Calls me home

"I'm coming home..." Haar ogen gesloten. Haar lange manen golvend op de wind. Een heerlijke stilte die tot de oneindigheid duurde. Het gevoel, het zo veilige gevoel. Ze opende haar bruine heldere ogen, schudde haar manen in het rond, spande haar spieren aan, en begon te galopperen. Ze duwde haar hoofd ruw tegen de tegemoet komende wind aan. Een traan bleef achter. Niet van verdriet. Of toch wel. Spijt, dat ze ooit Dreamhorses had achtergelaten. De heuvels. Haar gebied. Haar oude gebied, haar favoriete gebied in ieder geval. Ze was vastbesloten het gebied te verdedigen. In haar eentje. Tegen andere kuddes. Ze had niet eens een eigen. Maar ze wilde niemand die het gebied claimde. Ze wist niet of het gebied al geclaimd was. Maar het maakte haar niet uit. Haar gebied. Op en neer. De laatste keer dat ze aankwam, ook bij de prachtigste zonsopgang die ze had gezien, was Boots er. Haar pleegmoeder die weg was. Ze wilde zich niet meer slecht gedragen. Het plan was uit haar hoofd verdwenen. Ze wilde vrij zijn. Ze gedroeg zich zoals ze zelf wilde. Neutraal noemde je dat. Ook al ging het tegen alle wetten in van goede, slechte en neutrale paarden, wat Visual deed. Goed en slecht, maar zeker niet neutraal. Het was een vreemde kant. Technisch gezien was het wel neutraal. Dus zei ze dat het neutraal was. Nu zou er niemand zijn die haar zou verwelkomen. Want niemand zorgde voor haar. Ze had alleen Dreamhorses, het gebied op zich nog. En haar veulens, die allemaal verdwenen waren. Ze voelde zich schuldig voor hen. Ze wilde het goed maken, maar dat kon ze toch niet. Ze kon ze niet eens vinden. Maar ze wilde zich niet meer rot voelen. Er was een nieuw begin voor haar klaargelegd, een nieuwe kans, en die zal ze grijpen ook. Of ze zelf nou wilde of niet. Dat was een vage gedachte aangezien ze alleen maar deed waar ze zelf zin in had. Vandaag was het: Nieuwe paarden ontmoeten. Ze wilde heel graag gezelschap. Ze voelde zich verschrikkelijk bij het lege veld voor haar, klaar om over gegaloppeerd te worden, zonder enige nut. Ze stopte met galopperen. Haar glanzende bruine vacht werd steeds lichter bij de opkomende en steeds feller schijnende zon. Ze spitste haar oren. Hoeven klonken over de grond. Ze keek naar de aankomende schim. Wie zal het zijn?

{{ Open :3 kort postjuh, maar moet ff inkomen ;3 }}

Sneeuwvlokken vielen op zijn gitzwarte vacht, die al snel smolten in water door zijn lichaams temparatuur. Hij brieste kort waarna hij zijn lichaam in beweging bracht. Hij moest zijn benen hoog optillen zodat hij door de pak sneeuw heen kon. Je kon snel iemand volgen dus of snel weten of hier pas geleden iemand was. Dat bleek van niet. Amelize had hij al lang niet meer gezien als het klopte was ze nu al 2 jaar oud. De laaste keer dat hij haar nog zag was dat ze werd meegenomen door de slechte paarden, hij zelf werd ook meegenomen maar wist te ontsnappen. Al lange tijd was hij naar haar op zoek geweest, maar nergens kon hij haar vinden. Daarom was hij weg gegaan uit Dh zodat hij er niet vaker aan dacht eigenlijk van zijn gevoelens weg lopen. Terrorsaur miste haar enorm misschien leefde ze al niet meer, Rainbow was ook vertrokken uit Dh voor altijd zijn leven was uit elkaar getrokken. Zijn twee grootste schatten waren hun wel en hij zou hun nooit meer zien. Terrorsaur schudde bij het gedachten zijn hoofd waardoor een klein laagje sneeuw ervan af viel. Een zachte bries kwam voorbij, hij snoof kort en hij rook gelijk een bekende geur. VISUAL! Hij had haar lang niet meer gezien laast was ze nog de leider van de fire flame maar volgens hem was dat niet meer zo tenminste dat had hij ergens gehoord. Toen Visual nog een klein veulen was had hij haar gered van de watervallen dat herrinerde hij zich nog goed. Hij glimlachte kort. Terrorsaur spande zijn spieren aan en sprong in een snelle gallop. Het leek meer dansen want hij moest vaak zijn benen hoog op tillen voor de sneeuw, anders kwam hij niet vooruit. Na enkele minuten zag hij een schim verschijnen een bruine merrie werd steeds zichtbaarder. Na enkele minuten stopte hij 2/3meter voor haar. Misschien zou ze hem niet snel herkennen dat kan. "Hey, Visual! Lang niet gezien hoe gaat het?" Sprak hij vriendelijk met een rustige toon. Terrorsaur glimlachte kort, ze was erg veranderd laast toen hij haar zag was toen ze 2 jaar was waarschijnlijk zou ze nu 3 jaar zijn.

