We were born to be brave! [QS]

It does’nt matter if you love him, or capital Him.
Just put your paws up
'Cause you were born this way, baby

My momma told me when I was young
We are all born superstars
She rolled my hair and my lipstick on
In the glass of her boudoir

"There is nothing wrong with lovin’ “who you are"
She said: "cause he made you perfect, babe"
"So hold your head up girl, and you go far,
Listen to me when I say "

I am beautiful in my way,
"cause God makes no mistakes
I'm on the right track, baby
I was born this way

Het was een geweldige én perfecte dag. Dat kwam mooi uit, want vandaag werd het hún dag! Toevallig en gelukkig had ze precies de goede dag uitgekozen, met het lekkere zonnetje dat aan de hemel priemde en de vogels die vrolijk rond aan het vliegen en fluiten waren. Ook Pearl was vandaag in een topstemming, het zou vandaag zeker weten een geweldige dag worden. Het was weer tijd voor een activiteit met de andere leden van de Quiet Sparkle, lekker een dagje gek doen met z'n allen en elkaar zo beter leren kennen. Ze gooide blij haar hoofd even in de llucht en brieste. Haar hoeven trippelden op de grond en zo huppelde ze al een tijdje door de Taigabomen, op weg naar het open plekje waar ze besloten had ze te gaan roepen. Veel van de leden zouden komen, wat alleen maar leuk was. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, niet? En jahoor, haar groene ogen vonden alsnel het zicht van het open plekje en ze draafde tussen de laatste paar bomen door. Het plekje was voorzien van gras en een stromend riviertje dat omringd werd door Taigabomen. Hier zouden ze elkaar weer zien en even snel bijkletsen en de groepen in twee teams verdelen. Pearl hield stilstand, gooide voor de tweede keer haar gevlekte hoofd in de lucht en liet een vrolijke hinnik horen met het teken dat de leden moesten melden om te gaan beginnen met de acitiviteit! Het speciale thema wisten ze niet en ze was benieuwd of ze alles leuk zouden vinden. In elk geval, geslaagd ging het zeker worden!

~Voor alle kuddeleden die mee gingen en zouden doen!

In een rustig drafje draafde Lucardi naar de taiga. Hij draafde een heuvel op, en toen viel hem het adembenemende uitzicht pas op. De taiga was prachtig! Vooral om van een afstandje te zien. Hij glimlachde, dat had zijn moeder weer mooi voor elkaar gekregen.. De taiga was het nieuweste gebied van de Quiet Sparkle, en ookal was het gebied al een tijdje eigendom de de kudde, Lucardi was er niet veel geweest. Het werd dus maar eens tijd om het gebied grondig uit te pluizen. Hij grijnsde. Hij wist niet wat er de laatste tijd met hem was, maar hij zat niet heel lekker in zijn vel, dat kwam voornamelijk door zichzelf. Hij voede namelijk helemaal niks uit. En als je niks uitvoerde, dan kwam je ook geen leuke paarden tegen.. Lucardi zuchtte. Hij keek nog even goed naar het uitzicht, dit kon nog wel eens een van zijn lievelingsplekjes worden. Een groene zee van boomtoppen kwam je te gemoet, van verschillende hoogstes. En het bloeide er van leven, je kon de eekhoorntjes haast in de bomen zien zitten. Hij glimlachde, en brengde zijn lichaam in beweging, zijn spieren, die altijd in topvorm waren geweest, waren iets minder sterk geworden. Daar moest sowieso verandering in komen. En het was schandalig hoe lang hij zijn moeder niet had gezien, en zijn vader en Vertigo, maar de laatste twee kwamen niet door hem. Waar hingen die twee uit? Lucardi misde ze, dat was een ding dat zeker was. In een voorzichtig drafje, om niet naar beneden te rollen, liep de jonge hengst naar beneden. Hoeverder hij liep hoe meer naaldbomen hem omringde. Lucardi ging over in een soepele galop, hij versnelde steeds meer, de bomen ontwijkend. Na een kwartiertje gegaloppeerd te hebben vond hij het wel genoeg. Het was best intensief, een goede trainingsplek dit. Net toen Lucardi langzamer wou gaan lopen hoorde hij een hinnik. het was Pearl! Lucardi hoorde dat het voor de hele kudde was. Een activiteit dus. Er stond al een tijde een activiteit op de planning, maar aangezien pearl de kudde net weer overgenomen had, had zij eerst alles even op orde gemaakt, dat was tenminste wat Lucardi ervan begrepen had. Het was wel logies, want na een paar keer van leider wisselen liep alles niet heel soepel meer. Lucardi was blij dat er een activiteit kwam, niet alleen omdat hij Pearl weer zag, maar ook gewoon lekker lol maken met de rest van de kudde. Dat was mischien net het duwtje in de rug dat Lucardi nodig had. Als hij snel was, kon hij als eerst bij zijn moeder zijn. Dat probeerde Lucardi altijd, maar nu was het ook om zijn excuses aan te bieden. Het was toch te gek voor woorden dat er een activiteit voor nodig was om je moeder te zien.. Zo snel als hij kon, of eigenlijk zo snel als het bos hem toeliet gallopeerde Lucardi richting Pearl. Binnen een paar minuten zag hij in de verte een schim. het was voor hem overduidelijk dat het Pearl was. Hij maakte een sliding stop en zette de paar laatste stappen richting zijn moeder. Met een glimlach op zijn gezicht duwde hij zijn neus in haar vacht. ''Sorry mam'' Zei hij als eerste. ''Ik had je veel eerder op moeten zoeken'' Zijn stem klonk zacht en oprecht.

