Yeah, i'm a bitch!

Wat Madness hier deed? Tja, dat wist ze zelf niet eens, misschien om leedvermaak of gewoon omdat ze het wilde. Of gewoon zonder reden. Dus zonder reden liep Madness een beetje rond in de Ash Valley, het verveelde haar, geen werk dus ook geen groeiende populatie van slechte paarden. Jammer, hier waren bijna geen goedzakjes te vinden, ja oke misschien hier en daar een half opgevreten lijk maar dat zou haar ook niet kunnen helpen. En weer vroeg Madness zich af wat ze hier deed, er was hier dus niet veel te doen. Toch was ze niet ontevreden met de vallei, het was een prima trainingsterrein. Madness galoppeerde aan maar na een paar meter hield ze met een ruk stil, goedzakjes? Het waren er waarschijnlijk 2 ofzo, het waren jonge paarden? Tenminste, 1 de andere was bijna 3 ofzo. Was Fether er ook? Ja, die was er ook maar kwam uit de andere richting. Snel dacht ze na, Fether was eerder bij Madness dan de 2 paarden, dat zou haar identiteit misschien wel verraden. Nou ja, dan maar een seintje geven. Snel werd slecht paard Madness een vrolijk goedzakje met de naam Sunny. Er klonk een vriendelijke, warme hinnik uit haar mond voor Fether en de 2. Sunny zette haar ogen lief en zacht en haar houding vriendelijk. Zo wachtte ze op Fether en de andere 2 paarden.

[Eerst Fether en dan Micah en Acapulco, volgorde maakt niets uit als Veertje maar eerst komt ]

Met een chagrijnige kop stapte Fether met woeste passen door de Ash Valley. Ze had geen idee waarom ze hier was. Het enige wat ze wel wist was dat ze stront chagrijnig was. En zelfs daarvan wist ze niet waarom. Ze had de laatste tijd redelijk veel paarden ontmoet, dus daar kon het niet aan liggen. Waarschijnlijk was het gewoon een spontane chagrijnigheid die geen reden had. Wel iets wat ook mee kon helpen om haar chagrijnig te krijgen was dat ze al een tijdje geen werk had gehad. Wat zij werk noemde was goedzakjes in de vorm van veulentjes omtoveren in pure badassen! maar ze had Madness ook al een tijdje niet gezien, dus al had die werk, dan kon die haar ook niet vragen om mee te helpen! Haar oren lagen plat in haar nek genesteld, en haar houding was boos en dominant. Opeens veranderde Fethers houding een klein beetje. Zag ze daar nou Madness? Ja! Het was Madness. Of nee, toch niet! Het was 'suny'. Dat was Madness's 'vermomming als ze goedzakjes slecht wou maken, zodat de goedzakjes haar zouden vertrouwen. Fether keek vlug rond. O, er waren 2 veulens, en het waren duidelijk goedzakjes! Op dat moment liet 'Sunny' een warme vriendelijke hinnik uit haar keel glijden. Bah! Fether zou spontaan nog een hekel aan het paard voor zich krijgen! Maar daar ging het nu niet om. Nu moest ze haar eigen houding ook snel omtoveren tot goedzakje! Haar oren kwamen tevoorschijn uit haar nek en haar houding werd spontaan en vriendelijk. "Je hebt die 2 daar als doelwit he?" Siste Fether zachtjes tussen haar tanden door zodat alleen Madness het kon horen.

