the past will return

Haar zwarte benen waren besmeurd met modder. Haar slanke oren had ze tegen haar schedel aan gedrukt. Haar gidzwarte staart wapperde als een vlag achter haar aan. Ze had haar arabische hoofd trots in de hoogte gehezen. Ze zag eruit als een grote arabische merrie als je haar zag. Toch ahd ze fries bloed door haar aderen stromen. Er zaten enkel de beste rassen in haar. Ze waren gebundeld tot een moormachine. Panarea was de verbeterde versie van haar moeder. Geen enkel paard moest proberen dichter als twee meter te komen. Die zou ze persoonlijk zijn strot over bijten. Toch was Panarea aan de rustige kant. Ze was een moordmachine maar deed enkel de nuttige dingen. Anderen martelde ze enkel. Ze genoot ervan om anderen te zien pijn lijden. Ze had zo ook een paar principes. Niemand wist haar naam en die zouden ze pas weten als ze hun laatste adem zouden uitblazen. Dan zou ze persoonlijk hun keel overbijten. Ze vond dat echte badass horses zeldzaam aan het worden waren. ze leken uitgestorven en de goedzakjes begonnen gebieden zoals het moeras te ontdekken. Het ergste van alles was dat ze een grote mond begonnen te krijgen. Vroeger begonnen ze al te beven als ze een badass zagen, nu trokken ze hun mond open. Panarea walgde ervan. Ze wou de oude tijden terugbrengen. Ze eistte respect, zou goedzakjes laten beven voor haar. Ze bewoog als een schaduw door het moeras heen, je hoorde haar amper. Je zou echt moeten luisteren om haar te horen. De schemer was over Dh gevallen en je zag haar amper nog lopen. Panarea was een geboren jager. Ze wist hoe ze onhoorbaar en onzichtbaar kon zijn. Ze hoopte erop een echte badass tegen te komen. Al wist ze dat die kans kleiner werd met de jaren. Waar waren echte badass paarden als Cobrazarao, Sythka, Charming, etc heen? Oké, Charming was de grootste verader in de geschiedenis maar hij was jaren een echte badass geweest. Ook haar moeder was een echte badass merrie geweest. Kharrea leefde voort in haar. Ze leek zelfs als twee druppels water op haar moeder. Daar was ze trots op. Enkel Panarea was een stuk groter en had geen witte benen. En ze was nog zo goed als litteken vrij. De littekens zouden komen met de jaren, net als haar macht.

[iedereen]

’’Misbaksel.’’ Zei hij nijdig met een rauwe moordlustige ondertoon in zijn stem, hij keek de hengst venijnig en kil aan. Ergens leek hij erg op zijn vader, Mirvano was ook kil en moordlustig. Maar hij zou niet zo Naïef zijn om te denken dat hij de hele wereld aan kan. Mirvano moest een stuk naar beneden kijken om het paard aan te kunnen kijken. ’’Hallo wie ben jij?’’ Mirvano maakte een nijdig, schamper gebrom. Hij keek het paardje kalm aan. En zwiepte met zijn reusachtige staart. Hij had maar een vriend, zijn eigen schaduw. ’’Duvel op!’’ Riep hij boos uit, toen de hengst nog steeds niet was weggegaan. Zijn zware stem weergalmde langs de berg, en kleine steentjes trilden even. ’’Chil man.’’ Hoorde hij nog net een zachte stem zeggen. Mirvano zwiepte met zijn staart, drukte zijn oren nijdig tegen zijn schedel, ontblootte zijn tanden. Zijn ogen stonden leeg, maar moordlustig. Mirvano steigerde, maalde met zijn benen, en verkocht de hengst zo’n harde klap tegen zijn schedel, dat je een hol gebonk hoorde, wat na echode. En de hengst neer viel. Niet bewusteloos, niet dood, maar vergaan van de pijn. Mirvano tilde zijn hoofd en staart fier en trots de lucht in, en liep met grote draaf passen weg. Rustig galoppeerde hij aan. Het was tijd om zijn spieren te trainen. Zijn blik gleed over het gebied, tot het stopte bij een reusachtige rots. Mirvano zwiepte nogmaals met zijn staart, en ging op zoek naar een ander opstakel. Terwijl hij daar rond draafde, opzoek naar andere dingen. En onder tussen middelmatige stenen en rotsen rolde, vlogen raven nog steeds boos en nijdig rond omdat ze van hun rust verstoord zijn. Het was hier vrijwel verlaten, logisch wie kon er hier nou leven? Maar goed, dit was een perfect train plaats. Terwijl Mirvano aangaloppeerde, viel zijn blik op iets veel