Midflower liep langs het bos. Nou ja het bos. Het waren alleen maar prikkel en nog eens prikkel prikkel plantjes. Midflower gooide haar hoofd en zei vrolijk: ’’Prikkel, Prikkel plantjes! Prikkel prikkel prikkel!’’ Haar stem geluid weergalmden door het de taiga. Behalve weergalmden er ook een luide hinnik door de taiga heen! Die van Pearl! De activiteit moest begonnen zijn! Midflower zwiepte met haar staart, hinnikte luid terug en ging over in een galop. Met een noodstop stopte ze voor haar pleeg mama. Ze brieste vrolijk en duwde haar neus tegen die van haar. ’’Hallo Pearl en Lucardi! Ik neem aan dat de activiteit van start gaat?’’ Zei Midflower enthousiast, vervolgens vervolgde ze: ’’Hoe gaat het met jullie?’’ Midflower glimlachtte breed en wachtte op antwoord

[flut]

Een speelse hinnik verliet Confetti's mond, ze was hier nu al 6 weken, YEAH dat voelde super! Alleen Confetti vroeg zich af hoe het met Pearl ging, het was haar pleegmama en hopelijk hield Pearl van haar. Dit was het gebied van de Quiet Sparkle en diegenen die slecht waren en die dit gebied zouden durven betreden dan zou Confetti ze allemaal een schop onder de kont geven. Nee dat durfde Confetti natuurlijk niet, maar het was leuk om zo te denken. Vrolijk huppelde ze langs de bomen en spitste haar oortjes nog veel verder naar voren, PEARL! In een knoertharde rengalop stoof ze naar de eigenaar van de geur. Confetti knalde net niet tegen Pearl op en hinnikte super blij. "Pearl! Pearl hoe gaat ie?" Riep Confetti blij tegen haar. Opeens viel ze stil en keek naar Midflower. "MID!" Brulde Confetti blij, als begroeting gaf ze een neusje aan Midflower en keek nu stil naar het andere paard. "Hallo! Ik ben Confetti en Pearl is mijn mama, of nouja, mijn pleegmama!" Zei ze tegen het paard. Gelijk stormde ze weer naar Pearl en gaf haar ook een begroetend neusje.

