don't you dare

Gras werd vermorzeld onder gidzwarte hoeven. Bij elke pas werden er plukken omgeploegd. Het was akelig stil rond het paard heen. De bruine merrie leek een soort koepel om haar heen te hebben waar geen leven in kon zijn. Geen enkel wezen waagde zich in de buurt van dit wezen. De merrie stond vol littekens en had een geur bij zich die leek op dat van de duivel. Ze was een redelijk groot paard waar je spontaan schrik van kon krijgen. Zo hoorde het ook volgens haar. Ze was een duivelsdochter. Een merrie die harteloos moordde. Haar verleden was niet mals, talloze moorden had ze op haar naam staan. Moest je iemand uit de weg geruimd hebben kon je haar het beste roepen. Binnen een mum van tijd was het zielige mormel dan uit de weg geruimd. Voor zulke diensten konden zelfs goedzakken bij haar aan komen, maar er stond altijd iets tegenover. Ze zou er zelfs haar eigen soort voor verraden. Het enige wat ze nooit zou doen was haar vader vermoorden. Die had haar het leven geschonken naast haar moeder en alleen voor hem had ze respect. Ze zag hem dan wel niet meer veel maar de band was er nog steeds. Geen band zoals goedzakjes die hadden maar een band waarbij je vocht, trainde en sprak over moordplannen. Het klonk ziekelijk voor sommige paarden maar voor Panarea was het normaal. Zo was ze opgegroeid. Al van veulen af aan werd ze opgeleerd tot een moordmachine. Ze vond het doodnormaal en wist niet beter. Toch leefde ze voor de smaak van bloed en snakte ze ernaar als een vampier. Weinig paarden zouden haar begrijpen maar iedereen wist wat voor paard ze was. Haar houding zei al genoeg. Haar dikke, volle, zwarte staart droeg ze trots in de hoogte. Haar bruine gespierde hals werd trots gebogen. Haar lange donkere oren waren tegen haar schedel aan gedrukt. Haar gidzwarte ogen weerspiegelden het duivelse gedans van haar ziel. Haar lichaam was als een soort wall of fame door de littekens die erop te zien waren. In de voorbije 2 jaar dat ze uit DH was geweest had ze veel gemoord en dat merkte je wel. Ze leek meer en meer op de grotere versie van haar moeder. Maar Panarea had nu al meer meegemaakt als haar moeder. Ze had aan meer oorlogen deel genomen, meer hengsten verleid en daarna vermoord, meer kuddes uitgeroeid en vooral meer vermoord. Kharrea was een merrie geweest die niet zozeer moordde maar wel vocht. Panarea was van een heel ander kaliber. Ze vocht om te moorden, niet om het dier er vandoor te laten gaan. Een valse lach stootte ze uit om haar eigen gedachten. Haar moeder leek waardeloos tegenover haar. Toch wist ze dat het overduidelijk was dat ze familie waren. Iedereen aanzag haar als Kharrea. Ofwel zag haar moeder er erg jong uit ofwel Panarea enorm oud.

Ze werd uit haar gedachten gesleurd door het plotse geluid van een raaf. Panarea gromde iets binnenmonds. Ze zag het dier in een boom zitten en snoof luid. Haar gidzwarte ogen keken het dier strak aan. Het leek geen angst te hebben en bleef gewoon zitten. Dacht het nu echt dat het Panarea de baas kon? De merrie gooide haar voorhand tegen de boom aan en haar hoeven lieten het hout lichtjes kraken. De vogel vloog luid krijsend omhoog en verdween in de verte. De merrie snoof luid en liet haar hoeven weer zakken. Ze schuurde met haar vacht langs de boom af en liet de vreselijke geur van de dood achter. Om de zoveel meter schuurde ze tegen een van die walgelijke wilgenbomen aan. Wat maakte het haar uit wat voor gebied ze inpalmde. zolang geen enkel ander wezen het maar betrad of dat ging eraan. Panarea was nogal op haar privé gesteld en zeker als ze op 'vakantie' was. De geur van andere paarden werd zwakker met de tijd dat ze in haar gebied rond doolde. Er was genoeg voedsel en water. Waarom zou ze dan haar domein verlaten. Elk dier dat er in kwam werd verjaagd ofwel vermoord. Panarea leefde net zoals haar vader, op haar eentje. Ze had een gebied waar niemand anders binnendrong enkel zijzelf. Het was heerlijk om de stilte van het niets te horen. Enkel als het onweerde hoorde je de duivels krijsen. de sterke zielen werden naar de hel gezogen om langs de duivel te heersen. Dat was immers het verhaal wat zij had gehoord van haar broer en vader. Ze wist ook dat het onweerde meteen na de dood van haar moeder. Panarea zuchtte eens. Ooit zou ze haar moeder weerzien en kon ze haar alle vragen stellen die in haar hoofd rondspookten. Haar moeder had immers haar leven gegeven voor een monster, een moordenaar. Panarea was de egoïstisch om haar leven op te geven voor haar nakomelingen. Ze was nog jong en dacht er niet eens aan om een veulen groot te brengen. Een klein mormel dat je moest opleren kostte veel tijd en ze was nog niet van plan haar moordleven op te geven voor dat van een veulen. Ze snoof en keek om. Ze hoorde nog steeds geluid in haar gebied. Een ijskoud geluid kwam vanuit haar keel. Een waarschuwing. wie o wie waagde zich in het hol van de duivel? wie o wie zou er problemen krijgen? Panarea stond klaar voor de strijd.

