I walk here... Alone... Come walk with me!

"Ja mijn vader heeft me dat aangedaan. Hoe komt het dat dat paard blind is geworden? Als je dat niet wilt beantwoorden hoeft het niet." Vroeg ze, ze had zijn pijn aangevoeld. Snel duwde ze haar hoofd tegen zijn hals en liep voorzichtig 2 passen achteruit. Amani brieste en luisterde geconcemtreerd, er was nu iets of iemand die goed kon sluipen. Amani snoof en steigerde hoog, uit de struikjes kwamen een stuk of 5 wolven vandaan. Amani snoof en luisterde, nu was ze zo nuchter als wat, ze zocht hun geluiden op en richtte haar achterhand in de richting van het geluid. Fel bokte ze, niet wetend dat dat de leider was van de kleine roedel. Na een paar bokken vloog hij door de lucht en peerde hem, zijn kamaraden volgden hem op de voet. Amani trilde op haar benen van schrik, haar eerste gevecht als blind paard zijnde. Ze draaide haar hoofd weer naar Hope en glimlachte even.

Hope draaide zich om, hij zag Amani hoog steigeren en wolven weg jagen. "Wow. Maar dat paard.... Zweep en sporen." Meer zei hij niet. Hij was zelf ook afgeranseld. Het litteken op zijn hoofd was niet zijn enige litteken. Hij had er nog meer. Maar het was op zijn buik, dus je zag het alleen als hij zou vallen.

EDIT BOOTS: Dit is spam. Minimaal drie volle regels tekst

"Ach, en dat voor jouw ogen?" Vroeg ze geschokt. Amani kromde haar hals even en hief haar staart, nu zag ze pas echt uit als een raszuivere Arabier, precies wat ze ook was. Jammer dat ze blind was, dat was toch wel irritant. Amani kon het niet laten om te grinniken toen ze in de verte het gejank van de wolven nog hoorde. De voskleurige merrie probeerde weer te een beetje te lopen, nu diep geconcentreerd om zich niet te stoten. Het lukte vrij snel en ze waagde een voorzichtige draf. Nu stond ze stil en draaide haar hoofd naar Hopeful.

"Ja, voor mijn ogen" zei Hopeful verdrietig. Hope liep naar het riviertje en dronk wat. Hij waagde een been in het water, en zwom toen even om alle zorgen van zich af te 'weken'. Hope liep er weer uit en schudde zich uit, waardoor ook Amani nat werd. "Oh sorry" zei hij lachend. "Maar het is verleden tijd" voegde hij eraan toe. Anima kromde haar hals en hief haar staart. "Je ziet er nu echt uit als een volbloed arabier." zei hij eerlijk "daar mag je trots op zijn" zei hij "zijn we ras genoten" grinnikte hij

Hope klonk verdrietig, wat hij zei was ook verdrietig. Toen Hopeful wegliep om te zwemmen voelde Amani zich onveilig, zo.... Alleen. Snel liep ze naar hem toe, Hope schudde zich uit en Amani lachte. "Nou rasgenoot, wilt u mij vergezellen om een stuk te wandelen, en tussen haakjes ervoor zorgen dat ik niet tegen bomen aan knal?" Ze plaagde wat en gaf Hope een speels duwtje. Blij hinnikte Amani en draafde 2 stappen met opgeheven staart. Ze lachte toen ze het meertje in viel. Op de tast klom ze het water uit en glimlachte naar Hopeful. Amani lachte en schudde zich uit. Vrolijk draaide ze haar hoofd naar Hopeful.

"Tuurlijk wil ik dat." zei hij blij. Maar blij was hij niet, hij merkte dat hij zijn masker weer op had. Zou Amani het ook voelen? Hope keek voor zich en pakte Amani zach bij haar manen en trok haar om een boom heen. "Sorry ik was aan het dromen." zei hij eerlijk. Hope hinnikte hard, maar het was al te laat, black dream viel en moest van de baan afgesleept worden. Hopeful voelde een zweep op zijn hals en gaf een bok zodat zijn ruiter eraf lag. Hij rende achter zijn vriend aan. Hope zag hoe Black in zijn ogen gesneden werd... hope rilde helemaal en stond stil. Toen hij besefde dat hij maar een beeld was liep hij weer verder.

