A Strange Return

Het was raar om terug te zijn, terug in dreamhorses. Het gebied dat hij zo lang terug verlaten had en zichzelf beloofd had nooit meer terug te komen. Waarom was hij hier dan in godsnaam, het zwervend bestaan beviel hem wel maar zijn eigen benen hebben hem verraden en hem terug gevoerd naar dit verdorven land. Zijn gedachtes stroomden door elkaar de ene herinnering volgde de ander op en veelal was er niet veel interessants om aan te denken. Toch dacht hij even terug aan de Valkyrie, met haar eigenaardige leider Fawn waar niemand ook maar iets van begreep. Zou ze hier nog zijn? Zou de kudde nog bestaan? Dat zou vast niet. Het zou de enige zijn waarvan hij het kon begrijpen, wie zou hier anders zo lang blijven. Daar moet je wel gestoord voor zijn. aargg een onwijze pijn schoot door zijn kop, dat nadenken moet maar weer ophouden. De laatste tijd verging hij constant van de stekende pijn in zijn hasses. Zijn zwarte lichaam bedekt met littekens was al niks nieuws meer voor hem, vele andere paarden schrok het af maar tot in welk opzicht zou hij daar wat om geven. Zijn donkere ogen schoten door de omgeving, het werd allemaal zo bekend. Al die plekken die misschien wel wat waren veranderd door de tijd maar niks was zo onherkenbaar geworden dat hij echt zou moeten opletten. De vraag waarom hij hier terug is gekomen is ook voor hem onbeantwoord. Echter vroeg hij zich wel af of iemand hem nog zou herkennen. Erg veranderd was hij niet maar wie heeft hem nou echt meegemaakt in de tijd dat hij wél in DH was. Om zich nou onder de menigte te mengen was niet zijn ding. Een einzelgänger om het maar zo te zeggen. Waardoor was hij ook al weer maar de Valkyrie gegaan… Óh opnieuw schoot de zwarte merrie door zijn hoofd, juist ja. Fawn. Met haar rare manier van denken, en een uitstekende vorm van overtuiging wist ze hem erin te krijgen. Hoewel, was hij zelf niet zo toegankelijk geweest.? Had hij wel getwijfeld voor hij erbij was gegaan? Vervloekt! dit viel niet onder het niet meer nadenken wat hij had besloten. Nee ze zouden hem vast niet meer herkennen, hij viel niet op, stond overal buiten en de enkele keer dat hij wat van zich had laten horen waren meestal wanneer hij tegen het slachtoffer van de dag was aangelopen. Zijn oren kwamen omhoog uit zijn nek en richtte zich op een punt waar een vaag geluid vandaan kwam. Mooi, teken genoeg om daar niet naar toe te gaan. Hoewel, misschien was afleiding wel gewenst. Leidde hem af van waar hij dan ook mee bezig was. Misschien ging hij wel opzoek naar een van die óh zó legendarische ‘Badasses’ hier uit Dreamhorses. Een spottend lachje rolde over zijn tong naar buiten, ja tuurlijk. Zelfs in de tijd die hij hier had doorgebracht was hij geen enkel interessant paard tegen gekomen. Nee hij mocht zichzelf niet voorliegen. Fawn.. Die was interessant. En er was er nog eentje, hoe heette ze ook al weer.. aaaargg hoofdpijn ze had een schedel op haar hasses in die tijd. Nár. Juist ja dat was het. Hij rolde met zijn ogen, die had hij zelfs meer als eens ontmoet. Rare merries hier ook. Vervloekte winter, de ijzige wind sloeg hem om zijn oren en maakte dat hij kort rilde. De wens om meer wintervacht kwam ook nooit uit. Het open gebied van de Ash Valley maakte het er ook niet beter op, hij liet zijn ogen rondgaan er was niemand te zien. Of misschien ook wel, in de verte doemde een schim op gevolgd door een stinkende geur. Pfoe konden ze nog altijd niks doen aan de stank die ze allemaal met zich meedroegen.

~ wie wil

Er was een nieuwe generatie aangebroken. Háár generatie, de generatie van nieuwe angst, nieuwe angst die de wereld in geblazen werd. Eindelijk was het zover, ze had jaren naar dit moment uitgekeken, het moment waarop ze haar geboorterecht kon opeisen en ze weer met angst aangekeken werd. Ja, het was tijd voor actie, tijd voor wat ondernemingen. Overal in Dream Horses zag ze het gebeuren, ze voelde het gebeuren, ze merkte kleine veranderingen op, meer en meer slechte paarden kwamen uit hun holletjes gekropen. Gewekt uit hun winterslaap, machtige en gevreesde paarden waren teruggekeerd naar Dream Horses. Jammer genoeg bracht deze ‘nieuwe lente’ zo ook de nutteloze en hersenloze paarden met zich mee. Maar daar kon ze wel mee dealen. Op zich. Ze kon ze natuurlijk ook een voor een verscheuren en opeten. `Hongaawwr,’ klaagde ze luid na haar gedachtes over paarden verscheuren en opeten. Maar dat was geen goed idee; paarden smaakte niet lekker, daarbij was ze een vegetariër, geen vleeseter. Vermoeid en met haar kop laag aan de grond slofte ze voort, stofwolken rezen achter haar op. Plots kietelde een geur haar reukzintuigen, ze tilde haar kop langzaam op. In de verte stond een zwarte Andalusiër. Verveeld als ze was liep ze maar op het paard af. Misschien was dit wel haar eerste slachtoffer, met nieuwe hoop en energie liep ze op de hengst af. Haar ogen stonden sinister op de hengst gericht, een kleine glimlach stond rond haar lippen, al net zo sinister als haar ogen. Voor de hengst hield ze halt, ze herkende deze hengst wel. Dit was een van de befaamde raven uit de Horcrux. Ze trok haar wenkbrauw op terwijl ze een rondje om de hengst liep.`Wel, wel. Het laatste restje Valkyrie dat hier in Dream Horses rond huppelt. Als een idiote My Little Pony. Waar zijn je littekens? Waar is je stokmaat? Of heb je die niet hengst, ben je inderdaad niet meer dan een klein en hulpeloos veulen?’ vroeg ze met monotoon stemgeluid. Ze draaide haar hoofd een beetje en keek de hengst met nieuwe interesse aan. `Wat is je naam? Meneer de raaf,’ ze proefde de laatste woorden op haar tong en bepaalde of het haar beviel of niet. Ja, de woorden lagen goed op haar tong. Een verschrikkelijke stank rolde haar neus binnen, ze haalde haar neus vol walging op en blies nijdig haar adem uit. Wát een walgelijke stank.

