Death is taking everything ~open om te reageren.

Darkness stapte eenzaam rond, zijn moeder was zojuist vermoord door een ander paard, wie dat paard was dat wist hij niet, maar hij wist 1 ding zeker: Dat paard zou boeten! Dat werd zijn levensdoel dat wist hij zeker!
En wie zijn vader was? Geen idee! Dat domme paard had zijn moeder in de steek gelaten, dus zodra hij sterker was had hij al twee paarden die hij moest uitschakelen om zijn familie eer te herstellen!

Hij zette een drafje in en de steentjes rolde onder hem vandaan, hij pufte, niet omdat het zo zwaar was, hij had best conditie voor zijn leeftijd, maar omdat het zo steil was.

Toen hij halverwege was stopte hij even, hij stond te trillen op z'n jonge beentjes en toen hij naar beneden keek zag hij een kakkerlak lopen en hij tilde zijn voorhoeven op, steigerde en plette de kakkerlak. Zo, dacht hij, precies dat ging hij ook doen met die twee moordenaars!

Hij kreeg een grijs rondom zijn gezicht, een ongeduldige en eigenwijze grijns. Hij had zin om wat te dollen met iemand, om zijn krachten te meten en om dan te winnen.

En hij wilde drinken, hij had zo'n dorst. Hij moest nu al op eigen benen staan, terwijl dat eigenlijk veel te snel voor hem was, hij was pas ziek geweest en had nog niet al zijn krachten terug, hoe graag hij die ook terug wilde, hij was ook een van de sterkste veulens namelijk. Hij kon niet tegen zwakte!

Hij wilde iemand die voor hem zorgde, die hem leerde hoe hij slecht moest zijn, die hem leerde hoe hij moest moorden want, dat deden zijn ouders ook al, en dat was hem geleerd. Dus hij wilde dat ook afmaken!

Hij zou het slechste paard ooit worden! En hij hinnikte hard. En steigerde hoog en maaide met zijn voorbenen.

De wind speelde met haar grijs wordende manen en staart. Haar oren had ze naar achteren gedraaid. Haar neus was aan de grond. Ze was rustig aan het grazen. Ze genoot van de lichte zon die op haar vacht scheen. Ze had haar ogen half dicht en zwiepte rustig met haar staart tegen de vliegen. Damn wat voelde ze zich oud. Ze vond zichzelf decennia oud lijken en vooral voelen. Het leek alsof ze een heel leven achter zich had liggen. Ergens was dat ook zo. Ze was ouder dan de meeste paarden in DH. Misschien was ze zelfs het oudste levende paard in DH. Ze wist het niet zeker. Wat ze wel wist was dat er veel veranderd was in die 7 jaar tijd dat ze weg was geweest. Wanneer was ze ook al weer jarig? Ze wist het niet. Misschien was ze wel al twaalf geworden. Hmmpff, ze zuchtte even. Ze had nooit gedacht dat ze 6 jaar lang trouw kon blijven aan een hengst maar het was haar wel gelukt. Of ze een veulen hadden samen? Nee, Fontanella had altijd geweigerd een veulen te krijgen. Ze had een veulen op de wereld gezet en dat vond ze meer als goed. Wel had ze voor veel veulens gezorgd. Door de moederlijke klanken in haar stem vertrouwden ze haar makkelijk. Veulens waren nu eenmaal niet de beste in lichaamstaal aflezen dus raakten ze niet verward door de vreemde lichaamstaal van Fontanella. Langs de ene kant was ze erg open en langs de andere kant kon ze je zo de keel door bijten als je te kort kwam. Haar prachtige steengrijze ogen speelden een grote rol in haar lichaamstaal.

Een hinnik bereikte haar oren. Ze keek op, luisterde even. Het was van een jong paard, het had nog niet de klanken die een volgroeid paard had. Nieuwschierigheid werd opgewekt bij de merrie. Ze liet het gras voor wat het was en rechtte haar hals. Ze krulde hem sierlijk. Haar staart ging meteen trots de lucht in. Haar grijze ogen toonden geen emoties, ze waren enkel mooi aan het wezen. Haar slanke oren stonden naar achteren gedraaid. De rest van har houding was redelijk neutraal, licht toelatend. Ver weg was het jonge dier niet, dat had ze wel gemerkt. Misschien 5 minuutjes draven? Ze wist het niet zeker. ach, wat maakte het ook uit? Ze ging over in een drafje. Haar draf was verassend soepel en ze zweefde lichtjes. De harde ondergrond van de drakenberg irriteerde haar. Ze drukte haar oren wat meer naar achteren. de rest van haar houding bleef open. Ze hielt halt achter het veulen en bekeek het eerst even. "Zo jongeheer." Sprak ze rustig. Haar stem was koeltjes, kil en moederlijk. Ze wachtte tot het veulen zich omdraaide. Ze keek wat naar beneden met haar prachtige grijze ogen. "Helemaal alleen?" Vroeg ze daarna. Ze hield genoeg afstand van het veulen. Ze was een nogal gereserveerd paard en dat merkte je ook wel.

