Its like a work of art, that never gets to see the light. [OPEN]

Het gedrup van gesmolten ijs weerklonk in de eindeloze gangen van de ijsgrotten die nergens leken te eindigen. Sultan zette kalm zijn hoef op het ijs, snoof eens luid en hoorde hoe een enkel, klein geluidje zo'n grote echo veroorzaakte. Nadat hij even had rondgekeken zette hij zijn reis weer voort, zijn oren naar voren gepunt en zijn ogen ver open gesperd, terwijl zijn zintuigen alles in de gaten hielden. Zelf zorgde hij ervoor dat zijn hoeven zorgvuldig tegen de gladde ondergrond gezet werden zodat hij niet uit zou glijden, zijn neusgaten waren wijd gesperd terwijl zijn staart af en toe nijdig tegen zijn lichaam geslagen werd. `Your melody wil play on and on.` Waarom dat zijn mond uit kwam wist hij zelf niet eens. Het kwam in hem op en voordat hij het wist werden de woorden ter sprake gebracht. Sultan schudde zijn edele hoofd, liet een luide zucht horen en strekte zijn hals. Al snel verruimde hij zijn passen, maakte hij een soepele overgang naar een draf waarbij hij hoog opgooide. De laatste tijd zat zijn broer het meeste in zijn gedachten samen met zijn vader. Hij wilde die twee terug zoals ze vroeger waren, maar waarschijnlijk zal dat nooit meer gebeuren. Het kon ook niet, andere tijden, ander gebied en ze waren een hele tijd uit elkaar geweest. Sultan gooide zijn achterwerk in de lucht, terwijl zijn lichaam zich langzaam vulde met woede en onbegrip. Ja, want hij begreep het niet hoe zijn eigen familie hem dit aan had kunnen doen. Alles was anders geworden en Sultan stond er alleen voor, in zijn ogen had hij geen familie meer. Hoe dramatisch dat ook klonk, in zijn ogen was dat zo. Zelfs Remember deed al achterlijk tegen hem, was was er mis met hem? Misschien dat hij maar eens bij zichzelf moest kijken, want als er nog meer paarden achterlijk tegen hem gingen doen lag het toch echt aan hemzelf. Hij wist het niet, maar wilde hij het ook wel weten? Wie weet kwam er weer een ellenlang verhaal uit, terwijl het in het kort gezegd gewoon zijn schuld was. Ook hield het een keer op voor Sultan, hij had zijn grenzen en die hadden beide van hem overschreden. Dat ze dat nog niet begrepen snapte hij zelf ook niet, want hun waren de twee die Sultan door en door kende. Wat maakte het nu nog uit, het was gebeurd en hij ging door met zijn leven. Het interesseerde hem niet meer wat die twee deden, was zijn moeder er nog maar. Die begreep hem echt, Remember en zijn vader dachten dat ze hem begrepen, maar achteraf snapte ze hem niet. Sultan zette de gedachten van hem af.

Het was het ook niet waard om er zo over na te denken. Alsof dat het enigste was waar hij de laatste tijd zijn energie in stak, want blijkbaar was het heel belangrijk voor hem dat zijn broer en zijn vader hem begrepen. Zodra hij zich wat minder druk zou gaan maken zou zijn humeur ook wel beter worden, want door dit gedoe werd dat er alleen maar slechter op. Niet dat iemand daar last van had, enkel hijzelf. Aangezien hij het in het bijzijn van andere altijd zo diep mogelijk wegstopte. Als hij er graag over had willen praten gaf hij dat zelf wel aan, Sultan had er hekel aan als ernaar gevraagd werd. `Verdomme.` Siste hij tussen zijn tanden door toen een scherp stuk ijs langs zijn hals sneed en een flinke snee achterliet. Jippie. Het ging weer lekker vandaag, Sultan had er aardig de pest in en had dan ook absoluut geen behoefte aan gezelschap. Of.. Misschien deed het hem juist goed om met een ander paard te praten. Ze vertelde hem immers niet voor niets dat praten goed was, het was eens tijd dat hij zijn trots opzij zou zetten en zijn problemen aan een paard vertelde, wie weet kon hij of haar hem wel helpen. You never know. Achja, als hij het niet probeerde wist hij het ook niet he. Hier had hij tenminste even rust, kon hij goed nadenken over het gedoe dat nu speelde en misschien kwam hij uiteindelijk wel op een oplossing. Sommige vertelde hem dat hij zich niet zo druk moest maken, maar het was wel zijn familie waar hij nog steeds veel om gaf, ondanks alles wat er in het verleden was gebeurd. Hoe kon je je eigen vader en broer nou haten? Nee, hij kreeg het niet over zijn hart om hen te negeren en net te doen of ze niet bestonden. Zo stak hij niet in elkaar en zo zou hij ook nooit worden.