Wie was het toch? Wie was het toch die de gehele tijd zijn hoofd binnen drong, de hele tijd zijn gedachte op hol liet gaan. Hem stoorde bij alles wat hem deed. Wie was het toch die de hele tijd hem gek maakte, en hem de hele tijd stuurde, waardoor hij dingen deed die hij niet wou doen. Waardoor hij als haar of hem werd. En als hij het dan wist, dan was het alsof zijn arm niet lang genoeg was, zijn lust naar wijsheid niet groot genoeg was. Zijn lust om te weten, om te leren niet sterk genoeg was. En telkens kon hij het net niet halen. Net niet, en daardoor werd hij nog gekker. Ging hij nog meer dingen doen die hij niet wou doen. Die hij nooit zou willen doen. Langzaam draafde hij aan, zijn hoofd laag bij de grond, proberend de stemmen te negeren. Iets wat nog verdraaid lastig was. Het verbaasde hem de kracht van zijn gedachte, hoe die toch zijn zin kon doorzeuren. Zo dat Remember het uiteindelijk opgaf. Omdat het bij hem maar weer bleek, dat je niet kon stoppen met denken. Niet kon stoppen met dingen in gedachte tegen je zeggen. Omdat je altijd dacht. Dit klonk best raar in de oren van Remember. Dit alles, alsof het een grote droom was, en hij ieder moment wakker kon worden. Gered van de stemmen, het moment was nooit kwam, wat nooit zou komen als hij wakker was. Maar het moment waarop hij zo erg hoopte, het moment waarop hij altijd zou wachten. Zodat hij zijn hele leven overnieuw kon doen, fouten recht kon zetten, goede dingen nog beter doen. Een geur kroop zijn neusgaten in, een geur die hem licht bekend was, hij dacht eerst aan Kharrea, maar die was dood dat kon niet. Toen hij een schim in de verte zag staan begonnen zijn hersenen pas echt na te denken en op volle toeren te werken, de stemmen waren inmiddels weg. Met grote passen kwam hij dichterbij tot hij voor haar stil stond. Hij keek haar aan, een lange tijd inspecteerde hij haar. Alles leek zo verdomd veel op Kharrea, de houding, de blik, de verschrikkelijke arrogantie, de bouw, alles leek zo op Kharrea. Maar tegelijk ook een beetje op een van zijn ouders. ,,Panarea.'' Zei hij zacht toen hij eindelijk haar naam had die hem zo maar eens binnen schoten.