Amani hinnikte blij met zijn antwoord maar ze keek bezorgd. Hij had zijn masker weer opgezet. "He, rustig Hopeful. Ik ben bij je, mij kan je vertrouwen." Zei Amani zacht, ze lachte even toen hij haar hielp een boom te ontwijken. "Geeft niets, ik droomde ook een beetje." Zei ze na zijn woorden. Amani bleef lopen maar gaf hem een duwtje met haar neus, hij had zijn masker echt weer op. Bezorgd keek Amani naar Hopeful en hinnikte zacht. Hij kreeg de rillingen en stond stil. Gelukkig liep hij snel verder. "Laten we iets vrolijks doen." Stelde ze voor.

"I-ik had dat beeld weer!" zei hij geschrokken. Bang keek hij naar Amani. De rillingen kwamen weer, maar gingen dit keer niet meer weg. Hope sloot zijn ogen even, en het beeld kwam weer. Onmiddelijk opende hij zijn ogen weer. Wat moest hij doen? Er door heen en zich laten overmeesteren door de beelden, die toch nooit weg zouden gaan? Een zucht verliet zijn keel. Hij wist het echt niet meer...

Begrijpelijk keek ze Hopeful aan. Tranen rolden over haar wangen, ze voelde zich hulpeloos. Nu kwamen er ook beelden van haar en haar vader, het was angstaanjagend gewoon. Ze snikte zacht, ze was blind en naast haar stond ook een verdrietig paard. Ze werd er depri van. Zacht duwde ze haar neus in zijn manen en snikte weer. Opeens had ze een idee. "Sluit je ogen en kijk naar de beelden, het zal eng zijn maar dan weet je dat het niet jouw schuld is. Niemand zijn schuld eigenlijk." Zei ze zacht, ze snikte nog steeds maar ze klonk vastberaden. Het sterke gevoel van hulpeloosheid werd sterker en ze gaf zich over. Gelijk werd haar lichaam overspoeld met pijnen van haar vader. Ze liet zich gaan en wachtte op de confrontatie.

"Wat? Maar... Oke..." hope sloot zijn ogen maar opende ze snel weer. "Ik kan het niet!" riep hij in paniek zijn buik ging in snel tempo op en neer. Rillingen waren erger dan voorheen. Maar hij voelde het gevoel van Amani. Hij kpn het niet. Hij wist een manier hoe hij het wel zou kunnen, hij moest gedwongen worden. En aangezien Amani het enige paard hier was, moest zij hem dwingen. Ze zouden het allebij niet leuk vinden maar het moest wel.

Nu maakte een beetje boze gevoel haar te meester, het was meer streng dan boos maar goed. "Gewoon doen! Het doet pijn, ik ken het helemaal ik snap hoe je je voelt maar zet je eroverheen!" Zei ze streng en best wel een beetje boos. Ze gaf hem een klein, onschuldig beetje en draafde voorzichtig weg. Amani's gevoel werkte en ze ontweek een boom. Ze waagde een galopje en ontweek weer bomen en struiken, ze wist zelfs wanneer ze moest springen! Toch was Amani streng. Ze keerde om en draafde naar Hopeful. "Geef jezelf hoop, wees er en wees streng tegen de beelden. Laat ze gaan en laat ze stromen!" Beval ze. Haar ogen stonden streng, nu moest hij haar gehoorzamen!

Hope schrok van Amani, zuchte en ging liggen. Hij sloot zijn ogen en liet de beelden gaan. De marteling van Black Dream. De marteling van hem zelf, de renbaan. Zijn rijderdie dreigend met de zweep aan kwam. Het paard van de baas van het hele renbedrijf die steigerde en hem raakte. Onmiddelijk opende hij zijn ogen weer en maaide heving met zijn voorbenen over de grond. "Alsjeblieft Amani, laat me dit niet doen!" zei hij smekend, niet dat het iets zou helpen, amani zou het van hem winnen en hem alsnog zeggen dat hij zijn ogen dicht moest doen.

Nu lagen de oren in de nek. "Gewoon doen!" Beval ze. Het klonk boos en streng. Integendeel wat ze vanbinnen voelde, pijn en verdriet. Ze steigerde hoog en zorgde dat ze zacht weer neerkwam. Tranen stroomden over haar wangen, ze hoorde zijn smekende stem nog galmen in haar hoofd. En die maaiende benen, die hoorde ze gewoon tot in haar hele lijf. Gelukkig zag ze nu even niets, maar helaas voelde ze het wel. Amani trilde van verdriet. Met haar oren plat in haar nek van verdriet zou ze gek worden, dacht ze. Zo gek dat ze slecht zou worden.

Een groot gespierd paard stond boven op een lijk, een vos arabier. Een merrie, met totaal geen greintje respect of genade in haar witte ogen. Ze stond midden in een grote kring van vuur. Alle paarden uit DH vreesden haar, ook de beruchtste slechte paarden hadden respect en angst voor haar. Dat paard was Amani.

