Call to you Mischa.

Drain zwiepte met haar staart en kneep haar ogen half dicht. Dromerig liet ze haar onderlip wat hangen en doezelde een paar minuten weg.

Toen ze haar ogen weer helemaal opende was het gebied weer een beetje witter geworden. Haar voorpluk was nat van het sneeuw en hing in dreadlocks tegen haar hoofd. De pony had tinker’s bloed in zich. Ze was een medicine pony maar ze wist niet of het een ras was. Twijfel. Drain was pas een korte tijd in het land genaamd Dreamhorses en ze had hier nog geen enkele mens gezien. Misschien waren ze ergens anders. Drain moest het maar eens vragen aan iemand. Tot die tijd wou ze bij een kudde horen. Een goede. Drain hoopte dat ze onder de hoede van Mischa kon. De leider van…was het nou de Quiet Sparkle? Ja toch. Drain schudde zich uitgebreid uit en brieste luid. Langzaam kwam ze in beweging. Sloffend door de sneeuw. Op een goed plekje sperde ze haar neusgaten en opende haar mond een stukje. Een luide hinnik schalde over het gebied. Voor de leider van de Quiet Sparkle.

lijkt me duidelijk. alleen Mischa

Het wilgenwoud was s' avonds op zijn mooist, en dat was ook het moment waarop Mischa daar heen ging om een fijne wandeling te maken. De prachtige contrasten maakten dit woud zo bijzonder, de koude kleuren van de nacht en de sombere, hangende bomen, tegenover de vrolijke en warme kleuren van de vuurvliegjes en andere paarden die hier bij elkaar kwamen. Het enige nadeel waren de vele stelletjes die hier kwamen zwijmelen en romantische gesprekken hielden; daar werd de bruine merrie nogal jaloers van. Ze was al zo lang alleen geweest, en dacht toch echt dat ze geen misvormd mormel was, maar toch had nog nooit een hengst enige aandacht aan haar besteedt. Nou ja, er was er wel een, maar dat was ontzettend lang geleden en daar had ze al te lang niets meer van gehoord. De flinke laag sneeuw prikte bij iedere stap in haar vacht, ze keek soms naar achteren en bekeek haar hoefsporen. Ze ademde de frisse lucht in en bekeek de warme wolkjes die uit haar neus kwamen als ze weer uitademde. Er klonk een hinnik, voor haar bedoeld. Haar hart maakte een sprongetje van blijdschap en haar lichaam deed mee. Vanuit een reflex bracht ze haar benen in beweging en galoppeerde op het geluid af. Behendig suisde ze langs de bomen heen, wijkte soms voor een brede wilg. Hier en daar schuurden de hangende takken langs haar hoofd of bleef ze ergens bijna haken, maar ze was alleen maar gefocust op de persoon die naar haar had gehinnikt. Met heel haar hart hoopte ze dat het een nieuw lid was voor haar kudde, en toen ze bij haar bestemming was, zag ze een merrie staan met felblauwe ogen. Ze bekeek haar even nieuwsgierig, met haar hoofd schuin en een overdreven enthousiaste glimlach. "Hola!" Klonk haar begroeting. Ze knikte even en keek tevreden voro zich uit. "Volgens mij kwam die hinnik van jou, of niet, amigo." Een aantal vuurvliegjes dansden om hen heen. "De naam is Mischa."

Bijna meteen kwam er een bruin paard aan gesjeesd en met een blije glimlach. Drain moest er stiekem wel om lachen. Leuk dat ze zo begroet werd. Actief met haar oren draaiend luisterde ze naar de begroeting en de rest. ’Ook goeieavond. Ja de hinnik kwam van mij want als ik me niet vergis ben jij leidster van de Quiet Sparkle?’ Vroeg Drain aan Mischa. Drain stampte even met haar hoef. ’Want de vraag zou dan zijn of ik bij je kudde mag.’ Even dacht ze na. ’Áls jij leider van de Quiet Sparkle was dan.’ Vroeg ze met een vrolijke twinkeling in haar ogen. Eigenlijk was er haast geen twijfel want ze had gehinnikt naar persoontje Mischa en voor haar neus stond ook een persoontje Mischa. Rustig zette ze een been voor en schuurde vervolgens met haar neus tegen haar been om hinderlijke jeuk de das om te doen. Toen ze klaar was keek ze naar Mischa.

De avond werd steeds dieper, en de sterren leken steeds feller te worden tegenover de donkere lucht. Het was in dit seizoen altijd vroeger donker, dat had voordelen en nadelen, maar als het donker was; het wilgenwoud was een fijne plek om te zijn. De vuurvliegjes maakten de sfeer hier goed. Om de twee merries stonden nog veel meer paarden; gelukkige stelletjes, kuddegroepjes of einzelgangers die een lekkere wandeling maakten. Deze merrie tegenover haar kon wel eens een gloednieuw lid van haar familie worden, en dat gaf haar een ontzettend gelukkig gevoel. Een tinteling ging door haar hele lichaam, en nieuwsgierig bekeek ze de merrie, met haar hoofd schuin. "Jep! Ik ben de leider van de Quiet Sparkle," knipoogde ze vrolijk. Ze zwiepte even met haar staart, schudde met haar manen en liet zich afleiden door een opvallend wit gestalte achterin totdat er een belangrijke vraag werd geluid. "Je bent zekerweten van harte welkom bij de kudde!" Haar stem klonk enthousiast, haar glimlach werd nog breder. "Maar eerst moet ik een paar dingen weten. Wat is je naam? Wat vind je leuk om te doen binnen een kudde? En kun je me vertellen waar je goed in bent? Dan kan ik een passend rang voor je bedenken." Hopelijk was het niet te veel geratel, maar ze wou er zo snel mogelijk achter komen wat voor persoon die merrie was, en wat voor rang bij haar zou passen. In de Quiet Sparkle was iedereen uniek; iedereen had zijn eigen plaats en dus ook zijn eigen originele rang. Vuurvliegjes zoemden langs haar oren, er klonken warme stemmen op de achtergrond en een merrie stond op het punt om bij hun grote gezellige kudde-familie te komen; ze voelde zich helemaal in haar mood.

Drain keek naar de wilgen om haar heen. Het gaf haar een behaaglijk gevoel. Om hun heen stonden allemaal paarden. Stelletjes vooral. Drain vond het maar niets. Vroeg of laat zouden ze elkaar verlaten met heel veel drama en scene’s. Misschien vond ze het niets omdat ze zelf nooit een man in haar leven had gehad. Ze keken niet naar Drain. Thuis vonden de hengsten haar een freak met die groene strepen. Tss. Drain droeg de strepen met trots en als iemand het niets vond mocht ie het lekker niets vinden. Drain’s oren draaiden zich naar Mischa. Ze beaamde dat ze de leidster was van de Quiet Sparkle. Daarna stelde ze haar een paar vragen. Zoals haar naam. Stom, dat ze die niet had gezegd. ’Ik heet Drain en ik zou het eigenlijk gewoon gezellig vinden in een kudde. Al helemaal omdat ik hier nieuw ben. En eerlijk gezegd weet ik niet waar ik goed in ben.’ Bekende ze ietwat verlegen. Drain dacht eens goed na. ’Ik ben best goed in oppassen.’ Zei ze na een tijdje. Thuis moest ze ook vaak op de veulens passen dus dat was geen probleem. Ze keek Mischa aan.
Drains aandacht werd getrokken door een zwart paard maar wendde daarna haar blik weer af.
Hopelijk mocht ze bij de Quiet Sparkle.