New and already immediately. (Mischa)

Een koude wind trok langs, de wolken gingen mee en verstopte enkele seconden de zon. De grauwe lucht voorspelde regen en misschien ook hagels, grote wolken hingen aan elkaar en zweefde over. Meer damp verzamelen, meer water verzamelen. Sommige waren bijna zwart, sommige waren juist gewoon wit. Maar veel goeds was het niet. De eerste druppels vielen, met een enorme vlugheid vielen ze naar de aarde. De druppels landen en al vlug volgde de rest, harder ging het. Kouder werd het. De regen storte neer, met een grote vloedgolf, het bleef maar door gaan.

In die bui liep een gedaante, nauwelijks te zien door de regen, een lichtkleurig paard. Zandkleurig om precies te zijn, met zwarte manen en een grijse neus. De merrie stapte voorzichtig, omdat ze anders uitgleed, door de koude regen. Ze was doorweekt en vervloekte de wolken, waarom was het zo hondenweer? Haar manen plakte tegen haar nek aan en haar oren hingen wat slapjes door al het gewicht van de regen. Het jonge paard keek wat wazig rond. Lumiére knipperde met haar ogen, om het water uit de wippers te kunnen krijgen. Ze zag niks! Helemaal niks, alleen de grijze stralen die voor haar ogen op de grond vielen. Ze zag de gedaante van een boom en stenen, maar alles was wazig nu en grijsachtig. Zon oh zon, kom terug! Ze had een enorme hekel aan regen, zeker dit weer. Koud, klaklakklak. De merrie stond te rillen van de kou, terwijl ze daar zo stil stond in de regen. Waarom nou? Lumiére liep verder, nog steeds erg voorzichtig, de modder maakte haar hoeven bruin in plaats van zwart/grijs. Lumiére zocht nu eindelijk een schuilplaats, ze was op het idee gekomen, knap paardje. Die boom was geschikt, natuurlijk had ze nog steeds regen, maar niet zo veel meer. De boom was een hoge spar en had dus naalden. Ze ging er onder staan en meteen beviel het haar. Ze knipperde met haar ogen, om het water uit te krijgen en bleef staan. De takken kribbelde over haar rug en druppeltjes gleden langs haar heen. Lumiére bleef kijken naar de regen, die minder leek te worden. Ja, het ging ophouden. Al vlug waren de laatste druppels gevallen en waren de wolken weg, bijna allemaal dan. Maar het regenen was gestopt. Lumiére kwam te voorschijn. Ze was hier pas net, sinds gisteren. Al meteen had ze over Quiet Sparkle gehoord en ze was al meteen verkocht. Een kudde zal ze wel nodig hebben, zeker in deze tijden. Ze had gehoord dat de kudde een gekke rangindeling hadden, wat voor een, was een verassing voor de merrie. Ze wou nu eigenlijk gaan hinniken, dus waarom zal ze dat niet doen? Al vlug gooide ze haar hoofd in de lucht en hinnikt naar Mischa. Daarna wachtte ze af.



(Niet af)