Het was een behoorlijk warme dag, zelfs de wind voelde warm aan. De taiga was met al die bomen dan ook een geschikte plek om met z'n allen heen te gaan, zo was er genoeg schaduw en zou er niemand uitdrogen. De bruine merrie zocht ongeduldig naar de rest van de kuddeleden. Ze was áltijd te laat als het om een activiteit ging en ze was zich ervan bewust dat dat niet hoorde, al helemaal niet als je ordelid was. Haar concentratievermogen was -zoals iedere dag- weer erg laag en tijdens haar huppelroute richting Parel liet ze zich regelmatig afleiden door vogels, bewegende blaadjes, geheimzinnige schimmen in de verte die geen paarden waren en zelfs door dat ene kleine rupsje die er zo hulpeloos uitzag. Maar ze had er ongelofelijk veel zin in! Daarom was ze ook zo hyper. In haar hoofd was het nogal druk, allerlei gedachten en kleine Oh-nee-kom-ik-wel-op-tijd-issues spookten door haar hoofd. Ze haalde opgelucht adem toen ze het groepje paarden dan eindelijk zag staan. De eerste die ze opmerkte was Pearl, die nogal opveel met haar beroemde vlekken. Lucardi was er natuurlijk ook. Hij was één van de trouwste leden van de Quiet Sparkle en Mischa had echt respect voor hem. Gelukkig waren Midflower en Confetti er ook, maar ze hoopte dat er nog wel meer zouden komen, anders waren ze wel met een erg klein groepje. Het was altijd teleurstellend als leden niet kwamen opdagen. Maarja, het was meestal hun eigen keuze, en daar viel niet veel aan te doen. Met een overdreven vriendelijke, tikje hyper-achtige glimlach stapte ze op de maatjes af. Het zou een gezellige boel worden, daar was ze zeker van. “Hey!” Haar enthousiaste, warme stem was waarschijnlijk door heel te taiga te horen, maar dat kon haar niets schelen. “Wow, sorry dat ik zo laat ben!” Ze meende het echt, ze voelde zich zo schuldig. Ze had altijd weer een ander excuus om laat te zijn, en dat moest een keer ophouden. “Het word vast superleuk,” zei ze plotseling, ze hield niet zo van stilte, al helemaal niet als het juist de bedoeling was dat het heel erg gezellig zou gaan worden. Ze zwiepte een keer speels met haar staart en keek iedereen om de beurt aan. Yep, ze voelde zich hier weer helemaal thuis.

Zoals altijd stond ze weer geduldig te wachten op haar leden, vooruitkijkend tot de activiteit zou beginnen. Ze had zich er al een tijdje op verheugd en gelukkig en eindelijk was het vandaag zo ver. De eerste geuren gaven al het signaal dat er een paar op komst waren wat een spontane glimlach op haar gezicht deed verschijnen. Lucardi kwam steeds dichterbij, haar instinct had de geur van haar zoon al opgepakt en met een afwachtende blik stond ze te popelen om hem weer te zien. Binnen enkele minuten kwam haar grote jongen de hoek om, richting haar om vervolgens voor haar te stoppen. ''Sorry mam'' Zei hij als eerste. ''Ik had je veel eerder op moeten zoeken'' Hij was niet degene die zich moest verontschuldigen. Zij had hem ook weer eens kunnen opzoeken, het was haar stomme schuld. "Nee, Lucardi. Het is mijn schuld, sorry! Ik had het een beetje druk, vanaf nu gaan we elkaar gewoon veel vaker zien." beloofde ze Lucardi, die in zo'n snelle tijd zo groot leek te worden. Hij was gewoon een soort kleinere kloon van haar, alleen dan natuurlijk in een hengstenversie. En daar kwam ook Midflower. Het leek net alsof zij ook in zo'n rap tempo was gegroeid, ze was gewoon al drie jaar. Drie jaar, de tijd ging gewoon ontzettend snel en ze leek het allemaal niet meer bij te houden. Pearl en Lucardi! Ik neem aan dat de activiteit van start gaat?’’ begroette ze hun vriendelijk om daarna te vragen hoe het ging. "Hee Mid! Ja, inderdaad, als iedereen er is gaan we meteen beginnen! Met mij gaat het ontzettend goed, ik heb er zin in. Gaat het met jou ook goed?" vroeg ze de merrie als laatste. Wappa, daar was weer een nieuw paard gearriveerd. In dit geval was het Confetti die meteen vrolijk op hen afgestormd kwam waardoor ze even grijnsde. "Pearl! Pearl hoe gaat ie?" Waarna ze een keer keihard richting Midflower schreeuwde waardoor ze even lachte. "Goed Confetti! En met jou?" zei ze vrolijk tegen haar terug en ontving haar neusje die ze speciaal even kwam brengen. Ze grijnsde toen Confetti aan Lucardi uitlegde dat ze haar pleegmoeder was, met zo'n typisch veulenstemmetje waardoor het grappig en schattig klonk. En daar was hun Ordelid. Mischa was ook aangekomen en verontschuldigde zich dat ze laat was. "Geeft niks Misch, jij bent helemaal niet laat. Er moeten nog meer komen!" zei ze vrolijk tegen de paint merrie die enthousiast vertelde dat ze er in zin had. Ze knikte instemmend om te laten merken dat ook zij zich er op verheugt had. "We moeten nog wachten op een paar, en dan kunnen we!"