De bruine merrie zag een schim verschijnen. Het was een licht mormel. Panarea zag meteen dat het geen klein paard was. Niet dat zijzelf klein was maar ze was wel redelijk slank. Ze had de bouw van haar moeder maar een deel van haar grote van haar vader. Ze was een perfect creatuur volgens sommige duistere paarden. Ze wist ook wel goed genoeg dat haar karakter rot was maar dat kon haar geen moer schelen. Niemand was haar baas en ze had geen leider. De enige leider die ze had was zichzelf. Zelfs de duivel had geen woord over haar te zeggen. Haar statige lichaam bewoog geen millimeter. Haar gidzwarte snuit trilde zachtjes. De stinkende golven van het mormel in de verte drongen nog steeds haar neusgaten binnen. Ze walgde ervan. Waarschijnlijk was het weer een of ander goedzakje dat dacht dat hij alles kon. Haar voorhand ging op en neer op het ritme van haar ademhaling. Haar staart hing, tussen haar wijd openstaande achterbenen, trots in de hoogte. Haar bruine gespierde hals was getekend met littekens. Nog steeds werd hij in een trotse boog gedragen. Ze liet haar spieren wat bollen over haar lichaam. Ze verveelde zich niet echt op het moment. Een mogelijk slachtoffer kwam spontaan haar richting uit. Het was al lang geleden dat een paard zou vrijwillig naar haar toe kwam. De meeste dieren gingen lopen als ze haar zagen aankomen. Ze kregen schrik van de weerspiegeling in haar ogen en de arrogantie dat ze uitstraalde. Maar ook de littekens deden hun dienst. Paarden hielden afstand van haar en dat was goed. Ze moesten niet denken dat ze levend bij haar uit de buurt kwamen. In DH hield ze zich nog gedeisd. Ze vermoorde niet elk paard dat ze tegen kwam. Hier deed ze enkel verzoekjes. Ze schim kwam dichter en ze begon het mormel te herkennen. Een valse lach kwam rond haar lippen te staan. De hengst hield een paar meter voor haar halt. Verstandige keuze. De hengst sprak haar naam uit. Haar oren kwamen onwillekeurig een klein beetje uit haar nek toen ze haar naam hoorde. Zodra de klanken weg waren, had ze haar oren alweer tegen haar schedel aan gedrukt. Ze zette een suikerzoet glimlachje op. De valsheid weerspiegelde in haar gidzwarte ogen. "Remember" Sprak ze op een redelijk rustige toon. De prachtige klanken van haar stem speelden met de wind. Ze wist hoe een zwakkelingen hij en Sultan waren. Ze vond het leuk om hen te kleineren. Spijtig genoeg waren die twee mormels familie van haar. En al die minimormels die zij geproduceerd hadden bij die leeghoofdige merries moesten ook nog eens familie van haar zijn. Panarea snoof luid en liet duidelijk merken dat haar eerst zo rustig klinkende toon helemaal niet gemeend was. Ze was puur duister en zou nooit liefde voelen. Elke hengst die met haar zou flirten zou de dood in geleid worden. Ze zou ze even harteloos afmaken als dat andere paarden het gras vermoordden door het op te eten. "Lang geleden allerliefste oompje van me." Vervolgde ze op diezelfde 'rustige' toon. Haar trotse, arrogante, houding viel wel enorm op tegenover het paard voor haar. Panarea wist verdomd goed dat ze op haar moeder leek en waarschijnlijk waren het elke keer steken die ze uitdeelde. Ze wist hoe een arrogante bitch haar moeder was en diep vanbinnen was ze net hetzelfde. Alleen sprak Panarea minder. Ze onthield namen en sprak niet met woorden als mormel. Ze dacht het maar sprak het niet uit. Ze was slimmer als dat, origineler. Waarom een goedzakje niet bij de naam uitspreken? Dan was je tenminste eens origineel. De meeste slechte paarden dachten dat ze macht toonden door mormel te zeggen, Panarea vond het nogal kinderachtig. Ze keek recht in de ogen van Remember. Een vals lachje kwam weer tevoorschijn. Dit kon nog leuk worden. Eindelijk zou ze zich eens verdiepen in de zielige kant van haar familie.

