Guardians at the gate (Ravena)

Mijn naam is Kellin, ik ben twee jaar en ik ben neutraal. Je zult hierbij vast denken: Wat kan mij dat iets schelen? Want inderdaad, het kan mij voorstellen dat veel van jullie geen aandacht schenken aan een nieuwkomer in het land genaamd Dream Horses. Er gaan veel belangrijkere dingen rond in jullie hoofd en iets als een nieuwe merrie is niet interessant. Toch ben ik erg blij dat ik precies dit gebied ben ingetrokken. Het is hier niet alleen erg prachtig - het is hier ook erg rustig. En ik hou van rust. Ik kan dagenlang in stilte blijven staan en van het verse gras genieten terwijl niets mij lastigvalt. Bij deze gaan mijn avonturen van start. Ik ben er zeker van dat het leven hier mij een nieuwe toekomst brengt en dat er hier een hoop meegemaakt gaat worden. Zowel goede als slechte dingen. Dat ik hier, wanneer die tijd bereikt is, in vrede mag sterven... Mijn naam is Kellin, ik ben twee jaar en ik ben neutraal. Hierbij start mijn leven in Dream Horses.

De donkere lucht verslechterde haar concentratie en haar zichtsvermogen. Een lucht die regen of misschien zelfs onweer voorspelde. Ze had geluk gehad: De laatste paar dagen had het niet tot erg weinig geregend. Soms boden de druppels verkoeling en maakte het het gras extra sappig, dus met deze precieze verhouding van droogte en nattigheid was het prima uit te houden. Kellin brieste. Een klein beestje op haar neus dat ze van soort niet herkende prikkelde met zijn kleine pootjes. Haar mondhoeken krulden triomfantelijk omhoog toen de insect wegvloog en al zoemend uit beeld verdween. Aan het bos kon je echt merken dat het lente - bijna zomer - was. Rondom de bomen krulden kleine bloemetjes die felle kroonbladen begonnen te krijgen om de bijen te lokken. Gedachtenloos bracht ze haar hoofd dichterbij een smakelijk uitziend plantje, dat misschien eetbaar was. Haar nieuwsgierigheid nam het over en langzaamaan reikte ze naar het plantje om er vervolgens een klein hapje van te nemen en erop te kauwen. Best lekker, plus dat het schijnbaar eetbaar was. Zo bleef ze een tijdje stilstaan, nadenkend over haar toekomstige leven en wat ze kon verwachten. Kellin dommelde lichtelijk in, terwijl haar gedachten op de loop gingen. Het belangrijkste was dat ze op het moment veilig was en dat het hier vredig leek. Rustig. De natuur stond in bloei, er leefden dieren en onderweg was ze ook een aantal paarden tegengekomen. Dat betekende dat hier sowieso leven was, daar kon je niet aan twijfelen. Dit was het land van de paarden. Waar ze wel naar snakte was om in een groep te leven, dat had ze immers beide twee jaren van haar leven gedaan. In haar eentje kon ze het ook prima uithouden, maar ze vond het gewoon leuk. Ze was jong, ze had simpelweg een familie nodig. Gelukkig was ze van het nodige op de hoogte en had ze via via informatie gekregen over de drie kuddes hier in Dream Horses. Hierbij had ze meteen al een keuze gemaakt en was die totaal niet moeilijk geweest. Als ze bij een kudde wilde horen, was het de Utopia. De leidster, wat was haar naam ook alweer...? Ravena. Zij was de merrie die de kudde had overgenomen van een hengst, toch? Ja, ze was er vrijwel zeker van. Een stemmetje in haar zei dat ze moest wachten tot ze veel meer kennis had over het gebied, maar toch nam ze de uitdaging aan. De jonge, bruin/zwarte merrie gooide haar koppie in de lucht en hinnikte naar de leidster.