Haar hoeven verstoorden het middagslaapje van de stenen in de Drakenberg. Niet dat het Vis wat boeide, of dat stenen niet konden slapen. Levende en niet-levende dingen. Vreemd genoeg hechtten sommigen meer waarde aan het laatste. Levend was speciaal, het had een gevoel. Je kon het niet te baas zijn. Het was een uitdaging voor iemand. Je wist niet waar het mee bezig was, waar het aan dacht. Als het het vermogen om zoiets te denken wel had. Misschien waren de paarden de enige wezens die konden denken. Primaire gevoelens, angst, blijheid en woede waren bij de andere dieren weggelegd. Jaloezie, verlegenheid, spanning. Zulke gevoelens waren anders, niet te omschrijven voor iemand die ze niet had. Ze sloot haar ogen toen ze een vlak stuk grond voor haar zag. Haar normale drafje aanhoudend. Maar al snel opende ze haar bruine ogen, nieuwe geuren drongen haar neus binnen. Nee, wacht. Een van de geuren. Het was vaag, beelden van vroeger schoten door haar heen. Boots, die zwarte merrie en haar veulen, een schreeuwlelijke merrie. En een laatste, bruine merrie. Van Cobra's kudde, de Black Rose. Wauw, dat was lang geleden. Haar naam. Ze kon maar niet op de naam komen, maar ze had de merrie ontmoet toen ze nog maar een klein veulen was. Aaaah, mooie tijden, mooie tijden. De eerste keer dat ze een grote bek optrok, dat was het wel. Het was zo vaag in haar geheugen(aangezien de hele hele hele oude topics uit 2009 gewist zijn en ik niet meer kan teruglezen toen Vis een veulentjuh was T__T ), aangezien ze toen nog leek op een Shetlandveulen, wollig maar vol boost-energie, nee, Boots-energie. Ze glimlachte, maar toen ze om de hoek kwam, was het inderdaad de merrie uit haar herinnering. De heuvels. Black Rose. Ze zag er een tweede veulen naast staan. "Fontanella." zei ze, half verstard half op zo'n Jack Sparrow-manier van praten. Ze deed een paar stappen richting de merrie, wiens naam ze nu herinnerde. Ook al had ze haar maar een keer gezien, ze zou nooit die dag vergeten. "We meet again, Nellie" grijnsde Vis, op dezelfde manier als ze al jaren deed. Zou ze? Naa, waarschijnlijk zou ze haar niet herkennen. Fonta was wel wat ouder geworden, maar tja. Dat kan tijd doen, de schade van tijd was overal te zien. Bij haar had het alleen maar goed gedaan, haar jonge uiterlijk liet een gezonde en assertieve uitstraling achter. Ze richtte zich tot het veulen. "Deze oude tante was ooit een jonge tante. Maar ik had haar nooit gezien als een soort van veulenlokker," Ze draaide langzaam naar Fontanella "Of heb ik de situatie verkeerd ingezien? Oh, en schat, er zit nog wat groen bloed van een kever tussen je tanden." Nog een hint naar de discussie van vroeger. Ook al was die discussie vooral geleid door Boots. Zij nam ongeveer 20% van de discussiepraat voor haar rekening. Heheh. Naa, waarschijnlijk was ze niet belangrijk genoeg om een herinnering in die oude haar hoofd waard te zijn. Niet dat ze al stokoud was, meer oud aan het worden. Maar toch, leeftijd moet de prijs betalen, van jongere paarden's streken en kwalen. Ofzo. Was dat wel een zin die zo beroemd was over ouderdom? Drie seconden geleden bedacht, wauw. "De naam is V,isual" Ze had zich weer tot het veulen gericht. Het was een redelijk schattig veulen, misschien pas een half jaar oud. Wat zou hij in de Drakenbergen doen? Het was hier verschrikkelijk. Tja, kon ze zich meteen de vraag stellen: Wat deed zij hier? Eigenlijk was dat een redelijk simpele vraag: Ze verveelde zich dood, en een gebied dat ze nog niet vaak had bezocht was de Drakenberg. En bovendien wilde ze kijken, ook al is deze expeditie al vele malen mislukt, of er nou echt een draak midden in de berg zich schuilhield. Toen ze klein was vroeg ze zich het soms af, en toen ze groot genoeg was, maakte ze een expeditie. Vandaag de dag deed ze het alleen voor de lol, en voor voorbereiding van de winter en andere heftige weeromstandigheden. Zie je? Nuttig doel. Voor de lol. Niet dat het echt een lolletje was om door de schreeuwende wind en de snijdende kou te moeten lopen. Het was meer een soort van traditie. Aangezien ze geen zin had verder te denken over haar herinneringen, en ze haar twijfels niet wilde gaan beantwoorden met twijfels, en haar gedachten zo vaag werden dat ze ze zelfs niet eens meer kon volgen, besloot ze maar de wachten op een antwoord van een van de beide paarden. Het liefst van het veulen. Ze wilde niet een enorme discussie over herinneringen aangaan met Fonta'tjuh, noch een idioot zijn en verder haar geheugen opfrissen. Het was ontzettend veel jaren geleden, en zelfs zij had moeite gehad het haar te herinneren. Bovendien had ze meer zin in wat hedendaagse nieuws, of gewoon iets nieuws, om het simpel te zeggen.

[JUST... HAD TO ghaaaiii beiden ]

Darkness rook vreemde geuren, oké dat deed hij wel vaker de laatste tijd, maar deze keer was het anders, het was niet de geur van een eekhoorn ofzo, het was de geur van een ander paard.
Zijn hartje bonsde in zijn borstkas en angst en woede ging door het ventje heen. Hij hoorde een stel hoeven de drakenberg op lopen, en na een tijdje goed luisteren hoorde hij een stem, een moederlijke stem achter zich. Het was de stem van een merrie, een redelijk oude merrie, zo kon hij zien. Ze begon wat grijzig te worden en ze leek ongeduldig. Hij draaide zich met een grote sprong om en stond hijgend van de inspanning voor de merrie. Ze stelde hem twee vragen, en hij lette niet echt op, hij keek wat langs haar heen en daarna keek hij onderzoekend naar de merrie. Wat moest ze van hem? Er schoot vanalles door de jonge hengst heen. 'Ja ik ben helemaal alleen ja, alleen op de wereld' Sinds kort, maar dat voegde hij er niet aan toe, dat ging niemand iets aan, hij moest het zelf doen nu, en hij mocht geen teken van zwakte laten zien, anders zouden ze hem wel eens konden doden. 'En wie mag jij dan wel wezen?' Zei Darkness stoer.

Even later rook hij nog een andere geur, de geur van nóg een paard, wow, deze dag ging goed, of naja goed, twee paarden die hem mogelijk wilde doden omdat hij misschien op hun terrein was. En het hengste begon angst te voelen. De andere merrie, die Gemuteerde Teddybeer bleek te heten, 'Is die andere merrie een veulenlokker? ' Oeps! dat moest er niet zo uitkomen, shit dacht Darkness, hopelijk hebben ze het niet gehoord. Hij vond Gemuteerde Teddybeer wat interesanter, misschien omdat ze wat minder kil was, zij leek hem meer een flapuit.
Door deze twee merrie's misde hij zijn moeder nog meer en hij voelde een brok in zijn keel die hij moeizaam wegslikte. Hij stapte iets verder van de twee merrie's weg en besloot te wachten op een antwoord van een van beiden. Ondertussen speelde hij met zijn voorbeen met de losse steentjes die op de drakenberg lagen.