Met een ruk opende ze haar ogen, de duisternis bleef maar de beelden vervaagden. Er kwamen nog veel meer tranen en snikken. Ze zakte neer op haar benen en snikte luid. Wat betekende dit beeld? Was dit hoe Amani later zou worden? Amani werd gek en klom weer op haar benen, haar ogen stonden vol angst. Hoog steigerde ze en stoof ervandoor in rengalop. Na een tijdje schaamde ze zich en keerde om. Weer naar Hope. Vol met schaamte 'keek' ze naar de grond.

Hope draaide zijn oren naar achter. Amani leek boos! Hij legde zijn hoofd op het gras, sloot zijn ogen en gaf zich over. De beelden kwamen weer. Het leek eindeloos te duren, maar uiteindelijk stopte de beelden. Hope stond op en schudde zijn ogen. Hij keek naar Amani. "Je zag iets, ik zie het aan je" zegt hij. Hope keek naar amani, maar belsoot te wachten op het andwoord, hij voelde zih verslagen.

Ze trilde van verdriet, ze wou hem niet pijn doen. Dat was nooit haar bedoeling geweest. "Ja, ik dacht dat ik gek werd door het tweestrijdige gevoel, ik wou je helpen maar tegelijker tijd werd ik boos en overspannen. In een fractie van een seconde zag ik beelden, boze, nare beelden. Ik was slecht en stond op een lijk." Haar adem stokte even, haar ogen werden groot, ze wist nu welk lijk het was. Tranen bleven eindeloos stromen, ze zouden nooit meer ophouden, had ze het gevoel. "Ik werd gevreesd door alle paarden van DH, zelfs de allerslechtste paarden vreesden mij. Ik stond in een cirkel van vuur. Het vrat aan allemaal lijken, die lagen ook om mij heen. En mijn blik, ik had spierwitte ogen en ze straalden iets angstaanjagends uit." Snikte ze tegen hem. Amani haalde diep adem maar het lukte niet, nee ze haalde uiteindelijk steeds gejaagder en sneller adem. Haar hoofd had ze verslagen laten hangen.

Hope werd ineens wakker. "We moeten ons niet overgeven aan die beelden. Denk aan mijn naam Hopeful, weetje nog?" hope tilde haar hoofd weer omhoog. "We zijn nog maar net begonnen met leven, daar maken we niet nu al de hel van" zei hij. Alles wat hij voelde had hij zo achter slot en grendel gezet, dat het goed zou kunnen dat Amani niets doorhad. "Laat het achter je" zei hij, toch wel iet wat mysterieus

Het snikken stopte, Amani lachte, nu vrolijkte hij haar weer op met hetzelfde advies. "Ik.. Ik zag jouw als lijk." Zei ze zacht, ze schaamde zich enorm hij was haar beste vriend en dan zag ze hem als lijk die zij had vermoord! "Hoop ja, en nu moeten we iets vrolijks doen en alles vergeten.... Nu dan." Gelijk spitste ze haar oortjes en pakte zacht zijn manen beet. Voorzichtig trok ze er een beetje aan, speels dan wel hoor. Amani steigerde vrolijker en stoof weg. Nog net op tijd herinnerde ze zich eraan dat ze blind was en moest oppassen. Gelijk ontweek ze op het nippertje een boom en schampte haar oor ermee. Het deed geen pijn, het was een lichte aanraking en meer niet. Snel sprong ze over een struikje en stond stil. Ze hinnikte even, nu wist ze niet meer waar ze was en waar Hope was. Geduldig wachtte ze op antwoord.

"Nou lekker dan, vermoord je mij..." grinnikte hij. Amani spitste haar oren en stoof weg. Het leek even alsof ze vrgeten was dat ze blind was. Net optijd ondweek ze een boom en sprong netjes over het sruikje. Ze hinnikte en Hope galoppeerde naar haar toe. "Voorzichtig he?" zei hij lachend. "Kom ik weet was leuks zei hij en hij liep naar het water, en trok Amani erin, daarna liep hij er zelf ook in. Ij had geluk, Amani had zijn dikkere masker niet opgemerkt

Ze grinnikte terug en werd het water in gesleurd. Het dikkere masker van Hope liet ze maar, zij zette ook een masker op af en toe. Ze grinnikte en begon te zwemmen, zonder geluk ze knalde steeds tegen de kanten op. Toch wist ze van geen ophouden en zette door. Na een tiental minuten lukte het haar. Amani greens breed en klauterde de kant op. Rustig luisterde ze naar het geplons in het water. Amani schudde zich uit en stak haar tong uit naar Hope. "Weetje Hope? Je hebt me goed geholpen, mijn emoties moesten eruit, dat mysterieuze zal je misschien niet meer zien, niet meer. Bij anderen wel, tenzij je dat mysterieuze terug wil?" Vroeg ze plagend, toch was het wel een serieuze vraag aan Hope. Breed grijnzend wachtte ze al zonnend op antwoord.