OOC;
Beetje flut, ben nooit goed in begin posts, de volgende word absoluut langer!

DAMN dacht je rustig terug te keren komt er weer zo’n vervloekte knol op je af. Een diepe geirriteerde zucht ontsnapte uit zijn mond. Wat moest hij hier mee, hij was geestelijk te moe om ergens echt wat mee te doen maar deze desbetreffende knol laten denken dat ze beter was of boven hem stond ging dus écht niet gebeuren. Kort trok hij zijn bovenlip op waarbij een rij van zijn tanden zichbaar werd. Meer en meer geuren verzamelde zich in zijn neus en stuk voor stuk werden ze op hun plekje gestopt van bekende geuren. Enkel een geurtje kon hij niet plaatsen en dat was wel van dit desbetreffende paard, duidelijk eentje die hij dus niet kon. Hoewel, hoe lang zou deze hier al rondlopen? Zou het een nieuweling zijn? eentje die net als hij net teruggekeerd was? Of gewoon eentje die hier al die tijd al rondloopt maar nog nooit de eer had tegen hem aan te lopen. Een gemene grijns trok rond zijn lippen. hèhè meteen stonden zijn ogen bloedserieus en was de grijns alweer verdwenen. Nee niemand zou merken wat hij dacht of voelde. Voorzover hij iets voelde. De kille wind joeg langs zijn lijf en blies zijn staart naar voren, hij liep in ieder geval de goeie kant op hoewel de wind zijn geur door het hele gebied mee zou nemen. En hij had geen flauw idee of dit gebied was van een kudde. Zou de Valkyrie nog bestaan? Of misschien had de Horcrux eindelijk zijn optrede gemaakt. Een spottend lachje was te horen, de Horcrux.. Nee dat geloofde hij niet. Op het moment dat hij in de Valkyrie zat was die kudde niks, niets meer dan een strontvlieg op een hoopje schijt. Maar goed you never know . Zijn aandacht ging terug naar het naderende paard die van een onderdanige houding naar een ietsmeer geinteresseerd dier ging. Welliswaar zal het dier het niet zo bedoeld hebben maar helaas had hij het opgemerkt. Helaas voor haar. Ze kwam steeds dichterbij en het werd algauw duidelijk dat dit niet meer was als een standaard zwart friesje. Ugh en daar waren dr ook maar pas een heleboel van. Helaas besloot ze niet gewoon af te slaan en hem met rust te laten maar hem ook gewoon meteen op zn eerste dag hier te irriteren. Een vervaarlijke blik schoot door zijn ogen maar was maar een kort moment te zien. Toen ze eenmaal na haar ónwijs lange trip van de ene naar de andere kant voor hem stond trok ze enkel haar wenkbrauw op. Tjoh.. Kunnen ze nog altijd niks beters hij wierp even een blik op haar en liet zijn ogen langzaam over haar lijf glijden, standaard maatje, typisch fries niets bijzonders. Haar woorden drongen zijn oren binnen en hij vroeg zich af of ze hem nu serieus probeerde te beledigen. Hij besloot dat het na de woorden als een idiote my little pony dat dus wel de bedoeling was. In zijn hoofd lachde hij spottend, wat wou ze nou? Dat hij meteen aanviel? Woordelijk? Mentaal? Of maar gewoon fysiek..? Ze wist in ieder geval wie hij was, niet direct bij zijn naam want die vroeg ze nu. Dacht ze serieus dat ze na de beledigingen nog een antwoord zou krijgen? En welke reden had hij ook eigenlijk om niet meteen zijn tanden in het zwarte pelsje van de merrie te zetten. Dat je er geen moeite voor wil doen galmde door zijn hoofd. Juist dat was ook zo. Waar waren zijn littekens? Nou misschien over zijn hele lichaam, misschien was het enorme litteken op zijn schouder van de beer waar hij ooit met Vengeance tegen vocht genoeg? De littekens van tanden en hoeven over zijn lijf? Was dat genoeg? Nu kon hij het niet laten en een luide spottende lach rolde over zijn tong. Wie denk je wel niet dat je ben merrie.. galmde zijn verbazend kalme stem over de vlakte. Hij liet de stilte even zijn gang gaan en merkte dat hij er geen last van had, hij kon ervan genieten om de doodse stilte om zich heen te voelen, bijna te kunnen proéven. Wel weten dat ik een éx-Valkyrie raven ben maar niet welke verhalen achter me zitten, niet weten dat ik er niet voor terugdeins om je hier ter plekke neer te halen en je stukje voor stukje uit een te rukken, langzaam en tergend pijnlijk tot je smeekt er een einde aan te maken siste hij tussen zijn tanden door. Maar nee, weeral een zogenaamd ‘badass’ die denkt dat ze de hele wereld aan kan en alles en iedereen die ze tegenkomt te kunnen irriteren met slappe beledigingen. Hij snoof luid. Vervloekt mormel