Fontanella bleef rustig staan. Het veulen leek geschrokken. Fonta haalde een oor uit haar nek en draaide hem naar voren. Ze glimlachte even. Fonta had dan nog wel altijd dat donkere hart maar een veulen iets aandoen kon ze niet. Ze had altijd haar moederinstinct. Tegenover andere paarden was ze gereserveerd maar ze hield zich kalm. Waarom zou ze andere paarden gaan uitschelden en wat stoer lopen doen. Ze was wel een stuk volwassener als dat. Vroeger had ze een veel grotere mond gehad. Ze had tot het leger van Cobrazarao behoort, een van de grootste slechte kuddes die er was. Misschien zelfs de grootste. Ze was leidster geweest van de onderkudde, dark star. Ze had zich in no time opgewerkt tot alfa van de kudde. Zodra haar relatie met Charming ten einde was gekomen had ze de kudde alleen voor haar gemaakt. Enkel haar plannen om de kudde onafhankelijk te maken waren nooit uitgewerkt. Waarom wist ze niet. Ze had de kudde stop gezet en was vertrokken uit DH. Het waren overhaaste beslissingen geweest maar het waren de juiste. Ze had een heel nieuw leven opgebouwd buiten DH en had net zoveel macht gehad als toen ze hier leidster was. Alleen had ze daar niet de verantwoordelijk gehad over het leven van al de leden. Ze was beta geworden van een slechte kudde. Weinig paarden hadden haar lichaamstaal echt begrepen. Haar houding was erg open maar haar oren zeiden iets heel anders. Doordat je niets kon aflezen uit haar ogen was het moeilijk om haar te begrijpen. Het veulen reageerde. Het was dus alleen. Hmm, waarschijnlijk was de moeder vermoord. "Dus je moeder is vermoord? Hmm, wil je vast wraak nemen op de moordenaar. Niet zo'n best idee op dit moment. Volgens mij ben je met een klap weer herenigd met je moeder. Zou je niet beter wachten tot je mischien wat ouder, groter en sterker bent?" Sprak Fontanella rustig. Haar stem bleef die kille maar moederlijke toon behouden. Ze kwam er niet meer vanaf. Eens een moeder, altijd een moeder. Ze zuchtte even. Ze moest Tormento nog eens opzoeken. Hij moest nu wel rond een jaar of zeven zijn dacht ze. Misschien leefde hij wel al niet meer. Ze wist het niet. Ze wist wel dat, toen ze hem de laatste keer had gezien, hij gelukkig was. Hij had een merrie gevonden en ze verwachtte een veulentje samen. Bij die gedachte glimlachte ze even. "Wie ik mag wezen? Goede vraag. Ik ben Fontanella, en jou naam is jongeheer?" Vroeg ze kalmpjes. Ze had een lichte grijns rond haar lippen staan. Ze wist goed genoeg dat het veulen haar niet vertrouwde maar ze deed geen moeite om het vertrouwen te winnen van het jonge dier. Het moest zelf maar weten wat het deed. Ze was altijd haar eigen en ze moesten haar zo maar vertrouwen.
Een bruine merrie verstoorde de rust. Fontanella keek om. Ze herkende het dier van ergens. En inderdaad, ze zag de, op een shetlander lijkende, Gemuteerde Teddybeer voor haar. Ze knikte lichtjes richting het dier. "Gemuteerde Teddybeer." Sprak ze kalm. Het moederlijke verdween op slag. Ze gunde de merrie amper een blik. Ze herkende dat dier maar al te goed. Opgevoed door een dier met een veel te groot ego. Althans, ze vond zij toch. Ze kende veel arrogante slechte paarden maar die merrie spande toch we de kroon. Ze lachte schramper om de opmerking van de merrie over veulenlokker. Fontanella rolde lichtjes met haar ogen. "Gemuteerde Teddybeer, je stelt mij toch teleur hoor." Begon ze rustig. Ze keek de merrie aan met haar steengrijze ogen. Haar blik vertelde niets. Haar lichaam straalde rust uit maar haar oren stonden naar achteren gedraaid. "Ik wist dat je door een paard met een enorm ego werd opgevoed maar dat jij diezelfde fout zou begaan..." Ze schudde 'spijtig' haar hoofd. Ze keek de merrie terug aan. "Dat stelt mij toch teleur. Ik dacht dat je slimmer was als Boots. De merrie die toch niet zo geweldig blijkt te zijn als ik dacht. Ze is nog eerder dood als mij." Sprak ze rustig. Fontanella triomfeerde een beetje over de opmerking van Boots. Het bonte dier had waarschijnlijk verwacht dat Fontanella snel vermoord zou zijn geweest maar niets was minder waar. Fontanella was een overlever en niemand leek haar dood te krijgen. Ze was zo vaak verwenst geweest en velen hadden haar proberen te vermoorden. Je kreeg haar het hoekje niet om. Fontanella wende zich tot het veulen dat achteruit was gegaan. Ze had geen zin om oude koeien uit de gracht te halen en met Gemuteerde Teddybeer in discusie te gaan. Misschien dat de merrie nog net dat verstand had. "Lieve sgat," begon ze terug met het moederlijke in haar stem. Ze kon het niet weerhelpen maar elke keer als ze met een veulen sprak kwam het weer in haar op. "Ik, noch Gemuteerde Teddybeer, zijn veulenlokkers. Zelfs Gemuteerde Teddybeer is niet zo laag gevallen om een moederloos veulen te misbruiken. Je kiest zelf maar wat je doet. Of je gaat met een van ons mee, of je blijft hier alleen ronddwalen en dan is de kans groot dat je de ochtend niet meer haalt. Je zit op gebied van badass paarden en ik verzeker je, zonder te kunnen vechten overleef je niet." Sprak ze rustig. Ze was van haar eigen verbaasd dat ze iets goeds kon zeggen over het bruine dier dat iets of wat langs haar stond. Maar ach, ze kon niet liegen. Ze zwiepte eens met haar zwartgrijze staart en brieste zachtjes. Fontanella merkte aan het diertje dat het een veulen was van paarden dat wisten hoe ze moesten moorden. Waarschijnlijk stroomde het door zijn aderen. Door zijn opstelling tegenover vreemden zag ze het al. Toch merkte ze ook de angst in het dier op. Maar het kon gerust zijn. Geen van beide merries zou het in het hoofd halen het diertje te vermoorden.

