Back in town

De witte merrie bracht haar hoofd omhoog en sperde haar neusgaten, om eens luidkeels te zuchtten. Nadat ze een tijdje was weggeweest om even goed na te denken en alles op een rijtje te zetten, had ze besloten terug te komen en haar zus weer een keertje op te gaan zoeken. Azura sloeg haar ogen neer en zacht zwiepte ze haar staart enkele keren tegen haar witte flanken aan, op de linkerflank zat een litteken, het litteken dat ze had opgelopen bij een gevecht met een roofdier. Nog steeds deed het pijn en toen de wond was ontstaan, kon ze een tijdje niet goed lopen. Helaas kon ze het afschuwelijke ding niet laten verdwijnen of verbergen, ze had helemaal geen zin om iedereen uit te gaan leggen waarom dat litteken daar zat. Bah, ze zag er al zo tegen op om haar vrienden weer te ontmoeten en uit te gaan leggen waar ze geweest was. De merrie snoof eens fel en stak haar neus in de lucht, haar neusgaten vulde zich met allerlei geuren en vooral de geur van het zoete water, waar ze zonder twijfeling dan ook abrupt op af ging aangezien haar keel kurkdroog was door het lange reizen. Het kabbelende water was al in zicht en eenmaal aangekomen te zijn liet ze haar fijne hoofd zakken, gulzig nam ze een paar slokken en voldaan keek ze op. Water drupte van haar kin af. Azura was nog steeds gezond gelukkig, al had ze wel een koliekaanval gekregen toen ze even was verdwenen uit Dream Horses, gelukkig was hij niet heftig en heeft ze hem overleeft. Vele paarden had ze ontmoet, ze was zelfs verliefd geworden maar met pijn in haar hart, had ze hem moeten verlaten aangezien ze dolgraag weer terug wilde naar Dream Horses. Hij wilde niet mee, hij had een eigen kudde dus hij moest daar wel blijven. Het afscheid was moeilijk geweest en ze was dus blij dat ze er vanaf was, maar ze miste hem zo erg. Azura draaide haar lichaam een half rondje en liet haar benen haar verder dragen, waar ze heen ging, ze had werkelijk geen idee. Over een tijdje zou ze haar zus, Mystic Light, weer roepen om haar alles even uit te leggen en haar excuses aan te bieden, want ze was weggegaan zonder het haar te zeggen. Kort brieste de merrie en lichtvoetig ging ze over naar een draf. Insecten vormde zich rond haar hals en dansde op haar manen. Het hele meander was ermee gevuld, insecten en andere mooie beesten. Vlinders fladderde rond haar hoofd en met grote ogen keek ze hoe ze hun gekleurde vleugels heen en weer klapte. Een luide hinnik verliet haar keelgat en speels gooide de merrie haar lichaam in de lucht, dit was pas een fijn welkom!

[Onbekende voor Azura aub. ]

Esercito
De scherpe oren van de donkerbruine hengst draaide zich bij elk geluidje dat er te horen was. Spieren spanden zich aan en bolde op, waarna ze in een zucht weer ontspande. Een nieuw gebied, de zoveelste plaats waar hij zou proberen een thuis te vinden. Hij vond het heerlijk om rond te reizen, door te trekken, maar zijn lichaam werd ouder. Hij mistte de verzorgende handen van talloze mensen die hem hadden geprezen om zijn daden, de zalfjes die de trekkende littekens minder pijnlijk hadden gemaakt. Zijn ietwat lichtere neus rust tegen het wateroppervlakte, creëert kringen die hij observeert. Het liet hem inzien dat één klein dingetje, één aanzet, kon leiden tot grote gevolgen. En was dat niet toevallig precies zoals zijn leven was verlopen? Hij genoot van het licht dat op zijn vacht viel, ook al verwarmde het hem niet. De winter was in aantocht en gaf zoveel moois. Terwijl hij daarover nadacht bereikte het geluid van een hinnik zijn oren en uit een reflex was hij gelijk op zijn hoede. Wie zou het zijn, had het goede bedoelingen? Hij wist dat wat het ook was, hij het waarschijnlijk wel aan zou kunnen. Zijn lichaam was gespierd genoeg, hij had training gehad die vele anderen ontbraken en hij had talloze oude en nieuwe schaafwonden om dat te bewijzen. Hij snoof kort en hield zich daarna stil. Wat het ook was, het kwam zijn kant uit..