Ze had hem… Ze had de kudde. De kudde waar ze voor leefde, hij was nu gewoon van haar. Utopia was van haar. De eerste keer dat ze hem uitdaagde was het – eigenlijk best ironisch – een gelijk ’spel’ geworden. Dus was er een rematch die zij had gewonnen. Ze was nog nooit een leider geweest en wist zich dan ook niet zo goed voor te stellen hoe ze zich moest voelen. Blij, opgelucht? Misschien moest er plotseling wel een zware last op haar schouders liggen. Maar waarom dat? Er zaten maar drie leden in de kudde, alleen Encantador had zich tot nu toe gemeld. Black Night had ze al maanden niet meer gezien en eerlijk gezegd had ze Painted Black ook al behoorlijk lang niet meer gezien. Dus een kudde mocht je het niet echt noemen, eigenlijk waren er maar twee paarden, inclusief zijzelf als leidster. Het was bijna triest te noemen, nou ja, het enige troostende feit in dit hele schouwspel was dat de andere kuddes ook niet zo belachelijk groot was. Van de Horcrux had ze al tijden niets meer gehoord, behalve dat hij misschien weg moest, maar ja, van ene Iffrean had ze eigenlijk nooit wat gehoord. Maar wie wist wat voor plannen die witte ijdeltuit van een Fether allemaal aan het smeden was met haar ‘groepje’ paarden. Ze wist niet hoeveel leden er in de Horcrux zaten maar dat konden er ook niet zo verbazingwekkend veel zijn, toch? De Quiet Sparkle was tenminste nog een kudde te noemen, maar de QS was goed dus daar had ze ook niks van te vrezen. Dus nu moest ze iets verzinnen om haar groepje paarden eens een oppepper te geven en te zorgen dat er nieuwe leden naar Utopia toe kwamen en zo makkelijk was dat nog niet. Eigenlijk had ze verwacht dat het allemaal wel vanzelf ging dat paarden vanzelf zouden hinniken als ze eenmaal weer eens over de Utopia zouden horen. Want zeg nou zelf, zou jij graag naar een kudde toe gaan waar je niks over hoort? Dan wou Ravena ook nog zeker weten wie er actief was in haar ‘kudde.’ Maar eerst moest ze die hinnik die ze net gehoord had maar eens beantwoorden. Plots stond Ravena stil, nu pas viel het haar op dat ze in de Taiga was. Wacht, een hinnik, naar haar, hoogstwaarschijnlijk om de kudde te joinen. Ravena schudde haar hoofd mepte eventjes wat met haar staart en schoot er toen plotseling in galop vandoor. Er had gewoon iemand gehinnikt, naar haar. ,,Zie je Ravena, het gaat allemaal wel vanzelf, wordt toch eens iets geduldiger.’’ Mopperde ze zachtjes op haarzelf. De hinnik had jong geklonken dus ze verwachte een jong dier aan te treffen. Eventjes dacht ze dat ze de merrie zag, maar toen zag ze haar niet meer, zal het allemaal illusie zijn geweest? Alles, de hinnik, de merrie, misschien had ze de kudde niet eens overgenomen. Maar het was wel waar! Ze had de kudde overgenomen, de hinnik was er geweest en de merrie was echt geweest. Toen verscheen de merrie weer. Ravena remde af en naderde de merrie in een langzame draf. Het was inderdaad een jonge merrie, ze had een bruin/zwarte kleur. Ravena stopte zo’n twee en een halve meter voor haar. Wat moest ze eigenlijk zeggen? ,,Ravena, de leidster van Utopia tot uw dienst.’’ Zei ze maar. Ja, dat moest het doen. ,,Jij was degene die riep neem ik aan?’’ Vroeg ze vervolgens, het zou behoorlijk raar zijn als dat deze merrie helemaal niet was.

Kellin had haar rechterachterbeen in ruststand gezet, liet haar ogen langs het gebied glijden en scande het zo in haar geheugen. Ze bevond zich momenteel op een open plekje, uitgestreken als een haast perfect rondje, wat zich waarschijnlijk in het midden van de Taiga bevond. Kleine naaldjes van de bomen dwarrelden met de seconden op de grond. Het wachten op de merrie vond ze totaal niet erg - ze had geduld. Een hoop geduld. Deze geduldigheid kon nog wel eens verdwijnen wanneer de situatie ernaartoe drong, maar dat kwam zelden voor. Ze snoof de geur in van de naar kerst ruikende omgeving en wachtte zo op de merrie, die naar haar doen aardig snel op haar hinnik af kwam. Ze had zeker nog geen kwartier hoeven wachten voordat een lichtkleurig paardenlichaam in haar vizier kwam. Was dat de leidster? Dat moest haast wel, anders was ze niet zo zeker op haar afgegaloppeerd. De laatste meters werden al dravend ingesloten en haar vermoeden werd bevestigd. "Ravena, de leidster van Utopia tot uw dienst."
Kellin knikte, als teken van begroeting waar ook deels respect in was verwerkt. Want kom op: Een leidster verdiende nou eenmaal respect, al helemaal als je zelf lid van de kudde wilde worden. Als heilig beschouwen hoefde natuurlijk ook niet, ging véél te ver, maar toch stond de merrie of hengst boven je. "Inderdaad. Ik zou graag deel uit willen maken van de Utopia, als dat zou kunnen." Haar woorden waren niet erg bijzonder geweest, maar ze verwachtte ook niet dat er een bepaald niveau nodig was om in de kudde toegelaten te worden. Ze was gewoon haarzelf: Opzich vriendelijk, geduldig en ze kon het naar eigen mening snel met anderen vinden. In haar stem was duidelijk een jonge toon aanwezig door haar leeftijd, maar verder was ze al erg volwassen. Dat moest ook wel, ze was dan ook geen veulen meer. Toch had ze altijd al een soort onafhankelijkheid gehad en kon ze prima voor zichzelf zorgen. Ze had de merrie al de hele tijd aangekeken, maar nu vielen haar ogen haar pas op. Ze hadden een paarsachtige kleur. Mooi, vond ze. De merrie was een aantal jaren ouder dan haar, maar dat maakte verder niet veel uit. "Oh, mijn naam is trouwens Kellin," voegde ze toe met een lichte glimlach.