~ Open. (:

Het was hier koud. Heel erg koud. Remember grinnikte in zichzelf. Waarom was hij hier ook naartoe gekomen? Om even zijn hoofd leeg te maken. Leeg te maken van alle ellende die erin zat. Maar hoe kon hij zo naief zijn. Natuurlijk kon hij niet zomaar ontsnappen. Dat kón gewoon niet. Hij moest er mee omgaan. Zacht zuchtte hij. Witte wolkjes stegen op in de lucht. Het was hier gewoon te koud voor hem; hij wilde hier niet zijn. Langzaam zette hij een stap in de sneeuw. gelijk zakte Remember weg in de sneeuw. Niet al te ver, maar wel zo ver dat het hinderlijke zou zijn als hij zou gaan lopen. Maar ja, dat gaf hem niet. Zo dacht tenminste aan wat anders. Langzaam ploeterde hij voort. Bedachtzaam keek hij over de sneeuwvlakte. Zo ver als hij kon kijken zag hij een witte laag, weerspiegeld met de heldere lucht. Hij glimlachte en voelde hoe zijn warme adem langs hem verdween. Moeizaam vervolgde hij zijn weg, verder de sneeuwvlakte op. Remember had geen enkele reden om hier te zijn; met de ijzige kou. Maar het hinderde hem niet zo. Hij voelde zich wel op zijn gemak. Na een tijdje ploeteren meende hij opeens iets te horen. Maar Remember had het fout. Hij slenterde en ploeterde weer door, moeizaam. Terwijl hij weg zakte in de sneeuw. Hij schudde zijn hoofd, zuchtte zacht en dacht na. Na over zijn vorige ontmoeting met Sultan. Die liep niet helemaal lekker. Altijd had Remember gedacht dat Sultan hem begreep. Maar blijkbaar was dat niet zo. Altijd had hij gedacht dat hij Sultan begreep, maar dat had hij ook helemaal mis. Hij zuchtte zacht. Ergens was hij best boos op Sultan, maar het was zo onterecht. Remember had zich zelf opeens heel raar gedragen. Zomaar uit het niets, wat was er in hemelsnaam met hem aan de hand de laatste tijd? Moest hij of zo eens een keertje goed vechten? Misschien wel, om even al zijn woede eruit te werken. Wie weet, rennen hielp immers niet. Dat had Remember nu al zo vaak geprobeerd. Hij snoof even woest, weer borrelde die woede bij hem op. Wat had hij man.

