De natuur, paarden en het leven. ~ PB

Wat zou het leven makkelijk zijn als er geen ongelukken of andere nare dingen waren, maar ook zo saai! Diep in gedachte liep de voskleurige hengst tussen de duizend verschillende soorten bomen, een krakend geluid van takjes onder zijn hoeven  bij elke stap deed hem beseffen dat hij leefde de vogels versterkte dat gevoel. Dat hij leefde voor iemand, was een ander verhaal want bevriend worden met een boom was gek. Zijn leven was totaal veranderd nadat hij van Chaitanya had gehoord dat het verliefde gevoel wederzijds was, hij was anders tegen het leven gaan, hij moest wel want nu was er iemand waarvoor hij moest leven. Het was snel de hengst was immers nog maar zo'n 2 maanden tussen deze paarden gekomen, hij had leuke paarden ontmoet, paarden die hij niet kon uitstaan, en paarden waarvan hij beter van uit de buurt kon blijven. Maar Chaitanya blonk eruit ze was als een diamantje tussen alle keien, maar nu ze 'partners' zijn zijn ze ook niet gelijk aan elkaar verbonden. Nee, Chaitanya had nog veel te verwerken van haar verleden, wat ze deels liever zelf wou doen.

Stap voor stap, bracht Desolate zijn lichaam naar een plek waar hij heen wou, uhmm ja, waar wou hij heen. Hij bracht zijn hoofd omhoog, en brieste luid. Zijn vuur rode manen deinsde zachtjes tegen zijn hals. De zon weerkaatste zijn witte bles tot een klein vel licht. Sommige bomen stonden uitnodigend, sommige als leiders, en sommige als volgers. Hij herkende zichzelf erin alleen was hij het allemaal, het uitnodigende van zijn goed moedige hart, het leiderschap van zijn vader, en een volgeling zijn omdat hij eigenlijk de wereld nog niet zo goed kende.

De hengst begon na te denken over de verschillende gesprekken die hij met paarden heeft gehad. Sommige waren om bij na te denken, sommige om snel te vergeten, en sommige wilde hij maar kon hij niet vergeten. Maar uiteindelijk waren de meeste gesprekken in het water gevallen, nutteloos, of dood gebloed. Bang om nog een gesprek aan te knopen, wat zullen ze wel niet van hem denken. Maar het gesprek met Chai had hij vervolgd hij moest zijn instinkt zei dat het moest, met de liefde als gevolg.

De hengst besloot te wachten, te wachten op een ander paard, op een ander gesprek, waar zou het dit keer over gaan?

Het was een vast ritueel. Elke nacht dat hij wou gaan slapen, richtte hij zijn blik op de witgekleurde maan. Hij sprak god om vergeven is, al het slechte dat hij had gedaan zou god hem vergeven. Hij vroeg goed hem te beschermen, het duister buiten te laten en het goeie in. Hij herinnerde zijn moeder zachte stem, die het zong als een van de mooiste liederen. Haar stem klonk bijna smekend, alsof ze haar leven enkel slechte dingen had gedaan. Dat was wat zijn vader haar wijs maakte; dat het veulen dat zij hem geleverd had een mislukking was. Vroeg zijn moeder God om vergeven is om hem? Wou ze dat Hij Painted terug nam, in ruilde voor iets dat beter was dan hem, waar zijn vader trots op kon zijn? Nee, had zijn moeders stem geklonken. Nee, ze was trots op hem, ze was gelukkig dankzij hem. Hij was háár veulen, niet die van zijn vader. Zijn vader had voor het lichte werk gezorgd, maar zij had al die maanden met hem rond gelopen. Painted had zijn kleine hoofd tegen zijn moeder aangedrukt, had haar knuffelt tot ze samen in slaap vielen. En zo ging het dag in, dag uit. Het ritueel zette zich voort; het lied werd elke avond gezongen. Zelfs toen zijn moeder er niet meer was, toen zijn tante de zorg over hem nam, werd het lied elke avond gezongen. Maar nu, twee jaar later, was hij het lied totaal vergeten. God had hem in beide wegen niet beschermd, hij had liefde gekend, maar dat had hij enkel aan zichzelf te danken. God? Nee. Zijn moeder was nu zijn geloof. Hij zuchtte, hield zijn hoofd even schuin tijdens de beweging.