beters. De enige boom die hier te bekennen was, vrijwel niet de beste en grootste boom. Het was eigenlijk maar een dun, maar toch stevig boompje. Met ongeveer dezelfde hoogte als Mirvano had. Hij plantte zijn stevige gespierde grote hoofd tegen het dunne boompje. Zette kracht, het ging lastiger dan verwacht. Hoewel de boom een paar keer vervaarlijk kraakte, gaf hij niet toe. Mirvano plantte ook zijn hoef tegen de boom. Gaf een laatste beetje kracht, de boom kraakte nog een laatste keer hard en vervaarlijk. En viel toen met een grote bonk op de grond, terwijl het geluid nog even na echode. Keek Mirvano kil en tevreden rond. Zijn ogen diep en leeg, en je zou betwijfelen dat als je erin viel of je ooit wel zou stoppen met vallen. Zijn hoef sporen waren nog vers, en duidelijke tekeningen van trainingen en kracht en inspanning waren te zien. Maar Mirvano had een grote vechters mentaliteit en zou nooit opgeven! Zijn staart was fier en trots de hoogte in geheven. En zijn gespierde grote hals was gekruld terwijl zijn neus voor zijn borst hing. Eigenlijk kon je ook zeggen dat Mirvano een reusachtige krachtige spier was. Een bruine sierlijke merrie kwam in zijn beeld. In een slenter drafje ging Mirvano erop af. Zijn oren waren naar achteren geduwd. Hij kwam tot stil stand. Zijn staart was iets in de lucht geheven. Net als zijn hoofd. De merrie was niet eens zo heel veel kleiner dan Mirvano. Mirvano ontspande zijn spieren. Hij hoopte erop dat dit dier tenminste wel een echte badass was. Ze leken wel uitgestorven de laatste tijd. De kans was miniem dat je er nog eentje tegen kwam. En in heel Dream Horses, was Mirvano er pas eentje tegengekomen, Zephyr. Hij keek haar aan. Met een duivelse gloed in zijn ogen. Zijn manen hingen in een paar ruige klitten toch aardig aan zijn hals. Mirvano was geen praatjesmaker. Hij hield meer van doen.

Stilte was het enige dat Zephyr wenste. Zijn lege hart wenste gewoon de stilte en rust. Zephyr bracht zijn meeste tijd door in de duisternis. Nou niet de hele tijd want soms moest hij zijn taak als onder alfa bewijzen. Zephyr genoot van macht en angst. Hij wilde niets liever dan angstige paarden die voor hem zouden neer buigen. Vandaar leefde Zephyr meer in Het Blood Horses gebied. Daar werd er gevreesd en daar vond je respect. Ooit zal Zephyr de macht overnemen. Hij zal angst zaaien over de hele wereld. Paarden zullen vluchten. Slechtte paarden zullen respect voor hem hebben. Zephyr staarde naar iets. Het lag op de grond... Een levenloze hengst. Besmeurd onder bloed. Zephyr had weer eens een zoveelste keer een moord gepleegd. De hengst wilde zoals vele andere paarden eer. Om zich te bewijzen kozen ze vaak Zephyr. Maar deze hengst is gefaald. Hij was te zwak en dwaas geweest. Wat voelde Zephyr toen hij naar dat lichaam keek? Niets... Er droop enkele druppels bloed uit zijn mond. Zephyr zijn oog viel naar een boom. Daar zaten twee kraaien naar hem te staren. Ze wachten ongeduldig tot hij zou verdwijnen. Want ze wisten dat Zephyr hen ook durfde aan te vallen. Zephyr keek plots op toen hij paarden geuren rook. Hij keek de kraaien even waarschuwend aan om duidelijk te maken dat ze hem niet volgen. Zephyr verplaatste zich stiller dan een muis. Hij leek niet te bestaan. Alleen zijn sterke geur overheerste de omgeving al gauw. Zephyr kneep zijn ogen fijn toen hij twee paarden figuren zag staan. Zephyr ontblote zijn tanden. Zijn tanden hadden een rode tint. Nog enkele bloedsporen van zijn slachtoffer. Het duurde niet lang voordat Zephyr zich bij de andere paarden hadden gevoegd. Hij toonde geen emotie en keek eerst even naar Mirvano. Die hij eerder eens had ontmoet. Daarna keek hij naar Panarea. Zijn vader had wel eens over hen verteld. Dus hij herkende haar ook voor een deel. Zephyr snoof. Zephyr kon bloed ruiken. Deze paarden hadden duidelijk hun lol ook eens gehad. Zephyr zei niets. Stilte was aanwezig. Hij wist zelfs niet waarom hij zich voegde bij deze paarden. Misschien had hij gehoopt op iets interessant. Maar dat zal vast niet gebeuren.

