new here - open -

Gracefull liep nog steeds op een elegante wijze door de sneeuw. Ze liet het sneeuw achter haar op stuiven, ze liet een spoor van hoef afdrukken achter. Zíj lieten een spoor van hoef afdrukken achter, Gracefull en Aragorn. Niemand kon raden van wie de sporen waren, niemand zou direct weten dat zij hier geweest waren. Niemand zou direct weten wíé zij waren. Maar maakte het veel uit? Ik bedoel maar, het maakte Grace niet uit of iemand zou weten dat ze hier was, iedereen mocht weten dat ze hier was, en geweest was. Het kon haar weinig schelen.

Grace hoorde hoe Aragorn grinnikte. Ze keek hem een beetje grijnzend aan. Haar dikke manen werden weer naar achter geblazen door de wind, het begon nu echt akelig koud te worden hier. Gracefull lette niet helemaal op de ondergrond, onder haar. Ze had niet door dat ze op ijs stond. Grace liep daarom ook onverstoorbaar verder, ze gleed dan ook direct uit zodra ze het ijs bereikt had. Ze vloekte, net iets harder dan de bedoeling was en krabbelde zo snel mogelijk terug naar de sneeuw. "Verdomd ijs..". Zei ze chagrijnig en keek nog even naar het ijs waar ze net bijna door op haar mooie gezichtje gegaan was. Gracefull zuchtte eens diep. "Hoe gaan we hierover komen?" . Vroeg ze toen zachtjes aan Aragorn.

De merrie naast hem liep met hem door de sneeuw. Hij keek achterom, naar hun spoor. Er was niets dat hem kende dat hem kwaat wilde doen toch? Het maakte nu toch niet uit dat ze een spoor achter lieten? Hoevaak had hij vroeger over het mos gelopen, om geen spoor achter te laten. Het was gewoon een gewoonte voor hem. Maar nu was het anders...

Gracefull had het ijs te laat opgemerkt. Ze liep dan ook gewoon verder en ging binnen de kortste keren onderuit. Ze liep terug naar de sneeuw, duidelijk niet blij met het ijs. "Verdomd ijs..". Zei ze chagrijnig. "Hoe gaan we hierover komen?" . Vroeg ze toen zachtjes aan Aragorn. Hij zette zijn hoef op het ijs, gevolgd door zijn hele lichaam. Het was sterk genoeg. Hij keek voor zich en zag dat het ijs niet overal dezelfde kleur had. "Het kan ons houden, maar sommige stukken zijn niet sterk genoeg. Blijf achter me en volg me." zei hij. Hij had vaak op ijs gelopen, hield er niet van, maar wist wel hoe het moest. Hij ontweek de zwakkere stukken, maar omdat hij voorzichtig liep waren ze wel langzaam. Na een lange tijd stonden ze aan de andere kant van het ijs meer, voor de gijsers, waar hij geen ervaring mee had. "Ehm, zeg alsjeblieft dat je hier eerder bent geweest en een manier weet om híér doorheen te komen?"

Grace vond het ijs maar dood eng. Het was glibberig, je ging er makkelijk van op je snoet en o wee als het brak! Dan was je nat en koud en.. Ze huiverder. Ze knikte op het geen wat Aragorn zei. Ze liep dicht achter hem en durfde dan ook geen stapje meer naar rechts of naar links te doen. Het was dood eng. Ze hoorde iets kraken onder haar hoeven waarvan ze schrok en naar voren schoot. Gelukkig sprong ze net op tijd op zij anders was ze in het water geplonst. Aragorn was al op het land. Ze keek chagrijnig om naar het meer van ijs wat haar gekweld had. Dat zij nou van dat slechte evenwicht had kon zij niets aan doen, of wel soms? Grace hief haar pientere hoofdje in de lucht en keek nara de prachtige hemel. Het begon te schemeren en de eerste sterren waren al te zien aan de lucht. De eerste kleine twinkelingen die uiteindelijk enorme stenen waren die het licht van de zon weerkaatste. Gewoon. Het was normaal. Maar eigenlijk, was het alles behalve gewoon. Een sterrenhemel om onder te slapen. De maan die het boeltje verlichtte en de krachtige wind die zo af en toe door je vacht heen blies. Eigenlijk, als ze het zo bekeek leek zíj wel veel op de maan en de sterren. Mysterieus, maar mét hara schoonheden. Ongrijpbaar en tegelijkertijd zo ontzettend dichtbij. Grace sloeg weer eens sierlijk met haar staart. Hm, dat klonk best.. Poëtisch?? Ja. Ze keek naar Aragorn toen hij vroeg, nee bijna smeekte, of ze wist hoe ze hier door heen moesten komen. Zij zelf was misschien een week langer in Dream Horses dan hij en verder dan de Drakenberg en Sneeuwvlakte was ze nooit gekomen.. Oh ja het bos.. Maar de geisers had ze nog niet van binnen en van buiten kunnen bekijken.. Helaas in dit geval. Grace dacht na. "Het spijt me.. Ik heb echt geen idee. Rennen en gillen lijkt me geen optie.." . Dat laatste zei ze grappend.

