The iceprinces is back in the town!

Yegua liet haar hals in een mooie boog buigen, terwijl ze flink door het laagje ijs stapte. Een klein, guur windje gleed langs haar oren en bezorgde dat ze af en toe de kriebels kreeg. Ze genoot serieus echt van dit weer, veel beter dan de hele tijd die hete bol op je kop. In deze omgeving kon ze ook makkelijk 'in haar omgeving verdwijnen'. Tja, Yegua had het geluk parelwit te zijn. In de sneeuw was zíj de ijsprinses en de witte vlokken waren haar troon. Niet raar dat dit een van haar lievelingebieden was. Een zucht verliet haar keel en rookwolkjes stegen op. Hoewel ze plezier zou moeten hebben was ze niet helemaal happy. De witte arabische was alleen, eenzaam in dit witte paradijs. Even gooide ze haar witte, ranke hoofd de lucht in zodat haar manen weer in een mooi rijtje belandde. Ze besloot het ijs op te gaan, want het was zeker dicht genoeg. Ze schatte het zo'n vier centimeter, dus er kon als het goed was niks misgaan. Ze schudde haar staart heen en weer terwijl haar hoeven stap voor stap de ijslaag opliepen. Af en toe kwam er een klein beetje water boven het ijs uit, maar op de meeste plekken was er alleen ijs te vinden. Haar hoeven, tot ongeveer haar sokken waren al een stuk doorweekt. Het voelde koud aan, het was lekker verkoelend. Zij was tenminste een merrie die tegen zoiets kon, een merrie die niet zo'n schijtdoos was. En ofcourse dat ze daar trots op was. Met een starre blik in haar ogen liet ze zich glijden over het ijs. Langs het meer kwamen kleine -bijna witte- grasprietjes boven de grond uit. De wind was guur, wat vast kwam doordat de ijsberg hier ergens in de buurt lagen. Zij wierp energiek haar hoofd in de lucht en daarna hief zij haar smalle hoofd weer recht en liet haar dahliagele kijkers op het ijsmeer rusten. Ze was super mooi zo in haar pracht en praal op het ijsmeer. Vurig stak ze haar hoofd in de lucht maakte ze rustig een zijsprongetje en liet haar neus op haar borst rusten. Over haar éne oog glansde een dahliageel laagje maar over de ander lag een wit vliesje. Zo leek het tenminste, en ze schaamde zich er werkelijk voor dat ze blind was aan een oog. Daarom hing haar voorpluk ook áltijd over dat oog.