'Is die andere merrie een veulenlokker? ' Oi, dat kwam er duidelijk uit. Vis vond het wel grappig. "Dat stelt mij toch teleur. Ik dacht dat je slimmer was als Boots. De merrie die toch niet zo geweldig blijkt te zijn als ik dacht. Ze is nog eerder dood als mij." "Zal ik hetzelfde doen met jou dan?" vroeg ze zoetjes, opmerkend dat zij Boots vermoord had. Nee, het was niet haar bedoeling geweest. Het was de aanleg van duisternis geweest, dat in haar bloed rondkolkte als dodelijk vergif, maar nu uitgeroeid was. Hopelijk. Maar de laatste keer: totaal onverwacht, meteen was het te laat: Ze was de laatste op aarde die Boots zou vermoorden, en toch was zij het geweest. "Boots verdient nu meer respect omdat ze gestorven is voor mij, maar wat weet jij daarvan? Niet dat jij dat ooit hebt gedaan voor een pleegveulen. En trouwens, bedankt voor het compliment, ik ben er trots op om op Boots te lijken." Zei ze op een licht uitdagende toon. Maar Fontanella richtte zich weer op het veulen. Finally. "Ik, noch V,isual, zijn veulenlokkers. Zelfs V'isual is niet zo laag gevallen om een moederloos veulen te misbruiken." Ze kuchte, om dit feit als onwaar te laten beschouwen. De slechtzakjes waren immers degene die laag vielen, niet? "Je kiest zelf maar wat je doet. Of je gaat met een van ons mee, of je blijft hier alleen ronddwalen en dan is de kans groot dat je de ochtend niet meer haalt. Je zit op gebied van badass paarden en ik verzeker je, zonder te kunnen vechten overleef je niet." ging ze verder, duidelijk om niet op oude dingen terug te vallen. Met dit was ze eigenlijk wel eens, het veulen zou een beslissing moeten maken. Hmm, misschien was die merrie meer gegroeid dan haar qua volwassenheid en wijsheid. Niet kijkend naar het leeftijdsverschil van circa 9 jaar. "Daar heb je gelijk in Nellie. Thee erbij?" zei ze liefjes, zonder een kille of valse ondertoon, volledig op haar gemak alsof ze wiskunde uitlegde aan een middelbare scholier. Wacht, wat? Ze had geen flauw idee wat er in het veulen zijn hoofd omging, maar toen ze goed naar hem keek, zag ze het. Hij was duidelijk verdrietig. Wat was er dan gebeurd? Ze hield haar hoofd licht schuin. Familie verloren door een moord? Was hij achtergelaten? Hij was in ieder geval alleen. Ze deed een paar stappen richting het veulen, en liet haar hoofd een beetje zakken, zodat ze goed in zijn ogen kon kijken. "Hee, ik was als veulen ook alleen. Achtergelaten door mijn eigen vader. Het was alleen door mijn pleegmoeder dat ik het overleefd heb. Herinner je altijd dat je familie achter je staat, wat je ook kiest, wij zullen niet voor je kiezen." zei ze, met haar lieve, zachtere doch serieuze toon waarmee ze zelden sprak. Ze kon de laatste keer dat ze zo sprak niet meer herinneren. Had ze wel ooit zo gesproken. Ze hief haar hoofd weer op en deed weer een paar stappen achteruit om op haar originele plek te staan, maar nog steeds was er een brandend gevoel van medelijden voor het arme veulentje. Wat hij ook zou kiezen, het maakt niet uit of hij naar Nellie stapte of alleen ging of mee zou gaan met haar, het was voor hem belangrijk te overleven. Hij moest zijn eigen overlevingskans inschatten, en ze zou hem niet gaan paaien met dingen waarmee ze niet kon paaien omdat ze die niet had. Eerlijkheid duurt het langst heah? Bij haar stond eerlijkheid voorop, hoe irritant ze ook soms was met haar prachtige ego-acteertalent. Wie wil er nou niet slechtzakjes verbaal de baas zijn met behulp van arrogant gedrag? Ze gedroeg zich meestal irritant en arrogant, zodat de slechtzakjes ook eens wisten hoe het was om in de schoenen te staan van een goed paard. Irritant en arrogant, jups, de perfecte omschrijving van een slecht paard. "Fontanella" zei ze, op een wat serieuzere toon, haar blik veranderde naar een volwassen serieuze blik. Het licht weerkaatste in haar bruine ogen terwijl ze verder ging. "Duisternis is een onvoorspelbaar iets, en is als vergif. Het goede of het neutraal blijven is niet erfelijk. Het kwade zit in iemands bloed. Het is in staat de meest gruwelijke dingen te doen aan geliefden, als het niet gestopt kan worden. Maar wat ik me afvraag: Waarom vergiftig jij anderen? Waarom heb je jezelf vergiftigd met de duisternis?" Ze vroeg het haar af. Ze was altijd al gefascineerd geweest door duisternis, het slechte, het kwade, wat ze het ook wilde noemen. Niet dat ze er nog geïnteresseerd in is over te stappen van neutraal naar slecht. Ze wilde weten, waarom wilde een slechtzakje een slechtzakje zijn? Dat was voor haar onbeschrijfelijk. Kon ze haarzelf het ook maar vragen: Waarom deed zij het ooit? Ze was nieuwsgierig, dat was één. Gefascineerd, gespannen, er waren problemen, iets dierbaars was van haar weggescheurd: De Fire Flame. De neutrale kudde, lange tijd onder leiding van Boots. Tijdelijk onder leiding van haar. Was het slechte niets meer dan emoties uitdrukken in woede? Of het zo erg wegstoppen dat er niets meer over was? Wat was het?

De zwart/grijze merrie reageerde het snelst op zijn vragen, hij begon iets van vertrouwen in de merrie die Fontanella bleek te heten te krijgen. Ze was rustig, niet zo druk als zijn moeder en niet zo arrogant als zijn vader. 'Hoe weet jij dat mijn moeder is vermoord?' hij was geschrokken van het inzicht dat de oudere merrie had. 'en om antwoord te geven, ja ze is vermoord en ik wil zeker wraak nemen! Ik wil die moordenaar nog meer pijn aandoen, maar ik wil eerst sterker zijn, dus ja ik wacht nog even anders is het zeker dat ik snel overlijden zal.' Darkness begon steeds meer zelfvertrouwen te krijgen, de merrie behandelde hem niet als een klein kind, ze behandelde hem als een gelijke, oké een minder waardige, daar kon hij nog wel mee leven, zij was tenslotte ouder en wijzer. 'Mijn naam is Darkness' zei de jonge hengst, hij keek trots terwijl hij dat zei, en om zijn woorden nog meer aanzien te geven, steigerde hij er ook nog bij en maaide daarbij flink met zijn voorbenen.
Darkness moest moeite doen om zijn lach in te houden, Fontanella noemde Gemuteerde Teddybeer gemuteerde teddy beer, dat vond hij stiekem toch wel grappig, hij keek van Fontanella naar Gemuteerde Teddybeer en van Gemuteerde Teddybeer naar Fontanella, terwijl Fontanella Gemuteerde Teddybeer eigenlijk min of meer belachelijk maakte. 'Gelukkig zijn jullie geen veulen lokkers, niet dat ik bang ben natuurlijk niet! Ik weet dat dit het Badass gebied is, mijn ouders zijn onder aan deze berg vermoord, door een Badass en misschien komt die Badass nu wel achter mij aan, om de sterke lijn uit te roeien, maar ik weet het niet. Ik ben niet bang ,zeker niet, maar ik ben ook niet zo heel erg sterk nog. Ik zou graag met een van jullie meereizen!' Het hengste twijfelde bij de laatste zin, maar hij wist zeker dat hij een moeder figuur nodig had, sowieso tot hij een jaar oud was, dan zou hij misschien wel sterk genoeg zijn, maar nu nog niet. En hij briesde een keer zoals hij zijn vader dat vaak had zien doen.

