I'm losing ma mind >.<

Saronse liep verward rond. Het was nu ongeveer een maand geleden... Hij verliest elke seconde. Leefden ze nog? Vast wel ze leven nog. Saronse kon het voelen. De bonte hengst was graat mager en was ernstig verzwakt. Zijn instinct dwingt hem te zoeken naar zijn verloren kudde. Saronse kon bijna niet meer verder. Nog even en hij stort in elkaar. Saronse was geen zwak paard. In tegendeel hij was een waardige leider. Iedereen wilde hem vrijwillig dienen. Paarden over de hele wereld trokken naar Saronse's territorium om op nieuw te beginnen. Saronse nam iedereen aan. Zelfs als ze niet nuttig waren. Er flitste een paar beelden voor Saronse zijn ogen. Veulentjes die met elkaar speelden. Een groepje merries gezellig aan het roddelen. En hengsten die fijn met elkaar stoeiden of trainen. "Alfa!!" Weerklonk een jonge stem in zijn geest. Saronse keek neer en zag het veulentje. Ikani. Ze was angstig. Saronse glimlachte warm."Wat is er jongen?" Vroeg Saronse met een zachte stem. "We waren aan het spelen bij het dennen meer en plots vonden we een vreemdeling languit in het gras. Hij zat onder het bloed" Saronse keek verbaast. Breng me er heen!"Saronse hinnikte naar enkele healers. Ze moesten met hem mee. Na een paar minuten te galopperen waren ze gearriveerd. Een witte merrie met licht blauwe ogen ademde moeizaam. Ze keek angstig in de ijs blauwe ogen van Saronse. één van Saronse's paarden onderzocht de merrie. 'Het is ernstig alfa. Ze heeft diepe wonden en kan doodbloeden. Ik kan proberen het bloed tegen te houden. Maar dat is niet het enige gevaar. Als haar wonden beginnen te ontsteken betekend dat waarschijnlijk de dood.' Saronse keek bezorgd naar de merrie."Is er een middel dat haar kan ontsmetten?"Vroeg Saronse. Het paard knikte. "Ja, er zijn enkele planten die haar misschien kunnen helpen bij het genezen. Toesang jij weet welke planten we kunnen gebruiken?" Een paard stapte naar voren en knikte.

Uiteindelijk herstelde de merrie langzaam. "Wat is er eigenlijk gebeurt met jou?" Vroeg Saronse. De merrie keek neer op de grond. "Je hoeft het niet te zeggen hoor." De merrie keek op en glimlachte hem dankbaar aan. 'Ik wilde het je wel vertellen hoor. Ik dacht er alleen aan.' Saronse zag dat de merrie het er moeilijk mee had. Hij wachtte geduldig. 'Mijn naam is Ice, ik ben de dochter van Silvo en Zantinie. Zij waren leiders van een kleine kudde. Op een dag viel er een immens grote leger friespaarden ons aan. Ze slachten mijn familie af... zonder reden. Ik herinner me vaag een bijzonder groot fries paard. Zijn geur heerste over mijn territorium zijn blik was vals en doodeng. Ik ben toen gevlucht. Ze hebben me een paar keer kunnen aanvallen...' Ice liet haar hoofd zakken. Saronse keek vol medeleven naar de merrie."Wat erg voor je Ice. Hier ben je veilig. Dat beloof ik je."Saronse had zo'n vermoeden welke kudde het was... The Blood Horses! Een paar dagen later kreeg Saronse verschrikkelijk nieuws. Ice is overleden.
Saronse zag het levenloze lichaam van de bloedmooie onschuldige Ice. Saronse schrok waker. Wat was het leven toch wreed. Saronse werd werkelijk gek van de zorgen. Hij dacht steeds aan zijn kudde. Hij zag de beelden van de laatste keer dat hij ze zag. Ze verdwenen in de aardbeving. Terwijl hij daar hulpeloos op de grond lag. Hij was beter gestorven. Hij was zijn kudde niet waardig. Opeens stoof er een geiser de lucht in. Saronse schrok zich kapot!

