The fire is gone...

Het paardje liep langzaam tussen de bomen door. Zijn verfijnde hoeven werden loom neergezet, je kon niet zien aan het dier dat hij normaal een pittige en kordate manier van lopen had. Zijn hoofd hing wat naar beneden, want hij had zijn hals niet sierlijk opgeheven. Er viel een blad naar beneden, langzaam, even langzaam als dat Don Diëgo liep. In cirkelvormige bewegingen daalde het blad, tot het terecht kwam op de pony. Die reageerde door geïrriteerd en met een bom van agressie zijn hoofd de lucht in te gooien. Deze manier van bewegen was nieuw voor hem, tijden geleden zou hij vrolijk hebben gesteigerd en vol kracht en energie weggestormd zijn. Maar de laatste tijd had hij de wil om energiek te zijn opgegeven. Niet omdat hij er zat van was, maar gewoon omdat hij zich ellendig voelde. Als een onbekende hem in de ogen zou kijken, zou die zelfs opmerken dat de ogen van Don verdriet en boosheid lieten zien. Het dier was een dier die liefde en aandacht nodig had, gezelschap van anderen die even vrolijk waren als hem, maar dat had hij in tijden niet kunnen voelen.. Daarom werden zijn stappen steeds moedelozer, zijn lichaam steeds magerder en zijn humeur steeds slechter. Don Diëgo was onderweg naar het stukje gras dat in het bos te vinden was. Hij kwam er elke dag, omdat het gras er redelijk te eten was en het zonlicht niet zo snel door het bladerdak viel. Hij had geen behoefte aan zonlicht, want dan viel het op dat zijn vacht vies en ongezond was. De glans en de magie die zijn witte vacht had was er af. De eens zo mooie zilvergloed die eroverheen gedrapeerd was, was totaal verdwenen. Hij zette een laatste stap en stond toen in het gras. Zijn hoofd zakte nog meer naar beneden en rustig trok hij aan wat sprieten. Hij kauwde zoals een koe dat zou doen, traag en ongeïnteresseerd.

{open}

Met grote maar toch snelle passen liep de schimmel kleurige hengst door de bossen. Alhoewel het zomer was scheen er hier nog niet erg veel licht, maar Vanity wist dat zodra hij een open stukje van het bos zou bereiken er weer overvloed aan licht zou zijn. Hij vond het hier dus wel goed, aangezien het midden zomer was en de zonnestralen een benauwde hitte bij zich hadden. Hij haatte die hitte, je kon bijna niets doen anders zou je een zonnesteek krijgen of wat dan ook, en dan ook nog alle beestjes die het met zich meebracht. Hij rilde bij de gedachte aan al die hordes van ranzigheid. Ineens hoorde hij het verschuiven van blaadjes, hetzelfde geluid dat onder zijn hoeven vandaan kwam. Hij spitste humeurig zijn oren om beter in te kunnen schatten waar het geluid precies vandaan kwam. Al snel zag hij degene die bij hem in de buurt durfde komen. Normaal zou hij dat soort dingen niet gelijk denken,want hij was niet zo’n ‘ik vermoord alles wat er op mijn pad komt’ badass, maar de warmte maakte hem echt stik chagrijnig. Hij zag een witte hengst die er niet erg gezond uit zag, dat kon hij zelfs vanaf een afstandje zien. Toen Vanity dichter bij zag zag hij ook het verdriet en de haat die de hengst uitstraalde. Ook de manier waarop hij liep liet duidelijk blijken dat dit geen paard met een perfect en gelukkig leventje was. Vanity liep verder richting het paard en hield net ietsjes te dicht bij het paard halt. Hij hielt zijn hoofd hoog geheven, en zijn oren lagen humeurig naar achteren. Hij zei geen woord en wachtte af wat het paard voor hem zou gaan doen.

De neusbladen van Don trilde even toen een geur de trilhaartjes liet bewegen. Een licht impuls ging naar de hersenen van het dier, waar de geur niet herkend werd. De pony ging onverstoorbaar door met eten, waarschijnlijk was het een voorbijganger en hij had er geen baat bij het andere organisme op te zoeken. Zijn bewegingen veranderde niet, hij werd niet enthousiaster of juist onopvallender. De waarneming had geen invloed op hem gehad. Langzaam nam hij de mineralen en voedingsstoffen door middel van het groene gras tot hem, hij wilde snel weer terug kunnen naar zijn vaste stek verderop in het bos. Weer kwam er een sein bij hem binnen, de geur werd sterker. Dit betekende iets anders, geen stille voorbijganger, maar een naderend dier. Dat veranderde de zaak iets, maar nog steeds leek het niet de hengst niet te deren. Te gelijkertijd kwam er ook een geluid zijn oortjes binnengedrongen, het geluid van hoeven die de zachte bosgrond deden omwoelen. Het betekende dat het andere paard heel nabij was. Don Diëgo reageerde nog steeds niet, iets wat excentriek was voor een kuddedier als hij. Misschien was het nog steeds een voorbijganger, die zijn aanwezigheid niet had opgemerkt. Geen zaak om zijn aandacht op te vestigen dus. Dacht hij. Maar toen een schaduw, die werd veroorzaakt door een kleine zonnestraal, over het grasdek voor hem viel, wist hij dat het een onjuiste beredenering was. Een groot paard stond naast hem. Don Diëgo liet een lichte zucht ontsnappen en tilde ongeïnteresseerd zijn hoofd op. Hij observeerde het andere dier, terwijl hij nog op enkele grassprieten kauwde. De houding van het andere paard verbaasde hem niets, hij stond er humeurig bij zoals al die anderen. Dit dier zou hem geen plezier gaan doen, het zou hem niet beter maken. Het zou er niet voor zorgen dat zijn vertrapte ego geheeld werd, dus ging de kleine pony door met wat hij aan het doen was, zonder ook maar een begroeting aan zijn gezelschap te geven.