Er hing een onheilspellende sfeer in de lucht. De wolken konden ieder moment openbarsten, en de vallei zou voor de zoveelste keer overspoeld worden met duizenden regendruppels. Soms een regenbuitje was heerlijk, maar de laatste tijd werden de planten bijna verzopen en was alles een grote modderbende. Dat weerhield Mischa er natuurlijk niet van om een lekkere wandeling te gaan maken. Stiekem vond ze het eigenlijk supercool dat er overal modder lag, dan kon ze daar lekker in gaan rollen en spetteren en smeren. Je was nooit, maar dan ook nooit te oud voor modder. Haar charme werd er alleen niet beter op; haar hele vacht was nat en bruin en vies, en haar manen hingen als kleffe slieren op haar voorhoofd, of bleven plakken aan haar nek. Ze was niet overdreven gespierd, dus was ze een beetje een zielige verschijning. Maar haar enthousiasme en gelukkige uitstraling zorgde ervoor dat de rest er niet meer toe deed. Haar ogen lachten als altijd, haar mondhoeken stonden recht omhoog, haar neusje in de lucht. Ze vind de regen op, alsof ze een cadeautje kreeg. Het was immers Sinterklaas geweest. Misschien was er ook wel een Sinterpaard! Ze draafde wat heen en weer, van een verre afstand was ze slechts een bewegende waas in de stromende regen. Een bruine vlek, lange, dunne beentjes. De geur van de Eternal Quardians overheerste in de vallei, maar hier en daar pikte ze ook een Quiet Sparkle-luchtje op. Het was fijn om te weten dat de andere goede kudde geen problemen had met haar aanwezigheid, toch baarde ze zich enige zorgen. Ze hadden telkens weinig contact en ze had rare dingen gehoord, over spionnen uit de Quardians die de Quiet Sparkle aan het bespieden waren. Maar dat soort geruchten kon ze niet zo maar voor waar aannemen. Zo dom was ze nou ook weer niet. Als er echt iets aan de hand was, zou ze dat wel even met Parel overleggen. Ze voelde zich nog steeds een beetje verraden, maar ze liet het zo. Pearl had haar keuze gemaakt en dacht dat het zo goed was. En dat had Mischa net zo gedaan. Toch... Haar jaloezie en klein vermogen tot vergiffenis namen soms nog de overhand in haar gedachten. Maar nu wou ze genieten van dit heerlijke moment, op deze heerlijke dag. Ze stampte een keer met haar voorpoten in de modder, een grote plens volgde en ze kreeg de volle laag in haar gezicht. Ze kneep haar ogen samen uit een reflex en schudde de vieze druppels even van zich af. Een blik om zich heen, misschien was het toch een beetje vreemd als een alpha een beetje in de modder ging dansen op een drukke dag. En toen kwam er, onverwachts, een geluid bij een zandgekleurde merrie vandaan, die niet heel ver van haar af stond. Best wel toevallig dat ze altijd als ze naar een gebied toe ging, daar ook een iemand was die hinnikte. Best cool. Ze wierp kort een blik op de donkere lucht en draafde daarna vrolijk op de merrie af. Ze moest behoorlijk afrennen om een botsing te voorkoming, waardoor ze een soort sliding maakte in de modder. Een knikje, een glimlach, een vrolijke begroeting. Glanzende ogen. "Bonjour mon amie," knipoogde ze. "Kan ik je ergens mee van dienst zijn?" Ze stelde zich wat formeler op, rechte haar nek en keek de merrie recht aan. Ze waren ongeveer even lang. Ongeduldig wachtte ze af, nieuwsgierig naar deze persoon, en wat dit wezen allemaal had meegemaakt. Misschien was dit wel het begin van een drama, of een sterke vriendschap.

Het paard waar ze naar moest hinniken, was eigenlijk heel dichtbij en ze hoefde niet lang te wachten. Het was een merrie, die onder de modder zat, maar ze was waarschijnlijk bruin. Ze maakte een sliding en knipoogde. Lumiére deinsde wat naar achteren, eng! "Bonjour mon amie," Frans, haar naam was ook Frans, ze had de taal van haar moeder geleerd, een beetje. ''Bonjour Madame'' antwoordde Lumiére, "Kan ik je ergens mee van dienst zijn?"vroeg Mischa,terwijl ze wat rechter op ging staan en Lumiére recht aan keek, ''Ik...Ik...Ik ben Lumiére en wil graag in u kudde'' stotterde de best wel verlegen merrie en ze boog wat met haar nek naar de grond, ''Maar het hoeft niet hoor'' Stom! Waarom was ze altijd zo verlegen? Altijd als ze nieuwe paarden tegen kwam, deed ze zo gek. Wat zal Mischa nu van haar vinden? Zal ze er wel bij kunnen? ''Ik ik hoorde van het speciale rangsyteem,hoe werkt het?'' vroeg ze dapper en ze wachtte af, terwijl ze langzaam weer wat meer omhoog kwam. Uiteindelijk zat ze op de zelfde als net, even hoog als Mischa, maar ze keek naar de grond.