"Het spijt me.. Ik heb echt geen idee. Rennen en gillen lijkt me geen optie.." Aragorn keek haar aan. "Gillen alleen dan, dan komt er vanzelf wel iemand kijken wat er aan de hand is," hij lachte. Het nadeel aan de geisers was dat je ze niet kon zien. Het waren geen duidelijke openingen. Het spoot gewoon ineens om hoog, of je nou in de weg stond of niet. Maar er zat wel ritme in. Het spoot niet ongeregeld omhoog, het was in een regelmaat. En die moesten ze zien te ontdekken. "Er zal wel een regelmaat in zitten, in de volgorde waarin ze omhoog komen." zei hij bedenkelijk tegen Gracefull. Het zat hun niet mee. Eerst de wolven in de Drakenberg, vervolgens het ijs, en nu dit. "En ik vond sneeuw en ijs altijd zo leuk..." mompelde hij. Als veulen had hij als een gek door de sneeuw zitten rollen. Goede oude tijd...

-flut..-

Gracefull lachte zachtjes om zijn reactie. Ze hoorde hem lachen, ze keek hem aan en glimlachte. Hij zei dat er een regelmaat in zat. Die zij moesten ontdekken. Grace tuurde in de verte, maar snapte niet helemaal wat hij bedoelde. Ze keek naar de geisers voor hun. Ze zag er één omhoog spuiten. Het kwam met een enorme snelheid. Het ging dan ook net zo snel als dat het kwam. Gracefull haar blauwe ogen staarde naar de geisers alsof het een toneel stuk was. Een toneelstuk waar je, je ogen niet vanaf kon houden. Een schouwspel met prachtige dansers, prachtige stemmen. Gracefull ging helemaal op in de geweldige geisers voor haar. Ze wist niet precies wat haar nou zo boeide. Was het de kracht waarmee het water omhoog spoot? Was het schouwspel dat haar in zijn greep hield? Of was het, dat de geisers zich niets aantrekken van iemand als die in de weg stond? Dat was wat Gracefull miste. Het kleine beetje lef om iemand gewoon uit de kant te duwen als ze in de weg stonden. Het beetje lef dat je nodig had om iemand te vertellen hoe jij je voelde, hoe het echt met je ging. Gracefull haalde eens diep adem. Het was gewoon adembenemend. Ze vroeg zich wel af wat er zou gebeuren als zij dat beetje lef wel had. Wat zouden andere dan van haar denken?...

Gracefull schrok een beetje toen Aragorn wat mompelde. Niet dat het nou zo een hard geluid was. Nee, dat was het niet. Ze was zo gefocust geweest dat ze even vergat waar ze was. Met wie ze was. Ze keek even naar de hengst. Waar zou hij aan denken? Wat zou er door zijn dagelijkse gedachte gang heen gaan? Ze schudde kort haar hoofd. Hoe moesten ze hier door heen? Was nu de grootste en belangrijkste vraag. Ze moest zich niet zo laten afleiden. Ze keek nog één laatste keer naar de geisers en wendde zich toen tot Aragorn. "H-hoe gaan we hier door heen komen? , Haar stem trilde.

Aragorn keek naar de sneeuw onder hun, het ijs achter hun, de blauwe lucht boven hun. En de gevaarlijke geisers voor hun. De kracht waarmee het water omhoog spoot was indruk wekkend. Toen hij naar Gracefull keek zag hij dat ze ook gefascineerd naar de geisers stond te kijken. Ze leek wel in de ban ervan. Aragorn schudde zijn hoofd en keek naar de weg die er tussen de geisers was.

Toen hoorde hij haar aarzelende stem weer. Ze vroeg hoe ze hier door moesten komen. Aragorn keek haar aan. "Vertrouw me maar, ik denk dat ik de weg al heb gezien." met de woorde stapte hij naar voren en stapte om de gaten heen die te zien waren als je goed keek. Hij schrok toen er een meter naast hem een geiser uit barste. Maar hij werd niet geraakt. Voorzichtig baande hij zich een weg tussen de hete bronnen en keek regelmatig om of Gracefull er ook nog was. Later stond hij met zijn hoeven op de vaste betrouwbare grond. Ze hadden het gehaald. Hij keek naar Gracefull. "Niet geraakt door een geiser?"

