Brave New World.

Het was nog vroeg in de ochtend, het zonnetje kwam net te voorschijn. Het was nog erg stil, alleen het geluid van de vogels en andere kleine dieren was te horen. Maar de kou van de nacht was er nog steeds, ook was het nog mistig en het gras was vochtig. Het leek een rustige ochtend te zijn en er waren niet veel paarden te zien. Wat ook niet zo raar was aangezien dat het nog vroeg was, de meeste paarden zouden nog wel slapen. Maar de rustige ochtend werd al snel verstoord door een jonge hengst die door het gras draafde. Met sierlijke passen draafde de valk kleurige hengst over de vlakte. Ondanks dat de zon scheen, was het behoorlijk koud. Maar voor Cohiba was de kou geen probleem, hij hield er juist van. De winter was dan ook zijn favoriete seizoen. Hij was vast een van de weinige die dol op kou was. Cohiba snoof en sprong aan in galop, hij vond het heerlijk zo in de vroege ochtend rond te galopperen. Hij was een echt ochtend paard. Toen hij bij het kleine riviertje kwam stopte hij om wat te drinken, het water was koud en Cohiba rilde even. Je kon echt duidelijk merken dat de winter in de buurt kwam. Na wat gedronken te hebben richtte Cohiba zich op het gras. Het gras was mooi groen en zag er smakelijk uit. Cohiba trok een paar plukjes gras uit de grond en koude rustig. Hoewel hij het heerlijk vondt alleen te zijn kon hij niet wachten tot hij een ander paard zou tegen komen. Cohiba besloot om hier maar een tijdje te blijven, misschien zou iemand langs komen om mee te praten.

- Iedereen is welkom! :) -

Kou. De mist van de vroege ochtend lieten Djinn's vachthaartjes overeind staan, maar nog altijd had de merrie het koud. Kou, walgelijk. Liet haar maar lekker door de hitte van de zon in de oneindige woestijn, zon met vrij spel, rondlopen totdat ze verdwaald was. Ze sterfde nog liever in de hitte, dan in de kou. Kou.... De merrie trilde over haar hele lichaam, wolkjes kwamen uit haar neusgaten. Ze ademde snel, haar lichaam had zuurstof nodig om het daarbinnen warm te kunnen houden. Djinn geloofde niet dat haar lichaam echt iets kon doen, want alles wat ze inademde was koud. De vacht van de merrie was nog niet ontwikkeld, dus eigenlijk liep ze gewoon nog in een zomer-vachtje, en dat kwam ook niet erg van pas. Maar aangezien het 's nachts in de open woestijn nog kouder was als hier, was ze er maar vandoor gegaan. Achteraf misschien niet zo'n slim idee, hoe kon het in de woestijn 's nachts nu kouder zijn als dít? De merrie hield haar hoofd laag en maakte zich zo klein mogelijk. Ze merkte opeens tot haar ergenis dat ze klappertande. Ze vond dat ze zichzelf aanstelde, misschien was het nog niet eens onder de nul graden, maar toch had ze het koud. En eigenlijk was ze ook best wel moe. Maar slapen met deze kou kon ze niet. De merrie dwingde haar spieren te werken en stapte haast stijf richting een slootje en de merrie liet haar hoofd zakken om het water te drinken - nog kouder. Winter kwam eraan. Ze walgde van de winter, gaf haar maar de zomer met lange avonden waar de zon heerlijke overuren moest maken, de wereld altijd warm kon houden. 's Winters lukte het de zon niet om de wereld te verwarmen en Djinn kon niet geloven dat Moeder Natuur zoiets echt geflikt had. Waarom duurde de zomers gewoon niet voor altijd? De merrie hief haar hoofd en merkte een aanwezigheid op, en toen ze haar hoofd omdraaide zag ze dat daar een valkkleurig paard stond. Het leek geen last te hebben van de kou, wat Djinn zich niet kon voorstellen. Het beest draaide zich om en begon aan het gras, waarvan hij haast zorgvuldig wat plukjes uit de grond trok. Het gras was vochtig, koud... Djinn keek het beest aan alsof het gek was, maar haar blik verzachtte toen ze met de deur in huis kwam vallen; ,Hoe kun je het nou níét koud hebben?’ hinnikte ze. Ze zei het alsof de hengst voor haar gek was, maar niet afkeurend of hatelijk, maar ze kon zich gewoon níét voorstellen hoe je hier nou geen last van kon hebben. Haar lichaam rilde en keek het beest voor haar nog altijd aan, wachtend op een antwoord. Onmogelijk... toch?

Het duurde niet lang of er kwam een paard in zijn richting kwam lopen, het verbaasde Cohiba wel dat er zo vroeg al een ander paard kwam. Niet dat hij het erg vondt, integendeel hij was juist blij. Cohiba hield er niet zo van om alleen te zijn, hij had liever zoveel mogelijk paarden om zich heen. Hij was ook weinig alleen geweest. De bonte merrie leek hem eerst niet op te merken. Ze dronk wat van het water en rilde, zou ze het koud vinden dacht Cohiba. Hij kon het zich haast niet voorstellen dat iemand dit erg koud vondt. Hij vondt het nog wel meevallen, hij kon niet wachten tot de winter zou beginnen. De sneeuw, het ijs. Cohiba merkte dat de bonte merrie hem hem aan stond te kijken alsof hij gek was. Ze vroeg hem hoe hij het nou niet koud kon hebben. Hij grinnikte even. 'Ik vind de kou heerlijk' zei hij opgewekt. 'Jij niet zo, ofwel?' vroeg hij toen de merrie rilde. Een grijns verscheen op zijn gezicht. 'Ik ben Cohiba trouwens' zei hij en keek de merrie vrolijk aan. Wachtend op wat ze zou zeggen.