De stilte overheerste alles. Ze was een donkere schaduw die door de schemer heen bewoog. Je hoorde haar niet, zag haar niet. Ze was een geest dat door het moeras heen zwerfde. Haar gidzwarte manen tikten tegen haar schouder aan. Haar dikke voorlok hong half voor haar ogen. Haar staart droeg ze trots in de lucht. Ze wist dat er over haar werd gefluisterd. Niemand wist hoe ze heette of wie ze echt was. Niemand wist dat Kharrea haar moeder was. Tuurlijk waren er geruchten. Panarea negeerde ze. Enkel zij wist haar echte afstamming. Een paar enkelingen had ze horen zeggen dat ze de dochter was van ene Satan. Ze lachtte in haar eigen als ze dingen hoorden die niet waar waren. Eigenlyk moest ze altijd lachen als ze dingen over haar hoorde zeggen. Nog geen enkel paard had haar afkomst juist geraden. Geen enkel paard zou haar afkomst weten. Misschien een paard waar haar moeder tegen had verteld dat Conan haar vader was. Maar dan moesten ze eerst al weten dat zij Kharrea's dochter was. Ze leek sprekend op haar en toch was ze zo verschillend. Panarea was niet zo'n heethoofd. Ze bleef rustig en verspilde geen tijd aan woorden. Haar, zo goed als zwarte, ogen keken om zich heen. Veel was er niet te zien. Echter registreerde haar neus wel een ander paard. Ze haalde haar oren een klein beetje uit haar nek en luisterde. Ze draaide haar een kwartslag en zag een gigantische shire op haar afkomen. Ze deinsde niet terug, ze had geen angst. Ze hees haar hoofd hoger de lucht in. Haar tanden waren licht zichtbaar. In haar gidzwarte ogen kon je de pure moordlust lezen. Haar oren drukte ze weer tegen haar schedel aan. Ze bleef het dier strak aankijken. Ze maakte een dreigend geluid toen de hengst te dicht kwam. Panarea liet paarden nooit dicht komen. Een andere geur drong haar neusgaten binnen. Ze rolde onmerkbaar met haar ogen en keek het andere aankomende dier aan. Die was ook al groter als haar. Ze bekeek beiden hengsten eens. Het was niet omdat ze een merrie was dat ze zou onderdoen voor de reuzen voor haar neus. Ze toonde geen angst, geen respect. Ze had zich dominant opgesteld. Ze zou haar mond niet opentrekken. Ze zouden haar naam niet weten. Ze moesten haar naam niet weten. Enkel een paard dat het waard was zou die te weten komen. En diegene die hun laatste adem zouden uitblazen zouden haar naam vervloeken. Ze zouden hem uitschreeuwen. Het was een gewoonte van Panarea zulke dingen te doen. Ze genoot van de pijn die andere hadden en dat ze haar naam eruit spuugden samen met het bloed in hun mond. Ze vond het een waardig ritueel.