Gracefull had naar de geisers staan staren. Misschien was het niet gezond geweest. OM zo in de ban te zijn van een natuur verschijnsel. Geisers waren onbetrouwbaar, onuitputtelijk, prachtig, zelfverzekerd.. Er waren talloze eigenschappen op te noemen, maar daar had ze nu geen tijd voor. De merrie brieste en schudde kort haar hoofd. Ze voelde de warmte van de hete bronnen, de warme lucht die het met zich mee bracht. Het hete waren dat omhoog spoot leek zich niks aan te trekken van de voorgaande kou. Volgens haar klopte het niet, met de voorgaande gebieden. Daar was het koud, dor. Hier was het heet, fascinerend, prachtig. Als je keek naar sneeuw was het eerste wat je dacht toch dat het koud was? Met geisers was dat een heel ander verhaal. Gracefull keek nog één keer naar de geisers waarna ze zich tot Aragorn gewent had en haar vraag gesteld had. Waar hij een simpel antwoord op gegeven had. Sinds het begin, was Aragorn degene met de oplossingen. Hij was degene met de meeste ervaring, en hij hielp haar, haar er door heen te sleuren. Ook al kenden ze elkaar nog niet eens lang. Gracefull knikte en schudde nog eens met haar hoofd. Ze voelde de zon brandde op haar rug, op haar benen en op haar gezicht. Ze voelde de warmte door haar zijde zachte manen heen komen.
Gracefull keek op toen de hengst een stap naar voren deed. Gracefull volgde hem op de voet en week geen moment van haar pas. Het liefst wilde ze er door heen galopperen en alles verder achter laten. De kou, de sneeuw, het ijs en de wolven. Alles. Maar dat deed ze niet. Als ze zou rennen, werd de kans dat ze op een geiser kwam te staan veel groter. En ze geloofde nooit dat ze dat zou overleven. Als zij op een geiser zou staan terwijl die net op dat ontplofte was ze er geweest. Gracefull schrok even toen er een meter verderop één geiser omhoog kwam zetten. Maar ze deed niets meer dan even een korte seconde verstijven. Ze liep daarom ook direct weer verder. Ze keek op toen ze vaste grond onder haar hoeven voelde. Het voelde goed, vertrouwd. Ze had nooit het gevoel gehad dat ze er niet hoorde, maar er was wel altijd een kleine tinteling in haar buik geweest toen ze door de gebieden heen liepen. Er was geen moment voorbij gegaan of ze had niet gedacht aan de ongelukken die er hadden kunnen gebeuren.. Ze schrok weer opt oen Aragorn vroeg of ze niet geraakt was door een geiser. Ze schudde krachtig met haar hoofd. "Nee.. Jij?". Ze bekeek hem eens goed, maar zag niets wat leek op een verbrand stuk vlees of iets dergelijks.

[OOC: YAAY ze woorden steeds langer XD]

Gracefull volgde hem op de voet, maar toch bleef hij achter zich kijken of ze niets had. Toen ze aan de rand van de ash valley waren had ze dus niets, gelukkig. Aragorn stapte richting de valley. Het voelde wel warmer aan, naarmate ze dieper in het dorre landschap liepen. Aragorn keek wat wantrouwig om zich heen, dit landschap stond hem helemaal niet aan. Hij hief zijn hoofd hoog op, speurde naar de bosjes om hun heen, maar zag niets. Hij snoof en liep door, hij keek even naar Gracefull om te kijken of zij hetzelfde gevoel had als hij, dat er iets niet klopte. Ze werden gevolgt. "Denk je dat die wolven hier heen zijn gegaan?" vroeg hij.