Fontanella lachte zoetjes. Waarom ze niet stierf voor een van haar pleegveulens? Hmm, tja. Ze had nooit moeten sterven voor een van hen. Maar ze negeerde V,isuals opmerking. Ze had geen zin in gekibbel. Ho wacht even? Zij Vis nu echt dat ze boots had vermoord? Fontanella kreeg een vals grijnsje op haar gezicht. "Je hebt meer verstand als ik dacht." Sprak ze rustig waarna ze met haar tong even over haar lippen gleed. Het leek alsof haar tong haar gezicht weer in de plooi trok. Het veulen vroeg waarom ze wist dat zijn moeder vermoord was. Hoe ging ze dit hem uitleggen? "Je zegt dat je alleen bent op de wereld dus zonder moeder. En je gedrag is nogal.. Euhm typisch. Je bent angstig en vertrouwd niemand. Ik heb genoeg pleegveulens gehad van wie de ouders zyn vermoord. Privéaanvraagje of gewoon in de oorlog. Ik ken de kenmerken." Zei ze knipogend naar het veulen. Fontanella had genoeg veulens gezien in haar leven. Hoeveel precies wist ze niet maar ze wist wel dat het er echt wel veel waren. Ze had ze opgevangen, opgeleerd en weer laten gaan wanneer ze vonden dat ze het alleen aan konden. Sommige paarden brachten wel eens hun veulens naar haar toe om ze te trainen. Fontanella kon op miraculeuze wijze verhalen vertellen en bracht hen zo wijsheid bij. Ook kon ze van zwakke dieren goede vechters maken. Fontanella had zo haar eigen technieken. Fontanella keek op toen vis haar naam zei. Ze stelde haar een vraag waar ze even over na dacht. Ze tuitte haar lippen even. Hmm, hoe kon ze daar het beste op antwoorden? "Wat noem je slecht zijn? Ik, ik ben geen goed paard, dat is heel zeker. Maar ben ik slecht? Ik weet het niet. Iedereen heeft een duistere kant. Zelfs in de grootste badass zit iets goeds, wees daar maar zeker van. Anders konden ze zich niet voorplanten. En ben je nu echt zo zeker dat ik anderen vergiftig? Het is hun eigen keuzen. Als iemand niet met mij om kan gaan ze maar weg. Ik pak dingen anders aan en ja die technieken zijn hard en zwaar. Maar ik weet goed genoeg dat je een veulen niet moet leren moorden, dat leren ze zichzelf maar. Sommigen noemen mij een moordenaar, ander mij laf, anderen vals, maar wie kent de echte Fontanella. Ik denk niemand. Zelf ik ken mijn eigen niet." Sprak ze ver weg in gedachten. Ze vond haar eigen niet slecht, niet goed en niet neutraal. Ze was gewoonweg een fontanella. Ze was een paard apart en zeker een ras apart. Niemand was zoals haar en ze hield er niet van om in een vakje geduwd te worden. Anderen moesten maar bepalen wat voor paard ze was. "Als jij hebt bepaald dat ik vergif, oftewel slecht, ben. is dat jou keuze V,isual. Maar ik hou er niet van als men mij in een vakje duwt. Ik heb nog steeds een eigen mening en karakter. Ik behoor niet tot een standaard beschrijving." Beet ze deze keer de merrie ligt toe. Ze had haar oren weer naar achteren gedraaid en keek weer naar het veulen. Genoeg gezeverd vond ze. Fontanella kwam in beweging. Ze duwde het veulen tegen zijn bips en begon zelf te wandelen. Ze wenkte ook naar Vis. Ze liep aan de buitenkant van het pad met langs haar het veulen. "Je maakt je keuze morgenvroeg maar. Nu volg je braafjes en spreek je niet tegen. Als je morgenvroeg wilt blijven leven gaan we nu verder opzoek naar een grot." Sprak ze nogal streng. Ze keek even of Vis volgde. Fonta was een speciaal paard en dat zouden de twee nu wel al gemerkt hebben. Ze kon zowel aardig als erg bitsig zijn. Of ze slecht was, moesten ze zelf maar uitmaken. Zijzelf vond dat van niet. Ze zou ook nooit in een kudde gaan. Paarden moesten maar uitmaken of ze haar mening volgden of niet. Ze kon met bijna alle paarden overweg maar paarden met een grote mond vond ze nog steeds het geweldigst. Maar arrogante paarden of dieren die zich veel meenden kon ze missen als de pest. Daarom dat ze dan ook zo'n hekel had gehad aan Boots. Die merrie meende zich teveel en vond zichzelf de beste van de wereld. Fontanella vond zichzelf niet de beste, zeker niet. Ze wist dat er sterkere paarden waren als zij. Ze wist dat ze vermoord kon worden maar Fontanella gebruikte ook haar hoofd. Je kon het laf noemen maar ze erkende gewoon haar sterkere en bleef er dan ook uit de buurt. Fontanella moest ook niet weten waar ze stond bij deze twee paarden. Als ze haar respect toonden zou ze het wel merken en als ze haar haatte, tja dan hadden ze peg. Ze zaten nu lekker de rest van de avond en nacht met haar opgescheept.

Darkness luisterde goed naar het pleidooi van de twee merrie's en probeerde een keuze te maken. Hij zag dat Gemuteerde Teddybeer naar hem keek, nogal onderzoekend en hij hefte zijn hoofdje en keek haar aan, vragend. Hij voelde zich in de war en Fontanella leek dat precies te begrijpen zoals ze had uitgelegt, maar er was iets in haar stem wat hem niet helemaal goed voelde.
Fontanella stelde voor om naar een grot te zoeken, en dat vond het hengste eigenlijk wel best, hij was moe en wilde uitrusten. En zo kon hij nog even denken wie hij zou gaan volgen. Terwijl ze naar een grot zochten, en die vonden, keek Darkness om zich heen, eigenlijk was het een heel mooi gebied, als de zon op deze helft van de berghelling ook zou komen.

De volgende ochtend...

Darkness kon zich niet meer herinneren hoelang ze moesten hebben gelopen naar een grot, en hij kon zich ook niet herinneren dat ze er 1 hadden gevonden maar, hij werd wakker in een grot dus hij kon niet anders dan toch maar geloven dat het zo was. Hij knipperde wat met zijn ogen en hij zag de twee merries staan. Hij had zijn keuze gemaakt.
De stem van Gemuteerde Teddybeer en haar karakter beviel hem meer, dat lag meer in de aard van zijn ouders en de manier van doen van Fontanella beviel hem meer, toen hij dit zo overdacht, begon hij weer te twijfelen of hij wel goed zou doen aan zijn keuze. Nee, hij mocht niet meer twijfelen, dit moest gewoon zo gebeuren hij moest doen waar HIJ zich goed bij voelde.
Darkness liep naar Gemuteerde Teddybeer toe en ging naast haar staan en duwde haar wakker met zijn neusje. 'Ik wil met jou mee geloof ik.' fluisterde de hengst zacht en hij schudde zich uit, hij was behoorlijk aan het verharen en hij wist nu al dat hij dat haatte.

Het kleine hengstje wilde graag met een van hen meereizen, een verstandige keuze. Toch goed om op zo'n jonge leeftijd verantwoordelijk te zijn, anders had hij het vast niet verder gered. Ze luisterde aandachtig naar de stem van Fontanella, die uitlegde dat ze niet slecht was. Badass of niet, ze was niet te vertrouwen. Niet dat ze de huidige situatie niet vertrouwde, maar ze vertrouwde die ouwe griet niet. "Als jij hebt bepaald dat ik vergif, oftewel slecht, ben. is dat jou keuze V,isual. Maar ik hou er niet van als men mij in een vakje duwt. Ik heb nog steeds een eigen mening en karakter. Ik behoor niet tot een standaard beschrijving." Ze hoorde de bijtende ondertoon in de stem van de merrie. Maar V,isual ging hier niet verder in. In plaats daarvan stemde ze, net zoals het veulen, in om te overnachten in een grot. Een nachtje over slapen, dat was het wel. Met z'n drieën, een zeldzaam groepje van 3 paarden, neutraal slecht, en de laatste die besluiteloos was, gingen ze op zoek naar een grot. En laat in de avond vonden ze er ook een. Vis vond meteen een goede plek om te slapen in de grot. Het was een veilige plaats, roofdieren zouden er waarschijnlijk niet komen. Ze sloot haar ogen, maar ze bleef nog denken over Fontanella. Totdat ze haarzelf aan de slaap overleverde.