Het was een vroege avond toen de mist een gast met zich meebracht. Misterie is dat wat hem hem omsloot, in zijn aderen vloeide. Na een tijd was hij weer terug. Het was minder dan een dag geleden dat hij weer hoef op eigen bodem zette. De groenige mist hing als een deken om zich heen. Niemand zou hem herkennen Langzaam was zijn tred, soepel rolden zijn spieren onder zijn dunne huid. Zijn donkergrijze vacht en zwarte bles hadden plaatsgemaakt voor een wittere vacht. Over een paar jaar zou hij helemaal wit zijn. Koude adem raspte over zijn droge lippen. Vrijwel meteen werd het door de wind meegenomen, verdween in de kille lucht. Dode bomen versierden het gebied. Hun takken leken op armen, armen die alle kanten op stonden. Zijn arabische hoofd stak vooruit, hoog in de lucht. Zijn grijze, halflange voorlok hing over zijn linker oog. Zijn fijn gevormde oorschelpen staken, in tegenstelling tot vele andere paarden van zijn ras, recht vooruit. Door Haar had hij met de wind leren communiceren. De bomen hadden veel te vertellen, waardoor hij meer wist dan het gemiddelde paard. Bomen zagen alles, bomen hoorden alles. Toen hij langs hen schreed, begonnen ze opgewonden te fluisteren, met hun hese, niet plaatsbare stemmen. Door zijn hoge benen rakkte hij niet van top tot teen besmeurd met drek. Een koude wind sterkte aan, drong zijn oren binnen en liet een boodschap achter. Hij bleef abrupt staan, kneep zijn inktzwarte ogen samen en tuurde in de verte. Zij was er ook. Panarea, zijn kleine zusje. Hij had haar de basisbeginselen geleerd van het leven, was destijds haar leermeester. Toen kwam Conan terug, hun vader, en voedde Panarea verder op. Zijn arabische hoofd ging wat omlaag, zijn voorpluk hing nog steeds voor zijn rechteroog. Een grijns speelde rond zijn harde lippen. Hij bleef staan achter een groep bomen, volledig onherkenbaar door de mist. Bovendien stond de wind de andere kant op. Hij keek naar haar, gleed met zijn ogen over haar donkerbruine lichaam. Ze was zeker gegroeid, zowel fysiek als mentaal, aangezien ze flink van zich af beet toen één van de twee hengsten te dichtbij kwam. Hij snoof zijn adem harder uit dan normaal. Hij had het nooit zo op andere hengsten. Vooral als het op zijn zusje aankwam had hij een behoorlijke beschermingsdrang. Hij had nog steeds het gevoel dat Panarea Kharrea was. Het was tijd om uit de duisternis te komen, de mist liet hem gaan. Met zijn lichtgrijze hoofd hoog in de lucht - niet geheel onderdanig - stapte hij richting Pan. Hij ging recht voor de twee hengsten staan, waardoor die tegen zijn rug aankeken. Hij draaide zijn hoofd richting de merrie, had alleen maar aandacht voor haar. "Panarea, dát is lang geleden" Klonk zijn iets hogere stem.