Remember schudde zijn hoofd, langzaam drong een geur zijn neusgaten binnen. Hij trok gelijk zijn hoofd op. Snoof even. Schudde woest zijn hoofd. Sultan... Langzaam klaarde de woede bij Remember een beetje op. Misschien kon hij het nu goed maken. Zijn rare gedrag alles. Alles wat hij had gedaan. Maar hij kon het niet uitleggen, omdat hij het zelf niet wist. Hij wist zelf niet waaraan het lag, hoe het kwam. Langzaam draafde hij in de richting naar Sultan. Toen hij voor hem stond schoot er even wat door hem heen. Even schoot alle adrenaline omhoog, kreeg hij de neiging om hem aan te vallen. Remember wende zijn blik even af. Nooit, nooit zal hij zijn broer aanvallen. Als hij dat zou doen zal hij zichzelf gewoon vermoorden. Remember keek Sultan weer aan. ''Sultan.'' Zei hij kalm, en wat zachter dan normaal. Hij was lang niet zo vrolijk, als hij normaal was als hij zijn broer zag. Zijn broer, zijn broer van wie hij zoveel hield. En niemand zou hem dat afpakken. ''Sorry.'' Zei Remember zacht. Hij keek zijn broer aan. Ja, er was zeker wel spijt te zien in zijn eens zo twinkelende ogen. Die nu niet twinkelde of schitterde. Het was erg raar om Sultan nu te zien. Remember wou de oude tijd terug. Dat ze lachte om hun blunders, dat ze wedstrijden rende. De oude tijd wou hij terug. Hij betwijfelde alleen of die ooit nog zou komen~

Sultan zette zijn tanden op elkaar, voelde hoe de kou zijn energie langzaam weg liet vagen en zorgde ervoor dat zijn oren naar achter geduwd werden. Hij moest doorzetten, al zijn energie verzamelen om de uitweg van deze enorme grot te vinden. Zodra een fel licht de grot binnen scheen verminderde hij vaart, ging over naar een stap en al snel stond hij buiten de grot, op de enorme sneeuwvlakte. De gure wind schreed langs zijn vacht af, een rilling liep over zijn ruggengraat en Sultan kneep zijn ogen even kort samen. Zodra de geur van zijn broer zijn neusgaten in drong, borrelde zijn woede alleen maar méér op. Zodra de schim op zijn netvlies verscheen veranderde zijn blik, woede was duidelijk te zien en het liefste gaf hij de hengst een klap tegen zijn kop aan. Misselijke hengst, hij kende zijn eigen broer niet meer nadat hun wegen gescheiden waren. Jezus, alsof Sultan in zo'n korte tijd zoveel veranderd was; hij was geen steek veranderd. Zodra hij de sorry van Remember hoorde was dat de druppel, nee! Wat had hij aan een sorry? Die verdomde hengst moest uit zijn buurt blijven, hij was geen blik meer waardig. `Ik hóef geen sorry. Daar heb ik niks aan.` Siste hij tussen zijn tanden door, terwijl zijn voorbeen een keertje door de lucht gemaaid werd. Wat dacht hij nou? Dat hij het echt goed kon krijgen door enkel en alleen sorry te zeggen? Nee, ook dát moest Remember weten. Sultan had een hekel aan paarden die sorry zeiden, dat was ook de reden dat hij het zelf weinig tot nooit zei. Hij bewees dat hij zich schuldig voelde, dat ging hij niet zéggen. Remember zocht het maar lekker uit, bij hem hoefde hij tenminste niet meer aan te komen. `Verdwijn uit mijn ogen Remember. Je hebt het verpest en je zíet maar hoe je het op gaat lossen.` Snauwde hij vervolgens, waarna Sultan zijn hoofd schudde en zijn ogen in die van Remember boorde. Ja, óók Sultan had zijn slechte kant en die kwam nu heel sterk naar boven. Alle ellende die hij had gehad de afgelopen dagen door alleen maar aan zijn broer denken kwam nu naar boven; hij mocht weten dat hij het spuugzat was dat Remember hem niet begreep, maar wel dácht dat hij dat deed. Dat hij samen met zijn merrie gelukkig werd, maar Sultan hoefde niks meer met hem te maken hebben. Ookal verliet hij Dream Horses, het kon hem geen moer meer schelen. Nee, die broederliefde was totaal verdwenen sinds net. Desondanks prikte tranen achter zijn ogen, want het deed hem wél pijn om zijn broer straks achter te laten en waarschijnlijk nooit meer te zien.