Die ochtend

Ze was al vroeg wakker, maar weigerde haar ogen open te doen. Iedereen heeft een duistere kant. Zelfs in de grootste badass zit iets goeds, wees daar maar zeker van. Anders konden ze zich niet voortplanten. En ben je nu echt zo zeker dat ik anderen vergiftig? Het is hun eigen keuze. Als iemand niet met mij om kan gaan ze maar weg. daar dacht ze aan. Aan Fontanella's woorden, die gisteren nog luid en duidelijk uit haar eigen mond te horen waren. Andere woorden die ze sprak gingen over haarzelf, haar eigen karakter. Woorden die haar niets deden. En ook niets boeiden. Toch had ze ergens wel een beetje respect voor de merrie gekregen. Niet door haar valse grijns, haar onbetrouwbaarheid. Maar omdat ze haar eigen karakter als iets unieks beschouwde. En niet achter anderen aanliep. Niet dat het meteen een overdosis aan respect was, maar ze vond Fontanella een beetje op Boots lijken, vanuit de vreemdste hoeken. Uniek, dat was het enige woord waarmee je Boots kon omschrijven. En Fontanella was uniek, erkende dat ze zelf niet eens wist wie ze was. Ja, dat soort slechtheid, of hoe ze het zelf ook wilde noemen, dat vond ze interessant. De verschillen tussen paarden, en het streven van paarden naar eenheid, of een solitair leven. Om een van een soort te zijn, een die je ontmoet, maar nooit weer zou tegenkomen. En het hengstje. Hij zat nog vol met energie, maar vol met verdriet. Ready to take over the world, om het zo maar te zeggen. Ze kende hem niet nog erg goed, maar hoopte dat hij voor zichzelf de juiste keuze zou maken. De laatste keer dat ze die les had geleerd, de juiste keuze maken, was bij een veulen, waar ze bezorgd een oogje in het zeil op hield. Uiteindelijk, hinnikte het veulen naar haar, en ging het met Azacar mee om diens pleegveulen te worden. Voor haar was het de juiste keuze, misschien was het wel wat ze nodig had. Dat besefte Vis toen ook, misschien was de juiste keuze niet altijd de hare. Ze voelde een neusje tegen haar aan duwen, waarschijnlijk om haar wakker te maken. Ze opende haar ogen, en zag dat het het hengstje was. 'Ik wil met jou mee geloof ik.' fluisterde hij. V,isual glimlachte, en knikte. Ze was blij dat het veulen voor haar had gekozen, want nog steeds vertrouwde ze Fonta niet helemaal. Ze wist nog de snauwende en woedende merrie uit haar herinneringen. Tss. "Zullen we dan maar, of zullen we Nellie nog even wakker maken?" fluisterde ze terug, terwijl ze opstond en zich uitrekte. Ze wilde niet al te overhaast klinken, straks wilde hij nog wat zeggen tegen Nellie, en dat zou nogal een blunder van haar zijn. Ze keek naar de opkomende zon, het was vroeg in de ochtend, maar het was niet verschrikkelijk koud. Het begin van een nieuwe dag. Ze keek van het hengstje, naar de oude merrie, zich afvragend of die al wakker was geworden.

Fontanella kende de drakenberg als de binnenkant van haar broekzak. Ze wist alle kleine wegen en wist ook de veiligste grotten. Ze keek af en toe achterom om te kijken of vis wel volgde. Zij en de merrie zouden nooit vriendjes worden maar ach, wat kon het haar wat schelen. De merrie moest zelf maar uitmaken wat ze van der vond. Fonta was enorm veranderd in al die jaren. Ze was eerlijker, oprechter geworden. Zelfs in een goedzakje kon ze iets goeds zien. Hoe dat kwam wist ze niet, misschien had ze dingen leren relativeren. Ofwel kwam het door Tormento. Ze had hem zien opgroeien en gezien hoe hij, als slecht paard, verliefd was geworden op een goede merrie. Fontanella had het in het begin niet begrepen maar nu begreep ze het wel. Ze moest dat paardje wel. Ze kon haar eigen zegje doen en liet niet zomaar over haar lopen. Toch bleef Fontanella het zalig vinden als paarden haar niet vertrouwden. Toch was ze redelijk te vertrouwen, meer en meer. Damn, ze ging ooit nog goed worden. Ze lachte in haar eigen, nee, dat zou zeker en vast niet gebeuren. Ze gingen een smaller steegje in en Fonta ging voorop. Ze hield alles nauwkeurig in de gaten. Ze ging een grot binnen en keek hoe de twee paarden gingen liggen. Fontanella bleef recht staan. Ze ging richting de uitgang van de grot. Ze keek naar buiten, naar de sterrenhemel. Ze sterkte haar hals uit en staarde naar de sterren. Haar oren liet ze hangen, haar houding was kwetsbaar. Heel haar leven had ze gevochten. ze had gewonnen en verloren. Ze had paarden afgeslacht zonder genade te tonen. Ze zag nog zo de angst in de ogen van de dieren net voordat ze stierven. Ze dacht terug aan Charming. Zou hij ook angst in zijn ogen gehad hebben? Had hij het zien aankomen? Ze wist het niet. Of ze hem zelf een kopje kleiner wou maken? Ja tuurlijk. Of ze het kon? Nee, ze kon het gewoon niet. Ze had ooit van hem gehouden en dan zou ze de vader van haar zoon vermoorden. Dat had ze nooit over haar hart gekregen. Ze had best een hart alleen wisten vele paarden het niet. Ze keek even achter haar. De twee sliepen al. Fontanella legde zich neer aan de opening van de grot en staarde wat voor der uit. Ze zou de wacht houden deze nacht. Geen enkel paard zou voorbij haar komen. De andere twee zouden op hun beide oren kunnen slapen.