Mirvano wachtte af. Al snel volgde Zephyr. Hij kwam ook. Jeey, nog meer paarden als gezelschap. BLERGH... Mirvano was enorm op zichzelf gesteld. Hij gaf niks om anderen. En kon enorm goed acteren. Vele dachten dat hij hun bondgenoot was. Maar even hard had hij ze weer laten vallen. Mirvano was een slim, sterk en onbetrouwbaar wezen. Hij dacht altijd alleen maar aan zichzelf, zichzelf en hé, wat een verrassing zichzelf. Mirvano zwaaide met zijn reusachtige staart. Hij brieste heel eventjes. Zo hé, wat een praters waren dit man. Niet dus. Mirvano was zelf ook geen prater, en hij had er een hekel aan om te beginnen met praten. Maar een geur drong zijn neusgaten binnen. De merrie liet hem duidelijk merken dat hij blijkbaar te dicht bij gekomen was. Nu pas merkte Mirvano dat ook op. Hij had het zelf ook niet zo op dieren die te dichtbij kwamen. Mirvano zwaaide eens met zijn reusachtige gespierde hals. Keek Zephyr eventjes aan. En keek toen de mist in, een geur. Uiteindelijk kwam het beest eindelijk tevoorschijn. Hij ging recht voor Mirvano en Zephyr staan. Met zijn neus naar de merrie. Panarea dus. Ergens had Mirvano het vermoeden dat de merrie genaamd Panarea niet helemaal wou, dat Zephyr en Mirvano haar naam wiste. Maar wat zou het. Zijn naam kreeg ze in ieder geval niet. Mirvano drukte zijn oren nog meer in zijn nek. Een kwaadaardige, moordlustige blik was te vinden in zijn ogen. Hij gooide zijn hoofd omhoog. Snoof luid. En haalde met zijn voorhoef uit naar de hengst. Zo dat hij hem net hard genoeg raakte, om te zeggen dat hij te dichtbij kwam. Mirvano had het niet op andere paarden. En zeker niet op hengsten. Mirvano had zijn hoofd fier en trots de lucht in geheven, zijn staart had hij ook lichtjes de lucht in geheven. ''Dus als jullie nou zou vriendelijk willen zijn om eventjes twee meter opzij te stappen, dan peer ik hem.'' Zei Mirvano met zijn lage, licht schorre, en moordlustige stem. Met een rauwe ondertoon. Terwijl hij met zijn hoef eventjes over de grond schraapte. Anders zou hij de dieren wel aan de kant beuken. Mirvano had er geen probleem mee.

Zephyr zijn emotieloos gezicht keek vals naar dat Arabische geval. Ze had zo van die vervelende trekken. Haar gedrag... Ze dacht dat ze Da Queen was. Net zoals Kharrea vroeger. Cobrazarao kon haar toen ook niet zo uitstaan. Maar leerde uiteindelijk met haar te leven. Wat zeer vermoeiend was. Zephyr zijn ogen gleden weer even naam Mirvano. Ondanks dat hij hem eerder ontmoette moest ie niet denken dat Zephyr hem volledig accepteer. Als je dicht bij Zephyr zijn zeide wilt geraken en een waardige 'vriend' (tussen haakjes dus :') wilt zijn van Zephyr zal je eerst je zwaar moeten bewijzen. Het is een paar paarden gelukt om te mogen genieten van Zephyr zijn macht en genade. Maar het waren er niet zo veel. En ze zijn lang niet bij Zephyr geraakt. Cobrazarao had enkele die hij accepteerde. Azacar, Same etc. De merrie waarschuwde Mirvano toen ie te dicht was. Met zo'n zaken hield hij zich niet bezig. Zephyr was zelf op een goed afstand omdat hij het ook haatte dat een paard te dicht bij hem stond. En dan zeker merries!! Die kon je niet vertrouwen. Het enigste wat in hun hoofd dwaalde was Zephyr proberen te bereiken. Daardoor was het nu moeilijker voor een merrie 'bevriend' te geraken met Zephyr. Deina was een uitzondering. Maar door haar vuile spelletjes kon ze ook slecht eindigen. Er was nog een paard in de buurt. Zephyr kon voelen hoe het dier hun richting naar keek. De vreemde hengst verscheen uiteindelijk en behandelde Zephyr als vuil. De hengst gunde Zephyr geen blik, geen respect en draaide met zijn dikke kont naar zijn face!! Dat was een foute zet. Zephyr snoof woest en zijn ogen begonnen te rollen. Plots begonnen kraaien om hun heen opgewonden te kraaien. Mirvano voelde zich ook beledigt. Zephyr vlamde tegen de hengst en en beet kwaad in de hals. Zijn neusvleugels begonnen te trillen. Alleen Zephyr mocht paarden als vuil behandelen. Niet zo'n zielig Arabisch geval. De modder vloog alle kanten op door zijn zware lijf. Plots stond Zephyr stil. Zijn oren gingen alle kanten uit. Overal kwam gehinnik vandaan. Zephyr gromde woest. Het waren The Blood Horses. Ze hadden Zephyr dringend nodig voor een missie. Zephyr liet zijn zware stem horen. Zijn hinnik schreeuwde luid en herhaalde een paar keek. Zephyr melde dat hij zo meteen zal komen. Zephyr zijn duistere ogen werden weer op de hengst gericht. Hij was niet van plan om eerloos weg te lopen.