The devil and her love song.

Bestaan er perfecte wezens op deze planeet, of misschien bijna perfecte wezens? De gevlekte merrie die over het gras stapte geloofde van wel, zij was één van die perfecte paarden. De rode en gele tongen mengde zich en vormde oranje, al was er nog wel rood en geel te zien in de verte, aan de horizon. De perfecte merrie keek naar het mengsel van kleuren dat bijna net zo prachtig was als haar. De wind deed haar manen waaien en gaf haar een nog mooiere verschijning, de natuur was mooi hier. Hier in dit onbekende gebied waar ze nog nooit eerder geweest was, ze was er alleen gekomen en had geen idee waar ze was. Oke, er waren heuvels, bossen, maar hoe heette dit gebied? Eigenlijk deed het er niet toe, helemaal niet. Ze was hier niet om over de wereld te reizen en alle gebieden te onthouden. Pure onzin was dat, onzin waar ze geen behoefte aan had. Het kon echter geen kwaad om het te weten, hetzelfde gold voor de informatie over de kudde's hier. Echter had ze géén behoefte aan een kudde, niemand zal hoger dan haar staan en nu, hier was ze vrij. Oke, haar leven was niet bepaald avontuurrijk maar dat vond de merrie geen reden om lid te worden van een kudde. Ze had er wel andere manieren voor, de natuur uitdagen, jezelf, of andere paarden. Verliezen is geen optie. Dát was ook de reden waarom ze voorzichtig deed met paarden uitdagen. Daarbij waren er altijd wel paarden die vals speelden, goed of slecht, al deden slechte paarden het sneller. Zij keek niet in goed of slecht, óf neutraal. Ze had ook geen idee waar zij tot behoorde, neutraal waarschijnlijk. Maar dat was enkel omdat ze geen kant koos, ze wou ook niet kiezen, zo was het prima. Het kon echter geen kwaad om meer paarden te leren kennen, hengsten die je aanbidden, dat was iets waar ze naar verlangde. Het was een hele tijd geleden dat iemand haar aanbad, al was het nog langer geleden dat paarden haar lelijk vonden. Ze schudde haar hoofd waarbij haar manen sierlijk heen en weer wapperde, ze moest niet aan die hel denken. Het verleden was iets waar ze niet over wou praten, het aller-aller laatste. De duisternis zal het gebied voorlopig niet overheersen, het zal waarschijnlijk nog een halfuur duren, iets in die richting. De merrie wierp twee vlugge blikken op haar zijkanten en keek toen weer vooruit, naar de zonsondergang. Hmm, ze was hier dan wel maar er was werkelijk niets te doen. Alleen. Ze zuchtte, alleen zijn was niet verkeerd maar aanbidders was helemaal niet verkeerd. Toch had ze zo'n voorgevoel dat er iemand in de buurt was, en haar voorgevoel was bijna altijd juist.

[ TERRORSAUR ]