Utopia. Het leven als kuddeleider bleek moeilijker te zijn dan gedacht; het vereiste veel leidinggevende kracht. Hij had Fire Flame geleid; maar had de kudde vervolgens alleen gelaten. Die fout zou hij niet meer maken, hij ging zijn best doen om deze kudde actief te houden. Gelukkig waren de meeste leden goeie vrienden van hem, dus hoefde hij zich weinig zorgen de maken. Een zucht verliet zijn keel; het was een drukke week geweest. Hij had genoeg geslapen, maar nog stond de spanning hoog. Misschien was hij gewoon te opgewonden, te blij met het feit dat Utopia nu van hem was. Langzaam maakte hij zijn lichaam weer recht, hief zijn hoofd. Direct kwam er een paarden geur zijn neus binnen; onbekend. Zijn gezicht bleef even nors, maar veranderde daarna weer in een neutraal gelaat. Hij wandelde en wandelde, tot hij uiteindelijk bij een bruine hengst aankwam. Geleidelijk vloog zijn kuddegeur hem te gemoed; het dier was of partner van een Utopialid of hij rook zijn bovenlip. Beide optie’s leken in dit geval van toepassing te kunnen zijn. ’Goedendag’ sprak zijn stem. De laatste tijd sloeg hij het ‘hoe gaat het’ gedeelte over, hij merkte vanzelf wel hoe het met het dier ging.

En schaduw en het geknisper van takjes deed verraden dat er nog een paard was. Een machtig groot zwart lijf sprak hem aan: ' Goedendag,' Hij begreep nog steeds niet waarom, hoe en wanneer de leider van Utopia was veranderd maar via, via had hij gehoord dat het paard recht voor hem de leider was. Chaitanya had hem met trots vertelt dat ze lid was geworden van Utopia, en de hengst was blij voor haar maar zelf voelde hij geen enige drang om zich in een kudde te voegen. Hij was liever alleen of met zijn tweeën, dwalen door de wereld, rekening houden met niemand. Hij zal ook nooit spontaan hinniken naar een kuddeleider, maar als iemand vroeg of hij zich bij de kudde wou voegen zou hij zeker geen ' nee' zeggen. Zijn reputatie als een goedmoedig hart moest hij natuurlijk wel hoog houden. De hengst grinnikte in zichzelf. Terug naar het heden, kwam hij erachter dat hij de zwarte hengst gewoon heeft laten wachten. 'Hallo, en wie mag u dan wel zijn?' vroeg de hengst vlug. Desolate sloot zijn ogen en de mooie grijze merrie verscheen voor zijn ogen, zijn mooie grijze merrie.  Waar zal ze nu zijn? De hengst besloot om haar binnenkort maar weer eens op te zoeken, misschien konden ze wel een aantal dagen samen doorbrengen, praten over wat ze hebben meegemaakt, over hoe het verder gaat, en over het verleden. In ieder geval zal hij zeggen dat hij van haar houdt, en niet 1 keer, niet 2 keer, maar elke minuut wanneer er stilte valt.

Nog steeds stond de zwarte hengst voor hem, zonder ook maar een woord gezegd te hebben. Er gingen verschillende beelden door zijn hoofd. Desolate zag een merrie een veulen, en een trotse hengst, maar wacht nee de hengst was niet trots hij was... tja.. 'Problemen?' vroeg Desolate dan maar. ' Tenminste als ik ernaar mag vragen, ik wil natuurlijk niet te brutaal over komen,' vervolgde de hengst zijn verhaal.