~Iedereen welkom, wil je meer over zijn verleden weten? Klik dan op de link van mijn onderschrift ~

Imora haar grijze ogen keken wat verveeld naar de grond. Ze dacht diep na. Ze had gehoord dat de merrie die haar vader heeft gedood nu ook dood is. Is het echt zo of is het gewoon een roddel? Nou zolang het echt is vind Imora het goed. Jammer dat zij het niet heeft kunnen doen maar ze is blij. Toch mist ze haar vader nog heel erg. Nog maar juist verenigd en snel weer uit elkaar getrokken. Het heeft haar hart gebroken. je kunt Imora niet goed niet neutraal en ook neit slecht noemen. Ze was gewoon...Imora. Niemand zou mogen zeggen wat ze is en wie ze is. Wat geirriteerd omdat ze weer aan haar vader dacht stapte ze kribbig verder nogsteeds haar blik op de grond gericht, die even zich sloten om te rusten.

"Imora luister deze geisers zullen er voor zorgen dat je sterk word. ik zal me hier verstoppen en jij zult me snel vinden." Imora keek haar vader trots aan die weg stapte waardoor Imora haar ogen moest sluiten zodat ze hem niet zou vinden. Maar dat zou niet moeilijk worden. Hier voor ze haar vader had ontmoet had ze hier altijd gespeeld dus een fluitje van een cent. uiteindelijk besloot ze haar vader te zoeken, waarschijnlijk was het noggeen uurtje vorbij en ze had hem al gevonden. ze was volwassen genoeg geworden om rond te reizen, maar toen ze uiteindelijk terug in DH was hoorde ze het nieuws, haar vader was vermoord.

Imora haar ogen vlogen weer open. Het was maar de gedachten, maar die zorgden er wel voor dat ze weer pissig was, in een slechte mood. De geur van een hengst vloog haar neusgaten binnen ookal was dat nogal moeilijk te weten door de geisers die de geur liet verspreiden. Maar ze was heir getraind dus het was simpel. Al snel zag ze een painte hengst die geschrokken was van een geiser. Ze kreeg medelijden met hem, wat niet echt haar gewoonte was. Hij zag er og erger uit dan zij en daarom kwamen die gevoelens van haar naar boven."Het is niet echt slim om juist vlak naast een geiser de staan hengst." Sprak ze met haar pure stem. Even stapte ze onchalant van een geiser vandaan die juist omhoog spoot toen ze zich had verplaats"Moet ik je helpen, dit gebied ken ik van buiten en weet wanneer ze...eruit komen?" Haar hulp aanbieden deed ze eigenlijk nooit, later zou ze zich er wel zorgen over maken.

Saronse's blauwe kijkers vlogen naar een zwarte merrie. Saronse stond doodstil en keek om zich heen. Hier en daar spoot een geiser. Hij heeft ze nooit eerder gezien. De vreemde dingen waren niet in zijn territorium te zien. Maar hij wist dat dit een zeer gevaarlijke situatie was. "Het is niet echt slim om juist vlak naast een geiser de staan hengst." Saronse liet zijn hoofd zakken. "Dat weet ik. Ik lette niet zo op." Antwoordde Saronse met zijn warme stem. Zijn ogen bleven behoedzaam op de merrie gericht. Je weet nooit niet wie je kon vertrouwen. Saronse was zwaar verzwakt en zeer in de war. Normaal gezien was hij niet zo. Altijd sterk en wijs geweest. Maar het verlies van zijn kudde maakte hem compleet gek. Hij wilt niet anders dan ze zoeken. Ze rekenden op hem. Ze hadden hun leider nodig. Saronse voelde zich machteloos. Wat moest hij nou doen? Saronse sloot even zijn ogen. Plots hoorde hij de merrie weer spreken. Hij opende zijn ogen. De geisers spoten langs alle kanten. Maar Saronse vreesde niet. Hij was zijn leven niet waardig... "Moet ik je helpen, dit gebied ken ik van buiten en weet wanneer ze...eruit komen?" De merrie bood hem hulp. Saronse was bereid die aanbod aan te nemen. " Graag, ik kan je hulp nu best gebruiken." Antwoordde Saronse. Saronse voelde onder zijn hoeven hitte, en het begon te beven. Snel sprong hij op het nippertje opzei. Een grote geiser spoot hoog in de lucht. Saronse zuchtte opgelucht. Wat bofte hij op dat moment. Opeens hoorde hij een vaag geschreeuw. Het kwam van alle kanten. Het waren zijn paarden. Hij hoorde weer dingen die er niet waren. Saronse wist dat hij weer dingen aan het inbeelden was. Saronse snoof een en keek haastig om zich heen. Het was weer eens toevallig dat hij langskomt dat de omgeving begon te flippen.