Gelijk antwoordde hij haar, de merrie was slank gebouwd. En net als haar moeder verschrikkelijk arrogant en trots. Kharrea was zijn halfzus en ze waren in het verleden aardig vaak bij elkaar in de buurt geweest, vooral toen was zijn haat relatie met Kharrea gegroeid. Eventjes glimlachte hij gelukzalig toen hij aan al die tijden van vroeger terug dacht. Dat waren mooie tijden geweest. Remember was geen typisch goedzakje, net als niemand in de Quiet Sparkle. Hij wist maar al te goed dat het een Elite-kudde was en dat Magnifico niet iedereen aannam. Verstandig, de slechte paarden mochten wel eens weten dat de goede echt wel voor zichzelf op konden komen, voor hun eigen rechten konden staan. Zonder met de staart tussen de benen weg te rennen bij ieder slecht paard dat ze zagen. Remember wilde net zo graag als Magnifico dat de Quiet Sparkle een sterke kudde was, hij voelde alle paarden daarin aan voor zijn familie en gaf zielsveel om hun, hij zette zijn leven in om hun te beschermen. Hij knikte eventjes. Nadat ze zijn naam gezegd had. Remember was niet het typische goedzakje zoals al vermeld. Hij kwam voor zichzelf en zijn rechten op, durfde het op te nemen tegen de slechte hij was niet bang voor ze. Misschien voor sommige, dan voelde hij wel enigszins spanning. Zoals toen bij de oorlog toen de arme Mischa gestorven was, toen had hij een knagende angst gevoeld voor zijn vijand een grote Fries, maar dat was verleden tijd. Hij snoof eventjes schamper bij de woorden van Panarea. ,,Alsjeblieft Panarea. Doe toch niet zo nep. Iedereen weet dat ik heus niet je allerliefste oompje ben.’’ Wees hij haar terecht, als hij ergens een hekel aan had was het dat neppen gedoe, paarden die sarcastische opmerkingen maakte, daar had hij ook een hekel aan. Aan sarcastische opmerkingen en dat soort stomme gedoe. ,,En waarom dit óngenoegen om juist jou tegen te komen op deze prachtige dag? Ik had gehoopt op een iets… Amusanter paard.’’ Bij het laatste knikte hij nog eventjes, om zijn woorden wat meer kracht toe te brengen. Hij schudde zich uit. Hij schudde zich eens uitgebreid uit en keek Panarea rustig aan, niet minachtend of iets wat erop wees dat hij haar minachte, gewoon kalm.

~Sorry voor de kortheid moet eten ~

Panarea keek de hengst strak aan. Haar houding was enigsinds kalm. Ze was niet het type heethoofd zoals haar moeder. De was nogal snel op haar hoefjes getrapt. Panarea hield wel van een beetje spelletjes spelen. Soms liet ze haar uitschelden om daarna een raak antwoord terug te kunnen verzinnen. Haar maskers konden perfect zijn. Misschien had ze wel zin om een spelletje te spelen met haar oom. Ze haalde haar oren iets of wat uit haar nek maar liet ze wel naar achteren gedraaid. Ze liet haar hals wat zakken en toonde een zo oprecht mogelijke glimlach. Ze wist dat niemand haar zo kende. Haar ogen werden zachter, haast vriendelijk. Diep vanbinnen schreeuwde haar lichaam om terug haar vorige houding aan te nemen. Ze leek geschokt om zijn antwoord. Een vals lachje kwam uit haar keel. Ze kwam een paar stapjes dichter en stond bijna tegen hem. Ze liet haar hoofd zakken. "Je denkt toch niet dat ik dat gedrocht van een Sultan verkies boven jou.?" Beet ze hem toe. Ze hees haar hals in de hoogte en keek hem strak aan. Haar scherpe woorden sneden als messen door de lucht. Ze zwiepte nijdig met haar staart heen en weer. Ze draaide haar even om. Sloot haar ogen en probeerde de onschuldige Panarea weer boven te halen. Ze wandelde langzaam een rondje en keek de hengst weer aan. De zachtheid in haar ogen was terug. Weeral leek hij zo gemeend te zijn. Haar hele lichaam werkte tegen deze houding. Haar masker was zo levensecht dat paarden haar begonnen te geloven als ze het vol hield. Remember zou er ook nog in kunnen trappen, hij had haar in geen jaren meer gezien. Als ze hem echt kon overtuigen kon het nog leuk worden voor haar. Ze keek hem terug aan met een verbaasde blik. Ze liet haar oren een beetje zakken. "Ben ik dan zo onaangenaam? Ik dacht dat je weesnichtje toch wel wat meer betekende voor jou. Je weet dat ik zonder mijn moeder ben opgegroeid. Niet eens naar mij omgekeken. Jij niet en Sultan niet. Dat kwetst." Sprak ze op een bedroefde toon. Het zou nog best kunnen dat hij haar geloofde. Ze had immers haar hals laag en haar oren hingen half. Ze stelde zich 'kwetsbaar' op. Vanbinnen was ze meteen klaar om aan te vallen maar haar houding toonde iets heel anders. Ze draaide haar gezicht weg van hem. Ze kon niet eeuwig die zielige blik houden. Zonder dat hij het zag herstelde ze even haar blik, slaakte een diepe zucht, sloot haar ogen even en keek hem daarna weer met diezelfde zielige blik aan.