-flut...-

Gracefull kon over de gehele ash valley kijken. Ze had nú al geen zin meer om door deze vallei van droog heen te bivakkeren. Nee, ze keek er niet naar uit om hier door heen te moeten. Haar vrolijke uitdrukking verdween letterlijk als sneeuw voor de zon. Ze schudde met haar glanzende manen en zuchtte. Ze gooide haar hoofd kort om hoog en schudde er snel mee. Ahg, al die vliegen! Die rot beesten irriteerde haar dood. Ze keek kort om zich heen, overal waar ze keek zag ze hetzelfde. Hetzelfde dorre landschap wat haar irriteerde en verveelde. Het was wel warmer dan in de sneeuw en de Drakenberg. Dat was dan wel weer een voordeel. Maar veel voordelen zaten er niet aan. Ze keek om zich heen. Wel herrinnerde ze zich dat ze op weg waren naar warmere gebieden en dat voelde goed. Ze glimlachte en keek even naar Aragorn die haar vroeg of ze dacht dat de wolven hier waren, Ze keek om zich heen. Nee, ze had het niet gevoel dat ze werd gevolgd of iets dergelijks. Ze keek hem aan. Haar oogjes twinkelde nog steeds. "Ik denk van niet.." . Zei ze zacht en keek hem nog even aan. Op dat moment vloog er een enorme kolonie met vogels over hen heen. De beesten kraaide en stootte vervelende geluiden uit. Ze tetterde in de merrie haar oren en zorgde voor een vervelende piep in haar oren.

Aragorn voelde dat Gracefulls stemming veranderde. Misschien hield ze niet van de Ash Valley. Het was ook niet echt een gebied om van te houden. Het was dood. Net als het gebied waar hij met zijn kudde had geleeft. In gedachten zag hij hoge groene bomen, lich groen gras waar paarden van graasden, veulens die rond renden. Dat was zijn kudde geweest. Voor dat die uitgeroeit werd. Hij keek naar de hemel en zuchtte. Ze waren dood. Allemaal dood. Gracefull zei dat ze niet dacht dat de wolven terug kwamen. "Wat? Oh nee, mooi." hij werd een beetje uit zijn gedachten gerukt door haar. "Sorry." zei hij. Hij begon door het gebied te lopen, wat flitste tussen het dorre landschap naar het licht groene gras, waar veulens voor zijn voeten renden en zich verontschuldigden daarvoor. Waarschijnlijk zag zijn eigen land er nu ook zo uit...

Gracefull snoof de lucht door haar neus gaten naar binnen. Ze stopte en keek het gebied rond.de wind raasde door haar manen en staart. De wind liet de plukken van haar manen en staart op veren. Ze vielen weer zachtjes neer en golfde weer razendsnel omhoog. Ze hief haar hoofd wat. Ze keek om naar Aragorn. Een brede glimlach sierde haar gezicht. Ook al was de ash valley niet het gebied waar ze het liefste was, toch voelde ze zich wel fijn en op haar gemak. Ze voelde zich goed hier, hier bij Aragorn. Die gedachte maakte haar een beetje aan het schrikken. Hij maakte haar dag weer goed. En eigenlijk mocht dat niet. Ze had gezworen dat ze nooit meer snel verliefd op iemand zou worden. Ze zou zich nooit meer aan iemand hechten. Maar nu? Wat deed ze nu? Ze zuchtte en liet haar hoofd wat zakken.
Aragorn begon te lopen en direct voegde ze zich naast hem. De hengst zei dat het mooi was, dat zij dacht dat er geen wolven waren. Ze glimlachte naar hem. Hij leek wat in gedachten verzonken. Ze keek hem aan. Hij zag er treurig uit. Waarom wist ze niet precies. “Wat is er aan de hand, Aragorn?”. Vroeg ze zachtjes. Ze keek hem vanuit haar oog hoeken aan. Afwachtend. Wat zou er zijn?

Sorry voor de erg late reactie ;s.

Gracefull had wel door dat hij er even niet bij was. “Wat is er aan de hand, Aragorn?”. Vroeg ze zachtjes. Aragorn keek haar aan en stond stil. "Dit gebied lijkt op het gebied waar mijn kudde en ik leefden. Voor er brand uit brak, voor ze allemaal werden uitgemoord." in gedachten zag hij de scheur in de grond, door de uitbarsting van de vulkaan, de stroom lava die zoveel van zijn trouwe leden had meegenomen. Even voelde hij de tranen branden achter zijn ogen maar hij kneep ze snel weg. Hij mocht niet huilen. Huilen was een teken van zwakte. En dat wilde hij nooit meer tonen. Hij was zwak, ieder paard was zwak. Maar of je het liet zien was je eigen keuze. Hij wendde zijn blik weer naar de grond en met een gebogen hals stapte hij verder. Hij zuchtte nog eens, terwijl hij zijn weg vervolgde en af en toe achter om keek of Gracefull hem nog volgde.