Imora hield de hengst op haar gemakjes goed in de gaten. Hij zag er niet al te best uit. En dat was zij nou ook niet zo goed, maar van haar was het goed aan het verbeteren. Bij deze hengst leek dat momenteel nu niet echt het geval. Normaal gezien zou ze hem nu moeten laten stikken, zoals ze anders ook altijd doet. Maar nu willen haar benen niet meewerken? waarom niet? "Dat weet ik. Ik lette niet zo op." hoorde ze de hengst spreken. Ze grinnikte even op zijn antwoord."Ja dat zie ik" Antwoorde ze met haar zuivere stem. Ze snapte nog steeds niet waarom ze hulp heeft aangeboden. Ze deed dat niet. Dat is gewoon niet haar ding...Maar toch heeft ze het aangeboden aan deze hengst en dat veronruste haar. " Graag, ik kan je hulp nu best gebruiken." zei hij waardoor ze niet meer over haar gedrag nadacht. Even sloot ze haar ogen en deed die toen weer open juist op het moment dat ze diep ademde. Imora zag dat deze hengst zonder hulp maar heel weinig kans had om het hier te overleven. Ze zag dat hij ineens wat dwaasjes rond keek. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en volgde zijn blik maar zag niets. Imora kon wel wedden dat het over zijn verleden ging, waarschijnlijk was het zo erg dat hij waanbeelden krijgt? "Ok luister naar me stem en kijk niet naar de omgeving, jou ogen zullen hier niet echt veel helpen alleen kun je ze gebruiken om te zien waar je stapt, maar je moet met je hoeven voelen. Concentreer je daar op. Wanneer je inneens iets voelt trillen dicht in de buurt verplaats je je direct, je had die ene te laat opgemerkt maar dat is beter dan niets verplaats je nu gewoon sneller dan eerst. Volg me maar gewoon." Even keek ze hem aan om te zien of hij luisterde draaide zich toen iets naar rechts en deed het voor waardoor ze af en toe ineens zich een stuk naar links moest verplaatsen omdat er een geisers 5 seconde later omhoog spoot"Zie je niet zo moeilijk als je het snapt" Haar vader had dit trucje haar geleerd en nu leerd ze dat aan een onbekende? Wat doet ze toch nu allemaal? Even keek ze weer naar de hengst en stapte weer verder.