Terrorsaur neuriede een liedje, hij had dat liedje al de hele dag in zijn hoofd zitten. Het begon nogal irritant te worden nu. De laaste tijd had hij vaak dat liedje in zijn hoofd, hij wist niet precies waarom. Vroeger zong zijn moeder dat altijd, en haar moeder weer en haar moeder, en zo ging het door. Een stom liedje eigenlijk als je er over na denkt. Terrorsaur was van plan om in de kudde Utopia te gaan. Hij had er al aardig veel van gehoord, daarom was hij ook steeds nieuwschieriger geworden. Terrorsaur was in een kudde geboren, zijn moeder was neutraal en zijn vader was pure slecht. Zijn vader ' Make' sloeg hem altijd als hij iets verkeerd deed. Make wou dat Terrorsaur ook puur slecht werd maar dat wou hij niet, hij wou niet dat andere zijn lot kozen, hij wou zelf kiezen wat hij deed, en niemand mocht dat voor hem doen. Dat was pure onzin, waarom zou iemand anders je lot kunnen bepalen als je zelf je eigen lichaam bestuurde.Terrorsaur zette zich voort, na een tijdje zach hij een gevlekte schim verschijnen die steeds dichterbij kwam. Toen ze dichtbij was verminderde hij zijn vaart, en ging vervolgens voor haar stil staan. Hij schatte haar ongeveer 3/4 jaar oud. Terrorsaur begroette haar vriendelijk, waarna hij zei. "Hallo, beeldschone dame, wat brengt jou hier om z'n mooie dag?" Zei hij, waarna er een lichte grijns op zijn lippen verscheen. Terrorsaur had niet opgelet waar hij heen was gelopen, het bleek dat hij in De Heuvels was, het boeide hem ook niet. "Mijn naam is Terrorsaur, en wat is jouw naam?" Hij hoefde het bijna niet te vragen, maar waarschijnlijk was haar naam 'Beauty' door haar uiterlijk, nee joh dat was dan ook weer een grapje. Hij vond het leuk om zo te doen tegen merrie's. Bij hengste zou hij een beetje pesten, wat bij slechtte paarden geen goed idee was. Maar vaak deed Terrorsaur ook gewoon normaal, het kwam vooral dat hij zich verveelde, bijna de hele tijd was hij alleen en kon hij bijna niks doen. Alleen een beetje rondhangen enzo. Doordat ging hij ook gekke dingen bedenken. Zoals dat er kabouters bestonden en eenhoorns enz... Terrorsaur schudde zijn hoofd. Hij was gewoon gek vond hij. Maar het zou wel veranderen als hij zich niet meer zo veel verveelde. Terrorsaur richtte zijn blik naar de merrie en zei. "Sorry voor mijn gedrag, ik kan soms wel een beetje dom zijn vind ik zelf." Terrorsaur snoof kort. De wind blies zijn manen omhoog, waarna hij kort over zijn lijf rilde.

De merrie klikte met haar tong waardoor er een tch geluid onstond. Een geur van een minderwaardig paard drong haar neus binnen, maar nee, ze vond gezelschap niet vervelend aangezien ze geen anti-sociaal paard was. Hopelijk had hij iets goeds te zeggen, anders kon hij net zo goed opzouten, des noods rotten in de diepte's van hell. Agh, zó erg was het ook weer niet. Zolang hij maar niet dacht dat hij hoger stond dan haar, als hij dacht dat ze gelijk stonden zou ze het misschien nog kunnen verdragen. Echter garandeerde ze hem dan geen vriendelijke reactie, niet de honingzoete reactie die ze vaak gaf. Een hengst verscheen, haar gevoel was juist geweest, als gewoonlijk. "Hallo, beeldschone dame, wat brengt jou hier om z'n mooie dag?" een goed begin, dát kon ze iniedergeval zeggen. 'Lopen, net als iedereen.' ze hield haar hoofd redelijk hoog in de lucht, daarbij had ze deze iets schuin. De blik in haar ogen was arrogant, minachtend, neerkijkend, net als altijd. 'Dankje' een honingzoete glimach versierde haar gezicht. Ze kon alles krijgen met haar schoonheid, ze werd altijd vergeven, hoe walgelijk haar karakter ook was. Zo had ze geleefd, zo had ze het geleerd en ze had er geen moment aan getwijfeld. Hengsten waren walgelijke creatie's. 'Aangenaam. Mijn naam is Maria.' weer hield ze haar hoofd schuin, het gaf een minachtende, enge uitdrukking aan de merrie. Het was een trekje van haar, ze bedoelde er verder weinig mee. Ze was benieuwd wat de hengst verder te zeggen had, onnozele dingen of nuttige dingen? 'Dus, hoe heet dit gebied?' ze had liever wel dat ze het wist, het kón handig zijn en ze wou niet minderwaardig overkomen als ze het gebied niet wist. Dát kon ze niet toestaan. Het zou wel handig zijn om deze hengst in haar greep te houden, het was nooit handig om ergens alleen voor te staan. Ze zou niet kunnen winnen, zeker niet met haar kracht. Dáárom vocht ze ook nooit, omdat ze niet wou verliezen. De hengst sprak weer, ze knikte voordat ze weer haar 'pose' aan nam. 'Minderwaardigheidscomplex?' ze gevlekte merrie was even stil. 'Of probeer je de 'gevoelige hengst' aan te nemen, zodat je mijn hart kan veroveren?' de merrie keek hem serieus aan, het zal leuk zijn om weer een reactie van een paard te zien, in zo'n gesprek. Het was redelijk een tijdje geleden.