vaak na en zweeg dan tegen de andere paarden. Ach, laat die merrie toch. Ze is even jong als jij en zal je vast niets doen Seneca dacht na bij die woorden die door haar gedachten heen gingen. Ze liet het hier maar bij. Ze snoof kort en liep voorbij de merrie. Ze keek om haar heen en liet haar oren in haar nek. Daarna keek ze achterom. "Denk maar niet dat ik je vaker tegen wil komen. Je ziet wel hoe ik ben, maar nu heb ik geen zin om je weg te jagen. Je hebt geluk" zei ze opnieuw emotieloos tegen de merrie waarna ze naar de grond staarde. Verder wist ze niets te zeggen of doen. Maar weglopen deed ze ook niet.

De zwarte merrie stelde zich voor, Seneca, hete ze. Daarna begon ze onvriendelijk te doen. Lala deinsde achteruit, dat had ze niet verwacht. ''Wat is er?'', vroeg Lala, aan de boze merrie, ''Ik doe niks'', vervolgde Lala. Deze merrie hoeft niet bang te zijn, ''Ik heb een keer een poema gedood, maar ik dood geen paarden'', Ze lachte naar Seneca. En ging toen wat gras eten. De zon deed zijn best vandaag, om te schijnen. Er waren nauwlijks wolken te zien. Het weer was erg mooi.







(sorry voor de korte post, ben inspaloos)