Aan de ene kant hoopte hij dat de hengst iets zei waardoor Sultan van gedachten veranderde, maar op dit moment was hij vastbesloten en als hij niks meer te zeggen had verdween Sultan en was Remember & Sultan niet meer. Dan zag hij hem niet meer als een broer, meer als een vijand. Sultan wist dat hij dan geen familie meer had, maar beter geen dan eentje die je niet eens begreep. Zijn karakter was misschien ingewikkeld en ja hij werd snel boos, maar daar moest hij géén misbruik van maken. Daar kon hij zo verschrikkelijk slecht tegen, Remember moest weten dat dit zijn grens was en die had hij overschreden. Wist die dummass dat niet dan? De adrenaline spoot door zijn aderen, zijn spieren waren gespannen en in zijn ogen was duidelijk te zien dat hij dit niet langer meer pikte. Remember moest ook niets verkeerds zeggen nu, want dan had hij het écht verpest; hoeveel moeite Sultan daar zelf ook mee zou hebben. Hij vergaf paarden niet zo snel, wat misschien een vervelende eigenschap van hem was; maar qua zijn karakter leek hij gewoon ontiegelijk veel op zijn vader.

Remember brieste zacht, hoorde de 'uitbarsting' van Sultan. Oké, nu had hij het wel gedaan. Remember voelde de tranen achter zijn ogen prikken maar liet het niet toe. Hij liet zich niet zo makkelijk uit het veld slaan. Hij schudde zijn hoofd, meteen verdween alle schuld uit zijn houding. Oké, dus de zwarte hengst wou het zo spelen. Hij snoof even woest, zette zijn tanden op elkaar. Om niet keihard uit te barsten tegen zijn broer. De woede borrelde weer op. Hij stampte even met zijn hoef op de grond. Keek Sultan aan en schudde zijn hoofd. Hoe kon hij zijn eigen broer nou weer haten? Tja, zo zag je maar weer dat de hele wereld bestond uit wonders. Een maand geleden had Remember dit nooit geloofd, hier keihard om gelachen. Maar nu... Nu was het waar, nu hadden ze echt laten we zeggen ruzie. En hoe moest dat dan verder met de kudde? Remember zou er wel in blijven? Maar zou hij het dan ooit nog gezellig kunnen hebben op activiteiten? Remember snoof nogmaals. Hij had zoveel zin om nu gewoon weg te gaan. Dream Horses te verlaten. Maar hij kon het niet, hij deed het niet. Hij kon Magnifico en Daesha niet zomaar verlaten omdat hij ruzie had met zijn broer. Hij wist wel dat als hij nu weg ging hij Sultan misschien nooit meer zag. Remember wist niet goed wat hij moest zeggen, als hij nu iets fout zei dan wist hij dat hij zijn laatste kans echt verpest had. ''Als je me zo graag niet meer wilt zien, ga dan. Waar wacht je op?'' Kaatste Remember uiteindelijk terug. Het maakte hem niet meer uit wat zijn broer van hem vond. Hij schudde zijn hoofd even krachtig. Maalde ook even met zijn been, als reactie op die actie van Sultan. Ergens hoopte hij dat Sultan niet zou gaan, dat hij zou blijven. Dat het weer goed kwam. Maar van hem mocht Sultan nu even op hoepelen. Gewoon weg gaan. En over een jaartje of zo terug komen. Het maakte hem niet uit. Hij was de hengst weer van vroeger. Die kille hengst, die niks uitmaakte. De kille hengst die een hekel had aan zijn broer. Hij wou het niet, hij wou niet weer die hengst zijn van vroeger. Hij kon het niet. Maar toch gebeurde het, tegen zijn wil in.