Haar spieren werden gespannen toen een geur van een hengst haar neusgaten vulde, kom op zeg, alweer een hengst? Het krioelde van hengsten hier op Dream horses en ondertussen begon het haar aardig uit de keel te hangen. Niet dat ze die niet mocht, maar een keertje een aardige, spontane en vriendelijke merrie tegenkomen was toch ook niet verkeerd? Gespannen snoof ze eens en liet haar donkere ogen rond het gebied glijden, nog niks te bekennen. Alleen de geur van het paard was aanwezig, ook geen geluid. Azura liet haar staart enkele keren tegen haar flanken aankomen, wat irriteerde ze zich mateloos aan dat rot litteken, maar er was niks aan te doen. Wild schudde ze haar hoofd waardoor haar enorm lange manen even kort van haar hals lichtte. In haar gezichtsveld verscheen een donkerbruine hengst, die er aardig gespierd uitzag. Zodra Azura dichterbij kwam, bekeek ze zijn lichaam en zag talloze littekens, schaafwonden en nog wel meer op zijn huid. Versuft schudde ze haar hoofd en met grote ogen keek ze hem aan, allerlei emotie's waren uit haar houding en blik te herkennen, want als de merrie ergens een hekel aan had, waren het wel die emotieloze, chagerijnige en saaie paarden. Zelf zou ze nooit iemand kwaad doen, maar je wist maar nooit met sommige paarden en daarom was de merrie altijd op haar hoede. Met een kleine, verlegen twinkeling in haar ogen keek ze richting de hengst en een vaag glimlachje krulde haar mondhoeken omhoog. Zacht ploegde haar zwarte hoef een klein beetje aarde om en haar ogen sloegen zich neer, altijd als er een hengst in de buurt was wist ze zichzelf geen houding te geven, dat was ook de reden dat ze nog nooit echt een liefde had gehad. Niet voor lang iniedergeval. Luidkeels zuchtte de slanke, sneeuwwitte merrie en haar aandacht werd weer gericht op de hengst. ''Hallo.'' begroette ze hem voorzichtig en probeerde wat zelfverzekerder over te komen. Haar oren werden naar voren gedraaid en haar staart zwiepte zacht heen en weer. ''Mijn naam is Azura.'' stelde ze zich daarna in het kort voor. Over haar was nooit veel te vertellen en ze vond zichzelf ook niet speciaal, ze was gewoon een doodnormale merrie die wat meer mee had gemaakt dan de ander, maar haar verleden was uniek. Iets was niet veel paarden hadden meegemaakt, samen met Mystic had ze het niet makkelijk gehad in haar jongere jaren en dat deed haar pijn, diepe wonden hadden zich gevormd in haar hart.