Gracefull keek nog steeds naar de donkere hengst. Hij stapte nog steeds naast haar. Ze keek hem aan. Wat deed er voor zorgen dat ze hem zo graag mocht? Waarom? Ze keek hem nog steeds aan. Staren was onbeleefd dus wendde ze vlug haar hoofd af waardoor haar manen weer op veerden. Eigenlijk had ze zin om enorm hard te gaan lachen. Gewoon, alle pijn en de rest van zich af lachen. Maar dat zou raar zijn. Aragorn zou denken dat ze óf om hem lachtte óf totaal gek geworden was. Ze grinnikte zachtjes tot de hengst antwoord gaf. Hij zei dat het leek op zijn oude kudde gebied. Ze had medelijden met hem. Misschien wilde hij wel helemaal geen medelijden. Misschien wilde hij wel gewoon steun. Ze wist het niet. Ze keek hem onzeker aan. Hij had zijn ogen dicht geknepen. Hij deed haar zo denken aan thuis. De kudde van vroeger. Ze keek hem aan. "Het komt wel goed.. Als je.. Als je ergens over wilt praten.. Ik luister graag..". Zei ze zacht en duwde toen zachtjes haar neus tegen zijn hals.

"Het komt wel goed.. Als je.. Als je ergens over wilt praten.. Ik luister graag.." Aragorn keek haar aan. Ze had medeleiden met hem, hij zag het in haar ogen. "Ik hoef niet te praten. Praten lost niets op. Het doet je denken dat het weer goed is, maar dat is dan niet zo" zijn ogen stonden kil, maar dat was maar voor een seconde, waarna ze weer zacht en begripvol werden, maar kwetsbaar. "Sorry, ik wilde niet zo uitvallen." Aragorn zuchtte en keek voor zich uit. Ze stapten nog steeds door, Aragorn had zijn tempo zonder te merken verhoogt, omdat hij weg wilde uit Ash Valley. Het verdorde landschap dat té veel op zijn kudde gebied leek. Aan de rand van Ash valley stond hij stil, te staren naar het moeras dat smerig voor hem lag. Daarachter hoorde hij het ruizen van de rivier, en schuin naast het moeras zag hij de zee. "We kunnen daarheen, dan hoeven we hier niet doorheen," stelde hij voor. Hij keek naar Gracefull.

Gracefull schrok van zijn kille reactie. Pardon? Zij bood hem steun aan, en hij reageerde boos? Maar dat was niet hoe je met een vriend om ging. Of wel soms? Ze keek hem even aan. Totale leegte was te zien in haar blauwe ogen. Wat was er met hem? Je zou toch niet eerst heel aardig doen en dan plotsling om slaan om dan maar even tegen iemand uit te kunnen vallen? Ze deed een stapje van hem vandaan. Ts. Twee kille ogen keken haar aan, ze deden haar pijn. Ze wendde haar blik af. Vol afkeer keek ze naar het dorre landschap. Hij deed weer gemeen. Als hij zo wilde doen? Prima. Maar dan hoefde hij niet te verwachten dat zij zich wel open op zou stellen. Ze spitste haar oren toen ze de stem van de hengst hoorde. Hij verontschuldigde zich. Ze keek de hengst aan. "Aragorn.. Vertel me wat er werkelijk is.. Ik kan me niet voor stellen dat als iemand je aanbied te luisteren naar je verhaal, wat meestal op lucht, dat je dan zo reageert... Wat is er werkelijk aan de hand?". Zuchtend ging ze mee met zijn hogere tempo. Ze keek naar aragorn toen hij weer begon te praten. "Ik ga liever langs de zee.."

"Aragorn.. Vertel me wat er werkelijk is.. Ik kan me niet voor stellen dat als iemand je aanbied te luisteren naar je verhaal, wat meestal op lucht, dat je dan zo reageert... Wat is er werkelijk aan de hand?" met een zucht liep ze mee met zijn versnelde tempo, en zij dat ze liever langs de zee ging. Dus sloeg hij af, zwijgend met zijn ogen op de weg voor hem gelegt. Toen zuchtte hij en begon zijn verhaal. "Ik kon hem niet aan, Gracefull. Het was midden in een oorlog, zijn paarden sloegen me tegen de grond, de vulkaan was uitgebarsten en de grond was op de een of andere manier in tweeën gespleten. Mijn kudde werd in de lava en in het ravijn gedreven, ze waren met zó veel. De leider van de andere kudde, die ons aan viel, heeft me in een ander ravijn geduwt, maar daar was water. Ik kwam bij een rivier de me naar een ander gebied leidde, hier vlak bij, maar buiten dream horses. Maar ik kwam nog een paard tegen van de kudde die me aanviel. Hij zag me en is terug gegaan naar zijn leider." Hij hield even een pauze zodat Gracefull zijn woorden kon opnemen. "Alles wat hij wilde bereiken met de oorlog was mijn dood. Hij zal naar me opzoek gaan." eindigde hij. Hij keek haar weer aan. "Het spijt me van net." zei hij nog een keer.