Micah liep met vrolijke pasjes vooruit. Zijn fijne, fragiele voorbeentjes zette zich één voor één vooruit en zijn achterbeentjes volgde mooi mee. Met zijn hoofd in de lucht rook Micah aan de mooie geuren die er rond dwaalde in het gebied waar vele bloemen en planten onder zijn lijf te zien waren. Met een hevige ruk zette het hengstje zijn lichaam stil en keek goed in het rond. Hij was in een open vlakte belandt en zag buiten kleine insecten en konijnen niks rond zich heen. Hij gooide zijn neus in de lucht en nam een flinke trek lucht door zijn neusgaten. Even was hij aan het nadenken en vervolgens begon het veulentje lichtjes te wenen. Er was niemand in de omgeving te zien en er was ook geen paardengeur in de buurt, dus was het al wel zeker 2 uur geleden dat paarden hier geweest waren. De traantjes die uit het hengstje zijn ogen rolde was lichtjes zodat dieren die voor hem een bedreiging zouden kunnen zijn, niet door hadden dat hij nu nog zwakker was als anders. Een diepe zucht ontsnapte uit Micah zijn mond en meteen daarna zette hij zich terug recht. Met een stoere houding versnelde hij zijn passen terug en was al snel terug aan het draven. Micah had echt geen idee waar hij naartoe zou kunnen gaan en draafde maar wat rond. Lang zou hij het in ieder geval niet in zijn eentje overleven dus moest hij wel naar paarden die hem wilde helpen zoeken. Bij die gedachte ging hij over in een snelle galop, in ieder geval wat voor het veulen snel te noemen was. Aan de grens van het gebied waar hij samen met zijn ouders tot nu toe geleefd had vertraagde hij en stond hij al snel terug stil. Om te kunnen overleven moest hij wel het gebied verlaten en naar het gebied ernaast verhuizen. Het werd door zijn ouders ook wel Dream Horses genoemd. Micah keek voor de laatste keer nog is naar het volledige gebied en draaide zich in een ruk om.

Zonder om te kijken naar zijn gebied waar ze vroeger gewoond had, stak hij de grens naar Dream Horses over. Met een zelfzekere galop zette hij zijn lichaam in gang. Het gras waar hij in gallopeerde was droog waardoor de grond waar ze zijn hoeven in duwde een stukje mee omhoog kwam. De grassprietjes onder haar buik bleven soms hangen waardoor zijn buikje na een tijd onder de grassprietjes zat. Het eerste gebied waar hij in aan kwam was donker en kill. Het zorgde ervoor dat er een koude rilling door Micah zijn lijfje ging en waardoor het hengstje even een trekje door zijn lichaam had. Maar het was zijn enigste kans op overleving want hij moest snel iemand zoeken die voor hem zou willen zorgen en eten en drinken voor hem zou geven. Met twijfelende passen stapte Micah de Ash Valley binnen. Zijn ogen waren op alles wat nog maar leek te bewegen gericht. Alles in de omgeving deed hem schrik aan jagen en voor elk geluid schrik het hengstje al op zij. In de verte zag Micah 2 paarden die tegen elkaar aan het praten waren. Wat ze zeiden hoorden hij niet want daarvoor stond hij te ver van hen vandaan. Het 8 maanden oude veulen stond even stil en dacht eventjes goed na. Zou hij nu wel of niet de 2 andere paarden durven te benaderen. Misschien waren het wel slechte paarden die hem daar aan het opwachten waren om hem te verscheuren tot kleine stukjes Micah. "Het is nu of nooit": zei hij stilletjes tegen zichzelf. Als hij nu de paarden niet zou benaderen zou hij wel doodgaan aan uitdroging of uithongering. Met snelle passen ging hij in galop en gallopeerde naar de 2 paarden toe. Toen hij er aankwam zei hij vriendelijk tegen de 2 paarden;"Heej, Ik ben Micah en ik ben nieuw in dit gebied !".

Fether keek niet recht naar het veulen maar hield hem vanuit haar ooghoeken goed in de gaten. Ze zag dat het veulen twijfelde om naar hun toe te komen, maar hij kwam toch. Dan hoefden zij en Madness al een ding minder te doen! Namelijk het veulen op een goede maniet benaderen. Want van hoe ze het veulen benaderden lag al veel af of hun plan zou slagen. "Hallo Mich! Het is hier mooi hè? Hoe lang ben je hier dan?" Zei Fether enthousiast, bijna over enthousiast. Maar ze wist dat het veulen het niet erg zou vinden. Waarschijnlijk zou hij het wel grappig vinden. Ze bekeek het veulen nog eens. Nu was hij veel te mager om goed te kunnen functioneneren. Oh, nog een ideetje dat én hun training met het veulen zou helpen, en zoyu helpen met dat het veulen hun vertrouwde. Fether draafde een paar passen weg en pakte een plantje. Snle draafde ze terug naar Micah. "Hier Micah. Dit zal je vast wel lekker vinden." Zei ze met een suikerzoete stem terwijl ze Micah het plantje overhandigde.