Verward keek Saronse op. Hij had de merrie niet goed bekeken. Misschien had hij dat beter eerst moeten doen. Nu moest hij blind iemand vertrouwen. Een vreemd wezen. Niet wetend of ze wel iets goeds met hem van plan was. Maar ach, wat had hij te verliezen? Zijn waardeloze lichaam. "Ok luister naar me stem en kijk niet naar de omgeving, jou ogen zullen hier niet echt veel helpen alleen kun je ze gebruiken om te zien waar je stapt, maar je moet met je hoeven voelen. Concentreer je daar op. Wanneer je inneens iets voelt trillen dicht in de buurt verplaats je je direct, je had die ene te laat opgemerkt maar dat is beter dan niets verplaats je nu gewoon sneller dan eerst. Volg me maar gewoon." Het was zeer nuttig info. Saronse volgde de merrie moeiteloos. Hier en daar ontweek hij de heette geisers. "Zie je niet zo moeilijk als je het snapt" hoorde hij toen. Hij knikte alleen maar. Uiteindelijk waren ze weg van het gevaar. Saronse zijn blauwe ogen keken naar die van de vreemde merrie die hem geholpen heeft. "Ik dank je zeer voor je hulp. Anders had het vast zeer slecht met me afgelopen geweest." Bedankte Saronse de merrie. Hij glimlachte warm naar haar. De meeste paarden kregen een aangenaam gevoel met zijn bijzondere glimlach. Natuurlijk niet alle paarden. Saronse zijn vacht was dof en in de war. Zijn lange zwarte manen zaten goed in de knoop. Saronse was best vermoeid. Door zo zwaar te zoeken. Hij maakte zijn lichaam kapot. Saronse keek even om zich heen om te zien waar ze terecht zijn gekomen. Hij herkende het gebied niet. Om eerlijk te zijn was hij verdwaald. Hij had geen idee hoe ver hij was en waar zijn oude thuis was. Saronse merkte op dat hij zich niet had voorgesteld. " Sorry, wat onbeleefd van me. Mijn naam is Saronse..." Saronse vertelde niet dat hij leider is... of eerder was. Hij schaamde zich zwaar en was die rang niet waardig. Misschien was hij wat te streng voor zich zelf. Hij kon er ook niet aan doen dat hij een klap kreeg waardoor hij niet overeind kon. Maar toch... Hij moest alerter zijn.

Imora had helemaal geen moeite om de geisers te ontwijken en ze zag dat de hengst die haar volgde dat na een tijdje het toch ook al kon. Wat kon ze erop zeggen, een snelle leerder. In zichzelf moest ze toch wel grinniken, maar ookal als ze wat luidop had gegrinnikt zou de geisers het overstempt hebben zodat het nog steeds niet te horen was. "Ik dank je zeer voor je hulp. Anders had het vast zeer slecht met me afgelopen geweest." bedankte hij haar. Even knikte ze dat hij gelijk had en dat ze blij was dat ze had geholpen. Z zwiepte even goed met haar staart en merkte nu maar pas dat ze nu op een veilig deeltje waren waar er niet zoveel geisers dicht op elkaar stonden." Sorry, wat onbeleefd van me. Mijn naam is Saronse..." stelde hij zich voor. Even glimlachte ze rustig." ik ben Imora, en om eerlijk te zijn onbeleeft was het niet, zou ook eerst uit dat gedeelde willen zijn als ik jou was." Sprak ze terwijl ze even haar schouders ophaalde. "Maar waarom heb je die geisers niet zien liggen? Die zijn toch wel luid genoeg om ze te horen?" Ze wou niet onvriendelijk zijn maar ze had wel een punt.



(flutje *.*)

Saronse bleef met zijn aandacht op haar richting. Hij toonde veel belangstelling voor haar." ik ben Imora, en om eerlijk te zijn onbeleeft was het niet, zou ook eerst uit dat gedeelde willen zijn als ik jou was." Saronse. "Imora" Herhaalde hij even om het te onthouden. "Een hele mooie naam." Voegde Saronse er aan toe. Even was het stil. Maar de stilte werd snel verbroken door Imora. Saronse keek op en luisterde aandachtig. "Maar waarom heb je die geisers niet zien liggen? Die zijn toch wel luid genoeg om ze te horen?" Saronse zijn gezicht werd even strak bij de vraag die ze aan hem stelde. Hij zocht zorgvuldig naar woorden. "Ik... ik verloor even mijn aandacht. Door te veel te denken over mijn... kudde." Saronse hield zich sterk. Hij toonde zijn verdriet en verwarring niet. Dat toonde hij aan niemand. Hij wilde niemand bezorgt maken over zijn eigen problemen. Hij was ook een trotse karakter. Saronse was sterk en wijs. Van binnen was hij werkelijk kapot. In stukken verscheurd. Er bleef niets van over. Je zag wel aan zijn verzwakte lichaam dat hij niet 100% is. Saronse keek even naast zich toen hij een geiser niet zo ver van hem de lucht in spoot. Wat was dit een bijzonder gebied. Heet water dat richting de hemel spoot. Saronse was even in gedachten verzonken. Nadenkend hoe dat mogelijk was. Misschien dat er niet zo diep in de aarde lava? Wie weet. Saronse weet veel over de lava en andere natuurkrachten. Zoals de aardbeving. Die hij nog niet zo lang had meegemaakt. Saronse wilde daar niet meer aan denken.