"Ik kon hem niet aan, Gracefull. Het was midden in een oorlog, zijn paarden sloegen me tegen de grond, de vulkaan was uitgebarsten en de grond was op de een of andere manier in tweeën gespleten. Mijn kudde werd in de lava en in het ravijn gedreven, ze waren met zó veel. De leider van de andere kudde, die ons aan viel, heeft me in een ander ravijn geduwt, maar daar was water. Ik kwam bij een rivier de me naar een ander gebied leidde, hier vlak bij, maar buiten dream horses. Maar ik kwam nog een paard tegen van de kudde die me aanviel. Hij zag me en is terug gegaan naar zijn leider." Gracefull keek hem aan. Stiekem was ze blij dat hij het wel verteld had. Anders zou hij het enkel op rkoppen en zou het ver uiteindelijk uit komen, maar op een onnatuurlijke manier. Toch had ze spijt. Ze had hem niet moeten pushen. Maar het was ergens ook goed geweest. Ze hoopte dat hij dat ook in zag. "Alles wat hij wilde bereiken met de oorlog was mijn dood. Hij zal naar me opzoek gaan. Het spijt me van net"Zei hij. Ze keek hem een saan. Hij blauwe ogen draaiden zich toen naar de lucht. Die stralend blauw was, de zon scheen fel. "Het leven is hard.. Het is eigenlijk net als een bloem. En bepaald deel van het jaar is hij prachtig. De blaadjes zijn gekleurd in de mooiste kleuren. Blauw, paars, violet, roze, wit, geel. Alles. Maar een tijd van het jaar is hij uitgebloeid. De donkere periode van het jaar. De donkere periode van het leven. Het hoort erbij. Maar je moet verder gaan! Je moet niet blijven hangen in het verleden! Natuurlijk, erover praten is goed. Herinneringen zijn prachtig. Maar daar blijft het bij. Herinneringen blijven herinneringen. Verhalen blijven verhalen.." . Klonk haar stem zachtjes.

"Het leven is hard.. Het is eigenlijk net als een bloem. En bepaald deel van het jaar is hij prachtig. De blaadjes zijn gekleurd in de mooiste kleuren. Blauw, paars, violet, roze, wit, geel. Alles. Maar een tijd van het jaar is hij uitgebloeid. De donkere periode van het jaar. De donkere periode van het leven. Het hoort erbij. Maar je moet verder gaan! Je moet niet blijven hangen in het verleden! Natuurlijk, erover praten is goed. Herinneringen zijn prachtig. Maar daar blijft het bij. Herinneringen blijven herinneringen. Verhalen blijven verhalen.." Aragorn keek naar de grond. Aan de ene kant had het hem een beetje gebroken dat hij zijn hele verhaal had verteld. Zijn ware verhaal. Het had hem vanbinnen een beetje gebroken. Maar aan de andere kant wist hij dat hij het goed had gedaan omdat Gracefull er anders over zou blijven piekeren. "Maar die herinneringen betekenen zoveel meer dan andere denken. Maar je hebt gelijk Grace, het is verleden tijd." dat hij bang was dat hij de leider weer tegen het lijf zou lopen zei hij niet hardop, maar dat konGracefull waarschijnlijk ook wel raden. Aragorn zuchtte en hoorde zijn maag rommelen. Hij liep naar de rand van het strand waar gras groeide en trok een paar van de gras sprieten uit. Hij liep door en trok tijdens het lopen een paar bladeren van de bomen. "Nog voorkeur om naar verdere plekken te gaan?" vroeg hij aan Gracefull.

"Maar die herinneringen betekenen zoveel meer dan andere denken. Maar je hebt gelijk Grace, het is verleden tijd." Ze knikte langzaam. Ze snapte. Haar herinneringen aan haar moeder, haar vader, haar broertje. Alles. Maar vertelde zij dat ooit? Ze kantelde haar hoofd. Nee. Dat deed ze niet. Hm. Vaak kwam dat omdat zij geen aandacht wilde trekken. Toch keek ze aragorn even aan. Begripvol. Het zand onder haar hoeven was heet. Het maakte haar ook heet in haar bol. Ze trippelde, leek te dansen. Gracefull had zo de neiging om gewoon even alle spanning eruit te rennen. Even door de branding te rennen en haar achterhand in de lucht te gooien. Zonder enige schaamte door de zee te denderen en te kijken hoe de wind kleine golfjes maakte. Ze realiseerde zzich dat ze even moest antwoorden op aragorn. "Sorry ik was even afgeleid.. Maar ik snap je wel.. Snap je gevoelens.. Misschien beter dan je je kunt voor stellen.. En herinneringen zijn goed! Ze zijn mooi. Ze zijn bijna net als dromen." Ze keek hem kort aan en draafde toen langzaam aan. "Waar ik heen zou willen? Hm.. Het bos allicht?"