Het was duidelijk. Remember wilde maar ál te graag dat Sultan op zou donderen terwijl hij ergens wel moest weten dat ze elkaar dan nooit meer zouden zien. Prima, maar dan moest hij zelf vertrekken. Sultan vroeg het toch eerst aan hem of niet? Remember kwam immers zelf naar Sultan toe, dan ging hij écht niet weglopen. Kinderachtig? Ja, maar als Remember ook achterlijk ging doen kon hij dat nóg erger. Sultan schudde zijn hoofd, priemde zijn ogen in die van Remember en hij liet duidelijk zien dat hij teleurgesteld was in zijn broer. Niet dat hij dat zelf nog niet wist, Sultan deed normaal nooit zo dus er moest wel iets gaan rinkelen bij de witte hengst. `Donder op.` Zijn zacht, gefluisterde woorden lieten duidelijk merken dat de emmer bijna overliep. Hij moest kappen, want Sultan kon hem elk moment om de nek vliegen als hij niet snél zijn mond dicht zou houden en op zou donderen. Het werd tijd dat Sultan zich niet meer zo snel over liet halen en vooral niet door zijn eigen familie die toch geen bal van hem snapte. Waarom waren e dan nog bij hem, waarom deed Remember nu dan nog moeite en draaide hij niet gewoon om? Zodra hij zag dat Remember zijn been ook door de lucht maaide keek hij even raar op. Ging hij hem nu ookal na doen of zo? Een luid gesnuif kwam uit zijn neusgaten, Sultan trok zijn blik van zijn broer af en staarde de eindeloze sneeuwvlakte op. `Ga je me nu de hele tijd aan lopen staren of zo? Denk je dat het daar goed door komt? Doe verdomme moeite als je wilt bewijzen dat het je spijt.` Het laatste schreeuwde hij. Sultan was kwaad, zijn broer stond daar enkel en deed geen eens moeite om sorry te zeggen. Oké, Sultan was óók fout geweest; maar niet zo erg als Remember. In een klap veranderde heel zijn karakter en deed hij vaag tegen Sultan, daar kon hij zo níet tegen. Alsof hij kwaad was dat Sultan de kudde weer had overgenomen, dan had hij dat ook gewoon kunnen zeggen toch? Remember had geen enkele reden om zo tegen hem tekeer te gaan en als hij Sultan echt kon, had hij zichzelf ingehouden. Maar blijkbaar was dat ookal teveel gevraagd. Het maakte ook allemaal geen verschil meer, Remember had het verpest en dat had hij dan maar te accepteren. Bij hem hoefde hij niet meer aan te komen, Remember had het verpest en Sultan wist diep van binnen dat zijn broer dat allang door had. Gelukkig maar, hoefde hij het tenminste niet uit te gaan leggen. Afkeurend schudde hij zijn hoofd en al snel gleed zijn blik weer naar de witte hengst.

`Zeg dan wat je wilt Remember. De laatste keer dat ik je gesproken had deed je al achterlijk en zelfs nu, misschien ons láátste gesprek hou je je mond dicht? Zeg dan wat je dwars zit.` Snauwde hij richting de hengst terwijl de oren van Sultan naar achter vielen. Hij kon dit echt niet meer aan, er kwam een moment dat hij zichzelf echt niet meer in kon houden en er een uitbarsting kwam hoor. Dit kon toch ook niet langer? Aan de ene kant wist Sultan dat dit eraan zat te komen, maar hij vond de manier waarop gewoon jammer. Toch accepteerde hij het, Remember was veranderd en de twee konden niet meer met elkaar overweg; dat moment zat eraan te komen en dat voelde Sultan. Dat dat zo'n uitbarsting werd had hij zelf ook niet verwacht, maar aan de ene kant luchtte het wel enorm op. Er zaten hem al zolang heel veel dingen dwars, die er op een gegeven moment wel uit móesten komen voordat het alleen maar ongemakkelijk zou worden en er een rot sfeer zou hangen.