Imora had gehoord dat ze eenmooie naam had waardoor ze toch even had moeten grijnzen maar die grijns was dan weer snel weggevaagt van haar gezicht."Ik... ik verloor even mijn aandacht. Door te veel te denken over mijn... kudde." Jammer genoeg was de nieuwsgieriheid gewekt, maar ze zou zich niet opdringen. Ze zag dat hij wel bijna helemaal kapot was, ookal liet hij dat niet tonen. Sommige paarden hadden een trots karakter, Saronse had dat ongeveer ook. Ookal was het nu nog niet echt direct te zien maar de meeste paarden die zo'n karakter hadden waren leiders, kan het zijn dat hij? Waar zouden ze dan zijn? Of ze had het helemaal mis. Ookal was dat maar zelden zo."Wil je erover hebben? Het hoeft natuurlijk helemaal niet echt, maar soms helpt het wel om erover te praten weetje." Ze moest zichzelf horen praten, ze had zelf nog wel een probleem, maar die was bijna weg dus was het niet zo erg. Even schudde ze nog eens met haar hoofd toen ze zag Dat Saronse daarstraks in gedachten was verzonken. Gedachten die nog onbekend waren voor haar. Imora wou zich niet opdringen bij deze hengst maar, als hij het helemaal op propt gaat het hem alleen maar kwellen, en mischien gaat het wel zo ver dat het nog zijn eigen dood word. rustig keek ze hem aan en wachte rustig op zijn antwoord.

Saronse zijn zachtaardige ogen gleden langzaam weg. Zijn ogen hadden geen doen. Hij keek gewoon wat rond. Hij merkte dat de merrie nieuwsgierig was naar zijn verhaal. "Wil je erover hebben? Het hoeft natuurlijk helemaal niet echt, maar soms helpt het wel om erover te praten weetje." Saronse keek lichtjes op. Even zweeg hij. Hij dacht na of hij zijn verhaal met haar zou gaan delen. Ach, wat kan er nu misgaan als hij vertelde wat er gebeurt was? Misschien kon hij Imora nog wat wijsheid leren over de krachten van de natuur. " Ik ben leider...of eerder ik was een leider. Ik had een vrij grote kudde en het groeide steeds meer en meer. We leefden in een prachtig gebied. Er was altijd genoeg voedsel en drinken en het weer was niet te streng voor ons. Hier en daar maakten we natuurlijk wat mee. Op een dag gebeurde er iets verschrikkelijk... De aarde om ons heen begon te beven. Het begon te scheuren en te groeien. Onze leefomgeving werd volledig veranderd. Ik probeerde mijn paarden in veiligheid te leiden. Maar ik viel door de grond en was bewusteloos geraakt." Saronse kneep zijn ogen eens fijn. Je zag aan hem dat hij aan het nadenken was. Hij herinnerde dat gedeelte toen maar vaag. "Het laatste wat ik van mijn kudde gezien was waren enkele paarden die plots wegzakten en naar mij begonnen schreeuwen. Toen werd alles zwart." Saronse slaakte een diepe zucht en liet zijn hoofd wat zakken. "Ik weet niet hoe lang dat ik daar lag. Toen ik eenmaal wakker werd was mijn territorium volledig veranderd en verwoest. Mijn kudde was verdwenen. Ik zoek nu eindeloos lang naar ze. Ik ben er zeker van dat er nog overlevenden zijn en dat ze mijn hulp nu hard nodig hadden... " Saronse zuchtte nogmaals. Je zag dat hij uitgeput was. "Dat was zo een beetje mijn verhaal. "