Aragorn keek naar Gracefull en glimlachte. Het was duidelijk dat de merrie even wilde rennen. Ze keek hem weer aan. "Sorry ik was even afgeleid.. Maar ik snap je wel.. Snap je gevoelens.. Misschien beter dan je je kunt voor stellen.. En herinneringen zijn goed! Ze zijn mooi. Ze zijn bijna net als dromen." Ze keek hem kort aan en draafde toen langzaam aan. "Waar ik heen zou willen? Hm.. Het bos allicht?" Aragorn draafde met haar mee en knikte toen. Hij bleef wat achter haar en galoppeerde toen met een paar snelle sprongen naar haar toe, beukte zacht tegen haar schouder aan en galoppeerde door, richting de zee. Daar bleef hij staan, met zijn onderbenen in het water, zijn hoofd geheven en zijn gewicht op zijn achterbenen. Hij keek haar speels aan, wachttend tot ze ook ging galoppeeren.

Gracefull gooide haar kop hoog de lucht in. Ze schudde ermee. Haar ogen draaide licht in hun kassen. De wit/grijze merrie spitste haar oren. Vogel. Ze keek abrupt om. Maar er was geen vogel te bekennen. Woesj, weg was Aragorn. "Hé." Riep ze eerder toen ze schrok van hem toen hij zacht tegen haar aan beukte. Ze sprong naar rechts. Toen ze zag dat hij naar de zee galoppeerde verscheen er een speelse grijns op haar snoet. Ze galoppeerde aan en met elegante passen bereikte ze de hengst. "Boojah." . Fluisterde ze in zijn oor en stoof naar voren. Ze schudde met haar manen, waardoor ze wat warrig op haar hals vielen. Ze grinnikte en gooide even haar achterbenen omhoog. Het was maar een lage bok, maar hoog genoeg om een hoop water omhoog te laten spatten. De grijns stond muurvast op haar snoet. De wind blies door haar manen. Ze rook de zeelucht sterk. Het was best een plezante geur. Ze hinnikte zachtjes, kort. Ze galoppeerde nog een klein stukje. Tot ze tot stil stand kwam. Ver na de branding. Ze stond daar, haar kop geheven, tot haar buik in het water en de wind die speelde met haar manen. De wind die haar manen deed lijken op vlammen. Ze brieste kort.

Gracefull schrok van hem, te merken dat ze opzij sprong toen hij tegen haar een beukte. Toen ze hem zag staan in de zee verscheen er een glimlach op haar snoet en galoppeerde ze ook de zee in. Ze bokte, waardoor er water op Aragorns borst kwam. De zwarte hengst grinnikte en steigerde, met zijn voorbenen zoveel mogelijk water meenemend. Het was een warme dag, dus een beetje kouder water was niet erg, ze waren toch zo weer op gedroogt. Hij keek haar aan, in de gaten houdend of ze het nog wel leuk vond, zo niet, dan zou hij ook meteen stoppen. Ze moesten het wel allebij leuk vinden. Zijn gezicht betrok toen hij het zoutte water in de wond bij zijn schoft voelde. Zout in de wond strooien. Zijn hoofd schoot omhoog omdat het toch pijn deed. Fijn, voorzichtig afkoelen in de zee dus.

Gracefull sloeg met haar staart. Ze kantelde haar kop even een korte seconde. Ze hield van het water. Maar het drinken ervan. Dat was niet bepaald smakelijk. Ze grijnsde. Toen ze een veulen was geweest was ze ook eens bij de zee geweest. Het was een bloed hete dag geweest, de zon brandde op haar vacht. Gracefull was toen der tijd nog spier wit. Nu was ze iets grijzer. Toen ze die dag voor het eerst naar de zee ging was ze doodsbang geweest. Ze had het niet leuk gevonden toen de vriend waar ze mee was het water in galoppeerde. Hij had haar alleen gelaten. Maar alles kwam goed, op z'n tijd. Gracefull was ook langzaam het water in gegaan. En direct toen ze met haar onderbenen in het water stond duwde ze haar neus het water in. Ze dronk een slok, maar spuugde het direct weer uit. Walgelijk dat het was! Ergens was het wel grappig. Dat kleine veulen dat half springend in het water stond. Gracefull grinnikte zacht toen ze eraan terug dacht. Ze draaide zich om en zag Aragorn zijn kop de lucht in smijten. Wat was er aan de hand? Nadenkend liep ze op hem af. “Gaat'ie?”. Vroeg ze zacht. Ze keek hem aan. Ze stampte even met haar achterbeen door een vliegje. Ze keek hem nog even aan.