Micah wachtte eventjes op een reactie van één van de twee paarden. Een witte merrie keek als eerste naar hem en observeerde hem helemaal. Vervolgens begon de merrie tegen hem te praten en zei op een enthousiaste en vriendelijke manier;"Hallo Micah! Het is hier mooi hè? Hoe lang ben je hier dan?". Micah bekeek eerst eventjes de ene merrie en bekeek daarna de andere merrie. Er was iets vreemd aan hun maar het hengstje kon niet precies zeggen wat. Toch antwoordde hij vriendelijk terug met:"Ik ben hier net aangekomen en woonde oorspronkelijk in het gebied naast Dream Horses. Ik ben mijn ouders daar kwijt geraakt en er zijn te weinig paarden daar die me zouden willen helpen dus ben ik maar met al mijn eigen kracht en kennis naar hier gekomen". Nu het hengstje er zo over nadacht wat hij allemaal in zijn eentje had bereikt, was hij best wel trots op zich zelf. Zijn houding veranderde bij die gedachte ook helemaal naar een trots veulen en in zijn ogen waren pretlichtjes te zien. Micah bekeek de witte merrie die net tegen haar had gesproken aandachtig. Ze was groot, gespierd, wit en een merrie. Haar stem was lief en vriendelijk maar haar ogen verraadde dat ze niet echt zo was. In haar ogen was iets duister te zien. Micah wist dat de merrie hem niet in gevaar zou brengen,"anders had ze dat al wel gedaan"; dacht het hengstje in zich zelf, dus trok hij zich er maar niks van aan. De witte merrie liep eventjes weg en Micah bleef muisstil staan. Hij had niks te doen en ze begon dan maar de andere merrie te observeren. Het was een rode? bruine? schimmel die ook vriendelijk naar het veulen keek maar nog steeds niets had gezegd. "Is ze haar tong verloren ?"; dacht het veulen al spottend. Luid op durfde ze zoiets niet te zeggen want dan zou hij pijn gaan lijden, dacht hij. Een paar minuutjes die in stilte werd doorgebracht, werd terug verbroken door de witte merrie die met wat plantjes tussen haar lippen had zitten. "Hier Micah. Dit zal je vast wel lekker vinden.": zei de merrie met een suikerzoete stem. Vevolgens overhandigde ze de plantjes aan Micah en Micah pakte het voorzichtig aan en gaf een knik als dank voor haar hulp en begrip. Eten was nu het belangrijkste wat hij nodig had en ze zou nooit vergeten wat deze merrie voor hem had gedaan. Hij at stilletjes en bijna onhoorbaar de plantjes rustig op en at zijn buikje lekker vol. Toen er niks meer over was keek hij terug naar de witte merrie en gaf nogmaals een knikje.

"Denk je dat ik mijn tong heb verloren Micah?" Vroeg ze aardig grinnikend. "Sorry, helemaal mijn schuld, ik was er even niet bij met mijn gedachten." Verklaarde ze grijnzend. In haar ogen zag je vriendelijkheid. Ja, na veel oefenen was dat wel zo. "Wacht maar, ik weet een veld vol met gras en water volg mij maar." Madness knikte aardig naar het veulen. "Trouwens, waar zijn je ouders? Of ik zal het beter uitleggen, weet je waar ze zijn? Ik persoonlijk ken ze en ze maken het goed. Wil je naar ze toe gaan?" Vroeg ze zonder iets te verraden. Zo startte Madness de omtovering altijd. "O nog iets, ik ben Sunny en die witte merrie heet Feather. Met ea toch veertje?" Vroeg ze knipogend aan Fether, wel zodat Micah het niet kon zien. Het plan was begonnen, Micahzou erin trappen en dan kon Madness beginnen. Rustig gaf ze Micah een klein duwtje met haar hoofd tegen zijn achterhand en stapte samen met hem weg. Hij liep in Madness' schaduw, de hitte zou niet goed voor hem zijn. Madness knikte lief naar hem.

[Acapulco doet niet mee in dit topic, hij reageert niet, dat was de reden dat ik niet kon posten.]