This war will start soon ~

Gekraak was te horen in de dikke laag sneeuw die op de ash valley lag. Een paar plekken waren duidelijk gesmolten omdat de grond enorm warm was. De warme vulkaan lag eronder. Donkere ogen gleden over de witte omgeving terwijl de hoeven opnieuw de sneeuw plette. De witte oren lagen in de nek van de merrie die door de sneeuw ploeterde. Ze had een belangrijke taak te vervullen. Ze was van plan iets groot aan te kondingen: Een oorlog. Ze had het al een paar weken geleden bedacht om de oorlog te starten. Ze wist al heel goed met welke kudde ze deze zou beginnen. Ze had alles al helemaal uitgerekend en verzonnen. Ze moest nu nog maar één ding doen en dat was die merrie eens aanspreken en aanpakken. Ze zou niet wachten op een ja of een nee. Ze moest meedoen. Als ze weigerde zou ze de hele kudde uitmoorden als het moest. Ze grijnsde vals bij die gedachte terwijl ze helemaal naar de vulkaan liep. Haar houding was deels ontspannen, maar ook enorm dominant. Haar grijze staart zwiepte ze heen en weer tegen haar gespierde flanken. Littekens waren goed te zien op haar spierwitte vacht. Haar wintervacht was licht ontwikkeld, maar heel dik was hij niet. Gelukkig maar. De merrie wilde er niet uitzien als een teddybeer. Dat was iets voor de goedzakken. De witte merrie snoof luid en begon te klimmen. Haar hoeven drukte ze in de sneeuw om op de grote vulkaan te kunnen lopen. Haar oren waren tegen haar schedel aangedrukt en haar donkere ogen waren strak naar voren gericht terwijl haar blik pure hardheid toonde. Stap voor stap ging ze verder. Hoger en hoger. Steiler elke keer weer. Ze spande haar spieren op en kwam vanboven aan op de vulkaan. Ze staarde naar de ash valley die nu onder haar lag. Rustig en vredig, maar niet voor lang. Als het zou beginnen zou alles vol met bloed liggen. Dat was voor over een week. Ze gaf de merrie zeker en vast een week de kans om haar leden erbij te halen. Dan zou er pas bloed vergooid worden. Paarden zouden vermoord worden. Gekrijs zou te horen zijn. Angst en zweet was te ruiken. Dat werd het slachtveld. Een grijns sierde meteen de grijze lippen. Haar donkere ogen gleden over alles en toen gooide ze haar voorhand meteen de lucht in. Een hard en duivels gehinnik klonk luid over het hele gebied. De hinnik was puur en alleen gericht voor de leidster van de kudde Quiet Sparkle. Mischa. De vosse merrie met haar goedzakkenkudde. Ze zouden eraan gaan en wel snel. Daar ging zij voor zorgen. Even dacht ze na over een reden om te verzinnen. Vaak had je een reden waarom je oorlog voerde. Nee, dat had Deina niet. Ze wilde gewoon meer goedzakken uit de weg ruimen. Dat was haar reden. Luid snoof ze terwijl haar donkere ogen meteen afzochten naar de vosse merrie. Dat ze maar snel kwam. "Come on, bitch. I don't have time for this." Zacht werden de andere taalwoorden gefluisterd. Vals, maar gemeend. Ze was ongeduldig en was niet in staat om uren te gaan wachten. Deina snoof nogmaals en sloeg hard met haar hoef in de grond. De sneeuw schoof opzij en maakte plaats voor een grote hoefadruk. De witte merrie liet nog een duivels hinnikje horen, hard maar kort. Dit om te laten weten dat ze niet eeuwen zou wachten. Ze moest nu komen.