"Jij hebt mij ook geholpen, al zal ik die beelden nooit helemaal vergeten, je deed me pijn toen je me dwong, maar je deed het goed. En nee dat mysterieusehoef ik niet terug. Ik vind je zo veel leuker." grinnikte hij, zijn masker was weerdunner, en hij zette hetaf. Maarvoor andere paarden zou hij zijn masker ophouden, hij zou niemand zo vertrouwen als zij. En hij wistdat Amanier ookzo over dacht. Zehadden misschien niet het zelfdemeegemaakt, maar ze begrepenelkaar wel goed. Daar ging hetom. Datmaakte dat HopeAmani vertrouwde. En dat was goud waard.

Amani grinnikte weer, ze had het dus goed gedaan. Weer stak ze haar tong uit en gaf Hopeful een plagerig duwtje. Gerustgesteld dat Hope haar toch aardig vond ging ze liggen. Hope had zijn masker afgezet, daar was Amani blij mee. Ze zuchtte diep en sloot haar ogen. Amani doezelde weg, in een vredig landje van de dromen.

Amani opende haar ogen, het was al een beetje donker aan het worden merkte ze. Ze hoopte dat het waar was, Amani voelde het maar wist het natuurlijk niet zeker. Ook hoopte ze dat Hope er nog was, veel kon ze niet opmerken. Langzaam stond ze op en liep het water in. De voskleurige Arabische merrie begon te zwemmen, lekker verkoelend. Dacht Amani blij. Na een tijdje werd het echter te koud en klom ze het water uit. Amani schudde zich uit en wachtte even af.

Amani grinnikte en gaf hope een plagerig duwtje, waardoor hij even uit balans was. Hope zag dat Amani blij was dat Hope zijn masker had afgezet. "Sorry van dat masker net." zei hij zagt. Amani ging liggen en doeselde weg. Hope ging naast haar liggen en waakte over haar.

Hope zag dat Amani haar ogen weer opende. "Goedenavond" grijnsde hij. Het begon al donker te worden, dreigende wolken kwamen samen, en gerommel was in de lucht te horen. "Het gaat zo onweren." zei hope endhousiast. Hij keek naar Amani

"Goedenavond Hope." Greens ze terug, ze had niet gemerkt dat Hope wakker werd nou ja, het was niet erg. Ze luisterde naar het gerommel en de woorden van Hope. Amani schrok toch wel, hoe zou het zijn als je blind was? Ze schrok op van een knal boven haar. Vragend zocht ze naar Hope. "Was de bliksem al geweest ofzo? Ik hoorde een knal maar er moet toch eerst bliksem komen? Dacht i.... Oh, hihi laat maar." Sprak ze fijntjes met een melige toon. Tja, ze voelde een melige bui aankomen mensen paarden! Opeens schaterde ze het uit, okee mensen dat was het dan, de olifant blies het verhaaltje uit. Het kwartje viel dan eindelijk! Ze was blind dus ze zag niets o.0 Het drong nu pas tot haar door, duh logisch toch? Met haar brein duurde het helaas erg lang, dus daarom lachte ze nu. Je kon ook wel merken dat ze bijna geen hersenen had, wie lag er nou te schudden en te rollen en te lachen als er vlak boven je onweer was? Nou blondies: Amani natuurlijk! Jep, die had het niet meer op een rijtje, tot nu jaja mensen eindelijk was ze niet meer dom, ze was bevorderd tot een slim paard!

Hope lachte eens. "Ja de bliksem was al geweest." weer klonk gerommel boven hun. Het duurde niet lang of de regen viel op hun neer. Hope hief zijn hoofd op en genood zichtbaar van de regen. Hij keek even naar amani. "Niet bang zijn, ik blijf bij je." zei Hope. Hij steigerde en de bliksem gaf de lucht licht. Het zag er best eng uit; doordat Hope's vacht doorweekt was, was het bijna zwart. Je zou hem kunnen zien als een badass. Maar als je af zou gaan op gevoel zou je weten dat hij nog steeds aande goede kany staat.