De zon kwam langzaam op. Fontanella opende een van haar grijze ogen en keek achterom. Beide dieren lagen nog te slapen. Fijn. Fonta rolde met licht geïrriteerd met haar ogen en keek weer voor der uit. Ze had haar hoofd op haar voorbenen liggen. Haar blik zag er zo oud uit op dit moment. Als ze over dingen na dacht leek ze op slag zoveel jaar ouder. Ze merkte dat de twee achter haar ook wakker werden. Ze hield haar nog stil. Mooi, het kleine ding had zijn keuze gemaakt. Fonta bleef nog even liggen. Na een tijdje kwam er leven in haar lichaam. Ze hees haar hoofd omhoog en zette haar voorbenen steviger onder haar lichaam. Ze drukte haar omhoog en kwam recht. Ze schudde zich uit en stofdeeltjes dwarrelden naar beneden. Ze gaf een knikje naar beide paarden. "Morgen" Sprak ze koeltjes tegen de twee. Het was zo'n gewoonte van haar om paarden smorgens zo te begroetten als ze de nacht met hen had doorgebracht. Ze zwiepte eens met haar staart en keek naar buiten. De zon voelde al warm aan dus het zou een warme dag worden. Misschien dat ze wel een rustige plek ging opzoeken om wat bij te slapen. Deze nacht had ze immers niet zo heel veel geslapen. Wat dieren hadden haar van haar slaap beroofd. Door de lente waren er veel wolven op jacht en moest er eentje in de buurt zijn gekomen had ze de rest verder de grot in gejaagd en die beesten wel een kopje kleiner gemaakt. Volgens haar was ze nog steeds de beste vechter van het gezelschap.

Vis had gereageert op Darkness zijn keuze, ze reageerde fijn bijna als een echte moeder. Fontanella wakker maken was niet meer nodig, die had al morgen tegen de hengst en Gemuteerde Teddybeer gezegt en Darkness zei dus Morgen! Lekker geslapen? Hij rekte zich nog even uit, been voor been en strekte daarna zijn nek om vervolgens naar de opening van de grot te lopen, het was een mooie ochtend, de zon stond bijna aan de hemel en de grot was nu volledig verlicht. Maar ook hij wist best wel dat als ze zon hoger kwam te staan dat de grot dan weer donker en dreigend zou worden. Net zoals de rest van deze kant van de drakenberg.

Zullen we maar gaan? zei het jonge hengstje tegen Vis, En waar gaan we eigenlijk naar toe? Darkness had best wel honger, maar dat voegde hij er niet aan toe, hij wilde niet zwak lijken. Ten slotte kende hij Vis en Fontanella nog niet echt goed, maar toch vertrouwde hij ze, min of meer, maar toch een beetje vertrouwen was er.

Hij liep weer terug om Fontanella te bedanken, Dankje wel Fontanella, voor je hulp en je zorgen, je bent een goed, neutraal, paard, hoewel je dat misschien niet in ziet, sommige slechte paarden zouden me al lang hebben vermoord en wie weet wat nog meer... Dankje wel! Dankje voor het waken vannacht en dankje voor echt alles! Ik ben je mega dankbaar!! En Darkness legde zijn neusje tegen de hals van Fontanella om haar een soort van knuffel te geven. Daarna liep hij weer naar Vis en zei tegen haar: Nu ben ik helemaal klaar om te gaan. En hij ging naast Vis staan en wachtte op een reactie van Fontanella of op een reactie van Vis dat ze weg konden gaan.

Vis merkte dat Fontanella inderdaad al wakker was geworden. Met de originele 'morgen'-begroeting. Zij deed niet aan 'morgen'-begroetingen, maar zij toch zachtjes: "Morgen." Zullen we maar gaan? zei het hengstje tegen haar, En waar gaan we eigenlijk naar toe? Ze glimlachte, terwijl ze antwoordde: "Ik weet niet hoe jij je voelt na zo'n dag als gisteren, maar een plaats met eten en water zal wel het beste uitkomen." Ze was vergeten gisteren iets te eten voor haar mooie reis van verveling door de drakenberg, en dat begon te irriteren, vooral in de ochtend. Ze was niet echt een ochtendmens qua hyperheid, dus was ze tamelijk rustig op het moment. Voor haar doen. Dankje wel Fontanella, voor je hulp en je zorgen, je bent een goed, neutraal, paard, hoewel je dat misschien niet in ziet, sommige slechte paarden zouden me al lang hebben vermoord en wie weet wat nog meer... Dankje wel! Dankje voor het waken vannacht en dankje voor echt alles! Ik ben je mega dankbaar!! Het klonk ontzettend schattig uit de mond van het hengstje, ze raakte vertederd, en kreeg zelfs meer zin om voor het hengstje te zorgen dan dat ze eerst al had. Nu ben ik helemaal klaar om te gaan. zei het hengstje uiteindelijk. Weer glimlachte Vis. "Ik ook bijna. Nellie, het was ontzettend gezellig met z'n drieën, en ik heb weer een boel geleerd. Ik ben wel blij met het zien van iemand uit mijn herinneringen, en om te zien hoeveel anders je bent geworden dan de laatste keer. Positief dus." Wauw, nu was zij zeker de oude taart die uit al haar herinneringen kon zien wat voor enorme metamorfose iedereen had ondergaan. "Je hebt me geleerd dat zelfs een typisch slechtzakje ook eens wat kan nadenken en veranderen in de loop van de jaren. Bedankt hiervoor." Eindigde ze met een lichte grijns. Toen keek ze vragend naar het veulen. "Trouwens, kan ik je aanspreken met een naam?" Jaja, een middag en een nacht en de ochtend doorgebracht met een veulen, maar nog steeds geen naam. Fijn om die toch wel te weten. Haar blik dwarrelde van het veulen af naar de zon, die nog feller dan een kwartier geleden aan het schijnen was, wat wel normaal was. Ze zette een paar stappen, zodat ze bij de uitgang stond, om aan te kondigen dat zij waarschijnlijk niet meer zou zeggen dat 'tot ziens'. Ze keek van Fontanella naar het veulen, en vroeg zich af welk gebied het meest noordelijk lag met voedsel en water. De vallei daar was eten. En bij de rivier was water, maar misschien was dat te wild. Het was een verraderlijke plek. Het Meander was misschien wel de beste kandidaat. Dat zou hem dan worden, de bestemming. Bomen, gras en een uitgelopen rivier. Als er geen vegetatie zou groeien, zou al het water uitlopen, en zou het net zo rottig zijn als het moeras. Bah. Ze wachtte af op een reactie, klaar om het veulen te leiden naar de gekozen bestemming, of om natuurlijk Fontanella eerst uit te laten. Respect voor de ouderen. Dat moest dan wel.