Het leek erop dat de wolken bijna helemaal leeg waren en hun laatste druppels hadden laten vallen. Groepjes paarden kwamen terug naar de vallei terwijl de lucht er steeds vriendelijker uit ging zien. De eerste middag-zonne straaltjes braken door de donkere wolken heen en wierpen een goede stemming over de vallei. Het duurde niet lang voor de modder opdroogde, dat maakte de heleboel eigenlijk alleen maar een ergere rotzooi. Vrolijk glimlachte een donkerbruine merrie de dag tegemoet, ze zwiepte wat met haar staart, wachtend op een antwoord van de merrie tegenover haar. Ze leek wat verlegen en terughoudend, maar dat maakte haar tegelijk bescheiden en lief. Mischa was zelf nogal een aandacht-trekker, maar ze was dol op lieve mensen die niet telkens overal boven uit schreeuwden. Ze liet haar hoofd een beetje zakken, want anders voelde ze zich nogal arrogant. Ze was niet beter, zij moest evenveel respect tonen tegenover de merrie als dat anderen tegen haar moesten. Ze kreeg een franse groet terug. Die merrie had een super goede uitspraak! Misschien was ze eigenlijk wel frans. Nieuwsgierig hield Mischa haar hoofd schuin en keek de ander met glimmende oogjes aan. "Lumiére! Prachtige naam. En ook nog eens een mooie betekenis!" Haar vrolijke stem galmde door de vallei, deed sommige andere paarden opkijken. Misschien was ze een beetje te luid. "Het rangsysteem werkt zo; iedereen krijgt een eigen speciale rang dat bij diegene hoort. In de Quiet Sparkle is iedereen uniek en verdiend ook iedereen zijn eigen rang. Daarom moet je ook een aantal vragen beantwoorden voordat je bij de kudde komt, dan kan ik kijken wat er bij je past," legde ze uit. "Wat vind je leuk om te doen binnen een kudde? Waar ben je goed in?" Hopelijk wist Lumière goed wat ze wou, dan was een rang indelen altijd leuker en kon ze het beter inschatten. Soms was het best moeilijk om een goede rang te verzinnen, want ze wist natuurlijk niet meteen of haar nieuwe lid ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel had. Dat was een kwestie van "op je gevoel afgaan".

De merrie had haar naam mooi gevonden, "Lumiére! Prachtige naam. En ook nog eens een mooie betekenis!"galmde door de vallei en deed enkele paarden opkijken. Mischa legde het rangsyteem uit, "Het rangsysteem werkt zo; iedereen krijgt een eigen speciale rang dat bij diegene hoort. In de Quiet Sparkle is iedereen uniek en verdiend ook iedereen zijn eigen rang. Daarom moet je ook een aantal vragen beantwoorden voordat je bij de kudde komt, dan kan ik kijken wat er bij je past," Lumiére knikte, haar ogen gingen omhoog. De wolken waren wat minder grijs geworden en het zag er naar uit dat het vandaag waarschijnlijk niet zo veel meer ging regenen. "Wat vind je leuk om te doen binnen een kudde? Waar ben je goed in?"vroeg Mischa. Wat een vraag! Tja, eens denken... De zandkleurige merrie dacht die na, wat moest ze hier op antwoorden. ''Ikke...Ik kan genezen? Het zit in de familie, dat zeggen ze tenminste...'' antwoordde ze twijfelend, ''Ik weet het niet zo goed, zoeken jullie nog een genezer?'' vroeg ze, stiekem hoopte ze van wel. ''Als u wilt kan ik wat kruiden opnoemen, zoals kamille, om rustig van te worden'' Opeens kreeg ze veel moed, ''Ik weet hoe je wonden verzorgt'' al haar verlegenheid verdween als sneeuw voor de zon. Opeens bedacht ze dat Mischa waarschijnlijk ook iets wel zeggen, nog meer vragen stellen. ''Sorry''.