Mischa

De winter duurde niet lang meer maar dat was niet aan het weer te merken. Nog steeds lag overal een dik pak sneeuw, lagen ijs, donkere wolken en het vroor behoorlijk. Het kon wel hartje winter zijn! Er was geen enkel teken van leven te bekennen in de vallei, maar Mischa wou hier liever ook niemand tegenkomen. Het was misschien verkeerd om confrontatie te vermeiden, maar in deze situatie was ze bijna niet in staat om actie te ondernemen of zichzelf te verdedigen. Ze was zo stijf als een hark, haar benen kraakten bijna terwijl ze moeizaam door de sneeuw draafde. De wind werkte ook nog eens tegen, en gooide alle kou en sneeuw recht in haar gezicht. Ze had haar ogen samengeknepen en stapte door. Ze had de afgelopen maanden wel wat spieren gekweekt maar was nog steeds niet echt het type om te vechten. En nog steeds niet gewend aan het alfa zijn. Gelukkig hadden een aantal leden van haar de zaken tijdelijk overgenomen want anders was ze nog neergevallen van de stress en de drukte. Ze had even wat tijd voor zichzelf nodig, want op die manier kon ze niemand helpen. Maar dat betekende niet dat ze helemaal niet met de kudde bezig was; juist niet. Ze maakte zich stiekem ontzettend zorgen en was iedere middag naar de kudde gebieden gegaan om te checken of haar dierbare leden veilig waren. Het was de laatste tijd wat stil in Dreamhorses, dat ging ten koste van de gezelligheid en plezier en dat was jammer. Maar eerst moest ze deze vallei zien door te komen. Waarom was ze hier? Iemand had naar haar gehinnikt. Ze had geen idee wat ze moest verwachten, of wie het was, want de hinnik kwam haar totaal niet bekend voor. Maar het klonk in ieder geval onheilspellend, dus een leuke ontmoeting zou het vast niet worden. Met enige spanning bleef ze doorstappen, ze had een pluizige wintervacht en begon ook nog eens te zweten. Ze drukte haar kaken stevig op elkaar en zette een felle blik op. Toen ze eindelijk bij een berg-vulkaan-ding was aangekomen plaatste ze haar hoeven tegen de stijle rotsen en begon met veel moeite aan de klimtocht. Wat voor idioot moest het wel niet zijn, die hier in de winter op een ijsgladde berg naar haar ging roepen? Waarom niet gewoon bij de rivier, of in de taiga? Ze werd steeds nieuwsgieriger en dat was de drijfveer om haar tempo te verhogen. Ze was nu eindelijk lekker opgewarmd. Soms vielen er wat stenen naar beneden of gleed haar hoef weg door de gladheid, maar ze probeerde zich te focussen en vooral niet haar moed te verliezen. Haar manen waren ontzettend lang geworden en de puntjes waren helemaal bevroren, het zag er nogal ruig uit. Toen ze bijna bij haar bestemming was, verscheen er een witte stip in haar zicht. Toen ze wat dichterbij kwam werd het duidelijk. Haar mond viel open voor een moment, haar oren schoten alle kanten op, maar ze rechtte haar rug en probeerde niet bang over te komen. Ondertussen stond ze te trillen op haar benen. Dat moest Deina zijn... Ze had nog nooit ontmoet, maar wel veel over haar gehoord. Ze wist niet goed waar deze merrie toe in staat was, liep voorzichtig op haar af en keek haar verward aan. Deina was alleen, gelukkig. Straks kwam de Horcrux ergens opdoemen en gingen ze haar ontvoeren of gewoon vermoorden- Wat zou er dan met haar kudde gebeuren...? "Waarom hinnikte je?" Vroeg ze met een neutrale blik. Ze hield niet van spelletjes spelen, dat was juist waar de badasses om vroegen. Om aandacht en emotie van hun tegenstander, om vuile spelletjes.

De laag sneeuw begon te smelten onder de hoeven van de grote gespierde merrie. De vulkaan zou ooit nog gaan uitbarsten en daar wilde ze als eerste best bij zijn. Ze zou niet snel bang zijn voor iets, zelf niet voor een vulkaan die uitbarst. Ze zou dan vol eer en macht sterven en dat vond ze niet erg. Ze snoof luid en haar oren draaiden alle kanten op. Haar neusgaten waren wijd opengesperd en rustig, maar ongeduldig, wachtte ze af op de vosse merrie. Het duurde te lang naar haar zin en dat mocht de merrie weten. Deina drukte haar oren na een tijd plat tegen haar schedel en haar donkere ogen staarden strak naar voren. Af en toe gleden ze van links naar rechts om te zoeken naar een rosse stip. Ze grijnsde vals toen deze uiteindelijk ook aankwam. Ze volgde de bewegingen van het paard dat steeds dichterbij kwam. Deina sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze al goed na begon te denken over hun gesprek. Hoe ze zou starten en hoe ze haar zou gaan uitdagen. Voor haar was het niet moeilijk om iemand uit te dagen of bang te maken. Dwingen kon ze ook nog eens goed. Wat kon ze niet? Verliezen misschien. Zacht begon de merrie vals te lachen. Meer tegen zichzelf, maar wat maakte dat uit. Ze hoorde gekraak van de sneeuw dat dichter en dichter kwam. Haar hoofd draaide ze in de richting van de vosse merrie die op de steile helling aan het lopen was. Het was glad en dat zou ze vast niet leuk vinden. Geen probleem voor Deina zelf. Ze snoof en merkte de merrie op die na een tijd voor haar neus stond. Deina keek haar emotieloos aan en draaide haar oren een tikkeltje schuiner toen de merrie iets vroeg. Ze vroeg waarom de merrie gehinnikt had. Deina grijnsde vals en begon kort een paar seconden om de merrie heen te cirkelen. Haar houding was dominant en haar spieren stonden gespannen. Toen ze zeker drie ronden gelopen had, stopte ze vlak voor de merrie. Haar donkere ogen hielden de blik van haar vast. Nog steeds diezelfde valse grijns op haar snuit. "Ik hinnikte met een hele leuke en speciale reden, liefste Mischa. Ik daag jou en je idiote kudde uit in een grote oorlog. Ik verwacht geen ja of nee want voor mij kan je niet beslissen. Ik beslis en het is een ja. Over een week zal ik hier klaarstaan met mijn kudde om je ondergang op te wachten. Kom je niet dan zoeken we jou en je kudde op om iedereen één voor één uit te moorden. Aan jou de keuze. Dit mag je wel beslissen. Zal je hier zijn of mogen we je opzoeken?" Haar stem was dreigend en vals. Je hoorde aan haar stem dat ze het meende want als het moest zocht ze elk miezerig paard op om te vermoorden. Als het moest vermoordde ze dan nog eens élk goed paard dat in de buurt komt. Ze had daarom ook de activiteit begonnen, om haar leden al te trainen. Ze waren er klaar voor. Mischa had dan ook één week de tijd voor ze zouden beginnen. Deina snoof en sloeg ongeduldig met haar hoef tegen de grond. "Wat word het?" Ongeduldig en duivels sprak ze deze vraag. Ze had geen zin om te wachten tot die zielige merrie zou antwoorden. Ze wilde het nu weten. Nu en niet deze avond of morgen.