Imora keek Saronse kalmpjes aan. Ze had geleerd dat wanneer je kwaad bent niet echt vaak helpt, en je vooral niet verder brengt. En het was gelukt. Sinds ze kalmer was geworden had ze meer gedaan gekregen. Even brieste ze wat voor haar uit en ging iets dichter bij een geisers staan juist toen hij spoot waardoor ze de warmte van de geiser door haar hele lijf voelde vloeien. Het deed goed. Toen ze warm genoeg had stapte ze er weer vandaan, want te warm was nu eigenlijk ook niet echt goed voor haar, ze was nogal kieskeurig. omdat die geisers hier gevaarlijk zijn waren er hier niet echt zoveel insecten, toch zwiepte ze haar lange staart wat heen en weer en af en toe liet ze die eens tegen haar flanken slaan wat nu eenmaal haar gewoonte was geworden.Imora haar ogen ruste even naar de grond maar keken de ehngst toen weer aan toen hij begon te spreken en zijn vereleden vertelde. Geen een keer zei ze iets waardoor hij het verhaal even moest stoppen. Waarschijnlijk kon hij dingen niet meer zo goed voor de geest halen, want hij kneep even zijn ogen half toe, maar vervolgde het verhaal toen weer. Haar oren waren beide strak gericht naar Saronse waardoor dat liet merken dat ze aandachtig luisterde."Dat was zo een beetje mijn verhaal. " Imora knikte."Kijk als je nu naar je zelf kijkt kun je zien dat je niet meer veel energie hebt, en als je toch denkt dat je kudde nog ergens rond zwerft dan kun je zeker niet helpen als je in deze situatie blijf. Blijf een tijdje in DH en herstel van....je verleden. Het was jou schuld niet en dat zal die kudde van jou ook wel weten. En als je denkt dat je helemaal weer de oude bent, ga dan ze zoeken als je zeker weet dat ze niet in DH zijn." sprak ze op haar zuiverige toon."Je zult zien dat als je weer helemaal in orde bent je je beter kunt concenteren en helderder kunt denken." vervolgde ze toen maar" wil je dat doen?" Voor mij zou ze niet zeggen.Dat zou te ver gaan voor hem maar ook voor haar zelf bedacht ze voor haar zelf.

(srry voor laatheid had even geen inspi)

Saronse keek eventjes raar op toen hij Imora naar een geisers zag stappen en warm water over haar heen laat glijden. Het verbaasde hem dat ze niet leven verbrand werd. Uiteindelijk had ze genoeg van die warmte en liep terug naar Saronse. Ze had zijn verhaal aandacht gevolgd. Imora besloot te antwoorden. "Kijk als je nu naar je zelf kijkt kun je zien dat je niet meer veel energie hebt, en als je toch denkt dat je kudde nog ergens rond zwerft dan kun je zeker niet helpen als je in deze situatie blijf. Blijf een tijdje in DH en herstel van....je verleden. Het was jou schuld niet en dat zal die kudde van jou ook wel weten. En als je denkt dat je helemaal weer de oude bent, ga dan ze zoeken als je zeker weet dat ze niet in DH zijn. Je zult zien dat als je weer helemaal in orde bent je je beter kunt concentreren en helderder kunt denken." Saronse zuchtte. hij wilde graag gaan herstellen. Maar stel nu voor dat zijn kudde in levensgevaar zit? Dat ze vast zitten en verhongeren? Dan zou hij zijn tijd verspilt hebben. "Ik zal wel zien. Ik wil dit wel doen. Maar ik vrees ervoor dat ik dan mijn kuddeleden bij elke seconde zal verliezen." Antwoordde hij. De vraag die Imora aan hem stelde begreep hij niet echt. " wil je dat doen?" Saronse keek haar vragend aan. "Wat bedoel je?" Vroeg hij toen. Saronse snoof eventjes toen hij de vochtige lucht ademde. Dat begon te kriebelen. Zijn ogen gleden even weer naar de omgeving. Doelloos. Nadenkend over de mogelijk heden. Wat kon hij doen? Als hij niet snel een tijdje rust zal hij bezwijken, en als hij zal rusten kunnen er mogelijk zijn paarden sterven van honger of zo. Ze hebben hun leider nodig. Zonder de leider overleef je het niet gauw. Tenzij een ander paard zijn verantwoordelijkheid overneemt. Hij zucht nogmaals. Hij was radeloos.

Geeft niet :p