De geluiden werden niet alleen sterker, maar ook nog eens rijker. Voetstappen, geluiden van bladeren die -per ongeluk of niet- vertrapt werden terwijl de geur van een merrie zijn neusgaten binnendrong. Hij snoof eventjes, glimlachte ontspannen en draaide zijn hoofd langzaam in de richting waar hij haar verwachtte. Ergens in zijn nek was een knakje te voelen en misschien ook wel te horen, maar hij schonk er geen aandacht aan. Oude, opspelende blessures waren al heel lang geleden een regelmaat geworden die de moeite niet meer waard waren.
Toen de merrie ook daadwerkelijk in zijn blikveld verscheen knikte hij vriendelijk terwijl hij naar haar ogen bleef kijken. Hijzelf vond het onrespectvol om een merrie op te nemen alsof ze een stuk vlees was dat verhandeld kon worden. Merries waren veel belangrijker dan dat. Hij voelde wel hoe haar blik over hem gleed, op littekentjes en wondjes bleven hangen. Zou ze zich nu afvragen of hij wel goed was? Of hij niet teveel had gevochten om een goed gezelschap te zijn? Wat ze ook dacht, de uitkomst moest wel iets goeds zijn als ze ondanks haar twijfelen hem gedag zei. Hij knikte nogmaals op haar begroeting en zoomde zijn blik wat uit, zodat hij voor een moment haar hele lichaam kon zien, de houding ervan kon opnemen. De manier waarop een paard stond kon zoveel meer vertellen dan je in eerste instantie zou zeggen. Hij stelde het horen van haar naam op prijs en deed een lichte stap naar voren, waarbij zijn spieren even aanspanden, maar vervolgens weer kalmpjes onder zijn vacht gingen liggen. 'Esercito' sprak zijn lage, warme stem ontspannen. De naam Angelo die hij vroeger had gehad was verdwenen, vervangen en hervormd. Het maakte niet uit, hij was nog steeds dezelfde. De hengst die was geboren te leiden, die vanaf zijn geboorte een uitblinker was geweest en bovenalles voor iedereen door het vuur ging. Er werd misbruik van gemaakt, natuurlijk, maar ook dat kon hem niets schelen. Liever één keer te goed gelovig, dan één keer ongelovig met een rampzalig einde..

De sneeuwwitte merrie wendde haar blik even van de hengst af, richting het kabbelende water. Hier keek ze haar ogen vierkant uit, altijd was er wel wat leuks te zien en het verveelde nooit, de insecten dansde trouw met je mee als je aan het draven was en vlinders fladderde maar al te vrolijk rond je hoofd. Luidkeels zuchtte ze eens en schuurde haar fijne hoofd kort langs haar voorbeen af, zo. Dat was beter. Met een grote glimlach en een stuk zelfverzekerder als voorheen, keek ze de hengst aan die zich voorstelde als Esercito. ''Leuke naam!'' zei ze vriendelijk en kort knikte ze naar hem. Zacht gingen haar witte manen heen en weer, door het zachte briesje wat door het gebied waaide. Het was lekker weer, niet te warm en niet te koud, een perfecte dag om gewoon even lekker te relaxen en je niet in te spannen, iniedergeval, Azura was niet van plan als een gek rondjes te gaan rennen en je kapot te gaan zweten. Niet iets dat ze graag deed en ze ging haar kostbare energie er dus ook echt niet aan verspillen. ''Nieuw hier in Dream Horses?'' vroeg ze, om zo het gesprek een beetje lopend te houden. Langzaam en zacht schudde ze haar hals kort en liet haar blik even op haar litteken vallen, verdomme, dat rare ding trokken haar ogen de hele tijd al aan en het begon haar de keel uit te hangen, het was gewoon zwaar naar dat je die dingen niet verbergen kon, anders lag er nu al een stuk witte vacht over zodat het niet meer te zien was. En het was ook nog eens op een opvallende plek, haar flank. Door haar lichte kleur was het donkergekleurde teken goed te zien en daar ergerde ze zich kapot aan, maar het was niet zo dat ze er chagerijnig van zou gaan worden of wat dan ook, ze moest het accepteren. Door haar verleden was ze een stuk gevoeliger geworden en soms was dat moeilijk, je miste vele kansen om partners te worden met iemand en de meeste vonden je maar een raar typetje, tsja. Zo had iedereen wel zijn plus en min punten en in Azura' ogen moest je die gewoon accepteren. Iemand was zoals hij of zij was en niemand moest zich voor iemand gaan veranderen, het zou eruit zien als iedereen zich voor elkaar zou gaan veranderen. Tuurlijk moest je je aan iemand aanpassen, maar zo hoefde je je hele leven toch niet verder te leven? Zo werd je ongelukkig, je emotie's werden opgekropt en niet veel later stond je aan de rand van de watervallen. Zo was het ook gegaan bij haarzelf, alleen had ze zichzelf kunnen overtuigen om terug te gaan, toen kwam ze haar zus tegen en alles veranderde, in haar hele ongelukkige leven, was weer een sprankeltje hoop te herkennen.