[flut]

De inspanning stond van het donkergetekende gezicht af te lezen terwijl haar hoeven zich in de grond klauwden. Bij elke beweging werden haar manen en hoeven meegesleurd als teken van de harde wind. Sneeuw bedekte nog steeds het grootste oppervlakte van de bodem, vergezeld door meerdere vlokken die gewillig naar beneden dwarrelden. Ook zagen ze haar lichaam als tegenligger, waardoor binnen enkele minuten in de wilde natuur ook zij bedekt was met een koude, witte laag. De vogels en andere dieren die in en rondom het bos leefden waren net als zij ook niet van veel voedsel voorzien en elke niet-bedekt plaatsje groen werd aangezien als voedsel. Dat zorgde voor een licht tekort, maar gelukkig was het geen hongersnood te noemen en was het vol te houden. Er was wel eten, alleen niet genoeg de gehele maag te vullen. En aangezien zij niet het karakter had om het weg te pikken voor de snavel van vogels, deed ze dit ook niet. Het normaalgesproken getik van haar hoeven veranderden nu in een licht gesop, dat bij elke stap lichtjes de stilte vulde. Hoeveel geluiden er normaal waren door de zingende vogels, hoe stil het nu was. Het maakte voor haar niet uit - gezelschap en stilte waren beide dingen waar ze van hield. In het bijzijn van andere paarden was een zaak dat zeker nodig was bij haar. Ze was geen paard die de hele dag in haar eentje rond wilde lopen, ze had anderen nodig. Toch was het lekker om zo nu en dan even alleen te zijn, maar hier hadden vrijwel elke paarden last van. Uitgezonderd de "slechteriken" natuurlijk, die het zogenaamd geen moer konden schelen. Alsof ze geen gevoelens hadden. Kom op: iederéén had gevoelens. Een sneeuwvlokje belandde op haar grote hoofd, wat een koud gevoel achterliet op de dikke wintervacht. Ze schudde haar hoofd, glimlachte lichtjes en stapte verder. Ze had de twee paarden al van enkele meters opgemerkt. Beiden bekend, beiden waren vrienden. In elk geval: vrienden geweest. Tussen Visual en haar had een rare spanning gehangen, waarna ze haar nooit meer had gezien. Ze werd ietswat zenuwachtig, maar het weerhield haar er niet van Visual sowieso haar excuses aan te bieden. Terrorsaue had bij haar in de kudde gezeten, maar ook hem had ze een ongelovelijk lange tijd niet gezien. Nog steeds krulden haar mondhoeken nog wat omhoog terwijl ze de twee dieren passeerde. "Visual en Terrorsaur!" reageerde ze bij het aanzien van haar twee oude vrienden. "Visual, wij moeten heel veel bespreken. In elk geval spijt het me heel erg van de laatste keer dat ik je zag, ik was... anders." begon ze maar gelijk, om dat meteen aan de gevlekte vis te melden.

"Hey, Visual! Lang niet gezien hoe gaat het?" De stem herkende ze uit duizenden. Het was Terror! Hij was goed te onderscheiden van de sneeuw in tegenstelling tot de bruine vlekken die eraan kwamen. Ze herkende meteen Pearl in de bonte vlekken, en in de stem. "Visual en Terrorsaur!" Visual glimlachte toen Pearl er ook aankwam, ze begon zich steeds prettiger te voelen, maar meteen kwam ook het schuldgevoel weer op waar ze overheen probeerde te komen: Boots. Ze wisten niet wat er met Boots was gebeurd, of waren ze daar wel van op de hoogte? "Visual, wij moeten heel veel bespreken. In elk geval spijt het me heel erg van de laatste keer dat ik je zag, ik was... anders." Autsj, dat raakte haar. Niet omdat Pearl anders was geweest, was ze dat? Oh ja, ze herinnerde zich het weer. Pearl, slechte Pearl. Toen was zij slechte Vis. Slechte Visual raakte haar. Ze was even stil en slikte de pijnlijkheid moeizaam weg. "Ik heb jullie heel erg gemist. En Pearl, ik was ook anders, nou ja, ik deed alsof anders. In het begin. Daar heb ik nu heel veel spijt van, als jullie begrijpen wat ik bedoel." Ze keek eerst naar de lege plek tussen Terrorsaur en Pearl in om een hint te geven naar Boots, en keek toen een beetje schuldig naar de grond alsof ze iets verschrikkelijks had gedaan, en dat was ook zo. Ze wist dat het Boots' bedoeling was haar te beschermen, maar ze voelde de pijn van de vrienden van Boots die het misschien niet allemaal even goed begrepen. Maar het meest kwaad op haar was zijzelf. Ze had haar eigen pleegmoeder vermoord, ze was de laatste merrie op heel de wereld die een motief had haar te vermoorden. Haar manen kleefden aan haar lichaam met sneeuw als lijm. Ze voelde zich meteen minder vrolijk en werd gespannen in afwachting van de reacties van de twee vrienden, als die überhaupt nog vrienden wilden zijn. Ze was al blij dat ze waren gekomen, ze verdiende geen vrienden. Ach kom op, niet zo negatief denken haalde een heel nieuw stemmetje haar gedachten weg. En hou op met nieuwe stemmetjes verzinnen, zei hetzelfde stemmetje weer. Ja, dat was wel waar, dacht Visual, geen stemmetjes meer verzinnen, die lieten haar alleen maar in conflict achter, chaos en wanhoop. Ze mocht niet meer negatief denken van haarzelf. Ze was nota bene Visual, de vrolijke Princess van de Fire Flame, misschien nu wel ongekroond, maar niet ontvrolijkt. Bovendien wist ze dat Boots er vrede mee had, ze had van Visual gehouden, en Vis van haar. Ja, misschien was het allemaal niet zo depressief, misschien vertiendubbelde ze het probleem wel. Ze moest maar weer eens actie ondernemen, was haar gedachte uiteindelijk, net zoals de gedachte waarmee ze naar Dreamhorses was gekomen.

{{ WAS OP VAKANTIE, srry voor late reactie maar bedankt voor reageren }}