Gracefull schrok blijkbaar van hem toen hij zijn hoofd omhoog gooide en uit het water stapte. Hij kneep zijn ogen even dicht en snoof. Gracefull liep op hem af. "Gaat het?" vroeg ze. Aragorn knikte. "Zout in de wond strooien, ken je die uitdrukking? Nu weet ik eigenlijk wat het betekend" Aragorn zuchtte. Aragorn bewoog zijn hals heen en weer, af en toe schoot er een pijnscheut door zijn hals. Hij keek om zich heen, opzoek naar een kruid. Hij zag een groepje en liep er naar toe. "Ah, Koningsfoelie." mompelde hij. Hij kauwde het fijn en spuugde het op zijn wond. Het prikte enorm, maar na een minuut werd het minder. Hij vond nog een andere kruid en at die op, die zou het herstel proces versnellen. Aragorn keek naar Gracefull. "Jij bent niet gewond toch, want hier zijn kruiden" zei hij.

Geconcentreerd stapte de merrie in lijnen heen en weer. Met haar hoofd naar de grond gericht snoof ze aan het zee water. Het rook zelfs naar zout. Al vond ze het zeker niet vies. Haar onder benen zaten onder het zand, modder en waren nat. haar zwarte hoeven waren niet te zien in het lage beetje zee water. Ze snoof nogmaals en gooide haar hoofd de lucht in. Nog steeds liep ze in keurige rechte lijnen door het water. Haar staart diende zachtjes op en neer op het water oppervlak. Haar manen wapperden in de koele wind. Het was niet het soort wind dat enorm koud was en pijn deed aan je oren, het was meer de soort wind die je wenste op een veel te hete dag. Zoals vandaag. Grace voelde de zon fel schijnen op haar lichte vacht. Wild schudde de merrie met haar donkere manen. Ze gooide haar hoofd enkele malen in de lucht. Haar oren lagen reeds in haar nek. Gracefull snoof eens een paar keer en brieste. Pf. Al die vliegen maakte haar het leven zuur. Chagrijnig stampte ze met haar voor been in het water. Oh ja, water. Direct kreeg ze een lading water naar haar snoet gegooid. Fijn. Nogmaals gooide ze haar kop de lucht, gevolgd door haar voor benen die kort en laag door de lucht maaiden. Ze zette haar hoeven weer stevig op de grond en met een korte zwaai van haar hoofd draafde ze naar Aragorn. Voorzichtig liep ze door het water om zo min mogelijk nat te worden. Absoluut not done. Ze was werkelijk nog minder nat geweest als ze er gewoon door heen gebanjerd was. Maar goed, toen ze bij Aragorn kwam propte hij net een of ander plantje in zijn mond. Logisch. Ze keek ernaar alsof hij gek geworden was. Maar ze vroeg er niet naar. Nee, dat zou onbeleefd zijn. Grace doe normaal, alsof aan staren niet onbeleefd is? . Klonk er een enorm irritante stem in haar hoofd. Kan me niet schelen. Kaatste Grace in gedachten terug. Haha. Klonk de stem schamper. Hij gaat je echt niet leuk vinden als ie je zo ziet.. Auch. Die deed pijn. Ts. Je bent gewoon jaloers.. Kaatste Grace weer terug. Haha. Neen, jaloers ben ik niet. Ik ben tenminste niet gek. Jij bent hier degene die stemmen hoort!. Fack. Die stem had gelijk! Ze wérd gek. En niet zo'n klein beetje ook! Gracefull schudde nog eens wild met haar manen. Man, je bent gewoon een spinsel van mijn fantasie. En nu weg. , klonk Gracefull haar stem weer. Hahaha, klonk de stem nogmaals, maar langzaam stierf het weg.
Op dat moment vroeg Aragorn haar of zei niet ook gewond was. Pf. Was ze gewond? Ze keek even naar haar benen. Neen, geen schade. Buik. Ook niets. Rug. Nada. Mooi. Helemaal niets. . “Nee, geen schade hier,'. Zei ze glimlachend. Ze gooide haar hoofd nog enkele malen de lucht in.
[OOC; Whoop Whoop C;. Ging lekker xd.]