[Flutje, moet boodschappen doen]

Ze knikte even op de vraag of ze goed had geslapen. Een leugentje om bestwil mocht deze keer wel vond ze. Ze ging het ding niet aan zijn neus hangen dat ze amper had geslapen doordat er wolven in de buurt waren. Darkness kwam naar haar toe en bedankte haar. Het duwde zijn neusje tegen haar aan. Fontanella glimlachte en legde haar hals over hem heen. Ze brieste zachtjes. Zij een goedzakje? Laat haar niet lachen. Ze was niet slecht tegenover een veulen of jongere paarden maar ze kon serieus uit de hoek komen. Ze kon een echt vals paard zijn en dat wisten de meeste oudere paarden ook wel. diegenen die haar kenden wisten hoe een bitch ze kon zijn. Ze gaf het paardje een lik tussen zijn oren en grijnsde naar hem. "Wat jij wilt kleine." Mompelde om zijn opmerking dat ze niet besefte dat ze eigenlijk een goedzakje was. Ze gaf hem een knipoogje en duwde tegen zijn bibs zodat hij richting Vis zou gaan. Ze zou hem ooit nog wel eens zien en dan zou ze een bejaarde oldie zijn. Dan zou ze misschien helemaal grijs zijn. Vis begon tegen haar. Fontanella spitste heel even haar oren naar voren maar draaide ze al snel weer naar achteren. Een sarcastische lach kwam uit haar keel. Ze was misschien wel oud maar was ze zo oud dat ze veranderd was? Ze wist het niet. Ze liet het nu gewoon minder zien. Ze had leren omgaan met paarden, dat was waar. Maar wat moest je als je bijna continu een veulen bij je had. Aan een eigen veulen dacht ze niet echt. Waarom zou ze ook. Ze had altijd wel een pleegveulen gehad. Veel moeders stierven in de oorlog en hengsten waren nu eenmaal waardeloos in het opvoeden van een veulen of gingen hun neus achterna. Elke hengstige merrie was voor hun een doel. Fontanella grijnsde nogmaals om haar opmerking. "Ik ben niet veranderd, geloof mij. Ik moord nog altijd even zorgeloos als het moet. Dat bloed stroomt door mijn aderen. Ik weet alleen hoe ik met paarden moet omgaan. Het grootste deel van de paarden zijn leeghoofdig of hebben vooroordelen, voor niets goed. Als je mij had staan afsnauwen was je mooie vachtje niet meer zo mooi geweest." Sprak ze met een vals grijnsje op haar gezicht. Vis mocht eigenlijk gerust weten dat Fontanella er aan had gedacht haar niet heel te laten toen ze haar zag aankomen. Ze grijnsde nog eens en draaide zich om. Ze ging richting de uitgang en keek nog even om. "Oh en Darkness. Ooit zullen we elkaar weerzien. Trouwens geef een hinnik moest je willen leren vechten, voor als je wraak wilt nemen." Zei ze met een grijnsje. Fontanella draaide haar hoofd weer om en zwiepte even met haar staart. Ze ging over in een drafje en verdween om de hoek. Waar ze heen ging wist ze nog niet. Ze zou wel zien waar ze terecht kwam, ze zou haar neus wel volgen en dan kwam ze waarschijnlijk wel iets interessants tegen.

Vis had kennelijk ook honger merkte Darkness op, hij kon haar maag bijna horen knorren pff. 'Ja ik heb ook echt heel erg honger, en uhm mijn naam sja niet dat die zo geweldig is maar, ik heet Darkness, vernoemt naar, uhm geen idee naar wie eigenlijk, gewoon Darkness.' zei het jonge hengste tegen Vis. Hij kon merken dat ze hem schattig vond, haha zal die even opkijken! Als hij ouder was zal die Vis en Fontanella niks aan doen, zij hebben hem gered van de dood, maar de rest zal moeten oppassen, hij zal zijn merk teken overal achterlaten, en niemand zal hem dan nog schattig vinden! Hij stapte richting Vis,en ging naast haar staan. Hij kon zien dat hij groter zal worden als haar, hij werd sowieso rond de 1.75m zijn moeder was 1.70 en zijn vader 1.85 daardoor moest hij wel groot worden. Wat wel onhandig was, want hierdoor viel hij natuurlijk wel op met die stippen en die lengte, daardoor zal een verrassingsaanval wel lastig worden later. En een grijns kroop om zijn mondje.

Hij keek naar de zon en kreeg tranen in zijn ogen van het felle licht. En hij draafde naar Fontanella en gaf haar nog een keer een knuffel en fluisterde 'Duizend maal dank, ik zal je niet vergeten Fontanella.' Hij kon dit nog wel duizend keer zeggen wist hij, hij wist ook dat dit wat Fontanella en Vis hadden gedaan voor hem, meer was dan een ander paard ooit zal doen. Dat had hij geleerd van zijn moeder en hij steigerde nog even en plante zijn hoeven in een hoopje zand wat er lag, en zo liet hij zijn merkteken achter. 'Vis, gaan we?' vroeg Darkness terwijl hij naar haar toe draafde.

'Vaarwel Fontanella en nog een keer duizend maal dank!' O jee, dit begon bijna goed te klinken en hij schraapte zijn keel 'Maar ik wordt slechter dan je ooit gemerkt zal hebben!!' en hij hinnikte een keer goed, hoewel dat hinnikje er hoger uit kwam dan eigenlijk de bedoeling was'.

'Ja ik heb ook echt heel erg honger, en uhm mijn naam sja niet dat die zo geweldig is maar, ik heet Darkness, vernoemt naar, uhm geen idee naar wie eigenlijk, gewoon Darkness.' "Niet heel geweldig? De genialiteit zit hem in het eenvoud." citeerde Visual van een spreekwoord. "Bovendien klinkt Darkness beter dan de meeste namen hier, en er is geen bespottelijke bijnaam voor te geven." Ze somde de voordelen van de naam al snel op. Ze wilde er eigenlijk achterplakken: Door types als ik, want ze was wel in de bijnamen. Aaah, Flubber was Fether, Zeepje was Zephyr, Nellie was Fontanella. Ja, een hele verzamelingen vol bijnamen. Behalve voor niet typische slechtzakjes. Die kwamen er nog goed vanaf. Maar die waren zelden te vinden, kuch kuch. "Ik ben niet veranderd, geloof mij. Ik moord nog altijd even zorgeloos als het moet. Dat bloed stroomt door mijn aderen. Ik weet alleen hoe ik met paarden moet omgaan. Het grootste deel van de paarden zijn leeghoofdig of hebben vooroordelen, voor niets goed. Als je mij had staan afsnauwen was je mooie vachtje niet meer zo mooi geweest." "Doe de groeten aan Zephyr, die heeft mijn mooie vachtje niet minder mooi kunnen maken." zei ze zoetjes, als laatste zin voor deze discussie. Zephyr was de zoon van Cobrazarao, en Fonta was misschien wel een van de trouwste leden van Cobra, maar Vis wist niet hoe ze over Zeepje dacht. Naja. Darkness bedankt Fontanella nog een keer, en liet een soort van "I was here"-teken achter in de grot. Later kon die hele reis terug worden gemaakt. Omdat overal dan de hoefafdrukken van hem te vinden waren. Als ze dan al niet werden weggevaagd door afbrokkelende stenen. In geologische termen: erosie. Wacht, wat? 'Vis, gaan we?' Visual knikte hierop, en liet Fontanella voor gaan uit de grot, ouderen eerst niet? Zij ging een andere kant op dan waar zij heen gingen. Darkness schreeuwde nog wat dingen na naar Fontanella, en Visual keek om of hij wel mee draafde. Na een aantal keer dit bevestigd te hebben, draaide ze haar hoofd niet meer om, en keek ze ook niet meer uit haar ooghoeken om op te letten of hij wel volgde, om hem verantwoordelijkheid te geven. Ja, het begin van een nieuwe dag, en een nieuw leven.

[Einde topic, tenzij iemand wil reageren(?)]